Μουρίνιο: Προπονητής για one night stand, όχι για σχέση
Ο Μουρίνιο έφτασε την Τσέλσι σε τέτοιο σημείο που οι Μπλε δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να τον απολύσουν. Τα σοβαρά λάθη του Ζοζέ, οι κακές σχέσεις με τους "καμμένους" παίκτες, η μέθοδος που κρατάει για δύο χρόνια μόνο. Ο αρχισυντάκτης του Contra.gr Θέμης Καίσαρης εξηγεί γιατί ο Πορτογάλος είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος.
Δεν πρέπει να έχετε παράπονο. Ήταν πριν από παραπάνω από δύο μήνες, στις αρχές Οκτωβρίου, όταν ασχοληθήκαμε επισταμένως με το θέμα της φετινής Τσέλσι και του Ζοζέ Μουρίνιο. Ο τίτλος έλεγε πως " Η τρίτη σεζόν είναι θανάσιμη" και εξηγούσε αναλυτικά τόσο τα προβλήματα των Μπλε, όσο και τις αιτίες τους.
Τότε η Τσέλσι ήταν στην 16η θέση της βαθμολογίας, με οκτώ βαθμούς μετά από ισάριθμες αγωνιστικές. Ήταν το χειρότερο ξεκίνημα της ομάδας στο πρωτάθλημα απ’τη σεζόν 1978-79, όταν και είχε υποβιβαστεί. Ήταν χάλια, αλλά τουλάχιστον ήταν ξεκίνημα. Τώρα η Τσέλσι είναι στην ίδια θέση, στην 16η, μετά από 16 αγωνιστικές, με ρεκόρ 4-3-9 και τέρματα 18-26.
Και τώρα η Τσέλσι έχει απολύσει τον Μουρίνιο. Η ομάδα των ονείρων του, αυτή που ο Πορτογάλος γύρισε όχι μόνο για να την αναλάβει, αλλά για να μείνει για πολύ καιρό, έφτασε στο σημείο να τον απολύσει πριν τα Χριστούγεννα, αφού πρώτα του έδωσε όσο περισσότερο χρόνο μπορούσε.
Μια ανήμπορη ομάδα
Αυτή τη φορά δεν έχει νόημα να ρίξουμε αναλυτική ματιά στα προβλήματα της Τσέλσι. Έναν-δύο αγώνες να έχει παρακολουθήσει κάποιος θα ξέρει: Ο Τέρι ανήμπορος να αμυνθεί, ο Ιβάνοβιτς, ο Μάτιτς και ο Φάμπρεγας "καμμένοι", ο Κόστα πιο βαρύς κι από μολύβι, ο Αζάρ πιο ξενερωμένος κι από παίκτη που έχασε με άσους, ο Γουϊλιαν με τον Πέδρο να προσπαθούν μόνοι τους, ο Φαλκάο κλασικό παράδειγμα παίκτη που "μοιάζει με κάποιον που κάποτε ήταν εξαιρετικός".
Μια ομάδα που δεν μπορεί να αμυνθεί ούτε να επιτεθεί, που δεν έχει κουράγια, αλλά ούτε ψυχολογία, και έχει 2ο σκόρερ της σεζόν (πίσω απ’τον Γουϊλιαν) τα αυτογκόλ των αντιπάλων. Το θέμα είναι γιατί. Κι όπως συμβαίνει πάντα όταν τα πράγματα είναι τραγικά, οι αιτίες είναι πολλές. Όλα τα δάχτυλα δείχνουν προς την πλευρά του Ζοζέ. Πάμε να τα δούμε ένα-ένα.
Ο θάνατος έρχεται την τρίτη χρονιά
"Η τρίτη σεζόν είναι θανάσιμη" έλεγε ο Μπέλα Γκούντμαν και θα μπορούσε κάλλιστα να είναι τίτλος σε ταινία που θα αφορά τον Μουρίνιο. Στην αρχή της χρονιάς ο Πορτογάλος δήλωσε πως η συζήτηση για τις τρίτες χρονιές του είναι αστεία και όποιος θέλει να μάθει γι’αυτές μπορεί να μπει στο Google να ψάξει.
Ναι, δεν είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς τις τρίτες σεζόν του Ζοζέ. Στην Πόρτο και στην Ίντερ δεν είχε τρίτη σεζόν. Στην τρίτη σεζόν στην πρώτη θητεία στην Τσέλσι δεν πήρε το πρωτάθλημα, γνώρισε οδυνηρό αποκλεισμό απ’τη Λίβερπουλ στους ημιτελικούς του Champions League και παρηγορήθηκε με τα δύο εγχώρια Κύπελλα. Στην τρίτη σεζόν στη Ρεάλ δεν κέρδισε τίποτα. Έχασε το πρωτάθλημα απ’την Μπαρτσελόνα, στο Champions League αποκλείστηκε απ’το γαλατικό χωριό της Ντόρτμουντ μετά την τεσσάρα στη Γερμανία και στο Κύπελλο έχασε τον τελικό μέσα στο Μπερναμπέου απ’την Ατλέτικο. "Η χειρότερη σεζόν της καριέρας μου", δήλωσε μετά από εκείνον τον τελικό.
Δεύτερη χειρότερη πλέον, αφού η φετινή κερδίζει με άνεση τον τίτλο.
Η προβληματική ένταση και η Ίντερ
Γιατί είναι θανάσιμες οι τρίτες σεζόν για τον Μουρίνιο; Την απάντηση την έχει δώσει ο Φεράν Σιοράνο, διευθυντής της Σίτι, που στο παρελθόν ήταν στην Μπαρτσελόνα. Ο Σοριάνο είχε ερωτηθεί γιατί η Μπαρτσελόνα είχε “σνομπάρει” τον Ζοζέ το 2008 για τα μάτια του Γκουαρδιόλα και είχε δώσει μια πολύ απλή απάντηση: “Ο Μουρίνιο είναι νικητής, αλλά για να νικήσει απαιτεί ένα επίπεδο έντασης που στο τέλος γίνεται πρόβλημα”.
Στην Ίντερ πχ η ιστορική σεζόν του τρεμπλ ήταν και τελειωτική. Οι παίκτες κάηκαν, ο Μπενίτεθ σχεδόν παρακάλεσε τον Μοράτι να πουλήσουν Σνάιντερ και Μαϊκόν που τότε ήταν περιζήτητοι, πριν καταλάβουν όλοι πως έχουν τελειώσει. Ο Μοράτι δεν τον άκουσε και ο Σνάιντερ δεν έπαιξε ποτέ ξανά σε υψηλό επίπεδο και κατέληξε στα 29 στην Τουρκία, ενώ ο Μαϊκόν πουλήθηκε δύο χρόνια αργότερα στη Σίτι για μόλις τρία εκατομμύρια, αγωνίστηκε ελάχιστα και έφυγε ελεύθερος για τη Ρόμα.
Τότε ελάχιστοι ασχολήθηκαν, κυρίως γιατί ο Μουρίνιο δεν ήταν εκεί για να διαχειριστεί/χρεωθεί τίποτα απ’αυτά. Και υπήρχε και πάντα η λογική πως με τον Πορτογάλο η Ίντερ και οι παίκτες άγγιξαν τα ουράνια, ήταν μάλλον αναμενόμενη η πτώση. Έλα όμως που συνέβη και στην Τσέλσι.
"Κάηκαν" για τον περσινό τίτλο
Πέρσι η Τσέλσι πήρε το πρωτάθλημα χρησιμοποιώντας τους λιγότερους παίκτες από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στην Premier League. Ο Μουρίνιο χρησιμοποίησε 22 παίκτες και μέσα σ’αυτούς μετρούν κι αυτοί που έπαιξαν λίγο, όπως ο Σίρλε, ο Κουαδράδο, ο Σαλάχ και ο Λόφτους-Τσικ. Όλα αυτά παρότι η Τσέλσι έχει στη διάθεση της το μεγαλύτερο ρόστερ της κατηγορίας, με δηλωμένους ενεργούς 76 παίκτες, 33 εκ των οποίων αγωνίζονται ως δανεικοί.
Η Τσέλσι στην ουσία χρησιμοποιούσε διαρκώς τους ίδιους και τους ίδιους. Και, όπως κι εκείνοι της Ίντερ, "κάηκαν". Ξέρετε τι δήλωσε ο Μουρίνιο μετά τον τελευταίο του αγώνα στην Τσέλσι κόντρα στη Λέστερ; "Πέρσι οι παίκτες απέδιδαν περισσότερο απ’το κανονικό τους επίπεδο και φέτος αποδίδουν κάτω απ’αυτό". Το είπε αν και δεν είμαι σίγουρος πως μ’αυτήν του δήλωση αναγνωρίζει το πρόβλημα.
Επισκευή ή πέταμα ή και τα δύο
Το πρόβλημα είναι πως η μέθοδός του, η ψύχωσή του με την επιτυχία και τα άμεσα αποτελέσματα αποδίδουν πάντα, αλλά όχι για πάντα. Είναι πλέον σαφές πως πρόκειται για βραχύβια μέθοδος προσέγγισης. Ο τρόπος με τον οποίο ο Μουρίνιο φτάνει το σύνολο στο ταβάνι του στις δύο πρώτες σεζόν είναι τέτοιος που μετά τη διετία το σύνολο θέλει ή επισκευή ή πέταμα ή και τα δύο.
Προβλήματα στις σχέσεις
Και δεν είναι μόνο είναι το σωματικό κομμάτι. Η ένταση που επιζητά ο Μουρίνιο δεν είναι μόνο αγωνιστική, αλλά ψυχολογική. Τσακωμοί, εχθροί, mind games, δηλώσεις, φαρμακερές ατάκες. Ο ίδιος λάμπει μέσα σ’ένα τέτοιο περιβάλλον, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως το λατρεύουν οι πάντες γύρω του ή το αντέχουν για το ίδιο χρονικό διάστημα. Το ίδιο ισχύει και για το αγωνιστικό στιλ. Όλοι οι παίκτες θέλουν να κερδίζουν, αλλά κάποιοι θέλουν και διαφορετικό, πιο ελκυστικό ποδόσφαιρο.
Η αποπομπή της Καρνέιρο δημιούργησε τρομερά αρνητικό κλίμα μέσα στο σύλλογο, όπως συνέβη και στην τρίτη σεζόν της Ρεάλ με τις διαρκείς κόντρες με παίκτες, Τύπο, κτλ. Η σύζυγος του Αμπράμοβιτς θεώρησε ανάρμοστη τη συμπεριφορά προς την Καρνέιρο και μαζί της συμφώνησαν όλες τις οι φίλες. Δηλαδή οι γυναίκες και οι κοπέλες των παικτών της ομάδας. Και στο τέλος, οι ίδιοι οι παίκτες.
Λανθασμένες επιλογές παικτών άδειασαν το ρόστερ
Τα συμπτώματα της τρίτης σεζόν είναι το ένα. Το δεύτερο είναι πως ο Μουρίνιο έδεσε μόνος του τα χέρια του, καθώς ήταν αναγκασμένος να παίζει με τους παίκτες που είχε κάψει ή με αυτούς που δεν τον ήθελαν. Δεν είχε εναλλακτικές λύσεις, δεν είχε βάθος και δύσκολο μπορεί να αντιστρέψει τις κατηγορίες που τον βαραίνουν και γι’αυτό.
Επί των ημερών του έφυγαν απ’την Τσέλσι o Μάτα, ο Λουκάκου, ο ΝτεΜπρόινε και ο Νταβίντ Λουϊζ. Πουλήθηκαν γιατί δεν ταίριαζαν σ’αυτό που ήθελε να παίξει, δεν του έκαναν. Αποφάσεις που είναι δύσκολο να χαρακτηρίσεις ως απολύτως σωστό, όχι μόνο για την αξία των παικτών, αλλά κυρίως σκεπτόμενος το ποιοι αποκτήθηκαν στη θέση τους.
Γιατί το μεγάλο πρόβλημα φαίνεται όταν εξετάσει κανείς αυτούς που έφερε ο Μουρίνιο. Ο Σίρλε ήρθε για πουληθεί ενάμιση χρόνο μετά. Ο Σαλάχ ήρθε για να δοθεί δανεικός στη Ρόμα δύο χρόνια μετά. Ο Φιλίπε Λουϊζ ήρθε για να πουληθεί πίσω στην Ατλέτικο μετά από μία σεζόν. Ο Κουδράδο ήρθε για να δοθεί δανεικός μετά από έξι μήνες.
Το καλοκαίρι δόθηκαν 20 εκατομμύρια για να αποκτηθεί ο 21χρονος αριστερός μπακ Μπαμπά Ραχμάν, που έχει παίξει σε δύο ματς φέτος. Επίσης, αποκτήθηκε ως δανεικός, με τεράστιο συμβόλαιο, ο Φαλκάο, ο φορ των επτά γκολ τις τελευταίες τρεις σεζόν. Κι όλα αυτά ενώ δεν αγοράστηκε στόπερ για να πάρει τη θέση του Τέρι.
Πουλήθηκαν παίκτες για τα μάτια αυτών που γούσταρε ο Μουρίνιο, αλλά τελικά έφυγαν κι αυτοί. Επιλογές και παλινωδίες που έφεραν τον Πορτογάλο σε καθεστώς ομηρίας, χωρίς επιλογές. Ήταν σαφές πως πολλοί παίκτες του ήταν σε κακή κατάσταση, ήταν σαφές πως αρκετοί δεν τον πίστευαν πια, αλλά ήταν αναγκασμένος να τους βάζει. Σημειώσαμε το συγκεκριμένο αδιέξοδο πριν από δύο μήνες και τελικά αποδείχθηκε πως ο Πορτογάλος δεν είχε διαφυγή, όσο κι αν ο Αμπράμοβιτς ήθελε να τον στηρίξει.
"Η Τσέλσι έχει μπελάδες"
Ο Μουρίνιο δεν μπορούσε να αποφύγει την απόλυση. Η καριέρα του δέχεται το μεγαλύτερο πλήγμα που έχει δεχθεί ποτέ, μεγαλύτερο απ’τον οποιοδήποτε αποκλεισμό στο Champions League. Όχι γιατί αφήνει την Τσέλσι λίγο πάνω απ’τη ζώνη του υποβιβασμού, αλλά γιατί πλέον όλος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης ασχολείται με το γεγονός πως η μέθοδός του έχει προβλήματα μετά τα δύο χρόνια.
Δεν είναι σαν την πρώτη φορά που απολύθηκε απ’την Τσέλσι, δεν είναι σαν το τέλος της συνεργασίας του με τη Ρεάλ, ένα διάστημα που χαρακτηρίζεται επιτυχημένη αποτυχία. Τώρα πλέον αμφισβητείται ανοιχτά η ικανότητά του, όχι στο να παίρνει τίτλους, αλλά στο να κρατάει ομάδες στο ίδιο επίπεδο για πάνω από δύο χρόνια, στο να κάνει τις σωστές επιλογές για μεγαλύτερο χρονικό ορίζοντα.
Ο τεχνικός διευθυντής της Τσέλσι, Μάικλ Εμενάλο δήλωσε πως “ήταν μια απόφαση που πάρθηκε να προστατεύσει τον σύλλογο, γιατί η Τσέλσι έχει μπελάδες. Υπάρχει δυσαρέσκεια ανάμεσα στους παίκτες και τον προπονητή”. Λόγια που πονάνε, πόσω μάλλον όταν προέρχονται απ’τον σύλλογο που αγάπησε τον Μουρίνιο και συνδέθηκε μαζί του όσο κανένας.
Τι θα αλλάξει από εδώ και πέρα
Όλοι αναρωτιούνται ποιο θα είναι το μέλλον του Μουρίνιο. Η Παρί, η Γιουνάιτεντ ή μια επιστροφή στο Καμπιονάτο. Προσωπικά θεωρώ πως αυτό είναι το λιγότερο. Το πραγματικά ενδιαφέρον κομμάτι της ιστορίας είναι το ποιος θα είναι ο Πορτογάλος από εδώ και πέρα. Τι θα αλλάξει και τι θα κρατήσει σε όλα. Στη συμπεριφορά του, στη μέθοδο που ακολουθεί, ακόμα και στο ποδόσφαιρο που του αρέσει, στιλ που μας έκανε πέρυσι μετά τον αποκλεισμό απ’την Παρί να συζητάμε πως ο Μουρίνιο φοβάται το φως.
Ο Ζοζέ είναι ένας απ’τους πολύ μεγάλους του καιρού μας, αλλά κανείς εκ των κορυφαίων δεν έχει βρεθεί σε τόσο άσχημη κατάσταση. Όλοι πετυχαίνουν, όλοι αποτυγχάνουν, αλλά κανείς δεν έχει ζήσει μια τέτοια αποτυχία, ένα κάζο που να φτάνει να αμφισβητεί τις ίδιες τις ικανότητες του προπονητή.
Τα τελευταία χρόνια έχω γράψει αρκετές φορές πως ξέρουμε ήδη πως ο Μουρίνιο θα παίρνει τίτλους όπου κι αν δουλεύει και το πραγματικό ερώτημα είναι αν θα φτιάξει ποτέ την καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη. Νομίζω πως πλέον το ερώτημα για τον Πορτογάλο είναι αν θα αποδείξει πως είναι προπονητής και για σχέση που αφήνει έργο ή μόνο για θυελλώδη και επιτυχημένα one night stand, που αφήνουν ερείπια.
Το μέλλον του δεν υπήρξε ποτέ πιο ενδιαφέρον.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ
Φάκελος Μουρίνιο-Τσέλσι: Η τρίτη σεζόν είναι θανάσιμη