Λεμονής για τον πόνο του κόσμου

Η αλήθεια είναι πως το βράδυ της Κυριακής κοιμηθήκαμε με Νικοπολίδη και το πρωί της Δευτέρας ξυπνήσαμε με Λεμονή. Η πρώτη περίπτωση ήταν προσωρινή, για το Τορίνο και βλέπουμε. Η δεύτερη ήταν πιο σταθερή. Για το υπόλοιπο της σεζόν, για όσο πάει. Η ευκαιρία που δεν πήρε πέρυσι όταν έβγαλε εις πέρας, σε μεγάλο βαθμό την αποστολή.

Επιλέχθηκε η δεύτερη λύση. Ως μόνιμη. Οι αλλαγές στο τεχνικό επιτελείο αυτό δείχνουν. Ο Τάκης Λεμονής αναλαμβάνει τον Ολυμπιακό κανονικά, όχι προσωρινά. Του δίνουν την ομάδα για να βγει η χρονιά, να ανατραπεί η κατάσταση, ν' ανέβει ο κόσμος. Για όλα αυτά μαζί.

ΔΕΝ ΤΟΥ ΔΟΘΗΚΕ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Η αλήθεια είναι πως ο "sir Takis" γνωρίζει από δυσκολίες. Σε τέτοιο βαθμό που έχει αποκτήσει, πλέον, την αυτογνωσία των δύσκολων αποστολών. Γνωρίζει πως είναι για τα δύσκολα και ρισκάρει κάθε φορά να "κάψει" το όνομά του. Από την προτελευταία συνεργασία με τον Ολυμπιακό μέχρι την περσινή είχε μεσολαβήσει μεγάλο διάστημα, τέτοιο που ο κόσμος της ομάδας τον λησμόνησε.

Η παρουσία του την περασμένη σεζόν έφερε χαμόγελα αν και ο μεγάλος στόχος δεν επετεύχθη. Κακά τα ψέματα, το πρωτάθλημα δύσκολα θα χανόταν ακόμα και όταν ο Ολυμπιακός πήγε να βγάλει τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια. Άρα, ο πρωταρχικός στόχος ήταν το κύπελλο. Ο αποκλεισμός της ΑΕΚ, η κατάκτησή του.

Δεν τα κατάφερε, αλλά δεν έκανε ζημιά. Ούτε στον Ολυμπιακό (τουλάχιστον μεγάλη) ούτε στο όνομά του. Τον έσωσε η ρεβάνς του Ολυμπιακού Σταδίου όπου οι "ερυθρόλευκοι" άγγιξαν την μεγάλη ανατροπή.

Δεν του δόθηκε η ευκαιρία να συνεχίσει. Οι Πειραιώτες πήγαν στην -επί Μαρινάκη- πεπατημένη. Ξένος προπονητής, τέτοιος που να μπορεί να ξεπεράσει το σκόπελο των προκριματικών. Ο Χάσι φάνταζε η ιδανική λύση. Φάνταζε. Έκανε τη δουλειά, έβαλε τον Ολυμπιακό στους ομίλους, αλλά στην πορεία έδειξε ότι αυτό ήταν το ταβάνι του. Δεν μπορούσε παραπάνω.

ΜΕ ΛΕΜΟΝΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ

Και ξάφνου ο Μαρινάκης έγινε... Κόκκαλης. Είδε ότι ο κόσμος του Ολυμπιακού έχει απογοητευτεί, διέκρινε την πικρία και τον προβληματισμό. Διαπίστωσε το πρόβλημα που έχει να κάνει με τη συσπείρωση. Ο Χάσι δεν ένωνε. Αντίθετα, τα σφυρίγματα του ξενερωμένου κόσμου έδιναν και έπαιρναν. Το Καραϊσκάκη είχε χάσει τη δύναμή του, γιατί οι φίλαθλοι δεν είχαν από κάπου να πιαστούν.

Στο μοναδικό ματς που ο Ολυμπιακός είχε τον κόσμο του σε ένα ασφυκτικά γεμάτο Καραϊσκάκη, ο Χάσι τον... αποτελείωσε. Του σκότωσε τα όποια όνειρα προτού αυτά καλά-καλά δημιουργηθούν. Το 0-3 του πρώτου μέρους από την Σπόρτινγκ Λισαβώνας δεν χωνευόταν. Κυρίως η εμφάνιση, οι ανύπαρκτες γραμμές, το εξαφανισμένο πάθος, αυτή η αλλοίωση του ευρωπαϊκού dna της ομάδας.

Για όλα αυτά ο Μαρινάκης έγινε Κόκκαλης. Αποφάσισε να ποντάρει στον ψυχισμό. Αποφάσισε να δημιουργήσει ένα "κολασμένο" Καραϊσκάκη και να επαναφέρει τη συσπείρωση. Γι' αυτό αποφάσισε να επαναφέρει στο τιμόνι τον Τάκη Λεμονή.

Σωστό; Λάθος; Οτιδήποτε κι αν θεωρεί ο καθένας το σίγουρο είναι πως το λάθος έγινε το καλοκαίρι. Δίνοντας εν λευκώ την ομάδα σε έναν προπονητή που όχι μόνο δεν γνώριζε την ιδιοσυγκρασία του κόσμου του Ολυμπιακού, αλλά δεν είχε τη διάθεση να την μάθει.

Προφανώς ο Βαγγέλης Μαρινάκης θεωρεί πως το μεγαλύτερο πρόβλημα τούτη τη στιγμή δεν είναι το αγωνιστικό, αλλά το ψυχολογικό. Η ψυχολογία φέρνει αυτοπεποίθηση, η αυτοπεποίθηση φέρνει καλύτερο ποδόσφαιρο και το καλύτερο ποδόσφαιρο φέρνει αποτελέσματα.

ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

Αν δεχθούμε την κουβέντα περί απουσίας ηγέτη στον εφετινό Ολυμπιακό, το πρόβλημα λύθηκε με την παρουσία Λεμονή. Τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι. Για όλα τα άλλα θα δείξει ο χρόνος. Το -5 από την κορυφή δεν είναι απαγορευτικό για καμία ομάδα, αλλά ο Ολυμπιακός δεν είναι συνηθισμένος στο κυνηγητό ούτε στη διαχείριση μεγάλων κρίσεων.

Δεν είναι συνηθισμένος να φέρνει για τέταρτη φορά στον πάγκο του τον ίδιο προπονητή. Αλλά και αυτά είναι σημεία των καιρών. Μίας εποχής που βρίσκει τον Ολυμπιακό να προσπαθεί να βρει ξανά την χαμένη του ταυτότητα.

Προσωπικά, δεν θεωρώ ως ενδεδειγμένη τη λύση Λεμονή, αλλά αυτή δείχνει το πως σκέφτεται ο ισχυρός άνδρας του Ολυμπιακού. Από τη στιγμή, λοιπόν, που φαίνεται να ρίχνει το βάρος στο να δημιουργηθεί ξανά μία ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης και που θα έχει ως προστατευτικό κέλυφος τους φιλάθλους, ο Έλληνας κόουτς είναι ο μόνος που μπορεί να υπηρετήσει αυτό το πλάνο.

Μόνο που ακολουθεί η Γιουβέντους. Ένα δύσκολο παιχνίδι, σε μία περίεργη χρονικά περίοδο, με τον κίνδυνο να "ξεχειλώσει" η γκρίνια πιο ορατό από ποτέ. Μήπως ο Λεμονής θα έπρεπε να αναλάβει αμέσως μετά;

ΥΓ: Μετά τις τελευταίες εξελίξεις λένε πολλοί πως εκεί που τελειώνει η λογική αρχίζει ο Ολυμπιακός. Είναι παράλογο, υποστηρίζουν, να διώχνεις Λεμονή για να φέρεις τον Χάσι και να διώχνεις τον Χάσι για να φέρεις τον Λεμονή. Εδώ επιστρέφουμε στα περί διαχείρισης κρίσεων. Εκεί πάσχει ο Ολυμπιακός, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα...