Ο "εχθρός" δεν είναι εντός. Είναι το ΝΒΑ

Το ΝΒΑ αρχίζει τα ξημερώματα της Τετάρτης και όλος ο πλανήτης περιμένει το τζάμπολ του. Ένα πρωτάθλημα που πλέον δεν αφήνει στην Ευρωλίγκα ούτε μία εβδομάδα να… χαρεί, καθώς αποφάσισε να εισβάλει στην μπασκετική καθημερινότητα 10-12 ημέρες νωρίτερα από το σύνηθες, σε μία επίδειξη ενδιαφέροντος προς τους αθλητές του.

Το τι θα συμβεί στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου θα το δούμε εν καιρώ. Εκείνο που δεν… βλέπουμε αφορά στην αντίδραση της Ευρώπης σε όλα τα επίπεδα. Από τα τέλη Σεπτεμβρίου το ενιαίο και αδιαίρετο ΝΒΑ είναι πρώτο (και δεύτερο και τρίτο κι 100ο) θέμα μπασκετικής συζήτησης στον πλανήτη. Αναλύσεις, αφιερώματα, ενασχόληση, κόντρες. Την ίδια ώρα η γηραιά ήπειρος καταδεικνύει πόσο γηρασμένο πνευματικά είναι.

Η μάχη που μαίνεται στην Ευρώπη θυμίζει κάτι από τους δύο παγκόσμιους πολέμους που άλλαξαν τον πλανήτη μας. Λένε πως τα Βαλκάνια αποτελούν την πυριτιδαποθήκη, αλλά για το μπάσκετ η ίδια η Ευρώπη είναι πυριτιδαποθήκη για το μπάσκετ. Προσωπικές φιλοδοξίες, έριδες, συμφέροντα, μηδενικό σχέδιο και καμία αίσθηση της πραγματικής δυναμικής.

ΠΟΛΥΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΜΠΑΚΑΛΙΚΟ

Το ΝΒΑ έχει δημιουργήσει ένα πολυκατάστημα το οποίο επιλέγει να αφήσει το… μπακάλικο πέρα από τον Ατλαντικό όσο του είναι χρήσιμο για να του προσφέρει τα δύο-τρία υλικά που του λείπουν.

Αυτό είναι πια το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ένα μπακάλικο που ό,τι παράξει θα το χάσει πριν καν το χαρεί, πριν βγάλει πραγματικό κέρδος. Ένα μπακάλικο που διαθέτει δυναμική να μεγαλώσει και να σταθεί γερά στα πόδια του να κρατήσει το δικό του κοινό, να χαράξει δική του πορεία και στο τέλος της ημέρας να πουλάει τα προϊόντα του στο πολυκατάστημα, αφενός πολύ πιο ακριβά αφετέρου να κρατήσει/δημιουργήσει την δική του πελατεία ώστε να προχωρήσει.

Ήδη η Ευρωλίγκα έχει χάσει το 60% της ισχύος της πρωταθλήτριας της σ' ένα καλοκαίρι από το ΝΒΑ, η δευτεραθλήτρια ομάδα είδε τον σέντερ της να φεύγει κωπηλατώντας για να πάρει τα μισά από όσα κέρδιζε στον Πειραιά και να περιμένει μήπως βρει δουλειά στο ΝΒΑ. Γιατί; Διότι εκεί είναι το μπάσκετ για όλους τους λόγους που δεν θέλουμε να συζητήσουμε.

Τα τελευταία χρόνια οι ονειρώξεις μεγαλείου έχουν διαλύσει κάθε προοπτική ανάπτυξης και τώρα έρχεται η πραγματικότητα με τους αγώνες των εθνικών ομάδων όπου για πρώτη φορά θα έχουμε αλλοίωση αποτελεσμάτων. Αλλοίωση του ίδιου του χάρτη της μπασκετικής Ευρώπης.

Παράλληλα 10 ομάδες προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα αντίβαρο του ΝΒΑ, δείχνοντας πόσο ενδιαφέρον έχει ο κόσμος αλλά και αποδεικνύοντας πόσο πίσω βρίσκονται σε ιδέες.

ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Η FIBA ανακοίνωσε πριν από δύο χρόνια περίπου την επιστροφή των εθνικών ομάδων μεσούσης της περιόδου ακολουθώντας την πεπατημένη του ποδοσφαίρου. Ιδέα εξαιρετική για να ανανεωθεί το ενδιαφέρον για τις εθνικές ομάδες, αλλά ιδέα καταδικαστική για ομάδες με παίκτες στο ΝΒΑ διότι εκεί δεν ακουμπάει κανείς.

Μόλις η Ευρωλίγκα, δηλαδή η τέως ένωση των ομάδων, νυν μαγαζί Μπερτομέου, αποφάσισε πως θα συνεχίσει τον πόλεμο και δεν θα κάνει πίσω να δώσει κάποιες ημέρες στις εθνικές, η FIBA μπήκε στον πόλεμο που δεν… ήθελε να αποφύγει. Διότι στο τέλος της ημέρας ζούμε σε περίοδο ανακωχής μετά τις περυσινές εχθροπραξίες.

Αυτή την στιγμή κάθε πρόταση είναι στα όρια της… λογικής. Η Ευρωλίγκα πρότεινε μετά από 10 μήνες μπάσκετ σε φουλ ένταση, να προστεθεί κι άλλος ένας, αλλά στο Αμιστάδ θα υπάρχει ένας μήνας αποχής από το κουπί.

Η FIBA δεν ασχολείται και σε δύο μήνες οι Ισπανοί, Γάλλοι, Ιταλοί θα καλέσουν κάθε παίκτη διαθέσιμο για τους αγώνες.

Και όποιος δεν έρθει; Οι νέοι κανόνες μιλούν για 1 μήνα αποκλεισμό από διοργάνωση υπό την αιγίδα της FIBA. Δηλαδή ο Σαν Εμετέριο δεν θα παίξει έναν μήνα στο ισπανικό πρωτάθλημα. Ο δε Ρίκι Ρούμπιο θα κοιμάται έναν μήνα μπρούμυτα.

Βλέπετε το παράλογο. Ο παίκτης που δεν διαθέτει το ταλέντο να πάει στο ΝΒΑ θα τιμωρείται αυστηρά (διότι η ισπανική λίγκα δεν είναι ελληνική α1, κάθε παιχνίδι ντέρμπι). Το ίδιο ισχύει για τον Σεγκέλια και, ας πούμε, μία ομάδα όπως η Μπασκόνια με πολλούς Ευρωπαίους είναι πιθανό να στερηθεί τους στόχους της.

ΛΥΣΗ;

Αυτή θα είναι η μία πράξη του δράματος. Η μεγαλύτερη όμως αφορά στο γεγονός πως δεν ενδιαφέρει κανέναν ο επίλογος και η λύση. Κι εδώ εντοπίζεται το πρόβλημα και η λύση. Ή η… διάλυση.

Λείπουν οι καθαρές σκέψεις. Οι σύλλογοι, που θα έπρεπε να αποτελούν πηγή ιδεών κι εξελίξεων, δεν έχουν αποφασίσει αν τελικά θέλουν κλειστό πρωτάθλημα. Οι ελληνικοί θέλουν διότι νομίζουν πως θα αποκτήσουν έσοδα και θα γλιτώσουν από την… πλέμπα. Οι ισπανικοί ξέρουν πως τα έσοδά τους έρχονται από το πανίσχυρο ισπανικό πρωτάθλημα που δημιούργησαν, αλλά έχουν και την μπίζνα με την Ευρωλίγκα, η οποία έχει τους δικούς τους ανθρώπους.

Οι Τούρκοι τώρα μπαίνουν στο παιχνίδι οπότε δεν διαθέτουν τεχνογνωσία. Η ΤΣΣΚΑ ούτως ή άλλως και με αγάλματα να κατέβει θα πάρει το πρωτάθλημα όποιας τοπικής λίγκας.

Οι σύλλογοι ζητούν χρήματα, αορίστως. Πώς όμως; Όταν από τα 19 οι καλύτεροι Ευρωπαίοι θα εξαφανίζονται πώς θα έρθουν; Όταν οι μέτριοι Αμερικανοί, που φυτωζοούν στο αναπτυξιακό θα θέλουν 1 εκατομμύριο για να καταδεχθούν να παίξουν στην… κλειστή Ευρωλίγκα, αλήθεια ποιο προϊόν θα πουλάνε; Και για πόσο καιρό;

ΛΥΣΗ...

Η λύση είναι συγκεκριμένη: Το ευρωπαϊκό μπάσκετ καλείται να αποφασίσει τον ρόλο του και παράλληλα το μέλλον του. Μπορεί να βάλει στο τραπέζι τον τρόπο που θα προασπίσει τους παίκτες του, τα προϊόντα του, το παιχνίδι του;

Η Ευρώπη έχει ανάγκη από δυνατές διοργανώσεις που να μπορεί να τις συνδέσει με το κοινό. Έχει ανάγκη κυρίως να προασπίσει τα συμφέροντά της και να κρατάει τους παίκτες της ως μία ηλικία ώστε όταν φεύγουν να φέρνουν έσοδα πραγματικά και παράλληλα να μπορούν να ανταπεξέλθουν στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου.

Οι εθνικές πάντα πρέπει να είναι ενεργές και κοντά στον κόσμο, αλλά οφείλουν να έχουν μία ισορροπία. Αν δεν μπορείς να έχεις τους παίκτες που παίζουν ΝΒΑ, τουλάχιστον όλοι οι υπόλοιποι να είναι διαθέσιμοι και με σεβασμό στα… πόδια τους.

Το κακό είναι πως οι Ευρωπαίοι παίκτες παραμένουν σιωπηλοί και χωρίς την παραμικρή ενότητα. Αμέτοχοι περιμένουν τις… εντολές να μπουν στο Αμιστάδ. Την ίδια ώρα που οι συνάδελφοί τους στις ΗΠΑ, έτρεξαν δύο φορές τις εξελίξεις και πέτυχαν ακόμα και το …ντάντεμα φέτος με την επέκταση της σεζόν.

Αυτό αποτελεί το μεγάλο πρόβλημα. Οι ηγέτες. Εκείνοι που θα μπουν μπροστά και θα συγκεντρώσουν άπαντες σε ένα τραπέζι με κοινή ατζέντα.

ΓΕΛΑΕΙ Ο "ΘΕΙΟΣ" ΣΤΕΡΝ

Μην περιμένετε να γίνει κάτι. Το ευρωπαϊκό μπάσκετ θα παραμείνει στην εντατική όσο είναι χρήσιμο στο ΝΒΑ. Όταν αυτό θεωρήσει πως δεν το χρειάζεται άλλο, θα στήσει μία δική του λίγκα στην Ευρώπη, όπως το φούτμπολ και λήξης.

Διότι ο πραγματικός… "εχθρός" για το ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι μόνο το ΝΒΑ. Αυτός το απομυζεί και το χρησιμοποιεί ήδη ως την πιο ανέξοδη αναπτυξιακή λίγκα. Ακόμα και γελάει ο θείος Στερν με όσους πίστεψαν πως θα δημιουργούσε επέκταση στα μέρη μας. Γνώριζε, όπως τώρα ο Άνταμ Σίλβερ, πως έχει έκων άκων πρόθυμα εργατικά χέρια να του κάνουν την δουλειά διατηρώντας τον μύθο και την εσωστρέφεια.

Την Τετάρτη το πρωί η υπερταχεία του ΝΒΑ αρχίζει. Ένα ακόμα πανέμορφο και περιπετειώδες ταξίδι. Παράλληλα ο… μουτζούρης συνεχίζει το Τσουφ Τσουφ μην υπολογίζοντας πως αν δεν αλλάξει μηχανή, θα τελειώσουν τα εισιτήρια.

AP Photo/Aaron Gash