Ο ΛεΜπρόν ξεπέρασε την τελειότητα
Ο Τάσος Μαγουλάς γράφει για την εξαιρετική εμφάνιση του ΛεΜπρον στο δεύτερο παιχνίδι της σειράς των τελικών του ΝΒΑ.
Υπάρχουν στιγμές που νομίζεις ότι ο ΛεΜπρόν παίζει μόνο όσο χρειάζεται. Όταν έχεις μεγαλώσει με το αγριεμένο βλέμμα του Τζόρνταν, τους μυς του που τεντόνονται σε κάθε κίνηση ή το αέναο μάτι του Μάτζικ, καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι ο Τζέιμς κάνει μόνο όσα χρειάζονται.
Αυτό όμως που κάνει, ως πληρότητα μπασκετική και αθλητική, δεν τα έχουμε ξαναδεί. Στο τελευταίο λεπτό μαρκάρει τον Πάρκερ αφού ξεκίνησε τον αγώνα από τον Λέοναρντ, πηγαίνοντας στον Ντάνκαν, εξαφανίζοντας τον Τζινόμπιλι, τελικά κρίθηκε ότι πρέπει να σταματήσει τον πιο γρήγορο γκαρντ, με ύψος 1,83 του ΝΒΑ. Ο Γάλλος πέρασε, έφτασε στην ρακέτα αλλά το βουνό εκεί. Νόμιζε ότι…πέρασε. Του πήρε την μπάλα, την επίθεση και συνολικά τον αγώνα.
Το άδικο του πράγματος
Ένα δωδεκάλεπτο νωρίτερα, είχε βάλει 10 σερί πόντους με χαλαρά σουτάκια την ώρα που νόμιζες ότι ο Λέοναρντ θα πάθει εγκεφαλικό από την προσπάθεια.
Στο τέλος, έδωσε την ασσίστ στον Μπος για το καλάθι της βραδιάς, κέρδισε βολές.
Ειλικρινά δεν είναι θέμα σύγκρισης διότι το μπάσκετ, ιδιαίτερα το ΝΒΑ, διαφέρει από εποχή σε εποχή δραστικά. Στα χρόνια μας, λοιπόν, δεν υπάρχει καλύτερος παίκτης και ίσως το άθλημα να μην έχει ξαναδεί παίκτη να είναι τέλειος σε πέντε θέσεις τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση.
Το Μαϊάμι έκανε το 1-1, έσπασε την έδρα και είναι προφανές ότι αν ο ΛεΜπρόν δεν αποχωρούσε στον πρώτο τελικό, τώρα το σκορ θα ήταν στο 0-2. Αυτό όμως είναι μπασκετικά…άδικο.
Από την μία πλευρά το Σαν Αντόνιο που δουλεύει ως ομάδα, έχει αρχές στο παιχνίδι του, πασάρει εκπληκτικά, έχει σύστημα, έχει κατεύθυνση, όλοι βοηθούν, τρέχει, ανεβάζει το σκορ και από την άλλη ο ΛεΜπρόν, μία εκπληκτική άμυνα και ο …ΛεΜπρόν που είτε θα τελειώσει τον αγώνα μόνος του είτε θα σερβίρει σε κάποιο τυχερό συμπαίκτη του όπως ο Μπος.
Ο βασιλιάς και οι άλλοι
Οι Χιτ στο μεγαλύτερο μέρος των αγώνων δεν κάνουν καν τον κόπο να αλλάξουν μία πάσα, δεν έχουν παίκτη να ακουμπήσουν την μπάλα χαμηλά. Όταν λείπει ο ΛεΜπρόν είναι ικανοί να μην κάνουν επίθεση και να δεχθούν όλα τα ελεύθερα τρίποντα του κόσμου στην άμυνα. Ακόμα και ο Γουέιντ μοιάζει νωθρός και ουσιαστικά μόνο η γερουσία όπως ο Άλεν και ο Λιούις προσπαθούν σκληρά. Ο δε Μπος είναι ο εαυτός του. Από τα βοτσαλάκια και όσα σουτ βάλει.
Τί σημασία έχει; Επί του παρόντος δουλεύει το σύστημα «η μπάλα στον ΛεΜπρόν» ή «ο ΛεΜπρόν στον καλύτερο παίκτη άμυνα». Είναι η αποθέωση ενός ανθρώπου(;) που ξεπερνά την τελειότητα και η αδικία απέναντι σε ένα πραγματικά καλό μπάσκετ.