Οι ωραίοι, οι ξενέρωτοι και τα ερωτηματικά

Τα πρώτα συμπεράσματα από την παρουσία των “μεγάλων” στο εφετινό Παγκόσμιο Κύπελλο.

ΙΣΠΑΝΙΑ: Ας ξεκινήσουμε με τους Ισπανούς. Εγιναν μπάχαλο λίγο πριν το ματς με τους Πορτογάλους, αλλά εκ των υστέρων έδειξαν πως θα μπορούσαν να πάρουν τη νίκη σαν να… μη συνέβη τίποτα. Κακά τα ψέματα, το 3-3 αδικεί τους Ισπανούς, αλλά ας όψεται ο Ρονάλντο και φυσικά ο Ντε Χέα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πολλοί ξεγράφουν τους Ισπανούς με τόσες μαζεμένες προσωπικότητες, αλλά και το σημαντικό “know how” που έχουν αποκτήσει πια από το 2008 και έπειτα. Εφόσον ξεπεραστεί το σοκ με την αλλαγή προπονητή και ό,τι αυτό άφησε, η Ισπανία μπορεί να επιστρέψει στο δρόμο των επιτυχιών.

ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ: Είναι τουλάχιστον αστείο να μιλάμε για κακή εμφάνιση του Μέσι απέναντι στην Ισλανδία όταν σχεδόν όλες οι τελικές πέρασαν από τα πόδια του. Δυστυχώς για την Αργεντινή και τον Μέσι πάντα θα υπάρχει η σύγκριση με τον Μαραντόνα και αυτό προσθέτει πολλά κιλά στην ήδη βαριά φανέλα των Αργεντινών. Δυστυχώς για τον Μέσι δεν υπάρχει άλλος παίκτης του ίδιου επιπέδου για να έχει τις ανάλογες βοήθειες και δυστυχώς -από όσα διαβάζουμε δεξιά κι αριστερά- το κλίμα στην ομάδα δεν φαίνεται το καλύτερο.

ΓΑΛΛΙΑ: Το Παγκόσμιο Κύπελλο, κάθε ποδοσφαιρική διοργάνωση τέλος πάντων, δημιουργεί γνώμες. Η δική μου, σχετικά με τους Γάλλους, δεν ξεφεύγει από τα κλισέ. Ολο το ποδοσφαιρικό ταλέντο μαζεμένο σε μία ομάδα. Αυτή είναι η μία πλευρά. Η άλλη, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, έχει να κάνει με τον εγωισμό που βγάζει αυτή η ομάδα. Τον κακό εγωισμό. Καθένας για πάρτη του. Αυτό βγάζει στο χορτάρι. Τα έχουν όλα, αλλά έχουν και παίκτες που θέλουν, μεμονωμένα, να τα κάνουν όλα. Δεν βλέπεις, ρε παιδάκι μου, πώρωση. Αν είχαν λίγη από την τρέλα των Αγγλων ή των Ιταλών, θα έγραφαν τη δική τους ιστορία. Θα ήταν η νέα Ισπανία. Είναι λίγο ντεκ@υλέ. Κόντρα στους Αυστραλούς πήραν τη νίκη και μέχρι εκεί. Τίποτε άλλο.

ΒΡΑΖΙΛΙΑ: Ξεκίνησαν το εφετινό Μουντιάλ με το βάρος του 1-7 να είναι ακόμα στις πλάτες τους. Οπως επίσης και το γεγονός πως η τελευταία κατάκτηση, αυτή του 2002, φαντάζει τόσο μακρινή. Απέναντι στους Ελβετούς σκόραραν νωρίς, σου έδιναν την εντύπωση ότι θα το “καθαρίσουν” εύκολα το παιχνίδι, αλλά έδωσαν χώρο στον αντίπαλο και “ξύπνησαν” στο δεύτερο ημίχρονο με το 1-1 να είναι “μαύρο σύννεφο” από πάνω τους. Δεν εντυπωσίασε, την είδαμε αγχωμένη, περισσότερο ξενέρωσε κόσμο παρά δημιούργησε προσδοκίες για τη συνέχεια. Παραμένει το φαβορί της διοργάνωσης ούσα η Εθνική με το καλύτερο ρόστερ (μαζί με αυτό των Γάλλων).

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Απογοήτευσε κόντρα στο Μεξικό. Στη συνολική εικόνα, αυτό που έμεινε σαν γεύση στο τέλος, δεν ήταν κάτι πικρό, αλλά έκανε “μπαμ” η απουσία σταθερότητας στο ανασταλτικό κομμάτι απέναντι στην ταχύτητα και στο πάθος των Μεξικανών. Η συζήτηση για τον Νόιερ έχει καταντήσει κουραστική και ίσως είναι αυτή που θα φταίει αν χαθεί το δάσος όταν όλοι κοιτούν το δέντρο.

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ: Βγάλτε από την εξίσωση τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Τι ακριβώς έχει να παρουσιάσει η ομάδα του Σάντος; Τώρα που το σκέφτομαι, υπάρχει ένα σημαντικό στοιχείο που την κάνει να ξεχωρίζει από τότε που ανέλαβε ο πρώην ομοσπονδιακός μας τεχνικός. Είναι δυσκολοκατάβλητη ακόμα και στις κακές της βραδιές. Είτε αυτό είναι τύχη είτε αυτό είναι η προσωπικότητα του CR7. Αν η Αργεντινή τα περιμένει όλα από τον Μέσι, στην Πορτογαλία δεν έχουν άλλον εκτός από τον Κριστιάνο. Και αυτό γίνεται κάπως μονότονο. Εκτός αν βρεθεί πάλι κάποιος Εντερ να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.

ΑΓΓΛΙΑ: Εγραψε ο Τσάρλυ στο άρθρο του για την Αγγλία κάτι πολύ σωστό. Ο άνθρωπος που σκόραρε το βράδυ της Δευτέρας δύο γκολ κόντρα στην Τυνησία ήταν αυτός που τον είχε ο Χόνγκσον να εκτελεί τα κόρνερ! Η αλήθεια είναι πως η Αγγλία άρεσε, έκανε ό,τι έπρεπε για να πάρει τη νίκη (έστω αν αυτή ήρθε στο 91′, γιατί είναι Αγγλία, τίποτα δεν είναι εύκολο αν δεν υπάρχει και μία ωραία ιστορία να πούμε), έβγαλε τρεξίματα και πίεση, αλλά υπάρχει ο αστερίσκος του εύκολου αντιπάλου. Γενικά υπάρχει ένας αστερίσκος όταν μιλάμε για τους Αγγλους, αλλά τέλος πάντων. Θα έχει ενδιαφέρον να τη δούμε στη συνέχεια και δη στα νοκ άουτ παιχνίδια. Πάντως, για αρχή σκόρπισε χαμόγελα, ουχί γέλια. Κάτι είναι κι αυτό.

ΥΓ: Κάπου εδώ ίσως θα έπρεπε να μπει και το Βέλγιο. Μέχρι να αποδείξει ότι αξίζει θέση στους “μεγάλους” (δεν φτάνουν μόνο οι εύκολες νίκες στους ομίλους) θα συνεχίσω να τη βάζω εκτός “γκρουπ”. Αν και μέσα μου την έχω ως ένα από τα φαβορί.