Ο Σούλης δεν χρωστάει, του χρωστάνε
Ο Τάσος Μαγουλάς γράφει για τον Σούλη Μαρκόπουλο στον οποίο το ελληνικό μπάσκετ δεν έδωσε ποτέ την ευκαιρία.
Κάποια παιχνίδια, όπως του Σαββάτου στο Αλεξάνδρειο, είναι πολύ χρήσιμα για να θυμόμαστε πόσο σημαντικός είναι για το ελληνικό μπάσκετ. Για ένα τρίποντο του Γκριν, το κείμενο θα ήταν για τον γιο του, αλλά ο Χάρης Μαρκόπουλος έχει χρόνο μπροστά του. Ήδη έχει πετύχει ν’ αποδείξει πως στον αθλητισμό ο νεποτισμός μπορεί να είναι ευλογία.
Ο πατέρας Μαρκόπουλος πήρε μία προσωπική νίκη απέναντι στον εξαιρετικό και εφέτος Άρης. Προσωπική διότι η διαφορά επιπέδου είναι εμφανής, αλλά πέτυχε να ετοιμάσει το πλάνο και τους παίκτες του με τέτοιο τρόπο ώστε να ξεπεράσουν την σκληρή ήττα από την άγνωστη πολωνική ομάδα και να θριαμβεύσουν στο απόλυτο ντέρμπι.
Δεν είναι απίθανο αυτή να είναι και η τελευταία μεγάλη νίκη του ΠΑΟΚ στη σεζόν, με δεδομένη την απειρία των παικτών και την σαφή έλλειψη ενός ισχυρού προϋπολογισμού και γι’ αυτό δραττόμαστε της ευκαιρίας. Μίας ευκαιρίας για πολλοστή φορά να θυμίσουμε πως ο Μαρκόπουλος είναι από τους ελάχιστους που τους χρωστάει το ελληνικό μπάσκετ δεν του χρωστάνε.
ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ
Και χρωστάει διότι τον λοιδώρησε, τον αγνόησε, δεν του έδωσε ποτέ την ελάχιστη ευκαιρία. Είναι πρωτοφανές ένας προπονητής σε ένα τεράστιο μέγεθος όσο ΠΑΟΚ με τέτοια σταθερότητα ουδέποτε δεν υπήρξε υποψήφιος έστω να… περάσει απέξω από την εθνική ομάδα.
Η καλύτερη δουλειά μετά τον ΠΑΟΚ του 1994 ήταν η πρόταση του Ολυμπιακού το 2014, η οποία δεν προχώρησε διότι ας μην λησμονούμε πως σε κάποια πράγματα παραμένουμε… Ελλάδα. Ακόμα κι έτσι ήρθε πολύ αργά, σε πολύ ιδιαίτερο σημείο.
Ουσιαστικά ήταν και είναι πάντα ο… συμπαθής κόουτς που απλά δεν “κάνει” στους επιστήμονες του χώρου. Δεν έκανε ποτέ. Επειδή δε έφερνε αποτελέσματα για να δικαιολογηθεί το θάψιμο υπήρχαν οι περίφημες ατάκες Σέρβων αντιπάλων του “σιγά τον κολυμβητή” για το πώς αντιδρά στον πάγκο, ακόμα και το μαλλί του. Διότι στο ελληνικό μπάσκετ μάθαμε να ασχολούμαστε με τρίχες.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΟΚΡΙΤΟ
Από τον Δημόκριτο το 1992, όταν τον έβρισκες γύρω στη μία το μεσημέρι στο κενό του στην τράπεζα, μέχρι τις δουλειές του στην Αθήνα, παραμένει ο ίδιος άνθρωπος. Λίγο σφιγμένος, ελάχιστα επικοινωνιακός αλλά δεν έχει ακουστεί ποτέ κακός λόγος από παίκτες ή συνεργάτες. Δεν πρέπει να έχει πει κακή κουβέντα για κάποιον.
Είναι ο καλύτερος Έλληνας προπονητής; Δεν έχει σημασία. Θα μπορούσε να αναλάβει την εθνική και να χάνουμε από το Λουξεμβούργο. Πάλι δεν έχει καμία σημασία. Αυτό που ισχύει είναι πως ποτέ δεν πήρε το σεβασμό ούτε την πραγματική αναγνώριση από το… κύκλωμα που λέμε ελληνικό μπάσκετ.
Ο Σούλης Μαρκόπουλος είναι από εκείνους κέρδισαν το δικαίωμα να κοιτάνε με μειδίαμα το ελληνικό μπάσκετ και όταν θα αποχωρήσει στον λογαριασμό θα γράφει πως του… χρωστάνε.
Τουλάχιστον στην επόμενη μεγάλη νίκη, εμείς δεν θα του… οφείλουμε κείμενο. Σειρά παίρνει ο Χάρης.