Ντάνκαν, ο κορυφαίος ψηλός της ιστορίας

Ο Τάσος Μαγουλάς γράφει για την κατάκτηση του πρωταθλήματος από τους Σπερς, τον κορυφαίο Τιμ Ντάνκαν και τους ανάξιους ηττημένους των τελικών.

16 ΙΟΥΝ 2014

" Δεν τον άκουσα ποτέ να μιλάει για διαφημίσεις. Πρέπει να είναι ο μοναδικός παίκτης του ΝΒΑ που δεν συζητάει με τον ατζέντη του. Δεν ξέρω αν έχει μάνατζερ. Μόνο για μπάσκετ θα τον ακούσεις να λέει". Ο Στίβεν Τζάκσον έδωσε στα μέσα της περασμένης δεκαετίας τον λόγο της επιτυχίας του Σαν Αντόνιο όταν ρωτήθηκε για τον Ντάνκαν.

Τα περισσότερα ξεκινούν και τελειώνουν στην ύπαρξη ενός από τους κορυφαίους της ιστορίας, θα επιμείνουμε στην άποψη ότι ο Τιμ Ντάνκαν είναι ο καλύτερος ψηλός όλων των εποχών, ο οποίος είναι αφοσιωμένος στην αποστολή του. Από το 1997, είναι εκεί, δουλεύει, βελτιώνεται, προσπαθεί. Για όποιον το έχει ξεχάσει, οι Σπερς, έμειναν εκτός τίτλου από το 2007 αλλά δεν διέλυσαν την ομάδα τους, δεν προχώρησαν σε βιαστικές κινήσεις.

Κράτησαν τον ηγέτη τους, τους παρτενέρ, τον προπονητή κι έκτισαν γύρω τους. Περίμεναν και περίμεναν, και περίμεναν. Κάνοντας την ίδια σχεδόν... μονόχνωτη δουλειά. Όλοι το ίδιο με τον ηγέτη τους. Ο Πάρκερ πήγαινε διακοπές την Λογκόρια σε κάθε χωριό της Ευρώπης για να παίζει με την εθνική, ο Τζινόμπιλι γυρνούσε στην πατρίδα του όπου έπαιζε μπάσκετ όλο το καλοκαίρι.

Αυστραλοί, Ιταλοί... χοντροί

Δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο όπως είπε και ο Ντάνκαν: "αγαπάμε το μπάσκετ". Είναι τόσο απλό, όσο και το παιχνίδι των Σπερς. Διότι το μπάσκετ είναι το πιο απλό και θεαματικό ομαδικό σπορ. Τι έκανε το Σαν Αντόνιο και διέσυρε το Μαϊάμι στους τρεις τελευταίους αγώνες; Άνοιξε και άλλο τον ρυθμό του στην επίθεση, πάσαρε καλά και αποφάσισε να κλείσει τον Λεμπρόν βγαίνοντας όλη η ομάδα να πιέσει στην περιφέρεια αφού οι Χιτ δεν είχαν ούτε κώνο στην ρακέτα.

Απλά πράγματα. Τέσσερις πάσες σουτ. Δύο πάσες σουτ. Αιφνιδιασμός και είναι ελεύθερο το σουτ...μπάνγκ. Όπως πρέπει να είναι το μπάσκετ. Πολύ σημαντική η φετινή τους εικόνα για να καταλάβουμε πόσο... μη Ευρωπαίοι είναι οι Σπερς. Κι ας έχουν Γάλλους, Αυστραλούς, Ιταλούς, Βραζιλιάνους, Αργεντινούς, χοντρούς, τα πάντα. Το σωστό μπάσκετ δεν μπορεί άλλωστε να έχει πατρίδα. Ή το παίζεις ή δεν το παίζεις.

Ανάξιοι ηττημένοι

Οι Χιτ δεν ήταν οι ...άξιοι ηττημένοι. Για την ακρίβεια αποτέλεσαν την χειρότερη ομάδα που έπαιξε σε τελικούς (ανάλογα με το ταλέντο της) που τουλάχιστον έχει δει ο γράφων. Έχασαν κάθε έναν από τους τρεις τελευταίους αγώνες με 15+ πόντους παρατώντας κάθε παιχνίδι. Ο Λεμπρόν για τρία παιχνίδια έκανε πράγματα που δεν είχαμε ξαναδεί αλλά δεν ήταν κρίμα που έμεινε στους δύο τίτλους. Θα ήταν άδικο αυτό το μπασκετικό έκτρωμα των Χιτ να επιβραβευόταν επειδή έχει τον συγκεκριμένο παίκτη, όπως συνέβη πέρυσι.

Το Μαϊάμι αυτό το καλοκαίρι μπορεί να διαλυθεί όσο γρήγορα κτίστηκε το 2010. Θα ήταν μία ευχάριστη εξέλιξη για να αποδειχθεί ότι δεν γίνεται να αγοράζεις τον δρόμο προς τον τίτλο όσο κι αν ήταν ο μοναδικός τρόπος να δικαιωθεί ένας απίστευτος μπασκετμπολίστας όπως ο Λεμπρόν.

Το Σαν Αντόνιο θα συνεχίσει για χρόνια, όσο ο Ντάνκαν θα θέλει να παίζει. Τρία, τέσσερα, δεν έχει σημασία. Θα πέσουν μόνο αν σταματήσει αυτός ή βρεθεί πάλι σοβαρή ομάδα με κανονικό προπονητή και όχι διαχειριστή κακομαθημένων αστέρων.