Το θέμα είναι πότε θα παίξουν
Μετά την (αναμενόμενη) επιτυχία των Νέων στο Ευρωμπάσκετ ο Σωτήρης Γεωργίου επαναφέρει το φλέγον ερώτημα για τη χρησιμοποίηση και εκμετάλλευση αυτών των παιδιών.
Και για ακόμα μια φορά επιβεβαιώθηκε ο κανόνας της ελληνικής σχολής μπάσκετ που, στις μικρές ηλικίες, συνεχίζει ακάθεκτη από επιτυχία σε επιτυχία.
Η παραγωγή πάει καλά, αλλά και όλο το ελληνικό μοντέλο μπάσκετ. Αυτό που δίνει έμφαση στην τακτική και στην άμυνα, το λεγόμενο σκεπτόμενο μπάσκετ. Καλώς ή κακώς αυτή είναι η σχολή μας και σε όποιον αρέσει.
Στο τουρνουά Νέων της Κρήτης επιβεβαιώθηκαν τα προγνωστικά που ήθελαν την Ελλάδα πρώτο φαβορί για το χρυσό, παρά μάλιστα την απρόσμενη απουσία του Κώστα Αντετοκούμπο, αλλά και τις υπόλοιπες από τη σχετική δεξαμενή παικτών.
ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ
Ο Ηλίας Παπαθεοδώρου είναι μετρ αυτής της στρατηγικής και έχει εξελιχθεί και σε μετρ των ηλικιών αυτών. Εκ νέου η άμυνα ήταν το όπλο μας τόσο στον ημιτελικό όσο και στον τελικό κόντρα στο ταλαντούχο σύνολο Ισραήλ του Κάτας. Ο Κόνιαρης έκανε ένα εντυπωσιακό Ευρωμπάσκετ, ενώ ο Χαραλαμπόπουλος, παρότι δεν έκανε τα μεγάλα επιθετικά παιχνίδια προηγούμενων διοργανώσεων, είχε πλήρη παρουσία.
Επίσης Λούντζης ήταν ολ αράουντ, την ίδια στιγμή που ο καθένας είχε το ρόλο του. Σαν να βλέπεις μια ομάδα μονταρισμένη σε πολύ υψηλό αντρικό επίπεδο που ο καθένας γνώριζε τι πρέπει να κάνει.
Δουλειά του προπονητή και του σταφ δηλαδή.
Ο καθένας είχε ένα κομμάτι να προσφέρει, χωρίς να θέλει ή να επιδιώκει, ντε και καλά, να γίνει ήρωας. Όλοι είχαν ψυχή, ουδείς φοβήθηκε τα μεγάλα σουτ και τις ανατροπές.
ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΑΙΞΟΥΝ
Το ερώτημα είναι πόσα από τα “χρυσά” αυτά παιδιά θα μείνουν στην αφάνεια ή θα ακολουθήσουν την πορεία που θα πρέπει να έχουν; Όταν σε προηγμένες χώρες όπως η Ισπανία ομάδες όπως και η Ρεάλ δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν 17χρονους όπως ο Ντόνσιτς, εμείς τι ψάχνουμε; Ασφαλώς δεν είναι όλοι Ντόνσιτς, αλλά παιδιά με προοπτική σημαντική έχουμε πολλά, ιδίως στην Ελλάδα των 300χιλ. μπάτζετ. Ο Άρης δηλαδή τι θα γινόταν, αν έδινε σημαντικούς ρόλους στους Φλιώνη, Χρηστίδη, Δίπλαρο, Τάταρη;
Οι ομάδες μας συνεχίζουν να παίρνουν ξένους αμφιβόλου αξίας και να “θάβουν” τα Ελληνόπουλα. Ολόκληρος Χαραλαμπόπουλος έχει πετάξει, επί της ουσίας, δύο χρόνια στον ΠΑΟ για ν’ αποφασίσει και ο ίδιος εφέτος ότι είναι καλύτερα να δωθεί δανεικός (ΠΑΟΚ;) για να βελτιωθεί μέσα από τις παραστάσεις. Καλές και χρυσές οι “προπονησάρες” με τους αστέρες, αλλά οι αγώνες σε κάνουν πρωταγωνιστή και σε “ψήνουν”. Συνεπώς το ερώτημα είναι αν και αυτή η “φουρνιά” θα περάσει δίχως ν’ ακουμπήσει. Ο Κόνιαρης εκδιώθηκε από τον ΠΑΟ γιατί δεν έκανε, ο Λούντζης δεν έχει μπει καν στο ροτέισον. Ο Σκουλίδας έβλεπε στην ΑΕΚ ξένους γερόλυκους να τον προσπερανούν, τουλάχιστον ο Μουράτος πήγε σωστά στην Α2.
Ταλέντα έχουμε. Όλα μα όλα ωστόσο, με ιδία θέληση, θα πρέπει να κοιτάξουν να παίξουν 2-3 χρόνια σε μικρότερες ομάδες για να γίνουν πρωταγωνιστές και να πουν όχι στη μόστρα και στα μεγάλα συμβόλαια. Ας παρατηρήσουν την εξέλιξη του Πρίντεζη που πρέπει να είναι οδηγός και για τις ίδιες τις ομάδες.
