Ντίβατς: Ο ευφυής μποέμ

"Good morning Vietnam". Αυτή ήταν και η πρώτη ατάκα που άκουσαν οι συμπαίκτες του Βλάντε Ντίβατς στους Λέικερς. Δηλαδή ο Μάτζικ,ο Γουόρθι, ο Μπάιρον Σκοτ, ο Πάτ Ράιλι ως κόουτς. Αυτό ήξερε αυτό είπε. Δεν τον απασχόλησε ποιος ήταν μπροστά του διότι πολύ απλά ήταν οι μοναδικές αγγλικές λέξεις που γνώριζε το καλοκαίρι του 1989. Όπως δεν τον απασχόλησε κάποια χρόνια νωρίτερα να κάνει το κάτι παραπάνω στον περίφημο ημιτελικό του Μουντομπάσκετ της Ισπανίας και με διπλή τρίπλα, να δώσει την κατοχή και τελικά την παράταση στην Σοβιετική Ένωση που κάλυψε εννέα πόντους σε 45 δεύτερα.

Είχε παρατήσει το μπάσκετ το βράδυ που οι Λέικερς επέλεγαν να πάρουν από τους Χόρνετς ένα παιδί από το λύκειο ονόματι Κόμπε Μπράιαντ και τον έστελναν σε ανταλλαγή. Δεν τον απασχόλησε όταν όλο το ΝΒΑ τον έβριζε ως θεατρίνο για τις βουτιές προκειμένου να κερδίσει το επιθετικό φάουλ.

Το παιδί που έκανε τα πρώτα βήματά του στο ευρωπαϊκό στερέωμα με την Παρτιζάν, στο λοκ άουτ του 1999 έπαιξε με την φανέλα του Ερυθρού Αστέρα. Γιατί; Δεν τον ένοιαζε τι θα πούνε ή θα σκεφτούν. Αυτό ήθελε αυτό έπραξε.

Οπως το έπραξε όταν αποφάσισε να μιλήσει ανοικτά για την σχέση του με τον μακαρίτη Ντράζεν Πέτροβιτς, σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα αθλητικά ντοκουμέντα. Έπαιξε ακόμα και στο θρυλικό "παντρεμένοι με παιδιά" ενώ το 2008 έδωσε το σύνθημα για την έναρξη της ψηφοφορίας στην Γιουροβίζιον πετώντας μία μπάλα στην εξέδρα.

Από το να σκίσει την κροατική σημαία στην Αργεντινή το 1990, μέχρι την πρώτη του βόλτα στο Ζάγκρεπ το 2008, ο Ντίβατς έκανε πάντα αυτό που ήθελε.

Αν υπάρχει τίτλος "μποέμ μπασκετμπολίστας" πάει σίγουρα στον τύπο με την βαριά προφορά, την ελαφριά καμπούρα, το ράθυμο στυλ αλλά και την γνώση τόνων μπάσκετ. Ο Βλάντε Ντίβατς το φτωχόπαιδο από ένα άσημο χωριό το Πριζεπόλιε, όπου ακόμα ζει η οικογένειά του παρά τα πλούτη του. Γιατί; Διότι και αυτοί ζουν όπως θέλουν. Αυτή την αξία την πέρασαν στον γιο τους και αυτή σε μεγάλο βαθμό τον ώθησε στην κορυφή.

Χαλαρός σε όλα του

Έπαιζε στο παρκέ σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Ηταν εμφανές πως ουδέποτε αισθάνθηκε πίεση στηριζόμενος στο αστείρευτο ταλέντο του και την αγάπη του για το παιχνίδι.

Είτε έπαιζε σε φάιναλ φορ με την Παρτιζάν, είτε έπρεπε να μάθει να πιάνει τις πάσες του Μάτζικ και να μην τον κτυπούν οι μπάλες συνέχεια στο κεφάλι, είτε να πάει τους Λέικερς στους τελικούς, για τον Βλάντε ήταν ένα ακόμα παιχνίδι.

Ενα παιχνίδι ήταν που το ήξερε καλύτερα από τους περισσότερους σίγουρα ,ένας από τους πιο έξυπνους ψηλούς στην ιστορία. Δημιουργός στη ρακέτα, τελείωνε άριστα τις φάσεις, έπαιζε με πλάτη, είχε σουτ, διάβαζε άριστα τον αντίπαλο, αξιοποιούσε τα 2,14 του με άνεση.

Αυτή η άνεση ή αν προτιμάτε η έλλειψη πίεσης στον εαυτό του παραλίγο να του κοστίσουν την ίδια του την καριέρα εξαιτίας δύο λαθών. Το 1986 μόλις 18 ετών, αισθάνθηκε έτοιμος να ντριπλάρει στο πρέσινγκ των Σοβιετικών. Το ανάθεμα θα ήταν μεγαλύτερο το 2002 στην Ινδιανάπολις όταν το λάθος του και οι χαμένες βολές του σώθηκαν από την...μεγαλοψυχία του Νίκου Πιτσίλκα. Ουσιαστικά ο Ντίβατς μας χρωστάει για να μην πούμε τα κατά καιρούς πρωτοσέλιδα που τον έφερναν στην Ελλάδα.

Μία ευφυΐα αναγνωρίζεται μόνο από μία άλλη ευφυΐα και το 1991 ο Ντίβατς άκουσε το μεγαλύτερο κομπλιμέντο από τον πιο έξυπνο μπασκετμπολίστα της ιστορίας: "Θα πάμε τόσο μακριά, όσο μας οδηγήσει ο Βλάντε" δήλωνε ο Μάτζικ στο ξεκίνημα μίας δύσκολης χρονιάς για τους Λέικερς, την δεύτερη χωρίς τον Καρίμ και την πρώτη χωρίς τον Ράιλι. Οι Λέικερς όμως αξιοποίησαν όλο το ταλέντο του Σέρβου για να τους οδηγήσει ως τους τελικούς του 1991, για να γίνουν το πρώτο θύμα των Μπουλς. Για τους τότε όμως Λέικερς, ήταν τεράστια επιτυχία κι εν πολλοίς οφειλόταν στον δευτεροετή διάδοχο του Καρίμ.

Άλλαξε την... θέση

Στην Ευρώπη πρόλαβε να φτιάξει το όνομά του, αλλά δεν πήρε ποτέ ευρωπαϊκό τίτλο με την καλύτερη Παρτιζάν, σε ταλέντο, όλων των εποχών. Για την ακρίβεια πρέπει να είναι ο μοναδικός από τους μεγάλους που δεν έπαιξε ποτέ σε τελικό για να διεκδικήσει κάτι σε συλλογικό επίπεδο είτε στο ΝΒΑ είτε στην Ευρώπη.

Δεν είχε σημασία. Ο διάδοχος του Κρέζιμιρ Τσόσιτς, άλλαξε τον τρόπο προσέγγισης των ψηλών με το παιχνίδι ...πλέι μέικερ, τις πάσες του, το σουτ από μέση απόσταση. Λένε πως ο Κρέζο υπήρξε ο πρώτο Ευρωπαίος ψηλός που πάσαρε τέλεια. Αυτός το 1986 ως προπονητής, είδε στο πρόσωπο του νεαρού Σέρβου την ακόμα καλύτερη έκδοςή του και δικαιώθηκε.

Η καριέρα του κτίστηκε σε αυτό το στυλ και όσα δεν πέτυχε σε συλλογικό, είχε την ευκαιρία να τα πετύχει σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Είτε με την Γιουγκοσλαβία είτε με την Σερβία πήρε μετάλλια σε όλες τις...υπάρχουσες διοργανώσεις. Τα κατέκτησε ως πρωταγωνιστής από τα 18 ως τα 34.

Πάντα κάτι... κάνει

Υπηρέτησε τις δύο πατρίδες του(Γιουγκοσλαβία και Σερβία) πιστά και το κάνει ακόμα.

Στο ΝΒΑ δεν πήρε τίτλους, δεν είχε προσωπικές διακρίσεις ίσως μόνο του μεγαλύτερου φλόπερ της ιστορίας. Δεν τον ενόχλησε. Ήξερε πως για να παίξει ένα παιχνίδι που συνεχώς τον ξεπερνούσε σε αθλητικά προσόντα, έπρεπε να προτάξει το μυαλό του.

Αυτό που τον έσωσε και την μία φορά που το έχασε όταν έμαθε πως οι Λέικερς τον δίνουν στους Χόρνετς για τον άγραφο Κόμπε Μπράιαντ: " πέταξα στο Λ.Α ως τέως αθλητής. Το 1996 είχα τελειώσει από το μπάσκετ διότι δεν ήθελα να φύγω από τους Λέικερς. Από την στιγμή που δεν ήμουν εκεί, δεν με ενδιέφερε να παίξω μπάσκετ στο ΝΒΑ. Ο Τζέρι Γουέστερν με έπεισε να πάω στην Σάρλοτ, έστω και για δύο μήνες και αν δεν μου άρεσε θα έφευγα. Είχε δίκιο. Έπαιξα άλλα 9 χρόνια".

Το μυαλό. Αυτό που τον καθοδηγούσε στο παρκέ αλλά κι έξω από αυτό. Πολυπράγμων ασχολήθηκε με τα πάντα. Σκάουτιγκ, πολιτική, Ολυμπιακούς Αγώνες, διοίκηση, διασκέδαση, από το 2005, 10 χρόνια τώρα, ο Βλάντε συνεχίζει να κάνει αυτό που του αρέσει. Τώρα γενικός διεθυντής των Κινγκς, του χρόνου, μπορεί σκηνοθέτης, σε 10 χρόνια πρόεδρος της Σερβίας. Θα κάνει το μεράκι του αλλά πάνω από όλα θα περνάει καλά. Θα διασκεδάζει την ζωή του.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Έρευνα: Το μπάσιμο πέθανε, ζήτω το... "πεταχτάρι"