O Μπουρούσης, το NBA, η χαμένη πιστωτική και ο Ζντοβτς
Με αφορμή το Final 4 του Βερολίνου, ο Τάσος Μαγουλάς θυμάται πέντε ιστορίες από παλιότερες διοργανώσεις με πρωταγωνιστές τον Μπουρούση, τον Πόποβιτς, τους αδελφούς Γιαννακόπουλους και τον Ζντοβτς.
Ο Μπουρούσης και ο Πόποβιτς
Λίγο πριν τον πρώτο ημιτελικό του Final-4 του Βερολίνου, στις κερκίδες εμφανίζεται ο χαμογελαστός και με το περίεργο μούσι του, Γκρεγκ Πόποβιτς. Ευδιάθετος, χαλαρός έτοιμος για δηλώσεις. Όχι... τόσο τελικά αλλά δεν είχε κανένα πρόβλημα για φιλική συζήτηση με οποιονδήποτε καταλάβαινε πως είχε σχέση με το μπάσκετ. Ο σκοπός του ταξιδιού: "basketball vacations my friend" όπως είπε. Ουδείς προπονητής του ΝΒΑ ταξιδεύει στην Ευρώπη μόνο για την χαρά του παιχνιδιού. Αν και αυτό το Final-4 είχε μπόλικο κόσμο που ενδιέφερε την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Ποπ είχε ραντεβού.
Κάποια στιγμή εμφανίστηκε στο Βερολίνο ο Κώστας Παπαδάκης, ατζέντης του Μπουρούση ακόμα και τώρα. Άνθρωπος εκπληκτικός μεν, αλλά η τελευταία είδηση που βγήκε από το στόμα του ήταν η λέξη "καλημέρα". Από την άλλη δεν είναι άνθρωπος που ταξιδεύει για μεγάλες μπασκετικές γιορτές χωρίς λόγο.
Ο Ολυμπιακός χάνει από τον Παναθηναϊκό και το Σάββατο, άπαντες ψάχνουν τον Γιάννη Μπουρούση για μία κουβέντα, μία δήλωση. Η πληροφορία που βγήκε ήταν σαφής: βρίσκεται σε ραντεβού με τους Σπερς και τον Πόποβιτς σε σουίτα ξενοδοχείου. Τι συνέβη; Χωρίς άμεση επιβεβαίωση, ο Ποπ του πρότεινε τριετή συμφωνία είτε από το καλοκαίρι του 2009 είτε από το καλοκαίρι του 2010 αλλά με δέσμευση από τότε. Ήθελε δε απάντηση άμεση καθώς ο επόμενος σταθμός θα ήταν η Ισπανία και ο Σπλίτερ. Προτιμούσε όμως τον Έλληνα σέντερ τότε λόγω προσωπικότητας. Είχε το πάθος και τον τσαμπουκά του Νεστέροβιτς. Δεν είχε όμως την διάθεση να περάσει τον Ατλαντικό τότε οπότε... εκεί τελείωσε και η ιστορία.
Να μην έσπαγε ποτέ η απεργία
Όταν συμμετέχει ελληνική ομάδα σε Final-4, οι αποστολές είναι πραγματικά μεγάλες. Πολύς κόσμος και από πολύ νωρίς μέσα στην εβδομάδα άπαντες ακολουθούν βήμα βήμα τις ομάδες. Το 2010 ο Ολυμπιακός έφτασε πρώτος στο Παρίσι την Τρίτη 4 Μαϊου με σκοπό και την σημειολογία. Την επόμενη ημέρα θα έκανε προπόνηση στο μικρό γήπεδο του Μπερσί κι εκεί θα υπήρχε όλο το ρεπορτάζ. Φευ, στους πρώτους μνημονιακούς μήνες, ήρθε και η μεγάλη απεργία της 5ης Μαϊου.
Έμαθες τι γίνεται στην Αθήνα; Υπάρχουν νεκροί. Πάρε να μάθεις
Όλα τα φύλλα έκλειναν νωρίς την Τρίτη και περιέργως για Final-4, η Τετάρτη ήταν ελεύθερη. Ελεύθερη και άπαντες ετοιμαστήκαμε για γιουροντίσνεϊ. Η μεγάλη απόσταση δεν επέτρεπε άλλη ημέρα για την χαρά του παιδιού. Έτυχε ο γράφων να ξυπνήσει πιο αργά κι έχοντας ταξιδέψει στο παρελθόν στον... παιδότοπο, απλά έμεινε να περιφέρεται στο Παρίσι για μία essence των φοιτητικών...μηνών. Έτερο αξιοθέατο η προπόνηση του Ολυμπιακού, όπου ακούγεται για πρώτη φορά: "έμαθες τι γίνεται στην Αθήνα; Υπάρχουν νεκροί. Πάρε να μάθεις". Δεν ολοκληρώθηκε η φράση και το τηλέφωνο από την Αθήνα έλεγε, πώς η απεργία τελείωσε λόγω των τριών νεκρών.
Οι δημοσιογράφοι δούλευαν από τα ...τρενάκια της γιουροντίσνεϊ, άλλοι γύρισαν άμεσα με τρένα και αυτοκίνητα αφού οι εκδόσεις βγήκαν κανονικά. Μακάρι να μην συνέβαινε ποτέ.
Χάθηκε η... πιστωτική
Το πρώτο Final-4 με δύο ελληνικές ομάδες, στο Τελ Αβίβ, ήταν η χαρά όλων. Προέδρων, δημοσιογράφων, αστυνομίας του Ισραήλ που ξεμούδιασε με το ξύλο που δικαίως έριξε. Οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι ταξίδεψαν νωρίς για να γευτούν την πρώτη μεγάλη χαρά με τον Παναθηναϊκό. Κυκλοφορούσαν όπως πάντα άνετα και όπου έβλεπαν ελληνική παρέα, συμμετείχαν. Είχαν δε και το... κακό συνήθειο να μην αφήνουν κανέναν να πληρώσει.
Σε ένα μεγάλο δημοσιογραφικό τραπέζι κλήθηκαν να καθίσουν κι έφτασαν κάπως αργά. Μεταξύ γλυκού και λογαριασμού. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος έβγαλε αμέσως την πιστωτική να πληρώσει αλλά δεν υπολόγιζε τον Θανάση Γιαννακόπουλο. Σε μία γρήγορη κίνηση του έσπρωξε το χέρι κι έδωσε την δική του πιστωτική. Ο...τυφώνας όμως έβαλε περισσότερη δύναμη και η πιστωτική του αδερφού του, χάθηκε κάτω από ένα τεράστιο ψυγείο, μεγέθους σχεδόν ενός δωματίου.
"Ξεκινάμε;"
Η πρώτη αποστολή του γράφοντος σε Final-4 ήταν αρκούντως εξωτική: στον Αστέρα Βουλιαγμένης το 1993. Εκεί έμενε η Λιμόζ η πιο αδιάφορη ομάδα του φάιναλ φορ. Με τον ΠΑΟΚ στην Αθήνα και την ελπίδα ενός θριάμβου, με τον Κούκοτς και τον Σαμπόνιτς στα μέρη μας, η γαλλική αποστολή ήταν η πλέον αδιάφορη. Οπότε και ο μικρότερος της Ηχούς, θα έστηνε καραούλι εκεί. Τί θα έβγαινε; Θα έχαναν στον ημιτελικό και τέλος.
Οπότε ο πιτσιρικάς με την κοτσίδα που περίμενε από την Πέμπτη, έκανε γνωριμίες. Χρήσιμες όπως αποδείχθηκε διότι το Σάββατο, όταν η Λιμόζ ήταν στον τελικό, έγινε κάπως πιο δημοφιλείς. Αλλά οι...δεσμοί ήταν άρρηκτοι. Ο πιο ευγενής αθλητής, καμία σχέση με το προπονητικό παρόν, ο Γιούρι Ζντοβτς κατέβηκε νωρίς πρώτος και παρέα με τους Εμ Μπαϊά και Μπιλμπά. Παρά τις ενοχλήσεις από τους... νέους, είχαν ήδη στόχο: θα μιλήσουμε στον μικρό που είναι εδώ από την Πέμπτη. "Ξεκινάμε;" ήταν η ατάκα του τεράστιου Γιούρι.
Υπήρχε... χαρτάκι;
Εδώ είναι μία ιστορία μάλλον γνωστή, αλλά πάντα έχει ενδιαφέρον για να θυμηθούμε πώς ξεκίνησαν όλα: έχει τελειώσει ο ημιτελικός του Τελ Αβίβ και ο Παύλος Γιαννακόπουλος παίρνει την πρώτη μεγάλη στεναχώρια. Στο ξενοδοχείο ο νεαρός Δημήτρης Γιαννακόπουλος πλησιάζει τον πατέρα του, δεν του μιλάει και του αφήνει ένα χαρτάκι που γράφει: Ντομινίκ Γουίλκινς. Ο Αμερικανός ατζέντης του κορυφαίου σταρ, ήθελε να βρει ένα τεράστιο συμβόλαιο... αφορολόγητο για να ισορροπήσει τα κακά οικονομικά του πελάτη του μετά το διαζύγιο. Ίσως να είναι αλήθεια.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ