Το ΑΕΚτζήδικο συναίσθημα της ηδονής

Σάββατο 22 Αυγούστου 2015. Η ΑΕΚ έχει επιστρέψει στη Super League και νικάει 3-0 τον Πλατανιά. Γράφω χαρακτηριστικά: ” Ξέρετε πόσο μαρτυρικός ήταν ο αγώνας της ΑΕΚ το βράδυ του Σαββάτου; Πανηγυρικός, ναι. Η προσμονή τελείωσε και ο κόσμος άφησε πίσω του τα δύο εφιαλτικά χρόνια. Αλλά το βάρος ήταν δυσβάσταχτο. Η ΑΕΚ επέστρεφε στη Super League μπροστά στο κοινό της, κόντρα σε έναν θεωρητικά εύκολο αντίπαλο και με την πίεση της επανόδου να βαραίνει τις πλάτες των ποδοσφαιριστών. Οποιος λέει ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν εύκολο, τότε ζει σε άλλον κόσμο“. Διαβάστε κανά και όπου Super League βάλτε Europa League.

Πιο κάτω, γράφω επίσης: ” Είναι δύσκολο να είσαι οπαδός της ΑΕΚ. Θέλει κότσια. Δεν αντέχουν πολλοί όσα τράβηξε ο σύλλογος, τα καρφιά στην καρδιά, στην αξιοπρέπεια και στην υπομονή. Δεν είναι εύκολο να περιμένεις υπομονετικά να έρθει το βράδυ της 22ας Αυγούστου για να απολαύσεις την αγαπημένη σου ομάδα να κάνει το αυτονόητο: να παίζει εκεί που ανήκει“. Αλλάξτε το 22 Αυγούστου και κάντε το 24. Χθες. Το σωτήριο έτος 2017.

ΣΤΟ ΤΩΡΑ

Δεν άλλαξαν πολλά από αυτά που γράφονταν πριν από 2 χρόνια. Δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές στις δύο βραδιές. Και τότε η ΑΕΚ είχε επιστρέψει στη μεγάλη κατηγορία με το περίφημο σύνθημα “Ερχόμαστε”. Ε, τώρα μετά από μία κατάκτηση κυπέλλου και μία πρόκριση στους ομίλους του Europa League, μπορεί να το βροντοφωνάξει: “Ήρθαμε”. Και στο βάθος το (νέο) γήπεδο να περιμένει.

Ίσως τα προηγούμενα χρόνια να μιλούσαμε για το αυτονόητο. Ίσως να ασκούσαμε κριτική σε όσους θα πανηγύριζαν μία πρόκριση που υπό φυσιολογικές συνθήκες είναι λογική και αναμενόμενη. Τι είναι, όμως, λογικό και αναμενόμενο στην ΑΕΚ; Ρητορικό το ερώτημα.

Η ΑΕΚ ζει το παρόν της χτίζοντας το μέλλον. Έχει αρχίσει να γράφει την ιστορία σε μια λευκή κόλλα χαρτί. Φτου κι από την αρχή. Λένε ότι όποιος ξεχνά το παρελθόν δεν σέβεται την ιστορία του. Στην Ένωση δεν ισχύει αυτό. Το παρελθόν είναι ο οδηγός για το μέλλον. Ήταν η αφετηρία, ήταν το πρώτο φως, το πρώτο κλάμα, η πρώτη μεγάλη ανάσα οξυγόνου.

Η ΑΕΚ θεμελιώνει το αύριο σιγά-σιγά. Ναι, δεν κάνει γρήγορα βήματα, έχει δώσει ουκ ολίγες φορές πάτημα για γκρίνια και εσωστρέφεια, αλλά ο μηχανισμός λειτουργεί. Βήμα-βήμα για να γίνει ξανά μεγάλη. Και αυτές οι προκρίσεις βάζουν το λιθαράκι σε αυτό που λέμε “μεγάλη”.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΨΑΧΝΕ

Δεν είναι τόσο η πρόκριση επί της Μπριζ ούτε ότι θα συνεχίσει στην Ευρώπη τουλάχιστον μέχρι τον Δεκέμβριο. Δεν είναι ούτε τα τρία γκολ που έβαλαν τέλος σε πέντε συνεχόμενα στείρα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Είναι το συναίσθημα του φίλου της ΑΕΚ. Για να το πω στην καθομιλουμένη, και συγγνώμη κιόλας, είναι η καύλα.

Αυτό αναζητούν οι περισσότεροι οπαδοί. Αυτό ψάχνει ο κόσμος όταν βλέπει μπάλα. Αυτό το παράξενο και συνάμα σπάνιο συναίσθημα που γεννά μόνο το ποδόσφαιρο. Το βράδυ της Πέμπτης δεν συγκαταλέγεται στις μεγάλες ευρωπαϊκές νύχτες της ΑΕΚ. Σιγά τ’ αυγά, έχει κάνει και καλύτερα.

Είναι, όμως, η στιγμή που ξεχειλίζει το παραπάνω συναίσθημα ακριβώς επειδή το πρόσφατο παρελθόν σου ήταν μαύρο. Κι εδώ έρχεται να κολλήσει αυτό που είχα γράψει προ διετίας: ” Είναι δύσκολο να είσαι οπαδός της ΑΕΚ. Θέλει κότσια“.

Για το πως έπαιξε ο Χιμένεθ, για το αν ήταν καλός ο Μάνταλος, για το ποιο σύστημα τελικά ταιριάζει στην ΑΕΚ υπάρχει καιρός για ανάλυση. Όλα αυτά είναι οι πρόσκαιρες ποδοσφαιρικές κουβέντες που μπορεί να αλλάξουν από ένα στραβό αποτέλεσμα. Αυτό, όμως, που μένει είναι η στιγμή, το συναίσθημα. Εκεί που αδειάζεις, εκεί που ξεχνάς ό,τι έχεις τραβήξει.

Επαναλαμβάνω: η νίκη επί της Μπριζ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ιστορική ούτε να γραφτεί στα κιτάπια με κεφαλαία γράμματα. Είναι, όμως, η στιγμή που γυρίζει η σελίδα. Που η ομάδα “περνάει την πίστα”, παίρνει δύναμη και θυμάται το παρελθόν. Όχι το μαύρο, το ένδοξο. Πάει η μαυρίλα, πέρασε.

Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography