Και το μυαλό του είναι θολό, πωπωπωπω

Έχει αναλυθεί πολλάκις το γεγονός πως τούτη τη στιγμή ο Μαρίνος Ουζουνίδης έχει στα χέρια του μία ομάδα που έχει ελάχιστες ομοιότητες με αυτή στην αρχή της σεζόν, στα ευρωπαϊκά παιχνίδια με Γκαμπάλα και Μπιλμπάο. Αυτή, λοιπόν, την ομάδα πρέπει να τη δέσει. Και για να τη δέσει πρέπει να τρέξει έχοντας το μειονέκτημα των αγωνιστικών υποχρεώσεων. Ουσιαστικά, δηλαδή, πρέπει να χτίσει ένα σύνολο παικτών και μία ομοιογένεια πάνω στους επίσημους αγώνες, αφού ευκαιρίες για φιλικά και μία δεύτερη προετοιμασία δεν υπάρχουν.

Το πρόγραμμα ήταν βατό. Έξω με Πλατανιά, μέσα με Λεβαδειακό, έξω με Κέρκυρα, μέσα με Απόλλωνα Σμύρνης, έξω με Παναιτωλικό, μέσα με ΠΑΣ Γιάννινα και ΑΕΛ, έξω με Λαμία. Μία σειρά αγώνων που μπορούσαν να του δώσουν βαθμούς και χρόνο για να κάνει ο άνθρωπος τη δουλειά του χωρίς άγχος και πίεση. Και έπειτα να πάει να παίξει με τον Ολυμπιακό το πρώτο δύσκολο ματς της σεζόν.

ΕΒΓΑΛΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ

Το πλεονέκτημα του προγράμματος πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων. Δύο βαθμοί με Πλατανιά και Λεβαδειακό, μηδέν με Κέρκυρα. Μηδέν και στη βαθμολογία, στον πάτο όπου βρίσκεται 7 βαθμούς πίσω από τους ανταγωνιστές του, στη θεωρητική συζήτηση πως εφέτος θα έκανε πρωταθλητισμό.

Ο Παναθηναϊκός και ο Ουζουνίδης έβαλαν δύσκολα στην ήδη δύσκολη κατάσταση που βιώνει ο σύλλογος. Δεν είναι μόνο οι απώλειες βαθμών, αλλά αυτή η γενικότερη ξενέρα που βγάζει η ομάδα. Οι κακές εμφανίσεις, τα πολλά λάθη της άμυνας, το γεγονός πως ακόμα δεν έχουν βρει τα πατήματά τους (και λογικό είναι) οι νέοι ποδοσφαιριστές, έχουν φέρει τον Παναθηναϊκό σε μία τραγική κατάσταση. Έχουν βάλει ένα έξτρα βάρος στην πλάτη του Έλληνα προπονητή. Και αυτό το βάρος φαντάζει, τη δεδομένη χρονική στιγμή, ασήκωτο.

Οι "πράσινοι" πελαγοδρομούν. Αλλού πατούν κι αλλού βρίσκονται. Αυτό που κατάφερε πέρυσι ο Ουζουνίδης μέσα σε 4 μήνες δεν είναι αδύνατο να επαναληφθεί. Μόνο που τότε είχε μείνει ένας μόνο στόχος, το Κύπελλο και ουσιαστικά όλοι μιλούσαν για restart.

ΤΕΛΙΚΑ, ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ

Τώρα είμαστε στον Σεπτέμβριο. Ούτε καν στα μέσα. Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στον πάτο του βαθμολογικού πίνακα με αυτό το τεράστιο μηδέν να πλανάται σαν σκιά πάνω από το κεφάλι του. Ο Ουζουνίδης έχει τεράστια στήριξη από κόσμο και διοίκηση, αλλά οι τριγμοί άρχισαν να ακούγονται ενοχλητικά. Κι αν στην περίπτωση της διοίκησης η ιστορία έχει δείξει πως δύσκολα αλλάζει προπονητές, ο κόσμος αρχίζει και φουντώνει επικίνδυνα.

Δεν είναι το γεγονός ότι τα έχει με τον Ουζουνίδη. Δεν είναι ότι αυτός φταίει για όλα. Είναι αυτή η ρημάδα η κατάσταση που επικρατεί και δημιουργεί χάος. Ο κόσμος -οργανωμένοι και μη- έχουν, πλέον, επιθετικές και ίσως άγριες διαθέσεις για τη διοίκηση και δη τον Γιάννη Αλαφούζο. Αυτά που βλέπουν τους ενοχλούν. Κι αυτά που ακούν επίσης. Τους ενοχλεί που ο σύλλογος είναι ο φτωχός συγγενής και γίνεται έρμαιο κάθε ισχυρού. Τους ενοχλεί που ο Παναθηναϊκός έγινε ένα βαγόνι στο συρμό του μέχρι χθες -και αιώνια- εχθρού. Τους ενοχλεί αυτός ο κατήφορος.

Προφανώς ο αγωνιστικός κατήφορος θα σταματήσει. Θα δέσει το γλυκό και η ομάδα θα βγάλει στον αγωνιστικό χώρο αυτά που μπορεί. Μέχρι τότε, όμως, τα πράγματα μπορεί να έχουν πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Δεν βοηθούν τα αποτελέσματα, δεν βοηθούν τα εξωαγωνιστικά, δεν βοηθά γενικά μία διοίκηση που κατάντησε τον Παναθηναϊκό τσάντα στην πλάτη του καθενός.

ΑΡΡΩΣΤΟΣ, ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ

Ο Μαρίνος Ουζουνίδης είναι εγωιστής. Είναι άνθρωπος που δεν τα παρατά εύκολα. Πήρε το ρίσκο να αναλάβει τον Παναθηναϊκό γνωρίζοντας πως μπορεί να κάψει εύκολα τις προηγούμενες δουλειές του, το βιογραφικό του. Ηθελε το μεγάλο βήμα, θα μπορούσε να ήταν πέρυσι ο Ολυμπιακός, ήταν τελικά ο Παναθηναϊκός. Λίγη σημασία έχει. Το μεγάλο βήμα έγινε. Μόνο που στο επόμενο μπορεί να βρεθεί στο γκρεμό. Και αλήθεια, ποιος μπορεί να αποκλείσει στο μέλλον μία απόφαση που θα τον προφυλάξει από το να βουτήξει στο κενό;

ΠΟΙΗΤΗΣ ΦΑΝΦΑΡΑΣ

Με απλά λόγια, ο Παναθηναϊκός κατάφερε, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να τινάξει στον αέρα μια χρονιά προτού καλά-καλά αρχίσει. Προφανώς η κατάσταση είναι αναστρέψιμη, προφανώς όλα μπορούν να διαφοροποιηθούν. Ναι, αν μιλούσαμε για σύλλογο με υγεία. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι τέτοιος. Εδώ και μια πενταετία είναι άρρωστος με... άρρωστους γιατρούς να προσπαθούν να τον θεραπεύσουν. Ξύπνα, Μαρίνο. Κατά το Ξύπνα, Βασίλη!

Και επειδή θυμηθήκαμε τη συγκεκριμένη ταινία, όπως (θα) έλεγε ο ποιητής Φανφάρας: "Φαρμάκι έχω στην ψυχή, φέρνει μαυρίλα θολερή, στα στήθια μου Ν,ύχτα αξημέρωτη ξανά, με το πιοτό της με κερνά, εβίβα μου, σκοτάδι πίνω για πιοτό, Πω πω πω πω πω πω πω πω, ντέφι της λύσσας μου κρατώ, πωπωπωπω, πωπωπωπω και το μυαλό μου είναι θολό, πωπωπωπω, πωπωπωπω.

Και το μυαλό σου είναι θολό και το δικό σας πιο λειψό. Θα μπορούσε να έλεγε ο Ουζουνίδης, αποχωρώντας από τη σκηνή...