Σίτι-Ρεάλ: "Κακό" ζευγάρι, κακό ματς
Ο Θέμης Καίσαρης σχολιάζει τον πρώτο ημιτελικό του Champions League, μεταξύ της Σίτι και της Ρεάλ.
Οι ημιτελικοί είναι συχνά τα μεγαλύτερα ματς της σεζόν στο Champions League. Το Σίτι-Ρεάλ 0-0 αποτελεί τη μεγάλη εξαίρεση, ένα ματς καταδικασμένο να ξεχαστεί γρήγορα, ανάμεσα σε δύο ομάδες που έδειξαν λίγα με την μπάλα και αρκετά χωρίς αυτήν.
"Κακό" ζευγάρι το Σίτι-Ρεάλ
Πριν γίνει η κλήρωση των ημιτελικών είχα ήδη αποφασίσει τι δεν ήθελα απ’τα τρία πιθανά ζευγαρώματα. Δυστυχώς, η τύχη δεν μου χαμογέλασε. Δεν με χαλούσε να δω Μπάγερν-Ατλέτικο, αλλά το Σίτι-Ρεάλ δεν μου έκανε ως ζευγάρι ημιτελικών.
Κυρίως γιατί μιλάμε για τις δύο ομάδες της τετράδας χωρίς την ξεκάθαρη ποδοσφαιρική φιλοσοφία που δεν αλλάζει ποτέ.
Η Μπάγερν είναι η απόλυτη εκπρόσωπος του ποδοσφαίρου πρωτοβουλίας: θα πάρει την μπάλα και θα παίξει, παντού και σε κάθε γήπεδο. Η Ατλέτικο είναι η απόλυτη reactive ομάδα, ο Ρόκυ Μπαλμπόα του ποδοσφαίρου: ξύλο, ένταση, στημένα, αντεπιθέσης και αν το σκορ τη βολεύει, άμυνα με έντεκα παίκτες γύρω και μέσα στην περιοχή.
"ΕΡΜΑΦΡΟΔΙΤΕΣ" ΟΜΑΔΕΣ
Η Σίτι με τη Ρεάλ απ’την άλλη, μπορεί να είναι αναγκασμένες λόγω ισχύς να παίζουν ως αφεντικά στην πλειοψηφία των αγώνων τους, αλλά δεν έχουν πρόβλημα να βάλουν νερό στο κρασί τους. Η Σίτι στο Παρίσι άφησε την μπάλα στην Παρί και χτύπησε στην κόντρα. Η Ρεάλ μπορεί να ήταν το αφεντικό με τη Βόλφσμπουργκ, αλλά στο Καμπ Νόου άφησε την μπάλα στην Μπαρτσελόνα και με την ίδια ακριβώς λογική έπαιξε και στο Μάντστεστερ στον πρώτο ημιτελικό.
"Ερμαφρόδιτες", αν μου επιτρέπεται η έκφραση, ομάδες. Μπλεγμένες ανάμεσα σ’αυτό που παίζουν στο πρωτάθλημα και σ’αυτό που υιοθετούν όταν το διακύβευμα είναι μεγάλο. Αν έπαιζαν κόντρα σε μία εκ των Μπάγερν-Ατλέτικο, το σταθερό στιλ του αντιπάλου θα έδινε τον τόνο στο ζευγάρι, θα ξέραμε τι θα δούμε.
Έπεσαν μεταξύ τους και το αποτέλεσμα ήταν ένας ημιτελικός που πολύ δύσκολα θα μνημονεύεται τα επόμενα χρόνια.
Εξίσου καλές, εξίσου κακές
Το μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα πέρασε με τη Σίτι να έχει την μπάλα και τη Ρεάλ να αμύνεται χαμηλά. Η ομάδα του Ζιντάν στήθηκε όπως έκανε και στο Καμπ Νόου, με την τριάδα Κασεμίρο-Μόντριτς-Κρος χαμηλά και τον πιτσιρικά προστατευμένο σε μικρούς χώρους και όχι εκτεθειμένο, όπως έγινε στον πρώτο αγώνα με την Βόλφσμπουργκ στη Γερμανία.
Και οι δύο ομάδες παίρνουν ταυτόχρονα και καλό και κακό βαθμό, αλλά έχουν και τις δικαιολογίες τους.
"ΆΣΦΑΙΡΗ" ΣΙΤΙ, ΚΑΛΗ ΣΤΟ ΑΜΥΝΤΙΚΟ TRANSITION
Η Σίτι δεν κατάφερε ποτέ να απειλήσει ουσιαστικά. Παίρνει κάκιστο βαθμό στο παιχνίδι με την μπάλα. Στο μοντέλο των expected goals, των γκολ δηλαδή που θα μπορούσε να πετύχει σύμφωνα με τις ευκαιρίες που έφτιαξε, η ομάδα του Πελεγκρίνι δεν έφτασε ούτε στο μισό γκολ. Έμεινε στο 0.20, την 5η χειρότερη επίδοση που είχε ομάδα στα 121 παιχνίδι που έχουν γίνει φέτος στο Champions League.
Ταυτόχρονα, η Σίτι παίρνει καλό βαθμό στον έλεγχο των αντεπιθέσεων της Ρεάλ. Όταν παίρνεις την μπάλα και παίζεις το πιο δύσκολο δεν είναι να ανοίξεις την αντίπαλη άμυνα, αλλά να μην εκτεθείς στις αντεπιθέσεις. Οι χώροι για τον αντίπαλο είναι μεγάλοι, το ίδιο και ο κίνδυνος.
Η ομάδα του Πελεγκρίνι δεν είναι και η καλύτερη στο παιχνίδι χωρίς μπάλα, στο αμυντικό transition. Όμως, από τότε που βγήκε ο Τουρέ απ΄την ενδεκάδα και έγιναν δίδυμο στον άξονα ο Φερνάντο με τον Φερναντίνιο, η Σίτι σκλήρυνε. Κόντρα στη Ρεάλ είχε άμεση πίεση με το που έχανε την μπάλα, καλή αμυντική συμπεριφορά και σίγουρα τα έκανε όλα καλύτερα το γεγονός πως είχε ξανά στην άμυνα τον Κομπανί, που εδώ και χρόνια είναι το βαρόμετρο στα μετόπισθεν.
ΣΥΜΠΑΓΗΣ ΡΕΑΛ, ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΕΙΣ
Η Ρεάλ παίρνει εξαιρετικό βαθμό στο κομμάτι της αναχαίτισης. Στημένη με ένα σφιχτό 4-1-4-1, με τους ακραίους να μαρκάρουν μέχρι χαμηλά και τους τρεις σωματοφύλακες στον άξονα, δεν ανησύχησε σχεδόν ποτέ. Ιδού και το διάγραμμα με τις πάσες τις Σίτι. Γύρω-γύρω, απ’τους στόπερ στους ακραίους μπακ, ποτέ κάθετα, σπάνια μπροστά.
Εκεί που η Ρεάλ δεν τα πήγε όπως θα ήθελε, ήταν στις αντεπιθέσεις. Τόση ασφάλεια πίσω απ’την μπάλα θα έπρεπε να μετουσιωθεί σε αντεπιθέσεις, σε απειλή στην κόντρα. Η ομάδα του Ζιντάν εκεί δεν τα κατάφερε όσο θα ήθελε και εκτός απ’την καλή συμπεριφορά της Σίτι έφταιξε και κάτι άλλο: η απουσία του Ρονάλντο και ο τραυματισμός του Μπενζεμά.
Ο ΣΙΛΒΑ ΚΑΙ Ο ΜΠΕΙΛ
Το ματς τελικά το καθόρισαν εξίσου οι απόντες και οι τραυματίες. Για τη Σίτι ήταν μεγάλη απώλεια ο τραυματισμός του Σίλβα. Μπορεί ο Ντε Μπρόινε να είναι το μέλλον της Σίτι στη δημιουργία, μαζί φυσικά με τους νέους παίκτες και τη φιλοσοφία που θα φέρει ο Πεπ, αλλά ο Σίλβα ήταν και είναι ο μαέστρος της Σίτι.
Λιγότερο απειλητικός ή ενθουσιώδης απ’τον Ντε Μπρόινε, αλλά πολύ πιο έμπειρος και ικανός στο να βρει τη μία πάσα στο κλειστό ματς, εκεί που κανείς δεν βρίσκει χώρους και δεν βλέπει το τέρμα.
Ο Πελεγκρίνι εξέπληξε με το να περάσει στο ματς τον άπειρο Ιχενάτσο στη θέση του Σίλβα. Στην ουσία έπαιξε 4-4-2, αφού ο Ντε Μπρούινε πήγε αριστερά και ο νεαρός Νιγηριανός έπαιζε περισσότερο κοντά στον Αγουέρο, παρά κατέβαινε για να γίνει τρίτος χαφ. Με τους Φερνάντο-Φερναντίνιο να μην μπορούν να παίξουν κάθετα, η Σίτι "καταδικάστηκε" να μην μπορεί να απειλήσει με τίποτα.
Μοιραίο ήταν η Ρεάλ να είναι ολοένα και πιο απειλητική στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Μπέιλ παρά τη μοναξιά του, χωρίς Μπενζεμά και Ρονάλντο, έκανε μεγάλο ματς και έδειξε ξανά πως είναι σε καλή κατάσταση στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν. Όπως είδαμε και στο γράφημα των expected goals, η Ρεάλ έφτιαξε ευκαιρίες για να πετύχει ένα γκολ, κυρίως με την μπάλα ψηλά και σε στημένες φάσεις, αλλά τη σταμάτησε ο Χαρτ.
ΑΡΓΗΣΕ Ο ΠΕΛΕΓΚΡΙΝΙ, ΔΕΝ ΡΙΣΚΑΡΕ Ο ΖΙΝΤΑΝ
Ο Πελεγκρίνι μάλλον άργησε να βάλει τον Στέρλινγκ στη θέση του Νάβας και ίσως θα έπρεπε να τον έχει προτιμήσει εξαρχής αντί του Ιχενάτσο, να τον είχε στείλει δηλαδή αριστερά στη θέση του Σίλβα για να διατηρήσει τον Ντε Μπρόινε κεντρικά. Και δεν περίμενα πως θα το πω αυτό, αλλά η Σίτι θα ήθελε να έχει τον Τουρέ διαθέσιμο. Όχι για να τον βάλει εξαρχής, αλλά για να τον ρίξει στο ματς στο δεύτερο ημίχρονο, να χρησιμοποιήσει τον όγκο, την τεχνική και το ποδοσφαιρικό bullying που κάνει ο Γιάγια με την μπάλα στα πόδια για να παίξει επιτέλους κάθετα η Σίτι.
Και ο Ζιντάν δεν έδωσε το κάτι παραπάνω με τις αλλαγές. Επιβράβευσε τον Λούκας Βάσκεθ και του έδωσε φανέλα βασικού, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο η μοναξιά του Μπέιλ ήταν ηλίου φαεινότερη, όπως και ο φόβος της Σίτι, που δεν αισθανόταν άνετα στην άμυνα χαμηλά στην περιοχή. Ο Ίσκο θα μπορούσε να μπει νωρίτερα, το ίδιο ισχύει και για τον Χάμες, που έμεινε στον πάγκο.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ;
Κανείς δεν ρίσκαρε λίγο περισσότερο γι’αυτό και τελικά το 0-0 δεν αδικεί κανέναν κατάφωρα. Ποιον αφήνει ικανοποιημένο; Δύσκολο να το πεις. Η Σίτι κράτησε ανέπαφη την εστία της κι αυτό ήταν το μόλις έβδομο ματς φέτος που η Ρεάλ δεν σκοράρει. Απ’την άλλη, δεν μπορεί να είναι και πολύ περήφανη για τη συνολική της εικόνα σε έναν ημιτελικό που περίμενε χρόνια, ούτε για το γεγονός πως δεν εκμεταλλεύτηκε την τεράστια απουσία του Ρονάλντο.
Η Ρεάλ απ’την άλλη πήρε το 0-0, αλλά αυτό δεν είναι δα και κατόρθωμα απέναντι στη φετινή Σίτι. Η ομάδα του Πελεγκρίνι σε έντεκα ματς απέναντι στις έξι ομάδες που βρίσκονται μαζί της στην πρώτη επτάδα της Πρέμιερ Λιγκ δεν έχει ούτε μία νίκη και έχει τρεις ισοπαλίες και οκτώ ήττες με τέρματα 8-23!
ΑΚΟΜΑ 50-50;
Το 0-0 δεν λέει πολλά, η Τσέλσι το ξέρει καλά που το απέσπασε πριν δύο χρόνια στο Καλντερόν και έχασε με 3-1 απ’την Ατλέτικο στο Λονδίνο παρότι προηγήθηκε. Η Ρεάλ θα έχει την έδρα, αλλά κι αυτό από μόνο του δεν μετράει. Τα τελευταία επτά χρόνια απ’τις 14 ομάδες που πήραν το εισιτήριο για τον τελικό του Champions League οι 12 έδωσαν εκτός έδρας τον επαναληπτικό.
Ο Ζιντάν είπε πως πριν το πρώτο ματς η πρόκριση ήταν 50-50 και μετά το 0-0 είναι και πάλι 50-50. Σίγουρα θα του δίνει αυτοπεποίθηση πως στη ρεβάνς θα έχει τον Ρονάλντο και θα παίξει στο γήπεδο όπου η Ρεάλ ακόμα δεν έχει δεχθεί γκολ στα έξι ματς που έχει δώσει για το φετινό Champions League, παρότι βέβαια έχει κινδυνεύσει σε αρκετά ματς.
Το 0-0 του πρώτου αγώνα θα το ξεχάσουμε γρήγορα, αλλά τουλάχιστον έφτιαξε τη σκηνή για έναν πολύ πιο ενδιαφέροντα επαναληπτικό στο Μπερναμπέου. Και κυρίως, διαφορετικό, γιατί σίγουρα η Ρεάλ θα θέλει να έχει την μπάλα περισσότερο. Ή μήπως όχι, κύριε Ζιντάν;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: