Ρανιέρι, κοίτα τι έκανες

Ο Ρανιέρι έκανε το λάθος να θεωρήσει τον εαυτό του μάγο. Εκανε το λάθος να υπερεκτιμήσει τις δυνατότητες της ελληνικής ομάδας και των ποδοσφαιριστών του. Δεν ξέρω από πού πηγάζει η αισιοδοξία του ότι αυτή η ομάδα έχει τη δυνατότητα να μεταμορφώνεται ανάλογα τις απαιτήσεις του κάθε αγώνα. Ο Σταύρος Καραΐνδρος γράφει για το στραπάτσο κόντρα στη Β. Ιρλανδία.

15 ΟΚΤ 2014

Ποιος φταίει; Ο Κλαούντιο Ρανιέρι με τους τέσσερις επιθετικούς, οι Ελληνες ποδοσφαιριστές που κάθονται να ξεφτιλίζονται από κάποιον Λάφερτι ή οι απουσίες που δεν επιτρέπουν στον Ιταλό προπονητή να δημιουργήσει την Εθνική που θέλει; Διαλέγετε και παίρνετε.

Κανονικά, το όλο θέμα πρέπει να το πιάσουμε ανάλογα με τις καταστάσεις. Ναι, ήταν αλλοπρόσαλλη η επιλογή του Ρανιέρι να κατέβει με τέσσερις επιθετικούς, κάτι που ίσως να γεννήθηκε από την ανάγκη για θετικό και άνετο αποτέλεσμα ώστε να ικανοποιηθεί το κοινό και να πάρει τα πάνω της η ομάδα. Ναι, τα έκανε μούσκεμα ο Ιταλός και κατά τη διάρκεια του ματς με τις αλλαγές του. Αλλά το θέμα είναι ότι ο προπονητής έχει να διαχειριστεί μία ομάδα που δεν έχει διαθέσιμους τους ποδοσφαιριστές που θέλει για να παίξει το σύστημα που επιθυμεί και να χαράξει το πλάνο που έχει στο μυαλό του. Σε αυτό προσθέστε το γεγονός πως ουδείς από τους ποδοσφαιριστές της Εθνικής δεν είναι στα φόρτε του και -το σημαντικότερο- δεν έχει το ατού που είχε ο Καραγκούνης, που είχε ο Κατσουράνης, πιο παλιά ο Τσιάρτας, να πάρουν ένα παιχνίδι μόνοι τους. Με μία κίνηση, μία ασίστ, ένα σουτ.

Τα παραπάνω δεν δίνουν σε καμία περίπτωση άλλοθι στον Ρανιέρι. Από τη στιγμή που ήξερε πως ξεκινά τα προκριματικά με προβλήματα και απουσίες, ας πήγαινε στην πεπατημένη των προκατόχων του. Ιδιο σύστημα, ίδια λογική και βλέπουμε. Το πολύ-πολύ να δεχόταν γκρίνια ότι θυμίζει τον Σάντος του 1-0 ή ότι έχει την τύχη του Ρεχάγκελ. Θα είχε, όμως, περισσότερους βαθμούς από τον 1 μετά από τρεις αγωνιστικές.

Ο Ρανιέρι έκανε το λάθος να θεωρήσει τον εαυτό του μάγο, ότι θα καταπολεμήσει τα προβλήματα με συστήματα και πρόσωπα στην ενδεκάδα που αν μη τι άλλο προκάλεσαν προβληματισμό. Ο Ρανιέρι έκανε το λάθος να υπερεκτιμήσει τις δυνατότητες της ελληνικής ομάδας και των ποδοσφαιριστών του. Δεν ξέρω από πού πηγάζει η αισιοδοξία του ότι αυτή η ομάδα έχει τη δυνατότητα να μεταμορφώνεται ανάλογα τις απαιτήσεις του κάθε αγώνα και δεν ξέρω πραγματικά γιατί μετά από τρεις αγωνιστικές στα προκριματικά δεν έχουμε αγωνιστική ταυτότητα, δεν ξέρουμε πού πατάμε και -το βασικότερο- δεν γνωρίζουμε τον τρόπο που θα βγούμε από αυτή την κρίση.

Συμφωνώ ότι φταίει ο Ρανιέρι. Συμφωνώ και με όσους πιστεύουν ότι ο Μανωλάς έκανε τον Λάφερτι να μοιάζει με τον Ντιέγκο Κόστα. Συμφωνώ ότι καμία από τις αλλαγές -και δη αυτή του Σαλπιγγίδη- δεν έδωσε το κάτι παραπάνω. Συμφωνώ ότι αυτή η Εθνική θέλει μία νίκη για να πάρει τα πάνω της και να βρει την έξοδο από το τούνελ (το ματς με τα Νησιά Φαρόε προσφέρεται γι' αυτό). Δεν συμφωνώ, όμως, με την απόλυτη ισοπέδωση που θυμίζει εποχές Δανιήλ. Δεν λέω να φτάσουμε σε επίπεδα... γλειψίματος και να προσπαθούμε να βγάλουμε από την μύγα ξύγκι για να μη δυσαρεστήσουμε τους παίκτες, αλλά ας έχουμε κάποιους αστερίσκους, με βασικότερο ότι τις πραγματικές δυνατότητες τούτης της ομάδας θα τις δούμε... του χρόνου. Ακριβώς όπως το έγραφε προ ημερών ο Στέφανος Κούμπης.