Γκάλης: Η κοινωνία του χρωστάει
Το ελληνικό μπάσκετ του χρωστάει το ευ ζην αλλά η ελληνική κοινωνία, όλοι εκείνοι που ζούμε από την πορτοκαλί μπάλα σε οποιοδήποτε πόστο του οφείλουμε το ζειν. Το επαγγελματικό μας ζειν και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Γράφει ο Τάσος Μαγουλάς.
Tο μπάσκετ στην Ελλάδα δεν το έφερε ο Γκάλης. Δεν το ανακάλυψε ούτε έπαιζε μόνος του. Για την ακρίβεια υπήρχε πάντα ένας σταθερός αντίπαλος πυρήνας για την κόντρα. Σε αυτή ανήκαμε αρκετοί. Ενας σημαντικός αριθμός απο όσους στα 80ς βρίσκονταν σε κάποια ομάδα, άρα ασχολούνταν καθημερινά, δεν τον γουστάραμε. Οπως και τον μεγάλο Άρη. Το κατεστημένο της εποχής. Στα μέρη μας(Χολαργό, Παπάγο) γλύτωνε ο Γιαννάκης καθώς σε κάθε κόντρα του με τον Άρη ερχόταν κι έμενε στο σπίτι της Υμηττού.
Οσο μεγαλώναμε και πηγαίναμε στα γήπεδο τόσο μεγάλωνε και η κόντρα με τον Γκάλη. Ενας ημιτελικός στο Σπόρτιγκ Άρης-Παπάγος και οι φανατικοί …στρατηγοί μαζευτήκαμε πισω απο τον πάγκο να τρολαρουμε, που λέτε και οι νέοι τον Γκάλη και τον Ιωαννιδη. Το ίδιο στην ματσαρα του πρωταθλήματος στο σαλούν , το περίφημο 120-125.
Μόλις ήρθε η πιο επαγγελματική προσέγγιση στο χώρο, ο Γκάλης σταμάτησε με τον τροπο που συνέβη, αγωνιστηκά υπήρξε μια απομυθοποίηση καθώς το μπάσκετ εκτινασσόταν και μπήκαν οι τρεις της Αθήνας στην εξίσωση.
Οταν ζεις ένα φυσικό φαινόμενο από την αρχή του δεν σου δίνεται η πολυτέλεια να το αξιολογήσεις. Τον Γκάλη ενας επαγγελματίας του χώρου, τον αξιολογεί τώρα. Τώρα μετά από μια διαδρομή 20-25 ετών, σε κάθε δραχμή, ευρώ ή ριάλι που προστίθεται στον λογαριασμό, ο σούπερ σταρ του Άρη και της εθνικής βοήθησε. Ειλικρινά σε σοκάρει, όταν βγαίνεις από την ελληνική πραγματικότητα και δουλεύεις πάλι για το μπάσκετ σε άλλο πόστο και σε διαφορετική χώρα, πόσο βοήθησε αυτός ο τύπος που έπινε ΑΓΝΟ και άκουγε κάθε πιθανό και απίθανο σύνθημα, στο να έχεις την συγκεκριμένη διαδρομή.
Αν μάλιστα είσαι σε μία άλλη ήπειρο με την απαραίτητη απόσταση , τότε είναι ξεκάθαρο πως δεν θα ήσουν εκεί, δεν θα ζούσες την οποιαδήποτε εμπειρία χωρίς τα σπασίματα μέσης του, χωρίς τις 40ρες του. Ιδιαίτερα όσοι παίζαμε πιτσιρικάδες πριν το 87 του οφείλουμε πιο πολλά διότι το έκανε επάγγελμα. Μας έδωσε χρήματα. Κατάφερε να νικήσει την νομική, την ιατρική, την φιλοσοφική, εκτός από την βαρύτητα και μας πήρε από το χέρι σε ένα ταξίδι που δεν μετανοιώνεις. Σε ένα ταξίδι που δεν τελειώνει. Σε ένα ταξίδι με μυριάδες προορισμούς ώστε να λατρεύεις και το ταξίδι και τον προορισμό.
Αυτή την στιγμή χιλιάδες οικογένειες ζουν από το μπάσκετ διότι ο Νίκος Γκάλης πήρε το άθλημα από το χέρι και το έκανε επαγγελματικό σπορ. Από όλους τους θριάμβους του, αυτός είναι ο μεγαλύτερος. Ο Γκάλης σε πείσμα όλων αυτών των καρεκλοκένταυρων κομματόσκυλων, είναι ο μόνος που πραγματικά δημιούργησε θέσεις εργασίας. Άνοιξε ένα επάγγελμα.
Το ελληνικό μπάσκετ του χρωστάει το ευ ζην αλλά η ελληνική κοινωνία, όλοι εκείνοι που ζούμε από την πορτοκαλί μπάλα σε οποιοδήποτε πόστο του οφείλουμε το ζειν. Το επαγγελματικό μας ζειν και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Ίσως ο τρόπος που ο τότε προπονητής του Κώστας Πολίτης προσπάθησε να τελειώσει τον θρύλο του, έχοντας αρκετούς στον χώρο να τον χειροκροτούν, βοήθησε τον Γκάλη να γίνει μύθος. Του έδωσε την αιωνιότητα που άξιζε σε αυτόν που παρα πολλούς μας έκανε…ανθρώπους