Ο ένας (Σπανούλης) νίκησε τους πέντε
Ο Τάσος Μαγουλάς γράφει για τη μεγάλη εμφάνιση του Βασίλη Σπανούλη στον τρίτο τελικό και προβλέπει τι θα δούμε στο επόμενο ματς.
Το βράδυ που γκρεμίστηκαν όλα τα... αξιώματα δύο σημαντικών Ελλήνων προπονητών, είναι το βράδυ που επιβεβαιώθηκαν αυτά που κάνουν το μπάσκετ ξεχωριστό: οι ήρωές του. Και ο Βασίλης Σπανούλης είναι ένας από αυτούς. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι ένας από αυτούς.
Ο ήρωας του Ολυμπιακού τα... έβαλε, ο ήρωας του Παναθηναϊκού τα... έχασε. Αυτά έχουν μάχες όπου κάποιος πρέπει να κερδίσει. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού βάζει όλη την καρδιά του νικητή, όλο του τον εγωισμό, όλο του το πάθος, για να κρατήσει όρθια την ομάδα του στα χειρότερά της παιχνίδια στη σεζόν. Μόνος του, παίρνει τον τρίτο τελικό. Μόνος του.
Ο Σπανούλης το πήρε μόνος του
Βλέποντας πως η ομάδα έχει αποτύχει, σχεδόν οικτρά, σε όσα κάνει, βλέποντας πως το πλάνο γίνεται χειρότερο και αναποτελεσματικότερο λεπτό με λεπτό, έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα από όλους. Πήρε σουτ δικά του για τα οποία δεν μπορείς να κατηγορήσεις αντίπαλο επειδή δεν τα σταμάτησε. Απλά είναι Σπανούλης. Δεν χρειάζεται ανάλυση. Αρκετοί του... χρωστάνε, δεν χρωστάει.
Ο Διαμαντίδης έκανε όπως πάντα αυτό που τον κατέστησε ένα τεράστιο μέγεθος. Προσπάθησε μέσα από την ομάδα, να οδηγήσει στη νίκη. Ναι, δεν είναι ο τρισδιάστατος του παρελθόντος, αλλά είναι αυτός που κρατά ήρεμο ένα σύνολο που αντί να διαλυθεί και να σκορπίσει ερχόμενο από το 3-0 από την Λαμποράλ, συνεχίζοντας από την πιο αποκαρδιωτική ήττα σε αγώνα, έπαιξε εξαιρετικά για 37 λεπτά.
Σοβαρά, μετρημένα, ακολουθώντας το απλό και μεθοδικό πλάνο του προπονητή για συνεχόμενα ποσταρίσματα και στιβαρή άμυνα, αν είχε πάρει κάτι από τους ηγέτες του, ίσως έκανε νέο μπρέικ. Ο Διαμαντίδης κλείστηκε καλά και μόλις βγήκε ο Καλάθης έμεινε ο Φελντέιν. Και ο εξαιρετικός την Πέμπτη Φελντέιν, δεν γίνεται να πάρει μόνος έναν αγώνα. Ο Διαμαντίδης που μπορεί, δεν τα κατάφερε.
ΤΟ ΚΟΝΤΟ ΣΧΗΜΑ
Ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες, οι δύο προπονητές έφτασαν να εξαρτώνται αποκλειστικά από τους παίκτες τους, όπως άλλωστε στο τέλος συμβαίνει πάντα. Οσο και αν έλεγξαν το παιχνίδι με τρόπο σχεδόν εκνευριστικό με τις αλλαγές τους, κόβοντας τον ρυθμό των παικτών τους και τα... νεύρα όλων, στο τέλος περίμεναν στωικά τί θα κάνουν οι σταρ τους.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος ήταν ο νικητής μόνο στο ροζ φύλλο. Το γεγονός πως στο 3' του αγώνα έκανε την πρώτη αλλαγή, του Παπαπέτρου και στο 8' είχε αλλάξει όλη η πεντάδα καταδεικνύει την έλλειψη εμπιστοσύνης. Οι αναιμικές άμυνες στον Φελντέιν που παρά την μέτρια ντρίπλα του έφτασε να είναι δημιουργός κατά την πρώτη περίοδο, συνολικά η μεγάλη αδυναμία στο πρώτο ημίχρονο αντιμετώπισης της κυκλοφορίας της μπάλας ή των πικ εν ρολ του αντιπάλου, αποτελούν δικές του επιλογές.
Οπως και η πεντάδα από το 30-34 που λογικά δεν έχει παίξει ούτε σε οικογενειακό διπλό, παρόλα αυτά έμεινε τέσσερα λεπτά στο παρκέ για λόγο άγνωστο. Ο Σφαιρόπουλος φάνηκε να βρίσκει τον καλό του εαυτό όταν έχασε τον Πρίντεζη από τραυματισμό και πήγε με τον Παπαπέτρου στο "4" σημείο που άρχισε να γυρίζει το παιχνίδι.
ΗΤΤΗΘΗΚΕ Ο... ΝΙΚΗΤΗΣ
Αντίθετα ο Πεδουλάκης έμοιαζε να δικαιώνεται σε όλα. Κτύπησε τον Σπανούλη και τις αμυντικές επιλογές του Ολυμπιακού, κτύπησε στην επίθεση την αδυναμία του Μάντζαρη να παράξει ή να σκοράρει. Ο Παπαγιάννης έδωσε ρεσιτάλ, εξαιρετικός ο Χαραλαμπόπουλος, παιδιά 19 ετών.
Στην τελευταία περίοδο του βγήκαν όλα τα ποσταρίσματα, έφερε τους παίκτες σε τόσο πλεονεκτική θέση που μάλλον πίστεψε κάποια στιγμή πως του κάνουν... πλάκα. Ιδιαίτερα όταν ο Παπαγιάννης ντρίπλαρε ανενόχλητος 15 δεύτερα με τον Μιλουντίνοφ πριν τελειώσει όμορφα τις φάσεις.
Ίσως κάπου εκεί το υπερβολικό διάβασμα του Έλληνα προπονητή να τον έβλαψε. Κοιτώντας μόνο την άμυνα, χάλασε πολλές φορές πεντάδες που του έδωσαν σκορ και κυρίως, χρεώνεται το γεγονός πως δεν προστάτεψε τον Καλάθη από τα φάουλ και τον Διαμαντίδη από την κούραση.
Τρεις παίκτες, δύο εξ αυτών πρωταγωνιστές έναν μήνα πριν, μετά βίας ξεπέρασαν το πεντάλεπτο. Το γεγονός πως ο Γουίλιαμς για παράδειγμα μένει συνέχεια εκτός όταν χρειάζεται κάποιος να ξεκολλήσει την ομάδα, αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα. Το καλύτερο για την ακρίβεια καθώς ο Ραντούλιτσα απογοητεύει γρήγορα.
Οταν όμως σε κλειστό αγώνα, οι πράσινοι έχουν χάσει δύο λέι απ σε αιφνιδιασμό, χωρίς αντίπαλο και άλλα δύο απέναντι σε οργανωμένη άμυνα, τότε, πόσο μπορεί να ευθύνεται;
ΧΩΡΙΣ ΠΡΙΝΤΕΖΗ
Ο Ολυμπιακός έχει πάρει ένα τεράστιο προβάδισμα, αναλογικά με την εικόνα του. Πριν τον πρώτο τελικό κοιτώντας ορθολογικά, οι πρωταθλητές είχαν προβάδισμα. Το ίδιο σκεφτήκαμε άπαντες μετά τον δραματικό 2ο τελικό και την ανατροπή. Οι ερυθρόλευκοι πρόσθεσαν και την ψυχολογία με το μέρος τους. Εχαναν οκτώ πόντους στην 1η περίοδο και δέχθηκαν 44 πόντους (με μεγάλη δόση τύχης λόγω των χαμένων λέι απ) στο πρώτο ημίχρονο. Δεν έχουν μία πεντάδα που να λειτουργεί, παίκτες μπαίνουν παίζουν καλά και μόλις βρουν ρυθμό αποσύρονται.
Το 2-1 όμως σημαίνει δύο ματς πόιντ με το δεύτερο, αν χρειαστεί, να είναι εντός έδρας. Η απουσία του Πρίντεζη θα αποτελέσει ζήτημα (πάλευε μόνος τους για δύο παιχνίδια) μεν αλλά τελικά, βλέποντας τους ερυθρολεύκους στα τελευταία πέντε λεπτά. Το χαμηλό σχήμα έβγαλε πολύ ενέργεια, κινήθηκε σωστά και βοήθησε τον Σπανούλη να κάνει την δουλειά του.
Το γεγονός όμως πως για 120 λεπτά, δεν έχουμε δει τον Ολυμπιακό να παράγει ένα γεμάτο δεκάλεπτο κυριαρχίας, όπως οφείλει ένα σύνολο που δουλεύει όλη την χρονιά με τον ίδιο προπονητή προσφέρει θέματα προς προβληματισμό.
Θα ζήσουν και θα πεθάνουν με τον ηγέτη
Η ευλογία της ομάδας του Πειραιά, ο Σπανούλης να κρίνει τα παιχνίδια, μπορεί να γίνει ευλογία για τον Παναθηναϊκό στον επόμενο αγώνα, με τον Διαμαντίδη ή τον Καλάθη ή τον Φώτση να κάνουν την δουλειά. Οταν το παιχνίδι γίνεται τόσο προσωπικό, δεν υπάρχουν ούτε προβλέψεις ούτε σταθερές.
Το οξύμωρο της υπόθεσης; Ο Ολυμπιακός πηγαίνει τις αναμετρήσεις στο ατομικό μπάσκετ και ο Παναθηναϊκός θέλει να κρίνει τα παιχνίδια με το σύνολο.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Πρέπει να αισθάνθηκε αρκετός κόσμος εντός κι εκτός παρκέ, αμήχανα όταν είδε τον έκτο του ξένο, που απέκτησε σε συμφωνία με το Σαν Αντόνιο(!) να ηττάται κατά κράτος από ένα παιδί 19 χρονών.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2: Η δουλειά του Πεδουλάκη παίρνει πολύ καλό βαθμό, αλλά ποιος αμφισβήτησε ποτέ πως είναι από τους καλύτερους ιδιαίτερα στην προετοιμασία και την... πίεση στον αντίπαλο προπονητή; Η αδυναμία του αφορούσε πάντα στην σωστή διαχείριση παικτών με διαφορετικά αγωνιστικά στοιχεία που ζητά. Σε αυτό όσο περνά η σειρά δείχνει να κολλάει (Χέινς, Ραντούλιτσα, Γουίλιαμς).
Οσο για τις δηλώσεις του; Τελικοί είναι ο καθένας μπορεί να υποστηρίξει ό,τι θέλει στην προσπάθειά του να κερδίσει. Το αποτέλεσμα, σε όλα τα επίπεδα, θα κριθεί.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
.jpg)
