Tactical analysis: Αλλάξαμε, αλλά βουλιάξαμε

Είχαμε την κατοχή (53%-47%). Είχαμε υπερδιπλάσιες ντρίμπλες, με την Κολομβία να έχει 7 πετυχημένες σε 20 προσπάθειες και την Ελλάδα να έχει 16 στις 35. Κερδίσαμε την μάχη των τάκλινγκ, αφού είχαμε 24 στα 31 και η Κολομβία είχε 23/39. Πήραμε κατά κράτος τα κλεψίματα (interceptions, που δεν είναι το να πάρεις την μπάλα από αντίπαλο, αλλά το να σταματήσεις μια πάσα και να γίνεις κάτοχος της μπάλας), αφού είχαμε 22 έναντι μόλις 5 των Κολομβιανών. Πήραμε 11 απ’ τις 18 μάχες στον αέρα. Χάσαμε, και μάλιστα με 3-0.

Γιατί; Το εύκολο είναι να πεις πως χάσαμε γιατί μπορεί οι Κολομβιανοί να μην εντυπωσίασαν συνολικά, αλλά αυτοί έχουν τον Κουδράδο και τον Ροντρίγκες και εμείς όχι. Είναι επίσης απλό το να πεις πως αφού δεχθήκαμε γκολ και μάλιστα τόσο νωρίς, το έργο ήταν εξ ορισμού δύσκολο: δεν είμαστε και οι καλύτεροι στον κόσμο απέναντι σε οργανωμένες άμυνες, πόσω μάλλον όταν αυτές έχουν το σκορ από νωρίς και την άνεση του να μας περιμένουν.

Είναι επίσης εύκολο να βρεις πράγματα που κάναμε σωστά. Καιρό ζητάνε κάποιοι "να αλλάξουμε, να παίξουμε λίγο μπάλα, να γίνουμε πιο επιθετικοί, κτλ". Παίξαμε πολύ με έναν ακραίο μπακ που δημιούργησε όσα προβλήματα μπορούσε (Τοροσίδης), βάλαμε βασικό παίκτη που "δεν θα μας κάνει να βλέπουμε τους ίδιους και τους ίδιους" (Κονέ), είδαμε τους στόπερ μας να χρησιμοποιούν ταχύτητα (Μανώλας) και κλάση (Παπασταθόπουλος) ώστε να μην εκτεθούν τραγικά, όταν ανεβάσαμε τις γραμμές για να μπούμε ξανά στο ματς.

Να παίξουμε κι εμείς, να παίξουν κι αυτοί

Χρόνια τα ακούω ως ζητούμενα απ’ την Εθνική που "πρέπει επιτέλους να παίξει διαφορετικά". Το κάναμε, ορίστε. Κυρίως γιατί δεν είχαμε άλλη επιλογή μετά το γρήγορο 1-0 και τη διάθεση των Κολομβιανούν να στηθούν πίσω απ’ την μπάλα και να μας πουν "ελάτε". Δευτερευόντως, γιατί γενικώς πήγαμε με τέτοια διάθεση στη Βραζιλία. Ψημένοι απ’ την παρουσία μεσοεπιθετικών στα φιλικά, φτιάξαμε ένα συνολικό κλίμα που έλεγε "τώρα θα πάμε αλλιώς" με Κονέ, Λάζαρο, Φέτφα, κτλ.

Μόνο που όταν το ματς πάει σ’ αυτό που πολλοί θέλουν, δηλαδή το "να παίξουμε κι εμείς, να παίξουν κι αυτοί", τότε θα χάσουμε 3-0 και θα λέμε πως είχαμε και καλά στοιχεία. Αυτό συμβαίνει όταν ο αγώνας φεύγει απ’ αυτό το βαρετό για κάποιους στιλ της Εθνικής. Κερδίζουν οι ποιοτικά ανώτεροι με 3-0, χωρίς καν να κυριαρχήσουν τόσο πολύ.

Ψυχραιμία

Όπως και αν το δεις, ό,τι κι αν κάναμε, δεν αλλάζει η ήττα και το βαρύ 3-0. Κι όπως εύστοχα έγραψε κάποιος φίλος στο facebook, η Εθνική και οι παίκτες της είναι καταδικασμένοι να ζουν δύο άκρα. Στο ένα ο Τύπος που τους γλείφει χωρίς προφανή λόγο και τους φέρνει σε δύσκολη θέση με ερωτήσεις/απόψεις όπως "ήσουν καταπληκτικός" και "η καλύτερη ομάδα έχασε σήμερα". Στο άλλο, ο Τύπος με την πλήρη απαξίωση, με κάθε τρόπο και με τρομερή ευκολία.

Δεν τους αξίζει και δεν τους τιμά τίποτα απ’ τα δύο. Τους αξίζει μια όσο το δυνατόν ψύχραιμη ματιά. Ακόμα κι αν είναι λανθασμένη, είναι προτιμότερη απ’τα άκρα του "είστε γίγαντες παρά το 3-0" και του "είστε ανίκανοι, το λέει το 3-0". Την αξίζουν σε κάθε ματς και ειδικά γι’ αυτό απέναντι στην Κολομβία, που ήταν "τέτοιο" παιχνίδι. Βρίσκεις θετικά, βρίσκεις αρνητικά. Θα μπορούσαν να ήταν χειρότερα (ως εικόνα, όχι ως σκορ), θα έπρεπε να είναι και καλύτερα (ως εικόνα, όχι ως σκορ).

Κερκόπορτα

Η ματιά λέει πως αρχικά πληρώσαμε τον ερασιτεχνισμό του Χολέμπας. Βαριά έκφραση το ξέρω. Αλλά δεν είναι δικιά μου. Ο Γιώργος Δώνης στο σχόλιό του μίλησε για τα προβλήματα που έχει στην τακτική τοποθέτηση. Ο Μεμέτ Σολ που σχολίαζε τον αγώνα για τη γερμανική τηλεόραση ήταν πιο συγκεκριμένος και πιο αιχμηρός: "Η διαφορά του ερασιτέχνη με τον επαγγελματία δεν είναι ούτε η τεχνική ούτε η δύναμη. Η διαφορά είναι πως ο επαγγελματίας ξέρει που και πώς να σταθεί στον αγωνιστικό χώρο, ενώ ο ερασιτέχνης όχι. Και η τακτική τοποθέτηση του Χολέμπας είναι ερασιτεχνική".

Δεν θα πάρω όρκο πως ο Σολ τα είπε όλα αυτά επειδή έχει δει τον Χολέμπας και σε άλλα ματς. Υποθέτω πως του αρκούσαν αυτά που έβλεπε κόντρα στην Κολομβία. Το σίγουρο είναι πως εμείς τα έχουμε ξαναδεί. Στα δύο ματς με Πολωνία και Τσεχία στο Euro του 2012, στο Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός με το γκολ του Μαυρία, στο Γιουνάιτεντ-Ολυμπιακός φέτος. Επαναλήψεις πιο κουραστικές κι απ’ αυτές του "Ρετιρέ".

Στο ίδιο έργο θεατές, ακόμα και τώρα που ξέραμε πριν από το ματς πως πάνω στον αριστερό μπακ μας θα πήγαινε ο κορυφαίος ντριμπλέρ του Καμπιονάτο. Και όχι, δεν λέω πως ο Τζαβέλλας θα τα έκανε όλα τέλεια, γιατί κι αυτός έχει "προδώσει" τον Σάντος με την πολύ κακή εμφάνιση στο 3-1 με τη Βοσνία. Λέω αυτό που έγραψα και στο twitter πριν από τη σέντρα: αφού έχουμε παραδοσιακό πρόβλημα πια στα αριστερά, αφού θα είχαμε τον Κουαδράδο από εκεί, ίσως θα μπορούσαμε, γι’ αυτό το ματς, να πούμε στον Βύντρα "Λουκά, παίζεις αριστερά, χωρίς πολλά ανεβάσματα, κράτα τη θέση και παίξε άμυνα".

Με μπάλα

Η σχεδόν κλασική κερκόπορτα μας έφερε στο 0-1, άσχετα αν ο Μανωλάς θα μπορούσε να αντιδράσει καλύτερα: οι φάσεις (πρέπει να) κρίνονται στην αρχή τους, όχι στο φινάλε τους. Μας έδωσαν την μπάλα σαν να ήξεραν πως δεν μπορούμε να απειλήσουμε πολύ. Ναι, κάναμε κάτι σουτ, κάτι μπούκες, κάτι σέντρες, αλλά όχι, δεν απειλήσαμε. Αν ήμασταν στη θέση της Κολομβίας, θα λέγαμε πως αφήσαμε την μπάλα στον αντίπαλο και αμυνθήκαμε με ασφάλεια. Αυτό έκαναν, σχεδόν άνετα.

Εκεί μας έλειψαν πολλά. Συνεργασίες απ’ τον Σαμαρά, που προσέφερε περισσότερο "μπουκάροντας", παρά παίζοντας με τους υπόλοιπους. Καλύτερη μεταφορά μπάλας, πιο γρήγορη, πιο κάθετη, για να μην έχει χρόνο η άμυνα να στηθεί, μεγαλύτερη πίεση στην μπάλα, ένα φάουλ και ένα τάκλιν παραπάνω, ένας φορ που θα παίξει με τους υπόλοιπους και δεν θα περιμένει μπας και γίνει μια φάση να την κάνει γκολ.

Σέντερ φορ

Για τον Γκέκα γράφω χρόνια. Τώρα δεν θα τον κακίσω για τίποτα, γιατί αυτός ήταν όταν τα έβαζε, αυτός είναι τώρα που το έχασε. Δεν φταίει που ξεκίνησε βασικός, δεν πήρε μόνος του τη φανέλα. Δεν φταίει που ήταν η επιλογή, αφού ο Μήτρογλου είναι πολύ βαρύς. Δεν φταίει που ο Σάντος πήρε μόνο τους δυο τους στη Βραζιλία "γιατί έχουμε κι άλλους δύο παίκτες που μπορούν να παίξουν εκεί", αλλά στα φιλικά αυτοί οι δύο, δηλαδή ο Σαμαράς με τον Σαλπιγγίδη, δεν δοκιμάστηκαν ούτε λεπτό στην κορυφή της επίθεσης.

Ο Σάντος δεν πήρε τον Κλάους γιατί ήθελε τον Γκέκα, γιατί ο Μήτρογλου "ήταν έτοιμος", σύμφωνα με δική του δήλωση στο Contra.gr και γιατί έχουμε άλλους δύο. Αυτός ξέρει καλύτερα.

Όμως, αφού ο Γκέκας δεν σκόραρε στα φιλικά, αφού ο Μήτρογλου είναι σκιά του παίκτη που είδαμε μέχρι τον Δεκέμβρη, αφού ο Σαμαράς και ο "Σάλπι" δεν έβγαλαν μάτια στα άκρα, αφού εκεί έδωσαν πράγματα ο Λάζαρος με τον "Φέτφα" και προσέφεραν εναλλακτικές, γιατί δεν στείλαμε τον Σαμαρά ή τον "Σάλπι" στην κορυφή; Μπορεί να μην άλλαζε κάτι. Αλλά θα παίζαμε με έντεκα.

Κέντρο

Άφησα για το τέλος δύο πράγματα. Το πρώτο είναι η παρουσία του Κονέ. Πάσαρε, κυκλοφόρησε, σούταρε, προσπάθησε. Ναι, το έκανε. Όμως, μας αρέσει να βλέπουμε τι κάνουν οι παίκτες με την μπάλα και όχι χωρίς αυτήν. Χωρίς αυτήν είχε μηδέν κλεψίματα, μηδέν προσπάθειες για τάκλιν, μόλις ένα κερδισμένο φάουλ. Ούτε αυτόν θα τον κακίσω. Αναμενόμενα τα όσα καλά έκανε με την μπάλα, αλλά και αυτά που δεν έκανε χωρίς αυτήν. Αυτός είναι, αυτά είναι τα στοιχεία του, αυτά έκανε, όσο καλύτερα μπορούσε. Μόνο που δεν χρειαζόμασταν μόνο αυτά σε μια μάχη Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Δεν του αποδίδω την ήττα, όπως δεν το κάνω για κανένα παίκτη. Απλώς λέω πως ο Σάντος αδίκησε τον Καραγκούνη και την εικόνα που είχε όταν μας "έδεσε" και μας βελτίωσε στο 2ο ημίχρονο με την Πορτογαλία και ήταν εξαιρετικός κόντρα στη Νιγηρία. Ο Πορτογάλος δημιούργησε το δίλημμα Κονέ ή Καραγκούνης (αφού στα φιλικά έπαιζε ποτέ ο ένας και πότε ο άλλος), χωρίς να υπάρχει λόγος, γιατί οι δυο τους προσφέρουν πολύ διαφορετικά πράγματα.

Μια κίνηση

Τελευταίο, αυτό ίσως που με ξένισε περισσότερο και δυσκολεύομαι πολύ να δικαιολογήσω. Η απουσία αλλαγής στο ημίχρονο. Ναι, ξέρω πως δεν δεχθήκαμε γκολ μέχρι να μπει ο Φετφατζίδης στο 57’. Αλλά όταν χάνεις 1-0 και δεν κάνεις αλλαγή με την επανέναρξη είναι σαν να λες "είμαι ικανοποιημένος, το ’χουμε κι έτσι". Δυσκολεύομαι να συμφωνήσω πως το είχαμε.

Χρειαζόμασταν μια κίνηση. Κάτι που θα πει στην ομάδα "πάμε πιο δυνατά", που θα πει στους αντιπάλους "τώρα κάτι αλλάζει". Ας ήταν οποιοσδήποτε ήθελε ο Σάντος, ακόμα κι αν δεν ήταν ο Κάρα, που προσωπικά θα ήθελα στο ματς. Στο κέντρο αλλάζουν οι αγώνες και αυτό στην ουσία δεν το επιχειρήσαμε ποτέ, αφού ο Καραγκούνης μπήκε στο 78’, και μάλιστα επιβεβαιώθηκε πως ο Σάντος στο μυαλό του τον έχει ως ταυτόσημο με τον Κονέ, του οποίου πήρε τη θέση.

Διαβάστε ακόμη:

Σχόλιο Σταύρος Καραΐνδρος: Η δημοσιογραφία της φουστανέλας

Σχόλιο Κώστας Κεφαλογιάννης: Το παιχνίδι που δεν ξέρουμε να κάνουμε

Η κριτική των Ελλήνων διεθνών

Σάντος: "Αν μιλήσουμε για αδικία, είναι σαν να μην βλέπουμε την αλήθεια"

Κολομβία-Ελλάδα 3-0