Ο μοναχικός δρόμος του Βασίλη Σπανούλη

Βασίλης Σπανούλης. Μια περίπτωση πραγματικά σπάνια, ίσως και μοναδική στον ελληνικό αθλητισμό. Όχι, δεν είναι ο πρώτος μεγάλος Έλληνας αθλητής, δεν είναι ο καλύτερος ή ο μεγαλύτερος σταρ που είχαμε ποτέ στα γήπεδα και στα παρκέ.

Μια προσωπική υπόθεση

Είναι σίγουρα ένας απ' αυτούς, παλιούς και σύγχρονους. Η προσωπική άποψη του καθενός, τα ατομικά κριτήρια, μπορούν να τον κατατάξουν όπου θέλει ο καθένας. Όμως, δύσκολα κάποιος θα μπορεί με άνεση και αντικειμενική κρίση να τον βγάλει εκτός γκρουπ. Είναι, αναμφισβήτητα, μέσα σ' αυτό.

Γιατί τον λέμε σπάνια, σχεδόν μοναδική, περίπτωση; Όχι λόγω αξίας ή ταλέντου, όχι λόγω επιτυχιών σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο. Ο Σπανούλης είναι σπάνιος γιατί με τον τρόπο του έχει καταφέρει να μετατρέψει τα πάντα γύρω του σε προσωπική υπόθεση.

ΟΙ ΔΥΟ ΠΡΩΤΕΣ ΗΤΤΕΣ

Το σκεφτόμουν μήνες πριν, στην πρώτη φετινή συνάντηση των "αιωνίων" για το πρωτάθλημα. Μόλις 2η αγωνιστική, 19 Οκτωβρίου, και ο Παναθηναϊκός υποδεχόταν τον Ολυμπιακό στο πάντα αφιλόξενο για τον Σπανούλη κλειστό του ΟΑΚΑ.

Οι γηπεδούχοι είχαν πάρει εκείνο το ντέρμπι. Ο Σπανούλης είχε δώσει 10 ασίστ, αλλά για μια ακόμη φορά ήταν άστοχος στην παλιά του έδρα. Δύο στα πέντε δίποντα, ένα στα έξι τρίποντα, ενώ δεν έχει ευστοχήσει σε καμία απ' τις δύο βολές που είχε εκτελέσει.

Λίγες μέρες νωρίτερα, οι δυο ομάδες είχαν παίξει για το Κύπελλο στο άδειο ΣΕΦ, με τον Παναθηναϊκό να παίρνει την πρόκριση. Ο Σπανούλης ήταν χειρότερος. Δεν είχε 10 ασίστ, αλλά πέντε, όσα και τα λάθη του. Η αστοχία, ίδια και χειρότερη: ένα στα τρία δίποντα, μηδέν στα πέντε τρίποντα.

"ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ"

Δύο σερί αγώνες με νικητή τον Παναθηναϊκό και κακό τον Σπανούλη. Για μια ακόμη φορά, αυτός ήταν στο επίκεντρο των συζητήσεων, από φίλους και εχθρούς. Τότε, μάλιστα, είχε βοηθήσει και ο ίδιος, αφού μετά την ήττα στο ΣΕΦ είχε κάνει μια πρωτοφανή δήλωση, λέγοντας πως αναλαμβάνει την ευθύνη, γιατί η εμφάνισή του δεν ήταν καθόλου καλή.

Ήρθε καπάκι η ήττα στο πρωτάθλημα και η κουβέντα φούντωσε: "Έχει ψυχολογικό στο ΟΑΚΑ, ήταν καταπληκτικός όταν μοίραζε την μπάλα, έδωσε δέκα ασίστ, αλλά τον πιάνει πάλι αυτό που σουτάρει, τα έσπασε πάλι όπως και στο ΣΕΦ, πρέπει να σταματήσει να προσπαθεί να κερδίσει μόνος του, κάνει κακό και στον ίδιο, δεν είναι πια μικρός, δεν αντέχει, κτλ, κτλ".

ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ

Τα άκουγα, τα διάβαζα και σκεφτόμουν "ναι, έτσι είναι, αλλά όχι". Ναι, αυτό που πάντα τα φώτα είναι πάνω του είναι μάλλον ψυχοφθόρο. Ναι, δεν είναι δυνατόν να χάνει μια ομάδα και να βγαίνει ένας παίκτης και να λέει πως αυτός φταίει, δεν μπορεί κάποιος που έχει πετύχει τόσα να μπαίνει μόνος του στο στόχαστρο. Ναι, ίσως ο Σπανούλης να είναι μεγάλος πια για να "τρελαίνει" το μυαλό του και να προσπαθεί σε κάθε μεγάλο ματς να πετύχει στο τέλος το αδύνατο για να βγει ξανά νικητής.

Συμφωνούσα και συμφωνώ στην περιγραφή της κατάστασης, αλλά διαφωνούσα και διαφωνώ στο συμπέρασμα. Όχι, ο Σπανούλης δεν έπρεπε και δεν πρέπει να αλλάξει. Στα μάτια μου, δεν έχει καμία σημασία αν του βγαίνει ή όχι, αν του κάνει καλό ή όχι. Αυτά αφορούν όσους βλέπουν τους αγώνες και περιμένουν με πάθος τη νίκη ή την ήττα, γι' αυτό και μετά αποθεώνουν ή ρίχνουν το ανάθεμα.

Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

Στα μάτια μου, η περίπτωση "Βασίλης Σπανούλης" είναι εδώ και καιρό πάνω απ' αυτά. Ή μάλλον, διορθώνω, είναι έξω απ' αυτά. Είναι δικός του ο δρόμος, μοναχικός. Κάποιες φορές παράλληλος με την κεντρική ιστορία, κάποιες φορές τέμνεται, κάποιος φορές έχει ακόμα και αντίθετη φορά. Μια διαδρομή τόσο ξεχωριστή, που φτάνει να γίνεται αυτό που είπαμε στην αρχή: μια προσωπική υπόθεση, καταδικασμένη να τραβάει τα βλέμματα εξίσου ή και περισσότερο απ' το ίδιο το κεντρικό στόρι των αγώνων, των σειρών, των προκρίσεων, των τίτλων.

Έτσι είναι, έτσι το παρακολουθούμε χρόνια, γιατί να θέλω να σταματήσει; Άκουγα και ακούω τις συζητήσεις και λέω "όχι, δεν πρέπει να αλλάξει, να σκεφτεί, να ωριμάσει, να διαλέξει άλλη προσέγγιση". Μόνος του έκανε αυτή τη διαδρομή, μόνος του τη χάραξε, μόνος του οδηγείται στο να έχει αυτήν την παρουσία στο παρκέ, μόνος του παίρνει τις αποφάσεις που φέρνουν και ήττες.

"ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΜΑΣ"

Είναι δυνατόν να θέλω να αλλάξει; Όχι, το αντίθετο. Μια τέτοια συμπεριφορά δεν του επιβλήθηκε, ούτε προέκυψε κατά τύχη. Πηγάζει από μέσα του, με μια ορμή που ταπεινά υποθέτω πως ούτε ο ίδιος μπορεί να την ελέγξει. Και θα θέλω να τη δω να περιορίζεται, να προσαρμόζεται; Ποτέ και για κανέναν λόγο. "Περπατάει ανάμεσά μας, αλλά δεν είναι ένας από εμάς", που έλεγε κι ένα παλιό τηλεοπτικό τατουάζ.

ΑΥΤΟΣ ΤΟ ΘΕΛΕΙ, ΑΥΤΟΣ ΤΟ ΑΝΤΕΧΕΙ

Κάποιοι το λένε ψώνιο, σταριλίκι, κακώς εννοούμενο εγωισμό, ντιβισμό. "Θέλει πάντα να έχει τη δόξα", λένε χωρίς ποτέ να σκέφτονται πως όταν το φύλλο αγώνα δεν είναι ροζ, αλλά κίτρινο, τότε ο Σπανούλης δεν έχει τη δόξα, αλλά το ανάθεμα. Εύκολα λες "το κάνει για τη δόξα", πολύ δύσκολα θα άντεχες όχι πολλές, αλλά 1-2 ήττες μ' εσένα ως αυτόν που συζητάνε και ξεσκίζουν όλοι.

Αυτός με κάποιο τρόπο αντέχει. Επιζητά τη θέση του μπροστινού σαν να μην τον νοιάζει, όταν αντί για ύμνους ακούει κατάρες απ' τους φίλους και χλευασμό απ' τους εχθρούς. Όπως έγραψα και στην αρχή του κειμένου, δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη τέτοια περίπτωση στα δικά μας γήπεδα και κλειστά.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΝΙΕΡΑ

Κάποιον που με τη δική του συμπεριφορά και διαδρομή, με το δικό του παίξιμο και τις δικές του αποφάσεις, να είναι για χρόνια αυτός που μπαίνει στο παρκέ και ξέρεις πως μετά από κάθε μεγάλο ματς θα είναι στο επίκεντρο όλης της κουβέντας. Για (πολύ) καλό ή για (πολύ) κακό.

Προφανώς και όλοι οι μεγάλοι το έχουν ζήσει. Κανείς για τόσο μεγάλο διάστημα, κανείς τόσο έντονα, πολύ απλά γιατί κανείς δεν το διάλεξε, επεδίωξε σχεδόν, με τόσο εμφατικό και ξεκάθαρο τρόπο. Όχι, δεν με νοιάζει αν ο Σπανούλης μπορεί ή δεν μπορεί πια, αν κάνει καλό ή κακό ή ποιον άλλον δρόμο μπορεί να πάρει μεγαλώνοντας. Δεν θέλω να αλλάξει. Αυτή είναι η παράστασή του, αυτή και η μανιέρα του.

ΤΙΤΛΟΣ, ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ, ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ

Στους φετινούς τελικούς είναι πάλι εκεί. Τα φώτα που είναι στραμμένα πάνω του έχουν ήδη γίνει φωτεινότερα μετά από το break του Παναθηναϊκού στον πρώτο αγώνα. Και δεν είναι μια ακόμα σειρά.

Φέτος δεν έχει Final Four πίσω του, με τελικό ή το κύπελλο του πρωταθλητή και το βραβείο του MVP δικά του. Φέτος έχει αποκλεισμό πίσω του και μπροστά του εκτός απ' το πρωτάθλημα (που για πρώτη φορά θα είναι δεύτερο στη σειρά με τα ερυθρόλευκα) έχει ένα κάρο πράγματα: συζητήσεις για νέο συμβόλαιο, διαπραγματεύσεις, απολαβές, χρόνο συμμετοχής, ρόλο, υστεροφημία, ακόμα και την αιώνια, χαζή ή όχι, σύγκριση με τον Διαμαντίδη, που τώρα δεν είναι απλώς ξανά ο μεγάλος αντίπαλος, αλλά αυτός που σίγουρα θα τραβήξει τα φώτα με το αντίο του.

Και όλοι ξέρουν πως, όποιος κι αν πάρει το πρωτάθλημα, η κάθε πρόταση θα ξεκινάει με το πώς τελείωσε ο Διαμαντίδης και θα τελειώνει με το πώς ήταν ο Σπανούλης. Λάθος ή σωστό, έτσι θα γίνει.

ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ

Αλήθεια, ποιος θέλει σ' αυτή τη συγκυρία και ειδικά μετά το break στον πρώτο τελικό να δει έναν άλλον Σπανούλη; Όχι εγώ πάντως. Αυτός ήταν πάντα ο δικός του ο δρόμος, μοναχικός. Απόλυτος ήρωας ή τραγικά μοιραίος, μέχρι τέλους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Διαμαντίδης-Σπανούλης: Όλες οι "μάχες"

Ρήγας Δάρδαλης: Βίοι αντίθετοι για Καλάθη - Σπανούλη