Μήπως τους έχουμε κακομάθει;

Είμαι εξωτερικός παρατηρητής. Ούτε είμαι στο ρεπορτάζ και την καθημερινότητα της Εθνικής ομάδας ούτε είμαι δίπλα στην αποστολή στο Ευρωμπάσκετ. Για αυτά υπάρχουν εξαίρετοι συνάδελφοι που γνωρίζουν καλύτερα, ή για να το θέσω πιο σωστά, ξέρουν τα πάντα. Τι γίνεται, ποιος φταίει, ποιος δεν φταίει, τι κλίμα επικρατεί. Χωρίς φίλτρα.

Τα παρακάτω, λοιπόν, είναι υποθετικά. Με λίγα λόγια, ας γράψω κι εγώ τη μαλακία μου, που λέμε στην καθομιλουμένη. Πράγματα που μπαίνουν στην κοινή αθλητική -ελληνική- λογική. Πράγματα που συνήθως δεν μπαίνουν σε κατηγορίες. Ποδόσφαιρο ή μπάσκετ. Ολα τα ίδιο είναι. Σε αυτές τις περιπτώσεις.

ΠΛΗΓΩΜΕΝΟΣ ΕΓΩΙΣΜΟΣ

Η Εθνική ομάδα, λοιπόν, έχει πρόβλημα. Αυτό είναι το δεδομένο. Ξεκινάει από τον αφέντη και καταλήγει στους παίκτες. Από που πηγάζει το πρόβλημα και τι ακριβώς φταίει θα μας το πουν αυτοί που γνωρίζουν. Σε αυτούς είναι και ο Μίσσας που -σε λάθος timing- υποσχέθηκε πως θα ανοίξει το στόμα του μετά το τέλος της διοργάνωσης.

Στο πλαίσιο, λοιπόν, της γενικότερης κουβέντας για την Εθνική μπάσκετ μπορεί να μπει ως θέμα συζήτησης και ο εγωισμός των παικτών. Ο πληγωμένος εγωισμός. Αυτό το "εγώ" που μπαίνει πάνω από την ομάδα όχι για το καλό της, αλλά για τους άλλους, τους κακούς. Τους εχθρούς της Εθνικής.Έτσι όπως τους βλέπουν οι παίκτες.

Οι διεθνείς μπαίνουν σε κάθε αγώνα με χίλια βάρη στην πλάτη. Αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία, οι ίδιοι τα δημιούργησαν. Αλλά το μεγαλύτερο είναι αυτή η ανάγκη για απαντήσεις στους επικριτές. Έτσι έχουν μάθει οι Ελληνες παίκτες, σε όλα τα σπορ. Είτε αυτό είναι μπάσκετ είτε είναι ποδόσφαιρο. Εμείς τους μάθαμε έτσι.

ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ

Οταν κάποιον τον κακομαθαίνεις και του χαϊδεύεις τα αυτιά το μοναδικό που καταφέρνεις είναι να τον μαθαίνεις να μην αντέχει την ήττα. Του δημιουργείς το αίσθημα της κυριαρχίας και κάθε τι αρνητικό το θεωρεί αυτομάτως κακή κριτική, βρίσκει δόλο στον αντίλογο.

Να ξέρετε πως οι παίκτες ξέρουν πολύ καλά πόσο σκατά τα έχουν κάνει σε αυτό το Ευρωμπάσκετ. Και ξέρουν πολύ καλά πως δεν είναι για τα σκουπίδια όπως τους παρουσιάζουν οι περισσότεροι. Το ρόστερ αποτελείται από αθλητές που έχουν κατακτήσει τίτλους, έχουν παίξει ευρωπαϊκούς τελικούς, έχουν κληθεί πολλάκις να διαχειριστούν πίεση και άγχος. Οπότε η συζήτηση περί ανικανότητας ας μπει στην άκρη.

Η εικόνα ανικανότητας, όμως, που βγάζουν προς τα έξω έχει τις αιτίες της. Στα πολλά που έχουν συμβεί στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και τα οποία θα μάθουμε όταν αδειάσει η κλεψύδρα, είναι και αυτός ο εγωισμός. Αυτή η ανάγκη ο κακομαθημένος να δείξει με το δάχτυλο τον κακό που άσκησε κριτική.

ΕΛΕΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΗΤΤΕΣ

Μία νίκη ψάχνουν για να βγουν να μιλήσουν για "αποδείξεις" και για "ψυχή". Μία νίκη που θα δώσει απαντήσεις σε όσους κάνουν λόγο για "τελειωμένους παίκτες". Κι όσο αυτή η νίκη δεν έρχεται, ο εγωισμός και ο εκνευρισμός φουντώνουν. Το άγχος μεγαλώνει, το αίμα ανεβαίνει στο κεφάλι.

Ο Έλληνας παίκτης δεν αντέχει την κριτική. Δεν μπορεί να ανέχεται να τον ξεσκίζουν. Γιατί έτσι έχει μάθει. Και όταν αρχίσουν τα στραβά, του γυρίζει το μάτι. Δεν κοιτάει να διορθώσει τα λάθη του, να κάνει την αυτοκριτική του, να κοιτάξει λίγο τον καθρέπτη. Ψάχνει τον "εχθρό", αναζητά αυτούς τους ελάχιστους που δεν χαϊδεύουν αυτιά, δεν γράφουν για διδακτικές ήττες, δεν εξυμνούν συνεχώς το μεγαλείο της Εθνικής.

Τα ίδια έπαθαν και στο ποδόσφαιρο. Στα περίφημα προκριματικά του Euro οι ποδοσφαιριστές τα έβαζαν με τους δημοσιογράφους. Εκρυβαν κάτω από το χαλί τα πραγματικά προβλήματα, τα δικά τους προβλήματα και έψαχναν το άλλοθι στην κριτική και τους επικριτές. Έχαναν από τα Φαρόε και έφταιγαν οι δημοσιογράφοι.

Οταν κατάλαβαν πως η λύση βρίσκεται μέσα στην ομάδα, όταν συνειδητοποίησαν πως το σημαντικότερο πράγμα σε μια ομάδα είναι τα στεγανά, τότε όλα βελτιώθηκαν. Αυτός είναι ο καλός εννοούμενος εγωισμός. Οταν χρησιμοποιείς τον εκνευρισμό υπέρ του συνόλου, υπέρ της προσπάθειας.

ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΑ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ

Να είναι σίγουροι ο Μπουρούσης, ο Μάντζαρης, ο Πρίντεζης, ο Αντετοκούμπο, ο Σλούκας και τα άλλα παιδιά πως το κοινό δεν θα σταματήσει να τους αγαπά. Οι αποτυχίες με την Εθνική είναι κάτι παροδικό, έχει ημερομηνία λήξης στο μυαλό των περισσότερων. Η χρονιά με τους συλλόγους, που είναι μεγαλύτερη σε διάρκεια, άρα έχει μεγαλύτερα άπλα σε συναισθήματα και εναλλαγές αποτελεσμάτων, είναι τελείως διαφορετική. Και για πολλούς πιο σημαντική.

Να είναι, επίσης, σίγουροι πως όταν καταλάβουν οι ίδιοι τη ζημιά που κάνουν στους εαυτούς τους, όλα θα διαφοροποιηθούν. Οταν καταλάβουν πως οι "αυλές" δεν βοηθούν τότε θα κοιτάξουν κατάματα την πραγματικότητα. Γιατί πάνω από προέδρους, συστήματα και προπονητές είναι η ψυχολογία. Τα αποδυτήρια. Τα καλά αποδυτήρια. Με στεγανά. Εκεί που όλοι είναι μια γροθιά. Όχι στο πρόσωπο του συμπαίκτη τους...

ΥΓ: Και κάτι για εμάς, όλους. Δημοσιογράφους, φιλάθλους, απλούς παρατηρητές. Στο πρόγραμμα υπάρχουν και οι ήττες. Οι αποτυχίες, οι σφαλιάρες, οι οδυνηροί αποκλεισμοί. Αν δεν μάθουμε να χάνουμε δεν θα μάθουμε ποτέ να κερδίζουμε.