Τελικός Φίλοι Μαρινάκη - Φίλοι Μελισσανίδη
Ο Θέμης Καίσαρης σχολιάζει τα όσα τραγελαφικά παρακολουθήσαμε χθες σχετικά με τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας που βρίσκεται στον "αέρα" και την "κοκορομαχία" Ολυμπιακού και ΑΕΚ.
Τελικός Κυπέλλου μεταξύ δύο μεγάλων ομάδων. Διοικήσεις με "ισχυρούς άνδρες", που βρίσκονται σε ανοιχτό πόλεμο μεταξύ τους, μέχρις εσχάτων. Εχθρικό κλίμα, απίστευτη ένταση, απόλυτοι πρωταγωνιστές οι παράγοντες. Ατμόσφαιρα γεμάτη υπόνοιες για "βρώμικο" παιχνίδι, για προσπάθεια επηρεασμού, για χειραγώγηση. Πόλεμος, πόλωση, "βία".
ΟΠΩΣ ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ-ΚΟΣΚΩΤΑΣ
Ταιριαστή περιγραφή για το φετινό τελικό Ολυμπιακού και ΑΕΚ, δεν συμφωνείτε; Ναι, μόνο που δεν περιγράφουμε αυτόν τον φετινό, που δεν έχει γίνει ακόμα και δεν ξέρουμε αν θα γίνει, αλλά κάποιον παλαιότερο. Αυτόν του 1988, μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού.
Για την ακρίβεια, μεταξύ Κοσκωτά και Βαρδινογιάννη. Οι παλαιότεροι θυμούνται και οι νεότεροι έχουν την ευκαιρία να μάθουν. Ο Zastro πρόσφατα έκανε μια συγκλονιστική αναδρομή, όχι μόνο στον αγώνα, αλλά σε ολόκληρη τη σεζόν.
Παράγοντες, πόλεμος, διαπλοκή, ένταση, διαιτησία, μέχρι και δωροδοκίες. Ελάχιστα πράγματα διαφορετικά με το σήμερα, όσον αφορά αυτό το κομμάτι, το περιβάλλον.
ΔΕΝ ΕΠΕΦΤΕ ΚΑΡΦΙΤΣΑ, ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΤΙΠΟΤΑ
Γιατί μπορεί 28 χρόνια μετά απ’τον περίφημο τελικό Κοσκωτά-Βαρδινογιάννη να ζούμε τώρα τα "ίδια" με τον τελικό Μαρινάκη-Μελισσανίδη, αλλά υπάρχει μια μεγάλη, τεράστια διαφορά. Τότε ο τελικός έγινε σε ένα κατάμεστο Ολυμπιακό Στάδιο. Γεμάτο όσο δεν πάει, δεν νομίζω ποτέ πως φιλοξένησε ποτέ περισσότερο κόσμο από δύο ομάδες στα τόσα χρόνια λειτουργίας του.
Μέσα σε όλα αυτά που "τριγύρω αλλάζουν και τα ίδια μένουν" στο ελληνικό ποδόσφαιρο, υπήρχε τουλάχιστον ένας τελικός που ήταν κανονικός και χιλιάδες ήθελαν να τον δουν από κοντά. Έγινε σε ένα στάδιο που δεν έπεφτε καρφίτσα, με μια ατμόσφαιρα γεμάτη ένταση μεν, απόλυτα ποδοσφαιρική δε. Και ξέρετε κάτι; Δεν είχε καν επεισόδια, παρότι είχε τρία πέναλτι, παράταση, κρίθηκε στα πέναλτι και η σύγκρουση Κοσκωτά-Βαρδινογιάννη ήταν μακράν η χειρότερη παραγοντική κόντρα που είχε ζήσει μέχρι τότε ο ελληνικός πρωταθλητισμός.
ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΙ ΠΑΡΤΙ ΜΕ ΤΟΣΟ ΚΟΣΜΟ
Όλα ήταν τα παρόμοια με το σήμερα, αλλά τουλάχιστον όταν η Ελλάδα άνοιξε της τηλεοράσεις της συνδέθηκε με έναν κανονικό τελικό. Τώρα δεν ξέρουμε την ώρα που γράφεται το κείμενο πότε και αν θα γίνει ο τελικός. Και όποτε και αν γίνει, θα γίνει με 300 προσκλήσεις. Όπως έλεγα αυτές τις μέρες στον Τσάρλυ στην εκπομπή στον Sport24 Radio 103,3, έχουμε κάνει πάρτι με τόσο κόσμο.
ΦΙΛΟΙ ΜΑΡΙΝΑΚΗ - ΦΙΛΟΙ ΜΕΛΙΣΣΑΝΙΔΗ
Αυτός δεν (θα) είναι τελικός. Αυτό είναι εκδήλωση, ραντεβού. Είναι Φίλοι Μαρινάκη-Φίλοι Μελισσανίδη. Αυτοί θα πάνε στο γήπεδο, μαζί με τίποτα "επίσημους".
Θα μου πείτε, ΟΚ, δεν φταίνε ευθέως οι παράγοντες για το κεκλεισμένων, θα μπορούσε το γήπεδο να έχει 15-20 χιλιάδες κόσμου από κάθε ομάδα. Ναι, και τι; Θα άλλαζε κάτι στο Φίλοι Μαρινάκη-Φίλοι Μελισσανίδη; Τα πέταλα είναι γνωστοί "φίλοι" των παραγόντων. Πόσοι "μη οργανωμένοι" θα βρίσκονταν συνολικά στο γήπεδο κι απ’τις δύο ομάδες σε μια τέτοια περίπτωση; Ισχνή μειοψηφία.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο πάντα είχε τις ίδιες ή παρόμοιες παθογένειες, το επιβεβαιώνει μια απλή αναδρομή στον τελικό του 1988. Αλλά τουλάχιστον στην εικόνα του έμοιαζε και σε πολλές περιπτώσεις ήταν "κανονικό". Απ’το κατάμεστο "Σπύρος Λούης" στον απόλυτο τελικό της διαπλοκής το 1988 περάσαμε στις μικρές κενές ζώνες, μετά στις μεγάλες κενές ζώνες, μετά στα 20.000 εισιτήρια για τα "παιδιά" κάθε ομάδας και φτάσαμε στις 300 προσκλήσεις στον τελικό Μελισσανίδη-Μαρινάκη. "Έτυχε" φέτος, ναι, αλλά δεν θα φτάσεις και κάποια στιγμή, με μαθηματική ακρίβεια, και σ’αυτό;
ΕΠΟ, ΚΟΝΤΟΝΗΣ, ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ, ΘΕΣΕΙΣ, ΣΧΟΛΙΑ
Θα φτάσεις. Και φτάσαμε και σ’αυτό. Και στις παραμονές του τελικού ήρθαν να πρωταγωνιστήσουν και οι λόγοι που φτάσαμε και σ’αυτό. Η ΕΠΟ επίδειξη δύναμης στον Κοντονή, ορίζει τον διαιτητή που συμφώνησαν, αλλά όχι με τους βοηθούς που έχει συνήθως μαζί του. Ο Κοντονής έξαλλος, απειλεί να ματαιώσει τον τελικό. Η ΑΕΚ, που προφανώς δεν της αρέσει το δίδυμο που ορίστηκε, έξαλλη κι αυτή. Ο Ολυμπιακός, που προφανώς του αρέσει το δίδυμο που ορίστηκε, επίσης έξαλλος.
Και ο αγώνας ξεκίνησε το απόγευμα της Πέμπτης. Ανακοίνωση ΑΕΚ, 1-0. Ανακοίνωση Ολυμπιακού για την ανακοίνωση ΑΕΚ, 1-1. Θέση ΑΕΚ για την ανακοίνωση Ολυμπιακού, 2-1. Θέση Ολυμπιακού για τη θέση ΑΕΚ, 2-2. Σχόλιο ΑΕΚ για τη θέση Ολυμπιακού, 3-2. Σχόλιο Ολυμπιακού για το σχόλιο της ΑΕΚ, 3-3. Σχόλιο ΑΕΚ για το σχόλιο Ολυμπιακού, 4-3. Εκεί το άφησα όταν ξεκίνησα να γράφω, αν έχω κάνει κάποιο λάθος στο σκορ, συγχωρέστε με, παρασύρθηκα απ’την ένταση, το θέαμα και τη διακύμανση του συναρπαστικού αγώνα.
ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ
Το περιεχόμενο τους; Φανταστικό. Για μία ακόμη φορά μας αναγκάζει να επιστρέψουμε στον πάγιο και αλάνθαστο κανόνα. Οι παράγοντες του ελληνικού πρωταθλητισμού, είναι σαν τους πολιτικούς: καταπληκτικοί όταν μιλάνε για τους άλλους, έχουν πάντα δίκιο. Επιθετικοί, αιχμηροί, με τη γλώσσα της αλήθειας, με το μαχαίρι στο κόκκαλο και στα δόντια μαζί, χωρίς υπεκφυγές.
Το όνειρο κάθε Έλληνα, που έχει μέσα του έναν μικρό εισαγγελέα, έτοιμο να βγει να κατακεραυνώσει τον εκάστοτε "απέναντι" που δεν γουστάρει. Κι όπως οι ψηφοφόροι, έτσι και οι οπαδοί, ακούν τον ηγέτη να τα χώνει στους απέναντι και βαράνε παλαμάκια σαν φώκιες. "Και λίγα τους είπες, που θα τολμήσουν να βγάλουν γλώσσα, στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί, άντε".
ΕΝΑ ΚΟΥΜΠΙ ΜΑΚΡΥΑ
Βέβαια, αν δεν ανήκεις στους ψηφοφόρους, ακούς τον έναν πολιτικό για τον άλλον, ενώνεις την εικόνα στο μυαλό σου και τρέχεις να κοιτάξεις αγγελίας δουλειάς στο εξωτερικό. Και με τον ίδιο τρόπο, ακούς τους παράγοντας και αν δεν είσαι κολλημένος οπαδός, τότε σιγά-σιγά γίνεσαι κομμάτι των εκατοντάδων χιλιάδων που επιλέγουν να παρακολουθούν το ποδόσφαιρο από μακριά, απ’την τηλεόραση. Κι εκεί σιγά-σιγά διαπιστώνεις πως ένα κουμπί μακρυά έχει και άλλο ποδόσφαιρο, ξένο, ευρωπαϊκό καλύτερο σε όλα, που μοιάζει τόσο, μα τόσο διαφορετικό με το εγχώριο.
"ΘΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΝ ΤΕΛΙΚΟ"
Κλείνουμε με μια επιστροφή. Η τελευταία φορά που ασχοληθήκαμε με Μαρινάκη-Μελισσανίδη ήταν τον Νοέμβριο του 2014, πριν βγουν οι διώξεις του Κορρέα. Ο τίτλος τότε ήταν απ’τις Μουσικές Ταξιαρχίες του Πανούση και έλεγε πως "έχουμε πόλεμο, μην το γελάς μωρό μου". Έκλεινε δε με τον εξής στίχο:
Παίζουμε μόνοι μας στο θέατρο, μωρό μου, κι οι θεατές θα βλέπουν κάποιον τελικό
Ο πόλεμος είναι εδώ, εδώ και το θέατρο, εδώ (;) και ο τελικός. Οι θεατές δεν ξέρω τι βλέπουν και κυρίως με τι διάθεση το κάνουν.
Photo Credits: Action Images
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ
