Ο Αλαφούζος αποτελείωσε τον Παναθηναϊκό

Ας το πούμε από την αρχή. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Παναθηναϊκού δεν είναι ο Αλαφούζος. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι ο Αλαφούζος δεν θέλει πια να ασχολείται με τον Παναθηναϊκό.

Κουράστηκε. Δεν του βγήκε αυτό που ήθελε να κάνει όταν ανέλαβε έναν "τελειωμένο", στα όρια της διάλυσης, Παναθηναϊκό. Προσπάθησε να γίνει ο σωτήρας, ο άνθρωπος που θα έσωζε ένα μεγάλο σύλλογο και ταυτόχρονα θα ξεσκέπαζε τα σκάνδαλα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Απέτυχε. Έμεινε με τη σημαία της επανάστασης στο χέρι. Στα χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι της ΠΑΕ δεν έχει ούτε μία επιτυχία στο ενεργητικό του. Αν φύγει αύριο η ιστορία θα τον γράψει ως τον πιο αποτυχημένο παράγοντας στην ιστορία του τριφυλλιού. Παράγοντα, πρόεδρο, ιδιοκτήτη. Αφεντικό.

Ισως να του φάνηκε εύκολο. Πιο εύκολο από τα άλλα επιχειρηματικά του. Ισως να θεώρησε ότι το να διοικείς μία εκ των μεγαλυτέρων ομάδων της Ελλάδας είναι παιχνιδάκι. Ξεκίνησε με μνημόνιο και πλάνο. Μίλησε ειλικρινά και έθεσε ένα σχέδιο σε βάθος χρόνου. Να βγάλει τους "πράσινους" από το τέλμα και ταυτόχρονα να επαναφέρει την οικονομική υγεία. Με το Κύπελλο του 2013 ίσως να του φάνηκε πιο εύκολο από το εύκολο. Κάπου εκεί έχυσε την καρδάρα με το γάλα.

Ολα αυτά δεν έχουν γραφτεί; Δεκάδες φορές. Από πολλούς, σχεδόν όλους. Η ριζική ανανέωση δεν ήρθε ποτέ. Ο Αλαφούζος δεν κατάφερε ποτέ να γίνει ο σωτήρας. Αντίθετα έγινε αυτό που δεν φανταζόταν. Ο άνθρωπος που θα βούλιαζε ακόμα πιο πολύ τον Παναθηναϊκό.

Δεν είναι ότι δεν μπορεί. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν θέλει. Δεν θέλει να βάζει συνέχεια λεφτά από την τσέπη του. Δεν ανέλαβε γι' αυτό τον Παναθηναϊκό. Δεν ήθελε να γίνει ο μεγαλοεπενδυτής, απλά ο σωτήρας. Να παίρνει πίσω όσα βάζει ή, στη χειρότερη περίπτωση, ίσα βάρκα ίσα νερά.

Οι πράξεις του έβρισκαν υποστηρικτές. Οι εντός έδρας ήττες από ομάδες που υπό άλλες συνθήκες θα έχαναν από την Πατησίων, αντιμετωπίστηκαν με χειροκρότημα για την προσπάθεια. Αυτό θα ήταν φυσιολογικό και υγιές αν ο σύλλογος ήταν στα μνημονιακά χρόνια. Από αυτά, όμως, βγήκε από τη δεύτερη χρονιά. Η επιστροφή έγινε πρωταθλητισμός και ο πρωταθλητισμός έγινε γκρίνια για τη διαιτησία και τους κακούς που πολεμάνε τον Παναθηναϊκό.

Ναι, οι "πράσινοι" ήταν ο αδύναμος κρίκος. Οποτε χρειαζόταν τους περνούσαν πριονοκορδέλα. Με συνοπτικές διαδικασίες. Δεν ήταν το αφεντικό του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ταυτόχρονα, όμως, δεν μάθαινε από τα λάθη του. Έχανε τα άλλοθι, στέρευαν οι δικαιολογίες. Ο Παναθηναϊκός μίκραινε στα μάτια του ανήμπορου να αντιδράσει κόσμου. Του απλού φιλάθλου. Αυτού που ήθελε να στηρίξει την προσπάθεια, στάθηκε δίπλα, αλλά στη συνέχεια ξενέρωσε. Γιατί πάλι κέρδισαν οι λίγοι. Οι οργανωμένα λίγοι.

Ο Αλαφούζος έχανε την μπάλα. Εψαχνε ανθρώπους να τους δώσει την "καυτή πατάτα". Ο Στραματσόνι ήταν μία εύκολη επιλογή για να απεμπλακεί από τα ποδοσφαιρικά. Τα ρεπορτάζ τον ήθελαν να επιθυμεί την αποστασιοποίησή του από τα αγωνιστικά για να ασχοληθεί με το παρασκήνιο. Μπούρδες. Ο Παναθηναϊκός ήταν ολομόναχος με απλήρωτους εργαζομένους.

Οι διάφοροι "Κύζες" απλά ήταν η απόδειξη πως ο σύλλογος είναι μόνος. Έρμαιο του οποιουδήποτε θέλει να κάνει επίδειξη δύναμης. Και ήταν το εύκολο θύμα για τέτοιου είδους επιδείξης. Οχι, δεν αποτελεί άλλοθι η αδυναμία του για να τους δίνει το δικαίωμα να τον στήνουν στον τοίχο. Αλλά ήταν η απόδειξη πως είχε μικρύνει επικίνδυνα.

Για τον Αλαφούζο ο Παναθηναϊκός είναι βαρύδι. Θέλει να απαλλαγεί, αλλά δεν βρίσκεται ο αξιόπιστος επενδυτής. Δεν έχει έρθει αυτός που θα του χτυπήσει την πόρτα και θα συζητήσουν σοβαρά. Και τώρα είναι στο χείλος του γκρεμού. Μπροστά το Πρωτοδικείο και η Γ' Εθνική και πίσω οι τρύπες που πρέπει να καλυφθούν είτε από την τσέπη του είτε από πωλήσεις. Είτε και από τα δυό.

Και πλέον ο Παναθηναϊκός δεν είναι ο μόνος που αισθάνεται μοναξιά. Είναι και το αφεντικό του. Ολομόναχος. Στη δυσκολότερη φάση της ιστορίας του συλλόγου. Χωρίς υποψήφιους επενδυτές, χωρίς οικογένειες και "Παναθηναϊκές Συμμαχίες". Παρά μόνο με ποσταρίσματα στο instagram που επιδέχονται ερμηνείας. Φρούδες ελπίδες των social media.

Ο Γιάννης Αλαφούζος έχει δύο δρόμους μπροστά του. Ή τα παρατά και ρίχνει στα τάρταρα τον Παναθηναϊκό, προκαλώντας γενικευμένη οργή προς το πρόσωπό του ή ψάχνει και βρίσκει λίγο από τον εγωισμό που του έμεινε και να σώσει ό,τι σώζεται. Τόσο απλά. Εκτός αν η γενικευμένη έννοια του "κόμπλεξ" φέρει τους επιφανείς Παναθηναϊκούς στη γραμμή της επιστράτευσης.