Κοροϊδεύουν οι φίλοι, λυπούνται οι εχθροί...

Να γράψουμε κάτι για τον Γιώργο Βασιλακόπουλο...Πάντα είναι ενδιαφέρουσα ιδέα. Πιασάρικη η κουβέντα κι εκ του ασφαλούς. Εμείς θα πούμε, όπως κάνουμε από το 2005 σε αυτή την ιστοσελίδα(όπως δεν θυμούνται ή γνωρίζουν νεώτεροι), θα κρίνουμε, θα τα...χώσουμε, το κοινό θα ικανοποιηθεί απόλυτα διότι με τις θερινές επιλογές δεν υφίσταται πια το «κόκκινη» επίθεση, «πράσινη» άμυνα και θα έχουμε κτυπήματα. Πολλά.

Και να τα μπράβο και να τα πέστε τα. Θα βρεθούν βέβαια και οι «τον ζηλεύετε», «θέλετε να σας ταϊσει» κλπ. Αν επιλέξουμε, όπως στο τελευταίο κείμενο με τίτλο «Μπράβο» στον πρόεδρο, να πάμε σε μία πιο ειρωνική διάθεση, δεν θα γίνουμε εύκολα κατανοητοί διότι πλέον το σύνολο του κόσμου συμφωνεί: δεν μπορεί να ηγείται του ελληνικού μπάσκετ. Ήταν ευχάριστη, η αυθόρμητη αντίδραση των φιλάθλων στις παλινωδίες του Ευρωμπάσκετ. Δείχνει πάλι το δρόμο, διότι το μπάσκετ γιγαντώθηκε στην Ελλάδα από την αγάπη και την...πίεση.

Ήρθαν οι τελευταίες δηλώσεις, ως συνέχεια των δηλώσεων που θυμόμαστε από τα μέσα των 90ς όταν αισθάνθηκε πως μένει εκτός, για να επιβεβαιώσουν όλα εκείνα τα οποία φοβόμασταν. Ο κορυφαίος παράγοντας στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού απλά δεν συμμετέχει στην μπασκετική πραγματικότητα. Δυστυχώς για τον ίδιο, και είναι όντως λυπηρό, ακόμα και ο περίφημος μικρός αλλά ενεργός στρατός του, στην πλάτη του γελάει, κοροϊδεύει, του ...σέρνει χαρακτηρισμός που οι μεγαλύτεροι εχθροί του δεν το έκαναν.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕ ΟΛΟΥΣ

Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος με τα δικά του λόγια κι έργα βρίσκεται στο έσχατο σημείο να τον λοιδωρούν οι φίλοι του, οι ευεργετημένοι του και να τον λυπούνται οι αντίπαλοί του. Αυτή την στιγμή δε, μοιάζει να έχει εξαπολύσει πόλεμο εκτός από την Ευρωλίγκα, και με την Φίμπα ενθυμούμενος το γεγονός ότι κάποτε έχασε την ευκαιρία για το ύπατο αξίωμα καθώς απλά δεν ήταν τόσο ισχυρός όσο νόμιζε.

Όπως λένε μάλιστα όσοι ανήκουν στον ευρύ κύκλο, εδώ και αρκετά χρόνια, ο ισχυρός άνδρας της ΕΟΚ, δεν συμμετέχει σε καμία απόφαση από αυτές που «ενδιαφέρουν». Στο όνομά του επικρατεί το χάος στο ελληνικό μπάσκετ σε συλλογικό επίπεδο, σε όλες τις κατηγορίες, με «πολέμαρχους» οι οποίοι ανεβοκατεβάζουν κόσμο και κοσμάκη. Τον αθωώνει πως πιθανώς δεν έχει ιδέα τί συμβαίνει στην Α2 ή στην Β εθνική; Πως αν ποτέ άνοιγε το τηλεφωνικό απόρρητο σε διάφορα θέματα θα γέλαγαν οι αμμόλοφοι με τον κόσμο που μιλά ως...εκπρόσωπός του και προσπαθεί να κατευθύνει πράγματα.

Και αυτός είναι ο βασικός λόγος που δεν υπάρχει κάτι άλλο να προσφέρει εδώ και πολύ καιρό. Έχει μία απόφαση να πάρει και αυτή την λαμβάνει με γνώμονα το ...αντίθετο από όσα λέει η κοινή λογική. Αν ...ήμασταν πιο έξυπνοι, θα φωνάζαμε «μην πάρεις προπονητή στην εθνική οι παίκτες φτάνουν» και την άλλη ημέρα μέχρι και στο Σαν Αντόνιο θα ταξίδευε να φέρει τον Πόποβιτς με βάρκα.

ΛΕΦΤΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ;

Δεν είναι όμως όλα προς εύθυμη διάθεση. Όταν μία τόσο εύρρωστη ομοσπονδία η οποία μπορούσε να δώσει 2 εκατομμύρια δολάρια για να διοργανώσει το 2008 το προολυμπιακό ή να πληρώσει κοντά στο 1 εκατομμύριο ευρώ αλλά τώρα αποδεδειγμένα δεν υπάρχει διαθέσιμος προϋπολογισμός για τα προπονητικά τιμ, οφείλει να ανησυχεί τους εμπλεκομένους. Αν μάλιστα δεν υπήρχε ο Τρινκιέρι δεν θα μαθαίναμε πως δεν πληρώνονται οι εθνικοί προπονητές, ενώ βοήθησε σίγουρα και ο Κατσικάρης όταν μας ενημέρωσε πως προπονεί χωρίς συμβόλαιο.

Όποιον προπονητή εθνικών ομάδων ρωτήσεις, σε οποιοδήποτε επίπεδο, θα σου πει πως είτε δεν πληρώνεται είτε του οφείλονται ποσά διετίας και τριετίας. Η μείωση της κρατικής επιχορήγησης δεν θα έπρεπε να ακουμπάει μία ομοσπονδία με πραγματικά τρομερή τεχνογνωσία στις οποίας τα ταμεία εισέρρευσαν εκατομμύρια ευρώ όλα αυτά τα χρόνια. Χρήματα κρατικά και ιδιωτικά.

Διότι μοιάζει οξύμωρο να διοργανώνουμεκάθε καλοκαίρι κάποιο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, αλλά οι προπονητές που οδηγούν τις ομάδες να μην πληρώνονται. Άμεσα.

ΤΟ ΓΚΑΖΙ ΣΤΟ ΤΕΡΜΑ

Και τώρα; Τώρα υπάρχει η αναμονή καθώς για πρώτη φορά ασκείται πίεση έμμεση και άμεση στον Βασιλακόπουλο να συνεργαστεί πραγματικά με άτομα εκτός του στενού του κύκλου. Μόνο που εδώ ξεκινά ο έτερος φαύλος κύκλος, διότι ο... νυν κύκλος, θέλει να ξέρει πως τα μικροπρονόμια σε «ενδιαφέροντα» ζητήματα θα διατηρηθούν, στα θέματα που στέκονται μακριά από τη δημοσιότητα και υπό σταθερή σκιά, από όποιον κι αν έρθει.

Αυτή μοιάζει να είναι και μία συμμαχία η οποία αναπτύσσεται από τους επίδοξους διαδόχους. Δηλαδή να είναι διακριτοί οι ρόλοι ανάμεσα σε νέους και παλιούς. Οι εθνικές ομάδες πια δεν ενδιαφέρουν όσους νέμονται την εξουσία της ΕΟΚ διότι ο κόσμος ασχολείται υπερβολικά και υπάρχει ο φόβος έκθεσης.

Μένει, λοιπόν, μόνο δύσκολο σκέλος, πώς θα πειστεί το μεγάλο αφεντικό να δείξει ένα πιο σύγχρονο πρόσωπο. Εδώ όπως παραδέχονται οι συν αυτώ, αποτελεί ζήτημα διότι πια εξέλιπαν οι άνθρωποι που θα τους εμπιστευόταν οπότε έμεινε με τον καθρέφτη. Και αυτός μοιάζει διστακτικός να του πει την αλήθεια: η εποχή του τελείωσε. Ό,τι ακολουθεί απλά είναι γκάζι στον κατήφορο. Ο δε κατήφορος είναι μακρύς αλλά κάποια στιγμή θα...πιάσει τοίχο. Εκεί οι επιβαίνοντες θα ακολουθήσουν την μοίρα του οδηγού. Διότι όπως λέει κι ένα ανέκδοτο, «μπορεί να μην είναι η δική σου ώρα, αλλά αν είναι η ώρα του...πιλότου;».