Πάθαμε Πρέκα και μας στράβωσε στο τέλος

Από Πρέκας στο “ελάτε να τα πάρετε”, γίναμε Βουγιουκλάκη στο “Υπολοχαγός Νατάσσα”. Από ατυχία, από δικαιοσύνη, από μία κακιά στιγμή. Πείτε το όπως θέλετε, το θέμα είναι ότι η Ελλάδα φεύγει από τις Βρυξέλλες με μία γλυκόπικρη γεύση. Κρατούσε μέχρι το 89ο λεπτό ένα σπουδαίο διπλό, δέχθηκε την ισοφάριση, αλλά αφήνει το ματς με χαμόγελα λόγω του ενός βαθμού και της παραμονής στη δεύτερη θέση.

ΤΟ ΛΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΟ

Είπαμε, από Πρέκας γίναμε Βουγιουκλάκη. Από την περηφάνια και την ελληνική ψυχή (αυτά θα διαβάζαμε, μην κοροϊδευόμαστε) γίναμε Βουγιουκλάκη μέσα στα κλάματα. Φυσικά και δεν είναι κακό. Το να κλαις γιατί έχασες στο 89′ τη νίκη από το Βέλγιο το λες και πρόοδο. Πριν από λίγο καιρό χάναμε από τα Νησιά Φαρόε και γινόμασταν περίγελος στα social media. Οπότε πάμε καλά. Ή μάλλον, μια χαρά.

Ο Σκίμπε την είδε ολίγον Ρεχάγκελ με την ενδεκάδα που κατέβασε με αποτέλεσμα να ακούσει τα σχολιανά του από τους προπονητές του facebook και του twitter. Γιατί τον Καπίνο, γιατί τον Ταχτσίδη, γιατί όχι τον Ζέκα, γιατί όχι έναν καθαρό εξτρέμ.

Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Η αγωνιστική εικόνα όχι για αυτούς που θα σπεύσουν να πουν για το γεγονός ότι δεν κάναμε μία τελική στο πρώτο μέρος. Οκ, το παραχέσαμε λίγο στην άμυνα στο πρώτο ημίχρονο, δεν κρατήσαμε μπάλα, κουράστηκαν παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε οι αμυντικοί, αλλά οι Βέλγοι δεν μας έβγαλαν τη σούπερ ντούπερ φάση. Τρεις τελικές έκαναν χωρίς μία εξ αυτών να θεωρείται η μεγάλη ευκαιρία.

ΤΑΧΤΣΙΔΗΣ ΚΑΙ ΖΕΚΑ

Στο δεύτερο μέρος απαντήθηκε σε πολλούς το γιατί ο Σκίμπε προτίμησε τον Ταχτσίδη. Στη διεκδικήσιμη μπαλιά, πήρε αυτός την κεφαλιά-πάσα στον Μήτρογλου και αυτός έκανε αυτό που έπρεπε και ζητούσε το συγκεκριμένο ματς. Γκολ στη μία φάση. Θα μου πείτε, μα για μία κεφαλιά-πάσα πάμε να βγάλουμε λάδι τον Σκίμπε; Οκ, ο Ταχτσίδης (ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω αδικείται από την αποβολή γιατί η πρώτη κίτρινη δεν υπάρχει) ξέραμε πως θα σου βγάλει περισσότερες γιόμες από άλλο παίκτη στη θέση του, αλλά και ο Ζέκα, να πω εγώ για αντίλογο, δεν ξέρω αν θα μπορούσε να ανταποκριθεί διαφορετικά πέραν του δεδομένου τρεξίματος.
Και αφού το έφερε η κουβέντα και επειδή το διάβασα και το άκουσα δεξιά κι αριστερά, ότι δηλαδή γιατί καιγόταν ο Σκίμπε να γίνει Έλληνας ο Ζέκα και δεν τον έβαλε βασικό στις Βρυξέλλες, το θέμα μπορεί να απαντηθεί απλά. Πρώτον, τα προκριματικά δεν ήταν μόνο το σαββατιάτικο ματς. Έχει ψωμί ακόμη. Δεύτερον, έτσι όπως πήγε το παιχνίδι, ο Ζέκα μπήκε το κατάλληλο χρονικό σημείο. Να τρέξει, να πιέσει, να δώσει καθαρό μυαλό σε ένα διάστημα που η πίεση των Βέλγων θα γινόταν ασφυκτική.

ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ. ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ;

Τέλος πάντων, για να μην το κουράζουμε, μια χαρά είναι το 1-1 για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Μπορεί να γίνει λόγος για κλεφτοπόλεμος και όλα όσα ακούγαμε και επί Ρεχάγκελ, αλλά ας αποφασίσουμε τι θέλουμε. Ή μάλλον, για να το θέσω καλύτερα, ας πάρουμε χαμπάρι πως η ελληνική ομάδα αυτό ξέρει να παίζει καλύτερα. Κόντρα σε ομάδες με το ταλέντο του Βελγίου.
Οπότε ας αφήσουμε στην άκρη τη γκρίνια και να σταθούμε στο αποτέλεσμα. Εννοείται πως δεν είναι αλάνθαστη η Εθνική και ο Σκίμπε (ουδείς άσφαλτος όπως είχε πει και η Lady), αλλά στη μεταβατική περίοδο που βρισκόμαστε και στην προσπάθεια που κάνουμε για να αποτινάξουμε από πάνω μας το φιάσκο των προκριματικών του Euro, κάτι 1-1 όπως αυτό με το Βέλγιο μας δυναμώνουν.

Μας ανεβάζουν, μας δίνουν αυτοπεποίθηση. Και θα μας δώσουν και την πρόκριση.