To OAKA της καταστροφής

Αλεξάνδρας, Κηφισίας, Σπύρου Λούη. Μια απόσταση που οδικώς καλύπτεται σε 10-15 λεπτά άνευ κίνησης. Τόση ακριβώς είναι η απόσταση του Παναθηναϊκού από την αγωνιστική επιβίωση στο… θάνατο. Ο Γιάννης Αλαφούζος, που κάθεται στο τιμόνι έως ότου (κι αν φυσικά) παραδώσει τις μετοχές, κατευθύνει το “πράσινο” όχημα από ένα δρόμο που καταλήγει στο κενό. Το απαγορευτικό στα δεξιά του δρόμου το βλέπει, αλλά (προφανώς) δεν τον απασχολεί. Αντί μάλιστα να ελαττώσει ταχύτητα μπροστά στον κίνδυνο, σφίγγει τα χέρια στο τιμόνι, πατάει τέρμα γκάζι και παραβιάζει κάθε όριο.

Ο ίδιος άνθρωπος που έφερε τον Παναθηναϊκό να χρωστάει σε κάθε Βέμερ, να τιμωρείται με ευρω-αποκλεισμό γιατί απέτυχε να διακανονίσει αμαρτίες του παρελθόντος, να ξημερωβραδιάζεται στις δικαστικές αίθουσες, να γίνεται “επαίτης” της ψήφου των άλλων ομάδων για να μην υποβιβαστεί, να εξευτελίζεται αρχίζοντας τη νέα σεζόν από το -6, “τορπιλίζει” την ορθολογική προσπάθεια που κάνει τον τελευταίο μήνα το δίδυμο Νταμπίζας – Δώνης με στόχο να παρουσιάσουν μια ομάδα που θα λειτουργεί και, στο μέτρο του δυνατού, θα είναι αντάξια του σήματος που φέρει η φανέλα.

Χρήματα έχει αρκετά στο πουγγί του για την ΠΑΕ, αποδεδειγμένο αυτό. Ειδάλλως δεν θα πλήρωνε την εφορία και -εκ των υστέρων φυσικά- τα χρέη που δημιούργησε χρόνο με το χρόνο. Δεν θα ήταν συνεπής σε όσα έχει συμφωνήσει για τη μεταβίβαση των μετοχών που κατέχει (μαζί με την εταιρία του). Ειδάλλως δεν θα έκλεινε τη συμφωνία με τη διοίκηση του ΟΑΚΑ για την ξαφνική αλλαγή έδρας, ρυθμίζοντας τις οφειλές του παρελθόντος.

ΠΡΟΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟ

Ο Γιάννης Αλαφούζος δεν ήθελε ο Παναθηναϊκός να παίξει στη Λεωφόρο κι αυτό πέτυχε καθυστερώντας να συζητήσει την όποια λύση. Επιχειρούσε να κερδίσει χρόνο μέχρι που η άμμος στην κλεψύδρα στέρεψε. Δεν επιθυμούσε να συνεργαστεί με τη διοίκηση Γιαννακόπουλου στον Ερασιτέχνη, δεν σκόπευε να πληρώσει ένα ευρώ σε “εχθρούς” του. Ακούγοντας τους συμβουλάτορές του και βάζοντας το “εγώ” του πάνω απ’ οτιδήποτε άλλο, επέλεξε να στρίψει το τιμόνι για το Μαρούσι. Θάλασσα δεν έχει στο τέλος του δρόμου, έχει όμως βράχια. Κοφτερά.

Σ’ ένα ΟΑΚΑ που δεν γέμιζε τις “χρυσές” εποχές του τμήματος, σ’ ένα ΟΑΚΑ που δεν θα γίνει ποτέ έδρα ποδοσφαιρικής ομάδας ακόμη κι αν έχει 65.000, σ’ ένα ΟΑΚΑ που είναι βέβαιο πως θα φαίνεται περισσότερο το λευκό (των καθισμάτων) παρά το πράσινο (από τον κόσμο) ο Γιάννης Αλαφούζος “εξορίζει” τον Παναθηναϊκό. Τον “φυλακίζει” και πετάει το κλειδί.

Ας δέχθουμε, για την οικονομία της συζήτησης, πως είναι πιο “φθηνό” από τη Λεωφόρο (με βάση της σύμβαση της ΑΕΚ) κι έχει λιγότερα λειτουργικά έξοδα – ασχέτως επί της ουσίας δεν συζητήθηκε ποτέ το τίμημα. Έχει σκεφτεί ποιος θα φτάνει μέχρι εκεί για να δει έναν αγώνα με τον Λεβαδειακό, τον Απόλλωνα Σμύρνης ή τον ΠΑΣ Γιάννινα; Έχει σκεφτεί ποιος θ’ αγοράσει διαρκείας (που επίτηδες δεν έβγαιναν τόσο καιρό) για να τον χωρίζει ο στίβος από τον αγωνιστικό χώρο; Έχει σκεφτεί πώς θα αισθάνονται οι ποδοσφαιριστές όταν θα μπαίνουν να παίξουν σ’ ένα γήπεδο χωρίς παλμό και αύρα;

Ούτε ο πολυμετοχικός Πααθηναϊκός του Χενκ τεν Κάτε ανταποκρινόταν καλά-καλά, για να μην αναφερθούμε στον Παναθηναϊκό του Φερέιρα ή του… Φάμπρι.

Θυμηθείτε μόνο πέρυσι ότι εκτός έδρας ο Παναθηναϊκός ήταν μία από τις πιο αδύναμες – αναποτελεσματικές ομάδες του πρωταθλήματος. Νίκησε μονάχα στη Λάρισα και στη Νέα Σμύρνη, πριν από εκεί πουθενά αλλού. Ούτε στα Περιβόλια ούτε στην Κέρκυρα ούτε στη Λαμία ούτε στη Ριζούπολη και στη Λιβαδειά. Πόσο μάλλον στο Αγρίνιο, στην Ξάνθη, στην Τρίπολη ή στο Περιστέρι και στα ντέρμπι.

Αν πέρυσι ο Παναθηναϊκός δεν είχε τη Λεωφόρο, είναι ζήτημα αν θα έφτανε σε διψήφιο αριθμό νικών (10 πέτυχε), αν θα κατάφερνε να είναι μπροστά από ομάδες που πάλευαν για την αποφυγή του υποβιβασμού.

Το παράδειγμα – πάθημα της ΑΕΚ, με τα καταστροφικά αποτελέσματα, είναι πολύ πρόσφατο για να μην μπαίνει στην εξίσωση. Μια ομάδα που χτίστηκε υπό καθεστώς περιορισμών, πολλούς ταλαντούχους αλλά χωρίς εμπειρίες νεαρούς και άστοχες επιλογές ξένων, λύγισε. Το τέλος με Πανθρακικό (εντός έδρας) και Ατρόμητο ήταν εφιαλτικό.

Ο Γιώργος Δώνης έζησε μεγάλες στιγμές ως ποδοσφαιριστής στο εν λόγω γήπεδο – κι ας έχει χάσει δυο ευκαιρίες που δεν χάνονται (Πόρτο, Μπριζ). Άλλες εποχές όμως, εποχές ευημερίας και παναθηναϊκής περηφάνιας. Ως προπονητής αντίθετα έχει “μαύρες” αναμνήσεις. Αναμνήσεις που τον στοιχειώνουν, όταν στην ντεμική Ένωση έχανε κι αποκλειόταν από την Ομόνοια, έφερνε Χ με την ΑΕΛ, έβαζε τα κλάματα σε ματς με τον Αστέρα και έφευγε μετά το 0-0 με τον Πανσερραϊκό, μόλις 186 ημέρες απ’ όταν είχε αναλάβει. Θέλει να ξαναζήσει τα ίδια;

Η Λεωφόρος ήταν η ασπίδα και το δόρυ του Παναθηναϊκού. Ο Γιάννης Αλαφούζος στρέφει το μαχαίρι προς το κορμί της ομάδας που (λέει πως) απέκτησε για να σώσει.

Προφανώς και η Ριζούπολη, ως δεύτερη επιλογή, προκαλεί το κοινό αίσθημα. Καλύτερα… τουρ στην περιφέρεια: στην Πάτρα, στα Τρίκαλα, στο Ηράκλειο, στη Ρόδο. Όχι φυσικά με τον Γιάννη Αλαφούζο στο τιμόνι, ας του το πάρει κάποιος από τα χέρια…