Όταν ο Ρονάλντο έγινε ξανά το παιδί που κλαίει γιατί δεν αντέχει
Ο Θέμης Καίσαρης γράφει για το ποδόσφαιρο που φέρθηκε σκληρά στον Ρονάλντο και τον έκανε άπραγο θεατή στον μεγαλύτερο αγώνα, αλλά παράλληλα του προσέφερε την ωραιότερη βραδιά της ζωής του.
Τα δάκρυα του Ρονάλντο
Για κάποιο λόγο που ποτέ δεν κατάλαβα, οι haters του Ρονάλντο συνήθιζαν για χρόνια να μιλάνε για το κλάμα του το 2004. Απολύτως ηλίθιο για δεκάδες λόγους. Προφανώς και οι μεγάλοι νικητές λυγίζουν και δακρύζουν μπροστά στην αποτυχία, πόσω μάλλον όταν είναι 18 χρόνων και χάνουν μια ευκαιρία που εκείνη τη στιγμή τους μοιάζει μοναδική και πολύ μεγάλη για να χαθεί.
Με έναν εκπληκτικό τρόπο, δώδεκα χρόνια μετά, τα δάκρυα του Ρονάλντο ήταν πάλι στο επίκεντρο. Και τα πρώτα, ήταν αυτά του χειρότερου είδους.
ΑΝΥΠΟΦΟΡΟ ΤΟ "ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙΣ"
Όλοι έχουν κλάψει στην αποτυχία, στην ήττα, το έκαναν και οι Γάλλοι μετά τον τελικό. Όμως, δεν νομίζω πως υπάρχει χειρότερο συναίσθημα απ’το "δεν μπορείς να παίξεις, ούτε καν να προσπαθήσεις". Η ήττα, όσο πικρή και αν είναι, ακόμα και αν σε φέρει στο ρόλο του τραγικά μοιραίου, είναι μέσα στο παιχνίδι.
Αυτό που "δεν μπορεί" να είναι μέσα στο παιχνίδι είναι αυτό που συνέβη στον Ρονάλντο. Το "μέχρι εδώ ήταν, δεν μπορείς να συνεχίσεις άλλο, δεν θα είσαι στο χορτάρι για να προσπαθήσεις για τη νίκη". Αβάσταχτο. Άδικο. Ανυπόφορο. Ήμουν στο γήπεδο όταν ο Νέτβεντ αποχωρούσε με σκυμμένο το κεφάλι στον ημιτελικό του Ντραγκάο, ήμουν και λίγες εβδομάδες νωρίτερα όταν ο Ζουλί αποχωρούσε απ’τον τελικό του Champions League.
Δεν αντέχεται αυτή η στιγμή. Δεν έχει σημασία ποιον υποστηρίζεις. Δεν (μπορεί να) έχει σημασία αν είσαι fan ή hater. Δεν μπορώ να πιστέψω πως υπήρχαν άνθρωποι που δεν ένιωσαν άσχημα μ’αυτό που συνέβαινε στον Ρονάλντο κάθε φορά που προσπαθούσε να συνεχίσει και διαπίστωνε πως δεν μπορεί, πόσω μάλλον πως υπήρχαν κάποιοι που χάρηκαν γι’αυτό που περνούσε ο Πορτογάλος σούπερ-σταρ.
ΣΤΙΓΜΗ ΘΛΙΒΕΡΗ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΗ
Κι όταν τελικώς ο Ρονάλντο αποχώρησε, ο τελικός "θάμπωσε". Σαν το πάρτι που εκεί που αρχίζει να παίρνει τα πάνω του ξαφνικά η μουσική πρέπει να χαμηλώσει. Όλα συνεχίζονται, αλλά στη μισή ένταση. Όχι όπως πρέπει. Και τελικώς αυτή η στιγμή, η εικόνα του Ρονάλντο να αποχωρεί με λυγμούς σ’αυτό το οικτρό φορείο που μοιάζει με φέρετρο ήταν ταυτόχρονα κάτι το θλιβερό, αλλά και τόσο πολύτιμο.
Ήταν σχεδόν θεόσταλτο. Σαν το ίδιο το ποδόσφαιρο να απηύδησε πια. Σαν να σιχάθηκε την παράνοια του να κρίνονται ποδοσφαιριστές παγκόσμιας κλάσης από μια φάση, ένα σουτ, έναν αγώνα, ένα τουρνουά, μια χρονιά. Να χαρακτηρίζονται losers αθλητές που έχουν νικήσει 1.000 φορές στη ζωή τους για να βρεθούν στο τοπ επίπεδο.
ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ
Τα στρατόπεδα είναι έτοιμα σε κάθε αγώνα, έτοιμα ήταν και στον τελικό: αυτοί που περίμεναν την ήττα του Ρονάλντο για να τον βγάλουν παλτό και κλαψιάρη, αυτοί που περίμεναν τη νίκη για να μιλήσουν για "απαντήσεις", για βγάλουν μίσος για οποιονδήποτε άλλον, κτλ.
Μ’ένα μαγικό και σκληρό (εκείνη τη στιγμή) τρόπο, το ποδόσφαιρο έβγαλε τον Ρονάλντο απ’τον τελικό. Για να δείξει σε όλους, θεατές, ΜΜΕ, ακόμα και στον Κριστιάνο τον ίδιο, πως όσο κορυφαίος και να είναι ένας πρωταγωνιστής, όσο και αν οι αγώνες έχουν ήρωες και μοιραίους, όσο κι αν ο κόσμος πάντα γουστάρει να εστιάζει στους 1-2 μεγάλους κάθε αγώνα, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως μιλάμε για παιχνίδια και ομάδες.
ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ ΟΛΑ, ΕΜΕΙΝΕ ΜΟΝΟ Η ΟΜΑΔΑ
Παιχνίδι, που σημαίνει πως τα πάντα μπορούν να συμβούν. Ομάδες, που σημαίνει πως κανείς δεν πετυχαίνει ούτε αποτυγχάνει μόνος του. Ο τελικός ήταν του Ρονάλντο και εκείνος ήταν πλέον εκτός, πριν καν προλάβει να βρεθεί εντός. Ξαφνικά εξαφανίστηκαν όλα όσα ήθελαν να βάλουν στο μικροσκόπιο fan/haters και όλοι, ακόμα και ο ίδιος ο Κριστιάνο, έγιναν θεατές της προσπάθειας της Πορτογαλίας να γίνει Πρωταθλήτρια Ευρώπης για πρώτη φορά στην ιστορία της.
Της Πορτογαλίας, της ομάδας που στο τουρνουά χρησιμοποίησε όλους τους παίκτες, εκτός απ’τους δύο τερματοφύλακες. Ακόμα και ο Κριστιάνο καταδικάστηκε στο να παρακολουθεί τη συνολική προσπάθεια, πρώτα λαβωμένος και έξαλλος στα αποδυτήρια, μετά παθιασμένος και ηγετικός στον πάγκο.
ΠΑΝΤΑ ΘΕΑΤΕΣ
Αλλά, μια στιγμή. Αυτό δεν είναι πάντα οι παίκτες; Δεν περνούν το 90% του χρόνου τους στο χορτάρι ως θεατές της προσπάθειας των υπολοίπων; Θεατές στο τάκλινγκ, θεατές στην απόκρουση, θεατές στην κεφαλιά που διώχνει τον κίνδυνο, στην πάσα που εύχονται να πάρουν στα πόδια τους, θεατές την ώρα που δίνουν την μπάλα και εύχονται ο συμπαίκτης τους να βρει δίχτυα.
Θεατές που κάθε δευτερόλεπτο εύχονται ο συμπαίκτης τους να κάνει το σωστό, ο αντίπαλος να κάνει το λάθος. Είτε ήταν στο χορτάρι ή όχι, ο Ρονάλντο θα ήταν θεατής όταν ο Πέπε καθάριζε τα πάντα στην άμυνα, όταν ο Ρούι Πατρίσιο έβγαζε ο,τι πήγαινε στο τέρμα του, όταν ο Γκριζμάν δεν σημάδεψε σωστά με το κεφάλι, όταν ο Ζινιάκ βρήκε το δεκάρι από τόσο κοντά.
FOOTBALL, BLOODY HELL
Όλα έγιναν όπως θα έπρεπε να γίνουν και έμενε το κερασάκι. Να μπει ο Έντερ, που ο Ρονάλντο του είπε πως θα βάλει το νικητήριο γκολ, και να βρει δίχτυα για πρώτη φορά στην καριέρα του με τη φανέλα της Πορτογαλίας. Απίθανο σενάριο, αλλά συνέβη. Football, bloody hell, που έχει πει κι ο Φέργκιουσον, που αγκαλιάστηκε με τον Κριστιάνο στις κερκίδες.
ΟΤΑΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΟΥΝ ΣΑΝ ΝΑ ΕΧΑΣΑΝ
Και έτσι ήρθαν και τα δεύτερα, τα πιο ωραία δάκρυα. Έχω τη συνήθεια να ξεχωρίζω κάποιους πανηγυρισμούς. Συγκινούμαι, τρελαίνομαι όταν βλέπω κάποιον να έχει αντιδράσεις που ταιριάζουν σε στεναχώρια.
Tον Μπελέτι ή τον Μπέργκαμ να βάζουν τα χέρια στα μάτια λες και δεν μπορούν να δουν το τραγικό που συνέβη, τον Γκρόσο να τρέχει και να λέει "όχι, όχι" λες και του έχει συμβεί το χειρότερο, τον Ετό να πλαντάζει στο κλάμα μπρούμυτα στο χορτάρι λες και έχασε το τελευταίο πέναλτι, τον Πουγιόλ να διαλύεται μετά από γκολ σε τελικό λες και το έχει δεχθεί η ομάδα του.
ΕΒΑΛΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ
Οι πανηγυρισμοί του Ρονάλντο είναι πάντα θέμα συζήτησης. Η αγαπημένη μου στιγμή απ’τον Πορτογάλο ήταν όταν ο Φαν ντερ Σαρ απέκρουσε το πέναλτι του Ανελκά στον τελικό της Μόσχας και ο Ρονάλντο, αντί να τρέξει μαζί τους υπόλοιπους, απλώς σωριάστηκε στο χορτάρι. Αγαπημένη γιατί ήταν αγνή, ανθρώπινη, ήταν του παιδιού που πήρε το πρώτο του Champions League και του έφυγε το βάρος που είχε απ’το χαμένο πέναλτι, όχι του σούπερ σταρ.
Πλέον, οι αγαπημένες στιγμές είναι αυτές του τελικού. Όταν βούρκωσε μετά το γκολ του Έντερ γιατί πλέον ήταν πολύ, πολύ κοντά στο όνειρο. Όταν έβαλε τα χέρια στο κεφάλι, λες και συνέβη κάτι άσχημο. Όταν ξέσπασε με υγρά μάτια μετά το σφύριγμα της λήξης. Όταν σήκωσε το τρόπαιο με τον πιο "μη-Ρονάλντο" τρόπο που θα μπορούσε.
ΠΙΟ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΠΟΤΕ
Ένας ξένος δημοσιογράφος σχολίασε στο twitter πως δεν τον έχουμε δει ποτέ τόσο χαρούμενο. Έχει δίκιο. Είναι αμέτρητες φορές που έχουμε δει τον Ρονάλντο να πανηγυρίζει, αλλά ποτέ με ατόφια χαρά.
Πάντα υπάρχει κάτι άλλο: η έπαρση στο κάλμα, τα νεύρα όταν το γκολ έρχεται σε στιγμή που κάτι τον χαλάει, το χαμόγελο όταν η επιτυχία είναι απλώς αναμενόμενη, το ξέσπασμα όταν έχει ακούσει πολλά και θέλει να δώσει απαντήσεις. Γκριμάτσες, χειρονομίες, που πάντα βάζουν κάτι δίπλα στη χαρά της επιτυχίας, κτλ.
O ΣΟΥΠΕΡ-ΣΤΑΡ ΕΛΕΙΠΕ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ
Όλα κομμάτια του παζλ που φτιάχνει αυτόν τον τεράστιο ποδοσφαιριστή. Τον ποδοσφαιριστή που σ’αυτές τις στιγμές, τώρα που έκανε πραγματικότητα το μεγαλύτερο του όνειρο, ήταν απών. Όχι επειδή δεν έπαιξε, αλλά επειδή δεν ήταν ο σούπερ-σταρ που αντέδρασε έτσι. Αυτός έλειπε, δεν ήταν εκεί.
Ήταν ένα παιδί αυτό που δεν μπορούσε να κρατήσει τα δάκρυα όταν έγινε το 1-0, ήταν ένα παιδί αυτό που δεν ήξερε πως να αντιδράσει όταν ο αγώνας τελείωσε, ήταν ένα παιδί αυτό που σήκωσε το τρόπαιο σαν να ήταν το δώρο που για μήνες περίμενε να πάρει τα Χριστούγεννα.
Η ΩΡΑΙΟΤΕΡΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ ΤΟΥ
Το ποδόσφαιρο φέρθηκε σκληρά στον Ρονάλντο και τον έκανε άπραγο θεατή του μεγαλύτερου αγώνα της καριέρας του. Όμως, ταυτόχρονα τον μετέτρεψε πρώτα στο παιδί που δεν αντέχει όταν του λένε πως δεν μπορεί να παίξει και μετά στο παιδί που απλώς παρακολουθεί τη χώρα του στην προσπάθειά της να κατακτήσει ένα μεγάλο τρόπαιο για πρώτη φορά στην ιστορία της.
Κι απ’όλες τις ντρίμπλες, τα σπριντ, τα γκολ, τα σουτ, τις κεφαλιές, τα άλματα που φτάνουν να πιάσουν τον θεό απ’τη γραβάτα, απ’όλους τους πανηγυρισμούς και τις χιλιάδες στιγμές μπροστά στην κάμερα, νομίζω πως η βραδιά που ο Ρονάλντο έγινε ξανά παιδί είναι η ωραιότερη στιγμή της καριέρας του.
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΕ
Η στιγμή που έγινε παιδί. Ως τέτοιο μας συστήθηκε εκείνο το βράδυ που η Ελλάδα έγινε Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Δώδεκα χρόνια αργότερα, το παιδί που έκλαψε γιατί δεν άντεξε την ήττα τώρα έκλαψε γιατί δεν άντεξε τη νίκη, αφού πρώτα έκλαψε γιατί δεν άντεξε το "δεν μπορείς να παίξεις". Καταπληκτικό.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ