Ο "Γυφτούλης" και ο "Αγκωνίδης" γράφουν τη δική τους ιστορία

Ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου δεν έβλεπε μπάσκετ παρά μόνο τα τελευταία λεπτά. Μου έλεγε "συνήθως μπορείς να καταλάβεις τι έχει γίνει στο ματς μέχρι εκείνο το σημείο". Το βράδυ της Κυριακής δεν ξέρω αν βγήκε αληθινός, αλλά σίγουρα θα δικαιωνόταν αν παρακολουθούσε το ντέρμπι του ΟΑΚΑ.

Είθισται οι μη μπασκετικοί να πράττουν το ίδιο. Ακόμα κι αν βλέπουν ολόκληρο το παιχνίδι, επικεντρώνονται σε αυτά που έγιναν στο τέλος. Δόξα τω θεώ, αυτά που έγιναν στο φινάλε του δεύτερου τελικού είναι ικανά για να γράψεις μία νέα σελίδα στην σύγχρονη ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.

ΑΥΤΟΙ ΕΓΡΑΨΑΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Χωρίς καμία διάθεση να υποβαθμίσω οποιονδήποτε άλλον παίκτη, αν στις δύο επικές φάσεις του αγώνα πρωταγωνιστούσαν ο Παππάς και ο Λοτζέσκι, τα επίθετα, τα επιφωνήματα, η καύλα, όλα αυτά δεν θα ήταν σε υπερθετικό βαθμό. Πάλι θα έγραφαν όλοι για ένα συγκλονιστικό παιχνίδι, για μία τρομερή έκβαση, για ένα αξέχαστο φινάλε. Ναι, μόνο που στην προκειμένη περίπτωση τον επίλογο έγραψαν δύο προσωπικότητες που αποτελούν το τεράστιο κεφάλαιο της σύγχρονης ιστορίας του αθλήματος.

Ο "Γυφτούλης" και ο "Αγκωνίδης". Ναι, αυτοί που μάς έχουν κάνει να δακρύσουμε σε αγώνες της Εθνικής. Μας έχουν κάνει να πιάσουμε το κεφάλι μας μη μπορώντας να πιστέψουμε αυτό που εξελίσσεται μπροστά μας, μάς έχουν βγάλει στους δρόμους.

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Προφανώς το βράδυ της Κυριακής οι μισοί πανηγυρίζουν και οι άλλοι μισοί είναι σαν αγάλματα. Άπαντες, όμως, ξέρουν καλά μέσα τους ότι αυτό που είδαν είναι το ιδανικότερο σενάριο για μια ταινία των δύο θρύλων του ελληνικού μπάσκετ. Κι όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Μαγουλάς: "Αυτό το βράδυ ανήκει σε δύο θρύλους, που ήρθαν να διαδεχθούν θρύλους και σίγουρα κάποια στιγμή θα παραδώσουν σε θρύλους. Ή σε κάτι πολύ κοντινό όπως άλλωστε και οι ίδιοι δεν συγκρίνονται με τα πρώτα... θρυλικά τέρατα".

Δεν πρόκειται να αγγίξω μπασκετικά θέματα, σπάνιες φορές το έχω κάνει και μου έχει γυρίσει μπούμερανγκ γιατί... δεν το 'χω. Απλά το μπάσκετ μού βγάζει ένα περίεργο συναίσθημα, ειδικά όταν βρίσκονται αντιμέτωποι αυτοί οι δύο. Είναι σαν να βλέπεις τους καλύτερους ηθοποιούς στην ιδανική θεατρική παράσταση. Στην ίδια σκηνή, να μοιράζονται ρόλους, να προσφέρουν στο κοινό υπέρτατες εικόνες υποκριτικής τέχνης. Είναι οι στιγμές που άλλοι θα πλήρωναν εισιτήριο για να τις δουν από κοντά κι εσύ τις βλέπεις... τζάμπα.

ΣΤΟ ΝΒΑ ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΑΝ ΤΑΙΝΙΑ

Βάζω στην άκρη αυτούς που δηλητηριάζουν το άθλημα. Παντού υπάρχουν αυτοί. Θα υπάρχουν οι υβριστές των μανάδων, των γυναικών και των παιδιών. Θα υπάρχουν αυτοί που βάζουν στη ζυγαριά τα υβριστικά συνθήματα και μετρούν με τη δική τους μονάδα το καφριλίκι του καθενός. Όταν, όμως, πέσει η σκόνη, η ιστορία γράφει με τους πρωταγωνιστές.

Οι μπασκετικοί αρθρογράφοι του Contra.gr θα σας αναλύσουν τα καθέκαστα. Τι είδατε στο παρκέ, γιατί τα είδατε και ποια ξέφυγαν της προσοχής σας. Προσωπικά πολλά από αυτά δεν τα καταλαβαίνω, αλλά ουδόλως με απασχολεί. Εμένα μου φτάνει να βλέπω τελικούς με συγκλονιστική εξέλιξη και επικά φινάλε. Μου φτάνει να βλέπω τον Διαμαντίδη να αφήνει και την τελευταία ικμάδα του ιδρώτα του στο παρκέ για να κλείσει την πλούσια καριέρα του με έναν τίτλο. Μου φτάνει να βλέπω τον Σπανούλη να "παγώνει" το ΟΑΚΑ, σε μια σειρά τελικών που στο ΝΒΑ θα έγραφαν ήδη το σενάριο για ταινία.

ΥΓ: Για τα βήματα του Σπανούλη, θα σταθώ σε μια ατάκα ανθρώπου που ξέρει μπάσκετ: "Σε αυτές τις περιπτώσεις οι διαιτητές είθισται να κοιτάζουν τα χέρια για φάουλ". Τα υπόλοιπα τα αφήνω σε αυτούς που γνωρίζουν και ξέρουν πώς να επιχειρηματολογήσουν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Το τρομερό τρίποντο του Σπανούλη με ΦΥΣΙΚΟ ΗΧΟ

H άποψη του κορυφαίου: Ήταν ή δεν ήταν βήματα του Σπανούλη;