Αποχώρησε ένας μεγάλος (που τα ήξερε όλα...)

Ούτε τελείες ούτε εισαγωγικά. Ο Γιώργος Διαμαντόπουλος υπήρξε μεγάλος παίκτης, ασχέτως αν δεν πέτυχε μεγάλα πράγματα, όπως όριζε το μέγεθός του. Ένα ευρωπαϊκό με τη Σαμάρα και κάποια μετάλλια με τις μικρές εθνικές.

Τι άλλο; Έπαιξε μόνο 5 μήνες σε ένα από τα μεγάλα μεγέθη της Ευρώπης, αγωνίστηκε σε 3-4 φιλικά με την εθνική ανδρών ως πλέι μέικερ και συνέδεσε το όνομά του με τον Παπάγο, αλλά και τον Πανιώνιο. Έναν σύλλογο σημαντικό, μεγάλο που χάρη στον Διαμαντόπουλο παρέμεινε στον αφρό για αρκετά χρόνια.

Όσο μεγάλος παίκτης ήταν ο Γιώργος Διαμαντόπουλος τόσο μεγάλη ήταν η καρδιά του και τόσο λανθασμένες όλες οι αποφάσεις του. Αποφάσεις που ορίζονταν πάντα από την καρδιά. Γι' αυτό και είναι στους μεγάλους της εποχής του, διότι δεν πήρε τίτλους, δεν έπαιξε εθνική, αλλά έκανε όλα όσα ήθελε όπως τα ήθελε. Και ήταν όλα λάθος.

Πλέον θα τον θυμόμαστε για εκείνα που είδαμε στο παρκέ. Πράγματα που δεν ξαναείδαμε από τότε.

ΤΑ ΟΧΙ ΣΕ ΟΜΠΡΑΝΤΟΒΙΤΣ, ΚΟΚΚΑΛΗ, ΚΕΡΕΧΕΤΑ

Από το περίφημο ραντεβού ένα βράδυ Παρασκευής με τον Ομπράντοβιτς το καλοκαίρι του 1999 και την ατάκα "κόουτς όλα καλά, αλλά θέλω να παίζω", στο περίφημο "όχι" στον Κόκκαλη όταν του ζητούσε να μείνει στον Ολυμπιακό το 2004, στο "ciao" στον εμβρόντητο Άριο Κόστα του Πέζαρο για να γυρίσει να σώσει τον Πανιώνιο από τον υποβιβασμό, στο "ό,τι πει ο Πανιώνιος" στον Κερεχέτα, ακόμα και στην άρνηση να λυγίσει σε κάθε προπονητή που ως το 2010 είχε μοναδικό στόχο να τον συμμαζέψει, όλα οδήγησαν σε μία καριέρα που δεν ήταν αυτή που άξιζε. Εκείνη όμως που επέλεξε.

ΤΑ ΗΞΕΡΕ ΟΛΑ

Μην περιμένετε αγιογραφίες εδώ. Ο Διαμαντόπουλος από τη δεύτερη χρονιά του στον Παπάγο, 17 ετών, άρχισε ν' αλλάζει αρκετά και να θεωρεί πως τα ξέρει όλα. Κάπου εκεί στο 1998 τελείωσε και από τις εθνικές, όταν παράγοντας της Εφήβων μετέφερε στο... αφεντικό, ένα είναι, πως ο θρασύς Γιωργάκης μετά την ήττα από την Ισπανία στον ημιτελικό, ζητούσε από τον προπονητή να παίξουν και οι άλλοι στον μικρό τελικό για τη συμμετοχή τους.

Η αρχή από μία αλυσίδα ηγετικών παρεμβάσεων που απλά τον κρατούσαν πίσω, ενώ για όσους πάλευε ανέβαιναν. Φυσικά μόλις ανέβηκαν, ουδέποτε επέστρεψαν το δώρο, αλλά δικό του πρόβλημα. Οι εθνικές είχαν τελειώσει για το σύστημα και μετά ήρθαν οι επιλογές καριέρας. Όχι στον Παναθηναϊκό, διότι ο Πανιώνιος τού έδινε χρόνο συμμετοχής αλλά και παραπάνω χρήματα στον Παπάγο. Εκεί αποδείχθηκε αυτό που έλεγε πάντα ο Φάνης: μεγάλο και δύσκολο σωματείο. Έδωσε τα πάντα, πήρε σχεδόν τα μισά και αναγνώριση για την τεράστια προσφορά του μόνο από τον αγνό κόσμο.

ΣΩΖΟΝΤΑΣ ΠΑΠΑΛΟΥΚΑ-ΓΙΑΝΝΑΚΗ

Κι εκεί τα ήξερε όλα. Σε κάποια δεν είχε άδικο. Τρανοί οι καυγάδες του με τον Σούμποτιτς προκειμένου να παίξει ο Παπαλουκάς. Μπήκε μπροστά, έγινε κακός, έγινε προβληματικός γιατί πίστευε στον κατά τρία χρόνια μεγαλύτερο και πολύ πιο έξυπνο συμπαίκτη του, ο οποίος δεν ήθελε κόντρες. Ο Γιωργάκης τα κατάφερε.

Όταν ήρθε ο Παναγιώτης Γιαννάκης έφαγε μέχρι και ψιλές κατά λάθος όταν πήγαινε να γίνει "ντου" κατά του ανθρώπου που η πλατεία θεωρούσε "προδότη" από το 1994 και την επιλογή να φύγει από τους "κυανέρυθρους" μετά το περίφημο αγώνα με τις χαμένες βολές στην Γλυφάδα (ακολούθησε το τρίποντο του... Μαγουλά-Κουούσμα). Μπήκε μπροστά, "έφαγε" ώρες εντός κι εκτός παρκέ για να βοηθήσει τον Παναγιώτη Γιαννάκη να σταθεί σε μία ομάδα με εχθρικό περιβάλλον. Πάλι τα κατάφερε. Φυσικά ο Γιαννάκης τον τελείωσε οριστικά από τις εθνικές το 2004, αλλά και αυτό όφειλε να το περιμένει.

ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΙ ΜΟΝΟ

Επειδή όμως τα ήξερε... όλα, πίστεψε πως το παιχνίδι του όφειλε να είναι ένα. Μπροστά σκορ και πάσα. Πίσω να μην σπαταλώνται δυνάμεις. Και το έκανε εμφατικά ώστε να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για την άποψή του. Δεν κρύφτηκε ποτέ, δεν ήταν αρκετά πονηρός ώστε να δείχνει κάτι άλλο.

Άλλωστε για τον Διαμαντόπουλο όλα έπρεπε να είναι άσπρο ή μαύρο. Και όλα έπρεπε ν' αρχίζουν από την καρδιά.

Ο Πανιώνιος καλοκαίρι του 1999 είχε στείλει τον Ματσόν και αντιπροσωπεία φιλάθλων. "Θα είσαι ο νέος Φάνης. Θα παίζεις 40 λεπτά". "Θα σε κάνω τον καλύτερο γκαρντ".

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος προτίμησε να περιμένει την άφιξη Ομπράντοβιτς που του ζήτησε από την πρώτη του εβδομάδα στη χώρα να μιλήσει στον μικρό και να τον πείσει: "θα σε κάνω τον πιο πλήρη γκαρντ της Ευρώπης. Υπομονή να έχεις, θα δουλέψουμε πολλά χρόνια μαζί". Η απάντηση; "Φέτος κόουτς πόσο θα παίζω;". "Δεν ξέρω, ίσως αρχικά καθόλου, αλλά σιγά σιγά θα ετοιμαστείς" τόνισε ο "Ζοτς" που περίμενε να ακούσε το "ok".

Ακόμα περιμένει και γι' αυτό είπε "όχι" το 2003 όταν ο Θανάσης Γιαννακόπουλος τον είχε σχεδόν κλείσει. Το μοναδικό "όχι", η μοναδική επίμονη άρνηση σε ένα αίτημα του Θανάση Γιαννακόπουλο, ο οποίος τελικά έφερε την δεύτερη επιλογή, τον Νίκο Χατζηβρέττα. Ο Διαμαντόπουλος δε ήταν φανατικός Παναθηναϊκός.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ... ΕΦΕΥΓΕ

Στον Ολυμπιακό, η μοναδική προσωπική επιλογή αθλητή του Σωκράτη Κόκκαλη, θα μπορούσε ίσως ν' αποχωρήσει με τρόπο παρόμοιο με τον φίλο του Αντώνη Φώτση. Δεν κατάλαβε ποτέ πως ένα τέτοιο μέγεθος (όπως νωρίτερα ο Παναθηναϊκός) θα του προσέφερε ασφάλεια, προστασία και διαφήμιση. Γι' αυτό κι έφυγε με τον Κόκκαλη να ζητάει απ' όλο τον κόσμο να τον κρατήσει μέχρι να δουν πώς θα τελειώσει η σεζόν. Μετά η ομάδα θα κτιζόταν γύρω του.

Από εκεί και πέρα πάλι Πανιώνιος και η τελευταία πραγματική ευκαιρία: Η Σκαβολίνι του Πέζαρο μεσούσης της σεζόν 2004-2005 με τον Πανιώνιο κατεστραμμένο οικονομικά και τον παίκτη ελεύθερο. "Πείτε τους δεν μπαίνω αεροπλάνο, θα πάω με καράβι". Ακόμα και στη διαδρομή μιλούσε με τους φιλάθλους του Πανιωνίου μήπως μείνει. Έφτασε κάποια στιγμή στο Πέζαρο, στην πρώτη προπόνηση ο θρυλικός Άριο Κόστα είπε στον μάνατζέρ του: "αυτός είναι η τελευταία μας ευκαιρία. Θα μας σώσει".

Μία ημέρα μετά ο Διαμαντόπουλος έφευγε για να σώσει τον Πανιώνιο που έπεφτε ως τελική απόφαση και η Σκαβολίνι διαλύθηκε το επόμενο καλοκαίρι λόγω της κακής χρονιάς.

Ακόμη μία φυγή από το Ροζέτο, όντας 6ος σκόρερ του ιταλικού πρωταθλήματος στα μέσα της σεζόν μόλις άλλαξε προπονητή και τέλος οι ευκαιρίες για την κορυφή. Ακολούθησαν συμβατικές επιλογές στις οποίες απλά επιβεβαιωνόταν πως όπου πήγαινε η ομάδα άλλαζε προς το καλύτερο. Ο ίδιος όχι.

ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΣΤΑ 25

Ξεχάσαμε κάτι σημαντικό. Σε ηλικία 25 ετών μετά τους πρώτους έντονους πόνους στην μέση, διότι δεν είχε κανείς την πρόνοια να τον βάλει να δουλέψει στο σώμα του από νωρίς, η μαγνητική έδειξε... τέλος καριέρας. Δεν θα έπρεπε να συνεχίσει σύμφωνα με τους ειδικούς, σίγουρα όχι την επόμενη διετία. Ναι, από τα 24 έπαιζε χωρίς μέση, αλλά έπαιζε κι έπαιζε στο κόκκινο. Έφτασε στα 37 για να κλείσει μία καριέρα η οποία ξεκίνησε στα 16, σ' ένα παιχνίδι πλέι οφ με το Σπόρτιγκ.

Τον Διαμαντόπουλο οι περισσότεροι θα τον θυμούνται ως το μεγαλύτερο ταλέντο που δεν έπαιξε μπάσκετ υψηλού επιπέδου. Κι έχουν δίκιο. Ένας αθλητής που δεν έφτασε ποτέ το ταβάνι σε τίτλους, αλλά ακόμα και 10-20 χρόνια μετά θα μνημονεύεται δεν μπορεί να μην είναι μεγάλος.

Αν μάλιστα στα 38 του είναι έτοιμος να ασχοληθεί με το μπάσκετ χρησιμοποιώντας το για τις αποφάσεις το μυαλό και όχι την καρδιά, ο τύπος θα γίνει κορυφαίος προπονητής ή παράγοντας.

Διότι μόνο ένας μεγάλος χαρακτήρας δίνει σε όλους και δεν περιμένει τίποτα σε ανταπόδοση. Όλοι μπορούν να μάθουν δίπλα του, αρκεί και αυτός να μάθει στους επόμενους πως ο αθλητής οφείλει να μην έχει... καρδιά όταν αποφασίζει για το μέλλον του.

Φυσικά αν το έκανε, δεν θα ήταν Διαμαντόπουλος. Δεν θα ήταν μεγάλος.