Στο καλό, Μάικ Μπάσετ, θα μας λείψεις πολύ

Εκεί που όλα μπορούν να συμβούν, εκεί που ξοδεύουμε τον χρόνο μας για να ζήσουμε το απροσδόκητο, το απρόβλεπτο, αυτό που θα μας κόψει την ανάσα.

Στον αθλητισμό, εκεί που δεν υπάρχουν σταθερές, και αν υπάρχουν είναι για να τις βλέπουμε να ανατρέπονται, εκεί που το αδύνατο είναι τίποτα. Εκεί, μέσα στο απρόβλεπτο χάος, υπάρχει μία, μοναδική, παγκόσμια, ακλόνητη σταθερά. Η Εθνική Αγγλίας.

Αυτός που ξεπέρασε τον Μπάσετ

Οι καθηγητές της αποτυχίας, οι μάστορες του under-achieving, η Εθνική Αγγλίας. Και αυτή τη φορά, όπως και στα προηγούμενα δύο τουρνουά, είχαν στο τιμόνι τον θρύλο. Τον έναν, τον μοναδικό, τον ανεπανάληπτο Ρόι Χόντσον. Τον άνθρωπο που κατάφερε κάτι που λίγοι μπορούν να πετύχουν: να φτάσει τον πήχη που βάζει η τέχνη, αλλά και να τον ξεπεράσει.

Ο Μάικ Μπάσετ, ο πρωταγωνιστής της ταινίας που αποτύπωσε τέλεια την παράνοια, το πρότυπο της αποτυχίας που λέγεται Εθνική Αγγλίας, δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί πως μια μέρα θα βρεθεί ένας τύπος που θα τον μιμηθεί και θα τον ξεπεράσει.

Πριν δύο χρόνια, όταν η Αγγλία επέστρεφε απ’τη Βραζιλία με δύο ήττες και μια ισοπαλία στον όμιλο, έγραφα για την χώρα των Μάικ Μπάσετ. Δύο χρόνια μετά, πριν καν τελειώσει το ματς με την Ισλανδία, ο Ρόμπι Φάουλερ ήταν σαφής. Δεν χρειάστηκαν άλλες λέξεις στο tweet του, μόνο δύο.

Ποιος μπορεί να πει πως έχει άδικο;

ΤΟ ΦΕΤΙΝΟ ΗΤΑΝ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ

Οι άνθρωποι ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Ακόμα κι εγώ, που πριν καν αρχίσει το τουρνουά έγραψα με σιγουριά πως θα μας διασκεδάσουν και φέτος, δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ το πώς θα αποτύχουν αυτή τη φορά. Ναι, κάθε φορά κάνουν κάτι καινούργιο, αλλά το φετινό ήταν ένα πραγματικό αριστούργημα.

Κι άλλες φορές έχουν αποκλειστεί παρότι προηγήθηκαν, αλλά ανατροπή πριν καν τελειώσει το ημίχρονο, ποτέ. Από χώρα που πάει για πρώτη φορά σε μεγάλο τουρνουά, ποτέ. Από χώρα με 300.000 κατοίκους, με τερματοφύλακα-σκηνοθέτη, ποτέ.

Ποτέ δεν έχουν φτάσει τόσο χαμηλά. Και το χαμηλά δεν έχει να κάνει με το γεγονός πως αποκλείστηκαν απ’την Ισλανδία. Ποδόσφαιρο, όλα μπορούν να συμβούν. Το “τόσο χαμηλά” έχει να κάνει με το πως συνέβησαν. Η εικόνα, η παρουσία ήταν δέκα φορές χειρότερη απ’τη Βραζιλία.

ΟΥΤΕ ΣΤΟ FOOTBALL MANAGER

Ο Χόντσον είχε την Αγγλία τέσσερα χρόνια. Στη Βραζιλία σκέφτηκε το καταπληκτικό, να κατέβει με Χέντερσον-Τζέραρντ στον άξονα και μπροστά του Ρούνει, Γουέλμπεγκ, Στάριτζ και Στέρλινγκ. Δύο box-to-box μέσοι, τρεις φορ και ένας εξτρέμ, μια παγκόσμια πρωτοτυπία, ένα πλάνο τόσο άθλιο που ακόμα και στο Football Manager θα σε απέλυαν αν το εφάρμοζες.

Δύο χρόνια αργότερα, ένας κανονικός προπονητής θα είχε ένα σχέδιο στο Euro, στο τρίτο του τουρνουά. Έναν τρόπο παιχνιδιού, κάτι που δεν εξαρτάται απ’το αν ο Βάρντι ή ο Κέιν είναι βασικός, αν ξεκινάει ο Ράσφορντ ή ο Στέρλινγκ. Εννοείται πως η Αγγλία δεν είχε τίποτα τέτοιο.

ΧΩΡΙΣ ΣΧΕΔΙΟ, ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ

Όποιος κι αν ξεκινούσε, οι Άγγλοι πήγαν στο τουρνουά χωρίς κανένα σχέδιο ανάπτυξης, επίθεσης, δημιουργίας, πέρα απ’το “πάρε την μπάλα εσύ και κάνε κάτι να κάνουμε φάση”.

Στην πρεμιέρα, απέναντι στο συνονθύλευμα της Ρωσίας, κάποιοι τους είδαν καλούς, άτυχους που ισοφαρίστηκαν. Με την Ουαλία, όταν το 0-1 απ’τον Μπέιλ στο ημίχρονο ανάγκασε τον Ρόι να βάλει Βάρντι και Στάριτζ κάποιοι μίλησαν για τις τρομερές αλλαγές του Χόντσον που σκόραραν και έφεραν την ανατροπή. Άτυχους τους είδαν και κάποιοι επειδή δεν νίκησαν την Σλοβακία, σε έναν αγώνα που η έλλειψη προπονητή και σχεδίου ήταν ορατή απ’το φεγγάρι.

Απορούσα πραγματικά μ’αυτά που άκουγα και διάβαζα, μου φαινόταν αδιανόητο πως αποσπά θετικά σχόλια μια ομάδα που είναι ορατό μέσα σε δέκα λεπτά πως παίζει χωρίς προπονητή. Όπως σε κάθε μεγάλη παράσταση, χρειαζόταν μια μεγάλη σκηνή για να γίνει ορατό το δράμα.

Η ΞΕΦΤΙΛΑ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΗΜΙΧΡΟΝΟΥ

Αυτό το δεύτερο ημίχρονο με την Ισλανδία θα μείνει στην ιστορία για το πως ένας προπονητής απέδειξε την ανικανότητα του, εκθέτοντας τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές του.

Η Αγγλία έχανε στο ημίχρονο, πολύ απλά γιατί η μικρή Ισλανδία είχε στοιχειώδους τρόπους επίθεσης. Δουλεμένα στημένα (που έφεραν την ισοφάριση), επιθετικές συνεργασίες (που έφεραν το 2-1). Ακόμα κι έτσι, οι Άγγλοι είχαν μπροστά τους ένα ημίχρονο. Κι η αλήθεια είναι πως θα ήταν καλύτερα να μην το είχαν, γιατί κανένας αποκλεισμός, καμία διαδικασία πέναλτι, κανένα γκολ-φάβα δεν ήταν εξευτελιστικό για την εικόνα τους όσο αυτό το ημίχρονο.

Ένας προπονητής που, αφού έβαλε τον Γουϊλσιρ, αποφάσισε στο 60’ πως η δουλειά του είναι να βάλει τρεις φορ και να αρχίσουν να γεμίζουν στην περιοχή μπας και το βάλουν. Ο έρμος ο Ρούνεϊ, βετεράνος ετών 30, να τρέχει μόνος του στο κέντρο, να διασύρεται με τον ίδιο τρόπο που διασύρθηκε ο Τζέραρντ πριν δύο χρόνια στη Βραζιλία.

ΣΑΝ ΑΓΓΛΟΣ ΣΕ ΠΑΜΠ

Παίκτες ριγμένοι στο χορτάρι, χωρίς το παραμικρό σχέδιο, χωρίς ίχνος δουλειάς πίσω τους, εκτός θέσεων, να προσπαθούν μάταια, χωρίς ψυχολογία ή αυτοπεποίθηση να φτιάξουν κάτι, να μείνουν ζωντανοί. Δεν μπορούσαν να αλλάξουν πάνω από τρεις πάσες. Να αποφασίσουν για το πότε πρέπει να γίνει η σέντρα ή όχι, να βρουν έστω ένα καλό στημένο.

Ένας φορ που έγινε εξάρι, μπροστά του δύο μέσοι, μπροστά τους τρεις φορ, απλωμένοι στο γήπεδο. Ξέρετε, αν αυτό ήταν η δουλειά ενός προπονητή, να διαλέγει ενδεκάδες και να κάνει αλλαγές, για να βάλει όλους τους φορ που έχει, θα ήμασταν όλοι προπονητές. Κι ο Ρόι Χόντσον, ο Μάικ Μπάσετ της αληθινής ζωής, ο πιο ακριβοπληρωμένος προπονητής του τουρνουά, έκανε αυτό που θα έκανε και ο πιο ανίδεος Άγγλος σε μια παμπ.

ΤΡΕΙΣ ΝΙΚΕΣ ΣΕ ΕΝΤΕΚΑ ΜΑΤΣ

Φταίει; Όσο έφταιγε και ο Μάικ Μπάσετ στην ταινία. Γιατί να φταις όταν σου αναθέτουν μια δουλειά που μόνο σε κωμωδία θα την έπαιρνες; Ο Χόντσον δεν θα γινόταν ομοσπονδιακός τη δεκαετία του 2010 σε καμία ευρωπαϊκή χώρα που επιζητά διάκριση. Και καμία χώρα δεν θα κρατούσε προπονητή που πήγε στο δεύτερο τουρνουά του και γύρισε με δύο ήττες και μια ισοπαλία.

Η Ελλάδα δεν έχει γυρίσει από κανένα απ’τα τρία τελευταία τουρνουά χωρίς νίκη στον όμιλο, και σε δύο απ’τα τρία πέρασε στην επόμενη φάση. Ο Ρόι αφήνει την Αγγλία μετά από 11 αγώνες σε τελικές φάσεις. Έντεκα αγώνες, μόλις έντεκα γκολ, μόλις τρεις νίκες.

ΧΩΡΙΣ ΝΙΚΗ ΣΕ ΝΟΚ-ΑΟΥΤ ΣΕ EURO

Σιγά, θα πει κάποιος. Εδώ μιλάμε για Εθνική που δεν έχει νικήσει ποτέ σε αγώνα νοκ-άουτ σε Euro. Για Εθνική που απ’το 1950 έχει προκριθεί σε νοκ-άουτ Μουντιάλ-Ευρωπαϊκού μόνο έξι φορές και η τελευταία φορά που απέκλεισε ομάδα αυτή ήταν το Εκουαδόρ το 2006, όταν ο Ζιντάν ακόμα έπαιζε ποδόσφαιρο και η Ελλάδα ήταν εν ενεργεία πρωταθλήτρια Ευρώπης.

ΕΒΑΛΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΤΟ ΠΗΓΟΥΝΙ

Στον Χόντσον θα κολλήσουμε, αυτός φταίει; Όχι, συνολικά δεν φταίει, η αποτυχία των Άγγλων είναι αυτόνομη διαδικασία, τα γιατί της οποίας εξηγήσαμε πριν δύο χρόνια. Απλώς, βρέθηκε αυτή η περίπτωση για να τους φτάσει πιο χαμηλά από ποτέ. Να τελειώσει ο αγώνας και αυτή τη φορά να μην κλαίνε που αποκλείστηκαν, αλλά να ντρέπονται όσο ποτέ, να έχουν διασυρθεί χειρότερα απ’την οποιαδήποτε τεσσάρα.

Τι να περιμένεις απ’τον τύπο που είδε τον εαυτό του στις γιγαντοοθόνες του γηπέδου, κοίταξε δεύτερη φορά για να σιγουρευτεί και όταν κατάλαβε πως τον δείχνει η τηλεόραση, έφερε το χέρι στο πηγούνι για να δείξει πως σκέφτεται; Τίποτα καλύτερο απ’αυτά που έδειξε στο γήπεδο, τίποτα περισσότερο απ’τα λόγια του όταν παραιτήθηκε μετά το ματς.

ΤΟΝ ΠΗΡΑΝ ΑΝΤΙ ΤΟΥ ΠΕΠ

“Αυτά συμβαίνουν”, τους είπε ο γίγαντας στο αντίο του. Κι απορείς, τι είναι χειρότερο. Ότι τον προσέλαβαν, ότι τον κράτησαν μετά τη Βραζιλία ή ότι το 2012 προτίμησαν αυτόν αντί του Γκουαρδιόλα, που ήθελε τη θέση, επειδή “είχαν αποφασίσει να πάρουν Άγγλο προπονητή”;

Όπως και μετά τον αποκλεισμό απ’το Μουντιάλ, το κείμενο που αποχαιρετά την Αγγλία έχει τη φωτογραφία που έβγαλα με τον Χόντσον μετά τον τελικό του Champions League του 2012. Ως φανατικός της ομάδας που έχει κάνει τέχνη την αποτυχία, θα μου λείψει. Και όχι, μην είστε σίγουροι πως χειρότερα δεν γίνεται.

ΠΑΝΤΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ

Όπως η ίδια η Αγγλία μπορεί πάντα να τα πάει χειρότερα και να μας τρελάνει με τον τρόπο που θα αποκλειστεί, έτσι και οι άνθρωποι της FA μπορούν να κάνουν ακόμα κι αυτό, να διαλέξουν για διάδοχό του κάποιον που θα αποδειχθεί πολύ χειρότερος.

Αν θα σταματήσει ποτέ αυτή η κατρακύλα; Μπορεί. Αλλά πολύ σπάνια συμβαίνουν τέτοια πράγματα κατά τύχη. Ρωτήστε και τους Ισλανδούς, που πρώτα άλλαξαν όλο το ποδόσφαιρό τους και μετά από χρόνια βρέθηκαν στη Γαλλία, να ζουν το όνειρο.

Περισσότερα γι’αυτούς, σε επόμενο κείμενο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Αδιανόητο: ΠΟΤΕ νίκη σε νοκ-άουτ σε Euro η Αγγλία!

Παραιτήθηκε από την Αγγλία ο Χόντσον

Αγγλία - Ισλανδία 1-2