Λούις Σουάρες: O μπιμπ γιος, ο γιος του διαβόλου

Ο Φίλιππος Συρίγος ήταν αυτός που είχε βαφτίσει τον Ντράζεν Πέτροβιτς "γιο του διαβόλου". Κι όταν ο Πέτροβιτς σκοτώθηκε, ο Συρίγος είχε αποκαλύψει στο "Τρίποντο" της επόμενης εβδομάδας την ιστορία πίσω απ’το παρατσούκλι: "Την πρώτη φορά που τον είδα να παίζει, που είδα το στιλ, την κλάση και τη συνολική συμπεριφορά στο παρκέ σκέφτηκα πως αυτός είναι κανονικός π***άνας γιος. Δεν μπορούσε βέβαια να πω κάτι τέτοιο στον αέρα, οπότε τον βάφτισα γιο του διαβόλου".

Ο μεγαλύτερος μπιμπ γιος του σύγχρονου ποδοσφαίρου

Να με συγχωρούν από εκεί που βρίσκονται ο Πέτροβιτς και ο Συρίγος, αλλά από τότε, κανένας παίκτης δεν μου έχει θυμίσει περισσότερο την ιστορία και το παρατσούκλι όσο ο Λούις Σουάρες. Γι’αυτό και στο ράδιο λέω συνέχεια πως εκτός από αδιανόητος παίκτης ο Σουάρες είναι και ο μεγαλύτερος μπιμπ γιος του σύγχρονου ποδοσφαίρου.

Αν βγάλεις τον Μέσι απ’την κουβέντα και διαλέγεις παίκτες για ένα διπλό, όπως κάναμε μικροί, τότε απ’όλους τους επιθετικούς του κόσμου διαλέγεις πρώτο τον Σουάρες. Παίρνεις μαζί με την κλάση, τα γκολ, τις ντρίμπλες και αυτόν που προτιμάει να πεθάνει στο γήπεδο παρά να χάσει, που θα παίξει για σένα λες και εξαρτάται η ζωή του απ’το αποτέλεσμα.

Τα έκανε όλα

Την Τρίτη το βράδυ στο Καμπ Νόου ο Σουάρες τα έκανε όλα. Πρώτα πέρασε "ανώνυμος" το πρώτο ημίχρονο, μπλοκαρισμένος κι αυτός απ’την αμυντική φάλαγγα του Σιμεόνε και απ’το προβληματικό επιθετικό σχέδιο της Μπαρτσελόνα, που θα δούμε στη συνέχεια. Μετά γύρισε το ματς με δύο δικά του γκολ, πρώτα επειδή βρέθηκε στη σωστή θέση ως φορ και έπειτα αφού αυτός άνοιξε την μπάλα στο πλάι και πήγε εκεί που έπρεπε για να τελειώσει τη φάση.

Ενδιάμεσα, πόλεμος. Στο πρώτο ημίχρονο έχασε την μονομαχία με τον Χουανφράν, τον κλώτσησε, του ζήτησε συγγνώμη και τη γλίτωσε επειδή πάντα σ’αυτές τις φάσεις τα μάτια πάνε στην μπάλα που έφυγε και όχι στο δίδυμο της μονομαχίας. Στο δεύτερο έπιασε τον Φιλίπε Λουΐς απ’τον λαιμό και τον πέταξε κάτω, για να τη γλιτώσει κι εκεί με μια κίτρινη.

Πραγματικός γιος του διαβόλου.

Ο Σουάρες κάνει τη διαφορά κόντρα στην Ατλέτικο

Με το 2-1 η Μπαρτσελόνα πέτυχε την έβδομη σερί νίκη της εναντίον της Ατλέτικο. Αν σας φαίνεται εύκολη επίδοση, σκεφτείτε πως η Ρεάλ έχει μόλις μία νίκη στα τελευταία έντεκα ματς κόντρα στην ομάδα του Σιμεόνε. Η Μπαρτσελόνα έχει επτά σερί νίκες, τις τρεις τελευταίες με ανατροπή.

Και στις επτά, ο Σουάρες είναι βασικός. Ο Σιμεόνε αρκετές φορές έχει πει πως ο Ουρουγουανός είναι η διαφορά σε σχέση με το προηγούμενο διάστημα που η Ατλέτι τα πήγαινε εξαιρετικά απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Σίγουρα ο Σουάρες κάνει τη διαφορά αγωνιστικά, η μεταγραφή του έδωσε στην Μπαρτσελόνα τη δυνατότητα για ένα ακόμα τρεμπλ.

Ο κατάλληλος αντίπαλος για την "ομάδα φυλακόβιων"

Όμως, κάτι μου λέει πως ο Σιμεόνε δεν έχει μόνο το ποδόσφαιρο στο μυαλό του όταν το λέει. Ο Αργεντινός παρουσιάζει εδώ και χρόνια μια ομάδα που πρώτα απ’όλα μάχεται και μετά παίζει. Ο φίλος μου ο Νικόλας τους λέει "ομάδα φυλακόβιων" και το λέει με θαυμασμό, όχι με υποτιμητική διάθεση.

Πέρα απ’την προσφορά και την κλάση, ο Σιμεόνε αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Σουάρες την διάθεση και την αγωνιστική συμπεριφορά που ο ίδιος απαιτεί απ’τους παίκτες του. Και ταυτόχρονα βλέπει πως ο Ουρουγουανός είναι ο μοναδικός απ’την Μπαρτσελόνα που όχι μόνο δεν κωλώνει σε τέτοιες street ποδοσφαιρικές μάχες, αλλά ψοφάει γι’αυτές, γιατί ούτως ή άλλως μόνο έτσι του αρέσει να παίζει.

Γυρίζει στους δρόμους του Μοντεβιδέο

Δεν θα το κάνει ο Μέσι, γιατί βασίζεται στην κλάση του. Δεν θα το κάνει ο Νέιμαρ, γιατί είναι μικρός ακόμα. Ο Σουάρες θα το κάνει και με χαρά, γιατί κόντρα στην Ατλέτικο αισθάνεται πως παίζει ξανά στους δρόμους του Μοντεβιδέο, εκεί που "όλα επιτρέπονται". Ο Γκάμπι, ο Γοδίν, ο Χουάνφραν, αυτοί που τρομοκρατούν τους αντιπάλους με τις σκληράδα τους και είναι κι αυτοί της ίδιας "όλα επιτρέπονται" λογικής, είναι για τον Σουάρες οι τέλειοι αντίπαλοι για να νιώσει ξανά 100% λατίνος, Ουρουγουανός.

Garra Charrua το λένε στην πατρίδα του. Υπάρχουν δεκάδες τρόποι να το μεταφράσεις, αλλά τελικά ο καλύτερος είναι να πεις "να, όπως παίζει ο Σουάρες" και ισχύει βέβαια και για άλλους Ουρουγουανούς. Αυτός το συνδυάζει με κλάση, εξυπνάδα, τόσο ποδοσφαιρική όσο και τακτική, μ’ένα σπάνιο ένστικτο.

Γι’αυτό είναι και μπιμπ γιος ή έστω ο γιος του διαβόλου. Αυτός που μισείς και θες να του κάνεις κακό όταν τον έχεις αντίπαλο και ευχαριστείς τη μοίρα όταν παίζει για τη δική σου ομάδα.

Πρόβλημα απέναντι στο 4-3-3

Στα υπόλοιπα, το παιχνίδι δεν χρειάζεται την τακτική ανάλυση και τα γραφήματα που χρησιμοποιήσαμε για το επικό Μπάγερν-Γιουβέντους 4-2.

Η Μπαρτσελόνα τα βρήκε πολύ σκούρα για δεύτερη φορά απέναντι σε ομάδα που έπαιξε 4-3-3. Η Ατλέτικο άφησε το κλασικό της 4-4-2, για να φορέσει το 4-3-3 που είχε και η Ρεάλ το Σάββατο. Απ’την άλλη, η Μπαρτσελόνα είχε ξανά πρόβλημα. Όπως και το Σάββατο, ο Μέσι έπαιζε στην ουσία πίσω απ’τον Σουάρες, ακριβώς πάνω στον χώρο του εξαριού, του Κασεμίρο, του Γκάμπι.

Χωρίς πλάτος στην επίθεση, με τον Άλβες να πρέπει να τα βγάλει πέρα με δύο παίκτες στα δεξιά, η Μπαρτσελόνα ήταν ξανά χωρίς δόντια: ελάχιστη απειλή, κλεισμένη σε μικρούς χώρους, απέναντι βέβαια σε μια ομάδα που είναι εξαιρετική στο να αμύνεται χαμηλά.

Σαν να μην έφτανε η επανάληψη στην επιθετική δυσλειτουργία, η Μπαρτσελόνα ήταν ξανά ευάλωτη αμυντικά. Ανεπίτρεπτο ο Κόκε να έχει τόσο χώρο/χρόνο να πασάρει και ο Τόρες να βρεθεί έτσι απλά φάτσα με το τέρμα για το απολύτως δίκαιο 0-1 του ημιχρόνου.

Η αποβολή του Τόρες

Απολύτως δίκαιη δεν ξέρω αν ήταν η αποβολή του Τόρες. Ναι, είναι λάθος να πάει έτσι ενώ έχει κίτρινη κάρτα, ναι έδωσε το δικαίωμα στον διαιτητή. Προσωπικά δεν βλέπω ούτε τάκλινγκ, ούτε κλωτσιά. Βλέπω έναν παίκτη που πάει να βάλει το πόδι του μπροστά, όπως κάνει ο επιθετικός που θέλει να πιέσει/κλέψει, μπερδεύεται και πέφτει πάνω στον αντίπαλο.

Δεν βλέπω φάση για κίτρινη κάρτα. Νομίζω πως ο διαιτητής έκανε λάθος, κυρίως γιατί βρίσκεται πολύ μακριά απ’τη φάση και δεν τη βλέπει όπως θα έπρεπε. Για να αποβάλλεις παίκτη πρέπει να είσαι 100% σίγουρος και νομίζω πως από τόσο μακριά ο διαιτητής έβγαλε κίτρινη έχοντας τη φάση στο μυαλό του τελείως διαφορετικά απ’ότι συνέβη.

Μετά την αποβολή του Τόρες άλλαξαν όλα. Η Ατλέτικο αναγκάστηκε να γυρίσει σε 4-4-1 και στην ουσία να αμυνθεί με δέκα παίκτες μέσα και γύρω απ’την περιοχή της. Όμως, θα είναι λάθος να πει κάποιος πως η Μπαρτσελόνα δεν δικαιούται κρέντιντ για την ανατροπή.

Άλλη Μπαρτσελόνα, με αιχμές Άλβες-Άλμπα

Οι παίκτες του Ενρίκε βγήκαν στο δεύτερο ημίχρονο και με διαφορετική τακτική, αλλά και με διαφορετική νοοτροπία. Οι μάχες που έδωσαν και η ενέργεια που έβγαλαν σε έκαναν να πιστεύεις πως πρόκειται για επαναληπτικό και παίζουν έτσι γιατί θα αποκλειστούν αν δεν το γυρίσουν.

Ο Άλβες με τον Άλμπα έγιναν εξτρέμ και πλέον έβρισκαν χώρους γιατί οι ακραίοι μπακ της Ατλέτι έκλειναν μέσα στην περιοχή. Ράκιτιτς και Ινιέστα έβαλαν τη μηχανή σε λειτουργία, ο Μέσι πλέον είχε χώρο να ανασάνει έξω απ’την περιοχή, ο Νέιμαρ άρχισε να φτιάχνει φάσεις για τον εαυτό του και για τους υπόλοιπους. Η Μπαρτσελόνα θύμιζε Μπαρτσελόνα, το μάτι γυάλιζε. Έβλεπες την Ατλέτικο κι απ’τη μία θαύμαζες την αμυντική της συμπεριφορά, αλλά απ’την άλλη τη λυπόσουν να τη βλέπεις να "πνίγεται" έτσι.

Στη φάση του πρώτου γκολ, ο Μέσι έβγαλε για χιλιοστή φορά στην καριέρα του τον Άλβες δεξιά και η σέντρα πήγε στον απέναντι μπακ που ήταν κι αυτός μέσα στην περιοχή. Τέτοιο πινγκ-πονγκ δεν το αντέχει καμία άμυνα. Όπως δεν αντέχει να έχει τον Ντάνι Άλβες να σεντράρει και 2η φορά μέσα απ’την περιοχή, όπως έγινε στη φάση του δεύτερου γκολ, όταν ο Βραζιλιάνος σημάδεψε όπως πάντα την κίνηση του Μέσι, αλλά πλέον και ο Σουάρες ξέρει που θα πάει μπάλα.

Ο Ενρίκε έχει κάτι να λύσει

Η Μπαρτσελόνα κυνήγησε λυσσαλέα και ένα τρίτο γκολ, γιατί έβλεπε πως η Ατλέτικο παρέπαιε απ’την κούραση και ήταν του χεριού τους. Ο Ενρίκε δήλωσε 100% ευχαριστημένος απ’την εικόνα που έβγαλαν οι παίκτες του στο 2ο ημίχρονο και είπε πως θα μπορούσαν να πετύχουν κι άλλα γκολ.

Το 2-1 δεν τους αδικεί, όμως δεν θα είναι αρκετό. Όχι για την πρόκριση στους ημιτελικούς, αλλά για τη συνέχεια. Με τον Μέσι να κινείται τόσο κεντρικά στα δύο τελευταία ματς απέναντι σε "σφιχτα" 4-3-3, η Μπαρτσελόνα δεν είναι καθόλου όσο απειλητική θα ήθελε. Χάνει το πλάτος της, δεν "μεγαλώνει" το γήπεδο για τον αντίπαλο, εμπλέκεται σε μονομαχίες έξω απ’την περιοχή, ανάμεσα σε πάρα πολλούς ποδοσφαιριστές.

Ο Ενρίκε έχει κάτι να λύσει για τη συνέχεια. Αλίμονο αν αυτό που δεν έχει πετύχει κανείς, το δεύτερο σερί Champions League, θα ερχόταν για την Μπαρτσελόνα χωρίς προβληματισμό, κόπο και ιδρώτα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Μπαρτσελόνα - Ατλέτικο Μαδρίτης 2-1