Ο μεγαλύτερος διασυρμός του Γιάννη Αλαφούζου

Το να βγάζουν ανακοίνωση ποδοσφαιριστές δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο, ειδικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεκάδες είναι τα παραδείγματα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια από ομάδες που τους χτύπησε η κρίση, διαλύθηκαν και πριν οδηγηθούν στον όλεθρο οι παίκτες προσπάθησαν να σώσουν ό,τι σώζεται, ζητώντας τα αυτονόητα.

ΤΟΝ ΞΕΜΠΡΟΣΤΙΑΣΑΝ

Η αλήθεια είναι ότι αυτό στον Παναθηναϊκό δεν περιμέναμε να το δούμε. Αλήθεια, όμως, τι από όλα αυτά που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια περιμέναμε ότι θα γίνουμε θεατές; Ηρθε και αυτό για να δέσει το γλυκό.

Μόνο που η συγκεκριμένη εξέλιξη, με την ανακοίνωση των παικτών του τριφυλλιού, δεν αποτελεί κατάντια για τον σύλλογο (ή για να το θέσουμε καλύτερα, δεν αποτελεί ΜΟΝΟ κατάντια), αλλά είναι ο μεγαλύτερος διασυρμός του Γιάννη Αλαφούζου. Σε όλα τα επίπεδα, σε όλη του την επιχειρηματική σταδιοδρομία μέχρι τώρα.

Είναι το έσχατο σημείο, είναι ο εξευτελισμός για έναν άνθρωπο που αποφάσισε πριν από λίγους μήνες τη σμίκρυνση ενός ιστορικού σωματείου. Βέβαια, αυτή είχε αρχίσει πριν από τουλάχιστον 5 χρόνια όταν εντός έδρας ήττες από τον Πανθρακικό συνοδεύονταν από χειροκρότημα και δήθεν στήριξη στην, επίσης, δήθεν προσπάθεια, αλλά τώρα, αυτή η σμίκρυνση, έφτασε στην αποκορύφωσή της.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ

Η απόλυτη διάλυση ενός συλλόγου που διώχνει τους υπαλλήλους της, αφήνει απλήρωτους αυτούς που μένουν, διώχνει παίκτες, ξεπουλάει τα αστέρια της, κοροϊδεύει τον προπονητή και τον κόσμο, χλευάζει την ιστορία. Αυτά και άλλα πολλά κάνει ο Αλαφούζος, τα οποία όμως για έναν ανεξήγητο λόγο περνούσαν... επιδερμικά. Λες και μιλούσαμε για τον Λεβαδειακό, ας με συγχωρέσει το συμπαθές σωματείο, αλλά το παράδειγμα έχει να κάνει με το χρώμα.

Κάποια στιγμή έπρεπε να ξεχειλίσει η σταγόνα από το ποτήρι. Ο κόσμος δεν αντιδρούσε, ήταν απλά ένας παρατηρητής της καταστροφής, ο Ουζουνίδης ήταν μόνος και κάθε φορά που έβγαζε προς τα έξω την οργίλη αντίδραση έχανε τη δύναμή του λόγω... ρουτίνας και μόνο, άρα κάποια στιγμή έπρεπε να έρθει μία άλλου είδους αντίδραση. Και αυτή ήρθε από τους ποδοσφαιριστές. Αυτούς που έχουν μείνει πίσω και προσπαθούν να βγάλουν εις πέρας τη χρονιά.

Ο άνθρωπος, λοιπόν, που αμαυρώνει την ιστορία του Παναθηναϊκού έπρεπε κάπως να βρεθεί αντιμέτωπος με τις ολέθριες πράξεις τους. Οι ποδοσφαιριστές "ξεγύμνωσαν" τον μέχρι πρότινος βασιλιά. Αυτόν που ήρθε στον Παναθηναϊκό ως Μεσσίας και φεύγει (όταν φύγει) ως ο απόλυτος καταστροφέας του.

ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΗΘΙΚΗΣ

Το εξοργιστικό ξέρετε ποιο είναι; Στο επόμενο παιχνίδι του Παναθηναϊκού, οποιοδήποτε κι αν είναι το αποτέλεσμα, πάλι θα βγουν κάποιοι να ειρωνευτούν τον Ουζουνίδη και τους ποδοσφαιριστές, πάλι θα προσπαθήσουν να μειώσουν την προσπάθεια. Ναι, ουδείς είπε ότι αυτό το πράγμα που βλέπουμε φέτος είναι Παναθηναϊκός.

Προφανώς όλο αυτό ντροπιάζει την ιστορία του συλλόγου. Αλλά υπάρχει ένας αστερίσκος, υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά σε σχέση με το παρελθόν. Υπάρχει ο Γιάννης Αλαφούζος που έριξε στα βράχια το καράβι και απολαμβάνει από μακριά να το βλέπει να βουλιάζει.

Οχι. Δεν είναι κατάντια η ανακοίνωση των ποδοσφαιριστών. Είναι παλμός, είναι σφυγμός, είναι αντίδραση. Και είναι ο μεγαλύτερος διασυρμός του υπεύθυνου για όλο αυτό. Τουλάχιστον κέρδισαν μία μάχη. Την ηθική μάχη. Για τα άλλα, υπομονή. Οταν πουληθούν και τα τρόπαια του Ερασιτέχνη μπορεί να μπουν χρήματα στους λογαριασμούς...