Ατλέτικο-Σιμεόνε: Ο Ρόκυ Μπαλμπόα του ποδοσφαίρου

Μετά το τέλος του Ατλέτικο-Μπαρτσελόνα 2-0 και την πρόκριση των Μαδριλένων ο Πολ Σκόουλς ήταν σαφής στην αγγλική τηλεόραση: "Αυτή η ομάδα είναι ακριβώς ο,τι είναι ο Σιμεόνε ως άνθρωπος και ο,τι ήταν ως παίκτης".

Η Ατλέτικο είναι η προσωποποίηση του Ντιέγκο Σιμεόνε

Ωραία ατάκα, εύπεπτη, εύστοχη, πιασάρικη. Ο Σκόουλς έγινε ο τελευταίος στη σειρά των χιλιάδων ανθρώπων που έχουν πει κάτι παρόμοιο για τον Σιμεόνε και την Ατλέτικο τα τελευταία τέσσερα χρόνια και είμαι σίγουρος πως αυτό το σχόλιο, όχι απαραίτητα απ' το στόμα του Σκόουλς, θα το περιέχει κάθε κείμενο που θα γραφτεί για την τεράστια βραδιά του "Βιθέντε Καλντερόν".

Ναι, η Ατλέτικο είναι ο Σιμεόνε προσωποποιημένος. Μια ομάδα που τη βλέπεις να αγωνίζεται και νομίζεις πως βλέπεις έναν. Μια ομάδα που κάνει το σπορ ατομικό, που σε κάνει να πιστεύεις πως βλέπεις έναν αθλητή να μάχεται και όχι έντεκα. Έναν μποξέρ πχ που δίνει όλο του το είναι για να αντέξει τα χτυπήματα, να είναι εύστοχος στα δικά του, να βρει του κουράγιο εκεί που δεν υπάρχει άλλο για να είναι αυτός ο νικητής στο τέλος. Όχι σώνει και ντε καλύτερος, αλλά ο νικητής.

Ένας Ρόκυ Μπαλμπόα "σπασμένος" σε έντεκα κομμάτια στο χορτάρι, αυτό είναι η Ατλέτικο.

Η ΚΟΥΡΣΑ ΤΟΥ ΤΙΤΑΝΑ ΛΟΥΙΣ

Δεν υπάρχουν αμυντικοί, δεν υπάρχουν μέσοι, δεν υπάρχουν επιθετικοί. Όταν αμύνονται είναι όλοι αμυντικοί, όταν επιτίθενται είναι όλοι επιθετικοί. Κι αν για το τελευταίο έχετε ενστάσεις επειδή είναι σχόλιο που ταιριάζει περισσότερο σε επιθετικές ομάδες, δείτε ξανά την επική κούρσα του Φιλίπε Λουϊς.

Του τιτάνα που μετά από όλη την αμυντική υπερπροσπάθεια είχε τα κουράγια, αλλά πάνω απ' όλα την καρδιά, να κλέψει, να κάνει το 1-2, να κουβαλήσει την μπάλα μέχρι την αντίπαλη περιοχή, να ντριμπλάρει τον Μασεράνο(!), να πασάρει τέλεια, να κερδίσει το πέναλτι και αφού δει τον διαιτητή να το δίνει, να γυρίσει στην άμυνα σαν να μην έγινε τίποτα, χωρίς καν πανηγυρισμό ή ενδιαφέρον για το αν θα δοθεί κόκκινη.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΡΑΣΗΜΟ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ

Το λέμε λοιπόν συχνά αυτό με τον Σιμεόνε και την κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση ομάδα του. Τόσο συχνά που αισθάνομαι πως πλέον το προσπερνάμε, χάνουμε την τεράστια σημασία του. Ξεχνάμε πως αυτό που λέμε με τόση ευκολία για την Ατλέτικο είναι ο Νο1 στόχος κάθε προπονητή στον κόσμο, το πιο δύσκολο πράγμα στο ποδόσφαιρο: Το να κάνεις μια ομάδα να παίζει, να κινείται, να φέρεται σαν ένας νους και ένα σώμα.

Στεκόμαστε στο ότι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να θυμίζει τον παίκτη Σιμεόνε, τον άνθρωπο Σιμεόνε και χάνουμε το μεγαλείο του επιτεύγματος. Όλες οι ομάδες του κόσμου, ο,τι ποδόσφαιρο κι αν παίζουν, ένα πράγμα εύχονται να πετύχουν: να παίζουν σαν ένα, είτε είναι ομάδες που θέλουν την μπάλα και την πρωτοβουλία, είτε είναι σύνολα που προτιμούν να αφήνουν την κατοχή στον αντίπαλο και να παίζουν πίσω απ' την μπάλα.

Εκατό πράγματα συνιστούν τη δουλειά ενός προπονητή, εκατό πράγματα μπορεί να κάνει καλά ή άσχημα σε μια ομάδα. Όμως, καμία κορυφή δεν είναι πιο ψηλή, κανένα παράσημο δεν είναι μεγαλύτερο και κανένας τίτλος σημαντικότερος απ' το να παρουσιάζεις μια ομάδα που παίζει σαν ένας. Αν το κάνεις, είσαι μεγάλος. Και το αν σου μοιάζει η ομάδα είναι δευτερεύον και ταυτόχρονα και λογικό. Σε ποιον άλλον να μοιάσει δηλαδή;

Η διάρκεια είναι απίστευτη

Προφανώς και Ατλέτικο/Σιμεόνε δεν είναι το πρώτο ούτε το τελευταίο τέτοιο ζευγάρι. Αν όμως υπάρχει κάτι πραγματικά ξεχωριστό σ' αυτήν την περίπτωση, αυτό είναι η διάρκεια.

"Η τρίτη σεζόν είναι η θανάσιμη" έχει πει ο Μπέλα Γκουντμαν, "μετά από τρία χρόνια χάνεται η σπίθα στις ματιές που ανταλλάσσεις με τους παίκτες" έχει πει ο Γκουαρδιόλα. Ο Μουρίνιο, αυτός που έχει παρουσιάσει στο παρελθόν τέτοιες ομάδες και με το ίδιο στιλ ποδοσφαίρου, το ξέρει κι αυτός καλά το έργο για την τρίτη σεζόν, το έχουμε συζητήσει πολύ αναλυτικά φέτος.

ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΥΤΑ ΣΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΣΕΖΟΝ

Ο Σιμεόνε είναι στην 5η σεζόν του στο "Καλντερόν". Την πρώτη χρονιά πήρε το Europa και μετά το ευρωπαϊκό Super Cup. Τη δεύτερη πήρε το Κύπελλο στον αξέχαστο τελικό που άλλαξε την ιστορία της ομάδας, κόντρα στη Ρεάλ του Μουρίνιο στο Μπερναμπέου. Την τρίτη κατέκτησε ένα ανεπανάληπτο πρωτάθλημα, πέταξε έξω την Μπαρτσελόνα απ' το Champions League και έφτασε μερικά δευτερόλεπτα μακριά από την κούπα με τα μεγάλα αυτιά.

Τότε, το 2014, έγραφα για το γαλατικό χωριό,που όμορφα λάμπει και περίμενα πως σιγά-σιγά θα σβήσει. Ακολούθησε η περσινή σεζόν, η πρώτη φορά που τελείωσε τη χρονιά με άδεια χέρια και μ' έκανε να πιστεύω πως είχα δίκιο Και πάνω που όλη η Ευρώπη συζητάει πως το Ατλέτι/Τσόλο έκανε τον κύκλο του, πάνω που στην Αγγλία συζητάνε το πότε θα αφήσει το πρότζεκτ αυτό για να αναλάβει έναν μεγάλο σύλλογο, ο μποξέρ του Καλντερόν είναι ξανά εδώ. Με νέα ταινία, αλλά το ίδιο στιλ.

Η Ατλέτικο γίνεται η μοναδική ομάδα που έχει αποκλείσει την Μπαρτσελόνα τα τελευταία τρία χρόνια στο Champions League. Η μοναδική ομάδα που έχει πετάξει έξω την Μπάρτσα τις δύο μόλις φορές που οι Καταλανοί έχουν μείνει εκτός ημιτελικών τα τελευταία εννέα χρόνια. Η Ατλέτικο είναι ξανά στους ημιτελικούς και είναι 2η στην Ισπανία, τρεις πόντους πίσω απ' την Μπαρτσελόνα και έναν μπροστά απ' τη Ρεάλ.

ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΔΕΧΘΕΙ ΓΚΟΛ ΣΕ 29 ΑΠ' ΤΟΥΣ 48 ΑΓΩΝΕΣ

Πως; Με 33 λιγότερα γκολ απ' την ομάδα του Ενρίκε και 39 λίγοτερα απ' αυτήν του Ζιντάν. Με μόλις 26 γκολ παθητικό στους 48 επίσημους αγώνες που έχει δώσει φέτος. Και στους 29 απ' αυτούς τους 48 αγώνες η Ατλέτικο έχει κρατήσει ανέπαφη την εστία της.

Με αίμα και ιδρώτα, με κλωτσιές, με το πρησμένο μάτι του Γοδίν. Με πάθος, δύναμη, αυταπάρνηση, συλλογικότητα, πίστη, με έναν "δεν παραδίνομαι" χαρακτήρα. Το έχουμε δει όλες αυτές τις σεζόν. Το να το βλέπουμε για πέμπτη σερί χρονιά είναι πραγματικά απίστευτο.

Και πίεση ψηλά και τοίχος χαμηλά

Όπως απίστευτο είναι και το πως η Ατλέτικο μπορεί να κάνει τρία πράγματα εξίσου καλά: να πιέζει ψηλά, ανεβάζοντας και την αμυντική γραμμή, να ελέγχει το ρυθμό όταν στήνεται στο κέντρο του γηπέδου και να κρύβει το τέρμα όταν αμύνεται σε χαμηλό μπλοκ, με έντεκα παίκτες μέσα και γύρω απ' την περιοχή. Για κάποιον όλα αυτά είναι το ίδιο, εμπεριέχονται στο "παίζει άμυνα", αλλά δεν είναι έτσι.

Είναι τρία διαφορετικά κομμάτια του παιχνιδιού. Και οι reactive ομάδες συνήθως είναι καλές σε 1-2 εξ αυτών. Αυτές που πιέζουν ψηλά δεν αισθάνονται καλά όταν πρέπει να αμυνθούν πολύ χαμηλά. Αυτές που αμύνονται χαμηλά, σπάνια έχουν το θάρρος και τον τρόπο να ανέβουν να πιέσουν. Είναι πολύ δύσκολο να βρεις άλλη ομάδα που να μπορεί να τα εφαρμόσει και τα τρία στο ίδιο ματς, με την ίδια συνοχή και αποτελεσματικότητα.

ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΟΛΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΚΟΤΩΣΕ ΑΥΤΟΣ

"Αν πιέσεις, σε σκοτώνουν, αν περιμένεις, πάλι σε σκοτώνουν", έλεγε ο Σιμεόνε πέρσι για την Μπαρτσελόνα. Χθες τα έκανε όλα και τη σκότωσε αυτός. Και έβγαινε με θάρρος να πιέσει ψηλά και να μην αφήσει την Μπάρτσα να επιτεθεί και αμυνόταν χαμηλά σαν τοίχος.

Σύμφωνα με το Squawka, αυτό είναι το heatmap της Ατλέτικο μέχρι το 1-0. Πίεση παντού, ανάπτυξη απ' τα άκρα για να μην χαθεί η μπάλα στο κέντρο και βγει αντεπίθεση, στόχευση στα δεξιά, εκεί που ήρθαν οι πρώτες φάσεις, εκεί που τελικά ο Σαούλ έβγαλε τη μαγική σέντρα για το γκολ του Γκριζμάν.

Κι αυτό είναι το heatmap μετά το 1-0. Οι μάστορες της απαξίωσης το ονομάζουν "πούλμαν", αλλά ποιος δεν θαύμασε τη συνοχή και την ψυχραιμία της Ατλέτικο;

Και ποιος λησμόνησε την ώρα του αγώνα πως δίπλα στον Γοδίν έπαιζε ο Λουκά Ερναντέζ, που πήγε στα 11 στις ακαδημίες της Ατλέτικο, έγινε 20 χρόνων τον Φεβρουάριο και ξεκίνησε για πρώτη φορά σε αγώνα Champions League σ' αυτά τα δύο ματς με την Μπαρτσελόνα;

"Ποτέ μη σταματάς να πιστεύεις"

Αλλά, όταν δεν είσαι μόνος στο χορτάρι, όταν είσαι ένα απ' τα έντεκα κομμάτια που παίζουν σαν ένα σώμα, τα καταφέρνεις. Με συμπεριφορά, σε πλήρη εναρμόνιση με την ατάκα του Ρόκυ που λέει πως "δεν είναι το πόσο δυνατά χτυπάς, αλλά το πόσο δυνατά χτυπήματα μπορείς να αντέξεις". Σωματικά, πνευματικά.

Γι' αυτές τις αρχές μίλησε και ο Σιμεόνε μετά το ματς. "Αυτή η ομάδα συγκεντρώνει παίκτες που ακολουθούν τα ίδια πιστεύω. Μπορεί να χάνουμε ή να κερδίζουμε, αλλά πάντα πιστεύουμε στις αρχές μας. Το σλόγκαν 'ποτέ μη σταματάς να πιστεύεις' είναι βαθιά μέσα σ' αυτόν τον σύλλογο. Θέλαμε να παλέψουμε για κάθε μπάλα μέχρι να είμαστε οι νικητές".

"ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ"

Προσέθεσε και κάτι ακόμα. "Δεν είναι η πρόκριση στους ημιτελικούς, είναι πιο σημαντικό απ' αυτό. Δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο, είναι η ζωή. Υπάρχουν ολοένα λιγότερες αξίες στην κοινωνία, αλλά είμαστε μια ομάδα τίμιων εργατών που μπορεί να χάσουν ή να κερδίσουν".

Ντιέγκο Σιμεόνε, ο Μπιλ Σάνκλι σε χειροκροτάει από εκεί που βρίσκεται.

ΥΓ: Όπως και τα προηγούμενα χρόνια, τα κείμενα μετά τις μεγάλες βραδιές των νοκ-άουτ του Champions League ανήκουν στους θριαμβευτές. Η ηττημένη Μπαρτσελόνα θα έχει δικό της το επόμενο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Ατλέτικο Μαδρίτης - Μπαρτσελόνα 2-0