Το πιο μεγάλο κέρδος της επιστροφής Τουρέ

Ο καθένας μπορεί εύκολα να καταλάβει ότι είναι πολλαπλά για τον Ολυμπιακό τα οφέλη της επιστροφής του Γιάγια Τουρέ. Δεν αναφέρομαι ασφαλώς στο -μεγάλο κι αναμενόμενο- επικοινωνιακό γκελ που προκάλεσε αυτή η κίνηση, ούτε στο τι μπορεί να προσφέρει αγωνιστικά, έστω κι αν διανύει το 35ο έτος της ηλικίας του.

Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι η διάθεσή του, η “τρέλα” να φορέσει ξανά την ερυθρόλευκη φανέλα για να… αποθεωθεί ξανά στο “Γ. Καραϊσκάκης” και όχι μόνο. Είναι πάντα ζητούμενο για έναν παίκτη της δικής του κλάσης κι εμπειρίας το πως θα προσαρμοστεί και τι θα προσφέρει έστω και σ’ ένα γνώριμο περιβάλλον, στο οποίο, όμως, επιστρέφει έπειτα από 12 χρόνια.

Εκείνο που μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο και αποδεικνύεται με πολλούς τρόπους είναι πως αν δεν ήθελε ο Γιάγια να γυρίσει στον Πειραιά, το θέμα δεν θα είχε προκύψει ούτε ως σκέψη. Αν ήθελε περισσότερα λεφτά θα τα έβρισκε κάπου αλλού. Όχι το ένα εκατομμύριο λίρες μηνιαίως που έπαιρνε ως παίκτης της Μάντσεστερ Σίτι, αλλά ασφαλώς πολλά περισσότερα από τα -υπερβατικά για τα ελληνικά δεδομένα- 2,5 “χαρτιά” που του πρόσφερε ο Βαγγέλης Μαρινάκης.

Θα έβρισκε τα μισά ή κάπου εκεί, είτε σε μια μικρομεσαία ομάδα της “Πρέμιερ”, είτε στη Ρωσία απ’ όπου απέρριψε μεγάλη προσφορά της Σπαρτάκ, είτε σε κάποια ομάδα του Κόλπου, αν ήθελε απλώς να κολλήσει τα τελευταία ένσημα. Ό,τι ψάχτηκε για κάτι που θα του κάνει “κλικ” είναι δεδομένο. Δεν το βρήκε και κάπου εκεί ωρίμασε η ιδέα της μεγάλης επιστροφής, ενώ “μίλησε” και η καρδιά…

Δεν διαφωνώ ότι η απόφασή του μπορεί να επηρεάστηκε από τις πολύ υψηλές στροφές του πρωταθλήματος στο “Νησί”. Να αναζητούσε ένα πιο χαμηλό level επειδή, όπως και να το κάνουμε, έχει γράψει πολλά… χιλιόμετρα στο κοντέρ. Από την άλλη, με την όλη στάση του δείχνει ότι γύρισε διψασμένος κι όχι ξεζουμισμένος στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό.

Ένας παίκτης της δικής του κλάσης και του δικού του βιογραφικού, αν είχε τάσεις βεντετισμού, δεν θα φορούσε τη “ριγωτή” φανέλα όλη μέρα, σε ΠΑΕ και γήπεδο, ούτε θα έμπαινε στη διαδικασία να κατέβει στο τερέν για να χαιρετήσει τον κόσμο μαζί με τους νέους του συμπαίκτες. Ακόμη κι αν δέχθηκε μια τέτοιου είδους προτροπή ή παράκληση από τον πρόεδρο του Ολυμπιακού δεν θα το έκανε, αν δεν το ένιωθε, ούτε μπορεί κανείς να τον υποχρεώσει…

Στις δηλώσεις του, η αναφορά προς τη νέα/παλιά του ποδοσφαιρική “αγάπη” θύμισε πρωτάρη που μόλις πήρε την πρώτη ευκαιρία καθιέρωσης. Για όσους έχουν ασθενή μνήμη υποστήριξε πως το να γυρίσει στα παλιά λημέρια ήταν “όνειρο” κι όχι απλή επιθυμία…

Τις ημέρες που ακολούθησαν, όσοι τον έχουν ζήσει στις εγκαταστάσεις του Ρέντη, έχουν να το λένε για την προσπάθεια που καταβάλει στις προπονήσεις. Δεν κάνει… πλάκα, ούτε έχει υφάκι και τουπέ επειδή πρέπει να καταπίνει χιλιόμετρα πρωί και απόγευμα, για να καλύψει το χαμένο έδαφος. Ασφαλώς κι ως καλός επαγγελματίας πρέπει να δουλέψει, αλλά έχουν περάσει κι άλλοι που δεν έκαναν όνομα ή καριέρα εφάμιλλη και στο ίδιο διάστημα γυμνάζονταν στο ρελαντί. Κάτι δείχνει κι αυτό…

Σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο, είναι δεδομένο ότι μετά τις προσθήκες του Νάτχο και του Γκιγέρμε στον άξονα, τέτοια -έξτρα- κίνηση δεν περίμενε ούτε ο Πέδρο Μαρτίνς! Αν το θέμα Τουρέ, άλλωστε, είχε ανοίξει νωρίτερα, πιθανότατα ή ο Ισραηλινός ή ο Βραζιλιάνος χαφ δεν θα είχε μπει σε ρότα για τον Πειραιά.

Εκείνο, ωστόσο, που πολλοί ξεχνούν ή δεν έχουν σκεφτεί ως ενδεχόμενο είναι ότι ο Γιάγια δεν παίζει μόνο στο “6” και το “8”. Μπορεί εύκολα να τον δούμε και ως 10άρι, αν χρειαστεί να πάρει ανάσες ο Φορτούνης ή ο αρχηγός μετακινηθεί, ανάλογα με το σύστημα, αλλά και ως στόπερ! Κι επειδή κάποιοι μπορεί, αυτό το τελευταίο, να το εκλάβουν ως… πλάκα ή κακόγουστο αστείο, ας μη βιαστούν.

Ο Ιβοριανός σούπερ σταρ και “θηρίο” είναι από πλευράς ύψους και σωματικής διάπλασης γενικότερα, αλλά και χώρο θέλει μπροστά του για να κατεβάζει τη μπάλα. Ο Μαρτίνς είναι προπονητής που θέλει από τους στόπερ να σπρώχνουν σωστά και γρήγορα την μπάλα μπροστά και ο Τουρέ είναι μανούλα σε αυτό. Σε ματς με αντιπάλους που πιέζουν ψηλά, λοιπόν, ή παίζουν πολύ πίσω, ένας παίκτης με την ποιότητα και την τεχνική κατάρτιση του Γιάγια μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμος και ως κεντρικός αμυντικός.

Και κάτι ακόμη, εξίσου σημαντικό. Ο Τουρέ δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα γρήγορος. Άρα σε αυτό το σκέλος δεν μπορεί να τον επηρεάσει σημαντικά ο χρόνος, όπως για παράδειγμα είδαμε ότι συνέβη με τον Κέβιν Μιραλάς που στηρίζει το παιχνίδι του στην έκρηξη. Ο Γιάγια στηριζόταν στην απίστευτη τεχνική του, στον μεγάλο του διασκελισμό και στο μυαλό-ξυράφι.

Για όλους αυτούς τους λόγους, αυτή η επιστροφή είναι από… ατόφιο χρυσάφι κι ας ζορίζεται ο Πορτογάλος κόουτς για το πως θα μοιράσει το χρόνο συμμετοχής. Καλύτερα είναι σε μια ομάδα ένας -μεγάλος- παίκτης να περισσεύει, παρά να λείπει. Τα υπόλοιπα θα τα δούμε στο γήπεδο…