Χειροκρότημα για το... μετά το "αντίο"

Ο Τάσος Μαγουλάς γράφει για το "αντίο" στον Δημήτρη Διαμαντίδη και τον Παναθηαϊκό που πρέπει να κοιτάξει μπροστά, όπως έκανε και μετά το "αντίο" στον Μποντιρόγκα 13 χρόνια πριν, με την επιτυχημένη μεταβατική περίοδο που ακολούθησε.

02 ΑΠΡ 2016

Η βραδιά της Παρασκευής ανήκε σε έναν παίκτη που δεν θα ξαναδούμε στα μέρη μας. Όχι αυτή η παρουσία. Πιθανώς να εμφανιστούν καλύτεροι, μπορεί και όχι. Διαμαντίδης δεν ξαναβγαίνει γι αυτό και την 1η Απριλίου, ο κόσμος της ομάδας του ορθότατα έζησε μία από εκείνες τις βραδιές τις οποίες κρατάει στο κινητό του για να τις συζητά με την επόμενη γενιά.

Ήταν δύο ώρες αφιερωμένες αποκλειστικά στον θρύλο και τον κόσμο του. Όχι στην διοίκηση. Αυτή τίμησε πολλά χρόνια τον αρχηγό της ομάδας και την ώρα του αντίο οφείλει να κοιτάει μπροστά. Στον επόμενο Παναθηναϊκό χωρίς τον Διαμαντίδη.

Διότι στο τέλος της ημέρας, δεν υπάρχει ουδείς μεγαλύτερος από έναν σύλλογο. Ουδείς; Ούτε ο Ομπράντοβιτς; Ούτε ο Διαμαντίδης; Οι δύο προαναφερθέντες είναι ό,τι κοντινότερο σε αναντικατάστατο αλλά μία παράμετρος των 20 ετών, που οι πράσινοι κατακτούν τίτλους, δεν χειροκροτήθηκε αρκετά και αφορά στην συνέχεια και την συνέπεια.

Πολύ πρόσφατα, ο Ομπράντοβιτς επέλεξε να φύγει από έναν Παναθηναϊκό με ενάμισι παίκτη (ο Τσαρτσαρής δεν ήταν γνωστό αν θα συνέχιζε) και το χαμηλότερο μπάτζετ της σύγχρονης ιστορίας του. Δύο σερί νταμπλ ακολούθησαν. Πάντα θα είναι ο μεγαλύτερος προπονητής για τους κυπελλούχους, αλλά, ακόμα και πιο συναισθηματικοί κατάλαβαν πως υπάρχει ζωή μετά τον Ζοτς.

Η διοίκηση του συλλόγου όμως, πολλά χρόνια πίσω, δίδαξε πώς να προχωράς μπροστά και να διαλύεις κάθε αμφιβολία για επιτυχημένο μέλλον. Το 2002, ο πρωταθλητής Ευρώπης Παναθηναϊκός, με τον τίτλο που ακόμα και τώρα θεωρείται η ναυαρχίδα των επιτυχιών, έπαιρνε την απόφαση να ολοκληρώσει την σχέση με τον Μποντιρόγκα και για δύο χρόνια να οικοδομήσει στο Σπόρτιγκ.

Αποχαιρετώντας τον Μποντιρόγκα

Το 2002, αρκετοί από εσάς ήταν από τέσσερα έως 12. Το πρώτο τέλος του κόσμου είχε έρθει καθώς ο Μποντιρόγκα υπήρξε Διαμαντίδης και Ομπράντοβιτς μαζί. Τότε.

Ο Μποντιρόγκα πήγε στην Μπαρτσελόνα και την ώθησε σε ένα ευρωπαϊκό την ώρα που στο Σπόρτιγκ άρχισαν να στριμώχνονται παιδιά από τον Ηρακλή, το Περιστέρι και η πρόκριση από την φάση των ομίλων της Ευρωλίγκας ήταν αδύνατη.

Μετά από 13 χρόνια εκείνη η μεταβατική περίοδος πρέπει να θεωρείται από τις πλέον επιτυχημένες κινήσεις όλων των εποχών. Οι πράσινοι είτε λόγω προεργασίας είτε και αξιοποιώντας τις συγκυρίες, επιτυγχάνουν πάντα να συνδέουν την αποχώρηση ενός μεγάλου με το μέλλον τους. Κάνουν δε κάτι μοναδικό για τέτοιο μέγεθος: φροντίζουν να διασφαλίσουν την υστεροφημία στηρίζοντας τους αθλητές τους. Δεν τους απομυθοποιούν για να έρθει πιο εύκολα η αποχώρηση.

Ο Διαμαντίδης μετά την κορύφωση του 2011, βρίσκεται σε λογική πτώση. Φέτος στο αντίο του, δεν είναι καν βασικός, έχοντας καθαρά τον ρόλο του καταλύτη. Σε συγκεκριμένα παιχνίδια πήρε βέβαια την ομάδα από το χέρι θυμίζοντας πόσο πολύτιμος είναι ακόμα αλλά είναι προφανές πως η επόμενη ημέρα είναι διασφαλισμένη.

Μέχρι τον επόμενο... τίτλο

Δεν θα υπάρχει ο συγκεκριμένος αθλητής, αλλά ο Παναθηναϊκός λογικά θα συνεχίσει να κατακτά τίτλους, να είναι ανταγωνιστικός, να συσπειρώνει τον κόσμο του. Δικαίως η ευαισθησία στα χαμένα σουτ, στα λάθη θα είναι μεγαλύτερη αλλά δεν θα έρχεται η καταστροφή.

Το βράδυ που θα περάσει στην ιστορία ως το αντίο του Διαμαντίδη, είναι παράλληλα το βράδυ όπου η ομάδα του, ανοίγει το επόμενο κεφάλαιό της. Δεν κλείνει το βιβλίο των επιτυχιών και ξεκινάει από το μηδέν.

Το χειροκρότημα δεν είναι μόνο για όσα δίδαξε ο Διαμαντίδης ως αρχηγός, για το γεγονός πως ο κόσμος της ομάδας του, πάντα στάθηκε δίπλα του και δεν τον αμφισβήτησε ποτέ, αλλά και για το γεγονός πως υπάρχει συνέχεια.

Ένα παράσημο λείπει από την διοίκηση του Παναθηναϊκού και αφορά στην αδυναμία να αξιοποιεί πραγματικά τους ήρωές της όταν αποχωρούν. Ίσως ο Διαμαντίδης δώσει λύση και σε αυτό το πρόβλημά.