Ο Ρανιέρι φαίνεται πως είναι ο προπονητής "που ακούει"

Μετά από άσχημες εμφανίσεις και ήττες που σηκώνουν πολύ θόρυβο, κόσμος και Τύπος φτάνουν εύκολα σε ακραία συμπεράσματα. Προπονητές έχουν κατηγορηθεί τόσο πολύ, που αν κάνεις τη σούμα διαπιστώνεις πως κατηγορούνται πως έχουν κάνει 6-7 τραγικά λάθη. Εννοείται πως δεν είναι έτσι. Ο προπονητής συνήθως έχει κάνει από ένα ως τρία το πολύ λάθη. Απλώς η κακή εμφάνιση και το αποτέλεσμα μεγεθύνουν τα πράγματα και στο θολωμένο μυαλό όσων κρίνουν το συμπέρασμα είναι πως τελικά ο κόουτς θα έπρεπε να τα έχει κάνει όλα αλλιώς.

Εξαίρεση σ’όλα αυτά αποτελεί η πρεμιέρα του Ρανιέρι στον πάγκο της Εθνικής. Έσπασα το κεφάλι μου και δεν κατάφερα να θυμηθώ άλλο παιχνίδι στο οποίο να έχεις τόσα πολλά πράγματα να πεις για τις επιλογές ενός προπονητή και να είναι όλα απολύτως δικαιολογημένα. Μετά το 0-1 με τους Ρουμάνους έχουν καταμετρηθεί 7-8 λανθασμένες επιλογές του Ιταλού και για πρώτη φορά ο αριθμός δεν είναι υπερβολικός και πλασματικός.

Εξίσωση

Ενδεκάδα με τρεις ποδοσφαιριστές που ήταν εκ των προτέρων γνωστό πως δεν έχουν αγωνιστικό ρυθμό για να βγάλουν ενενηντάλεπτο. Γνωστό ήταν το πως “έβγαλε” την προετοιμασία ο φευγάτος απ’τον Ολυμπιακό Χολέμπας, πότε βρήκε ομάδα ο Σαμαράς και ποια είναι η πορεία του Μήτρογλου απ’το Δεκέμβριο μέχρι σήμερα. Πάμπολλες φορές οι προπονητές επιλέγουν να βάλουν βασικό παίκτη που δεν έχει 90 λεπτά. Έναν, όμως, κι αυτό γιατί κρίνουν πως τον χρειάζονται.

Όχι τρεις για να παίξουν μαζί με τον unproven σε υψηλό επίπεδο Μάνταλο, που ανέβασε τον αριθμό των ερωτηματικών της βασικής ενδεκάδας σε τέσσερα. Με τέσσερα ερωτηματικά δεν κατεβάζεις ενδεκάδα, αλλά εξίσωση για δύσκολους λύτες.

Δίδυμο

Στον άξονα δίδυμο ο Σάμαρης με τον Ταχτσίδη. Όχι τα πιο ελαφριά κορμιά και σίγουρα παίκτες που την μπάλα τη “ταξιδεύουν”, δεν την τρέχουν. Έχουν την πάσα για ανοίγματα στο πλάι, αλλά δεν έχουν απειλητικά μέτρα με την μπάλα, δεν θα πάνε στο ένας μ’έναν στον άξονα, δεν θα πάρουν φάουλ. Ένας “τέτοιος” είναι πάντα απαραίτητος, αλλά με δύο έχεις σύνθεση για να παίξει πίσω απ’την μπάλα, να αφήσει την κατοχή στον αντίπαλο και να έχει δύο παίκτες να σημαδεύουν από χαμηλά τα τρεξίματα των επιθετικών στην αντεπίθεση.

Με δύο τέτοιους χαφ, με τον Σαμαρά ανέτοιμο και το ρούκι Μάνταλο έχεις μια σύνθεση που νομοτελειακά θα οδηγηθεί στο να ακουμπάει την μπάλα στους ακραίους μπακ και να τους λέει “παίξτε, περάστε τον παίκτη σας, να κάνουμε φάση, να βάλουμε γκολ”. Όπερ και εγένετο.

Διαμαντάκος

Και εγένετο όχι μόνο για τα πρώτα 45’, αλλά για το σύνολο του αγώνα. Γιατί πρώτη αλλαγή στη θέση του Σαμαρά ήταν ο Διαμαντάκος, για να παίξει αριστερά. Μ’αρέσει ο Διαμαντάκος και πέρσι στη SUPER BALL έλεγα πως μπορεί να μην παίξει ποτέ βασικός στον Ολυμπιακό, αλλά το παιδί δείχνει πως μπορεί να γίνει επιθετικός επιπέδου Superleague. Όμως, όποιος τον έχει δει σε παιχνίδι και έχει πει “αυτός πρέπει να παίζει αριστερά στην επίθεση της Εθνικής”, να σηκώσει το χέρι του.

Μοιραία ο Διαμαντάκος πήγαινε στην περιοχή, η Εθνική είχε ενδεκάδα με τρεις φορ (Διαμαντάκος, Μήτρογλου, Σαλπιγγίδης), χωρίς χαφ που να μπορούν να κάνουν απειλητικά μέτρα με την μπάλα. Ξανά-μανά η μπάλα σε Χολέμπας-Τοροσίδη, που έπρεπε να φτιάξουν κάτι, χωρίς καν να έχουν παίκτη να παίξουν μαζί του στην πλευρά. Να πω πως ο Ρανιέρι είδε τους ακραίους του μπακ να είναι σε καλή μέρα και είπε “ρήγματα έχω, θα γεμίσω στην περιοχή να το βάλουμε”, να το καταλάβω.

Έτσι ο Μήτρογλου έπαιξε 90’ και ο Κλάους δεν πάτησε χορτάρι, έτσι Χριστοδουλόπουλος και Κονέ όχι μόνο αγνοήθηκαν στην αρχική σύνθεση, αλλά μπήκαν και στο ματς χωρίς να υπάρχουν οι συνθήκες ώστε να προσφέρουν ουσιαστικά. Αδικαιολόγητα και ακατανόητα πράγματα.

Άλλοθι, αλλά...

Ναι, είναι δύσκολος μήνας ο Σεπτέμβριος για τις Εθνικές. Ναι, ο Ρανιέρι είχε να διαχειριστεί αρκετά πράγματα. Πρώτο ματς μετά από επιτυχία το καλοκαίρι, πρώτο ματς χωρίς την πολύτιμη απ’όλες τις απόψεις παρουσία των παλιών Καραγκούνη και Κατσουράνη, αρκετοί παίκτες ανέτοιμοι, τραυματίες ο Μανιάτης και ο Καράμπελας, ερωτηματικά για πολλούς.

Όμως, δεν αρκούν για να δικαιολογήσουν ούτε τις αρχικές επιλογές, ούτε τις παρεμβάσεις κατά τη διάρκεια. Πόσω μάλλον όταν ο Ιταλός είχε πολύ χρόνο για να μελετήσει το υλικό που έχει διαθέσιμο. Ο τρόπος με τον οποίο αγνοήθηκαν ο Κονέ με τον Χριστοδουλόπουλο σου δημιουργεί την απορία αν ο Ρανιέρι είδε τα παιχνίδια του Μουντιάλ.

Κι ο τρόπος με τον οποίο αγνοήθηκε ο Κλάους και εκτέθηκε ο ανέτοιμος Μήτρογλου σε κάνει να αναρωτιέσαι αν το μόνο που κατάλαβε ο Ρανιέρι απ’τα πρώτα επίσημα ματς των συλλόγων είναι πως ο Μάνταλος κάνει για βασικό δεκάρι της Εθνικής και ο Διαμαντάκος για να παίζει στη θέση του Σαμαρά.

Προβληματισμός

Προφανώς και ο Ιταλός είδε και τα παιχνίδια στη Βραζιλία και αυτά, τα λίγα που έχουν δώσει φέτος κάποιοι απ’τους παίκτες που έχει στη διάθεσή του. Είμαστε σίγουροι πως τα είδε και γι’αυτό απορούμε με τα συμπεράσματα που φανερώνουν οι επιλογές στο ντεμπούτο του.

Ο προβληματισμός μου δεν είναι αν ο Ρανιέρι είναι καλός προπονητής ή κάποιος που είναι ικανός να τα κάνει όλα λάθος σ’έναν αγώνα. Προβληματίζομαι γιατί η πρώτη γνωριμία μας μαζί του δημιουργεί την υποψία πως είναι ένας προπονητής “που ακούει”.

Απ’το 2001 μέχρι σήμερα πορευτήκαμε με δύο προπονητές που δεν άκουγαν. Ρεχάγκελ και Σάντος, μ’όλα τα καλά και τα στραβά τους, ακόμα και στις πιο λανθασμένες επιλογές τους, δεν άκουγαν τίποτα και κανέναν. Δικά τους ήταν τα σωστά, δικά τους και τα λάθη, ακόμα και τα “εγκλήματα”.

Επιστροφή

Το τελευταίο που χρειάζεται η Εθνική είναι έναν προπονητή που ακούει όσα λέγονται και φωνάζονται στο άρρωστο περιβάλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κι αν όντως ακούει, τότε η ήττα απ΄τη χειρότερη ομάδα που μας έχει κερδίσει τα τελευταία 13 χρόνια και το αν θα περάσουμε στο Euro είναι θέματα μικρής σημασίας.

Είτε πάμε στην τελική φάση, είτε όχι, αν η Εθνική γίνει ξανά το πεδίο μάχης και στην ουσία το αποτέλεσμα των ποδοσφαιρικών εμφυλίων της χώρας, τότε θα έχουμε επιστρέψει στα χρόνια που λέμε στους μικρότερους πως είναι τυχεροί που δεν τα έζησαν.

Θωράκιση

Το καλοκαίρι στη Βραζιλία οι εμφύλιοι κλόνισαν το συγκρότημα και λίγο έλειψε να το διαλύσουν. Όμως, οι δομές του ήταν ισχυρές και βρισκόμασταν στην τελική φάση του Μουντιάλ: η ομάδα είχε τα “θέλω” και τα “πρέπει” που της επέτρεψαν ν’αντέξει. Δεν έχω τη βεβαιότητα πως μπορεί να το κάνει στη νέα εποχή, αν οι άνθρωποι που αποφασίζουν δεν τη θωρακίσουν όπως (φαίνεται να) απαιτείται.

Ένας προπονητής που ακούει και μια ομάδα πεδίο εμφύλιων συγκρούσεων είναι σημαντικότερα προβλήματα απ’οτιδήποτε αγωνιστικό.

Διαβάστε ακόμη:

Στέφανος Κούμπης: Έχει σοβαρές αιτίες το 0-1 με τη Ρουμανία

Στέλιος Γρηγοριάδης: Δεν βγαίνει νόημα με Κλάους

Κώστας Κεφαλογιάννης: Ο ξεχασμένος Κλάους και το ποδόσφαιρο του 1-0

Σταύρος Καραΐνδρος: Ο Ρανιέρι θύμισε... Ρεχάγκελ