Η δημοσιογραφία της φουστανέλας

Ο Σταύρος Καραΐνδρος γράφει για την αντιμετώπιση της Εθνικής ομάδας από τον ελληνικό Τύπο και τη δημοσιογραφία της φουστανέλας.

15 ΙΟΥΝ 2014

Μετά το 2004 έχω ζήσει στο επάγγελμα τέσσερις μεγάλες διοργανώσεις όπου η Εθνική Ελλάδας είναι παρούσα. Τα Euro του 2008 και το 2012 και τα Μουντιάλ του 2010 και το εφετινό. Σε όλες το ίδιο πράγμα: υπάρχουν αυτοί που μισούν την Ελλάδα και αυτοί που τη γλείφουν μέχρι αηδίας. Δεν υπάρχει ενδιάμεσο πράγμα. Ή την αγαπάς ή τη σιχαίνεσαι.

Και δεν μιλάω μόνο για τους φιλάθλους, αλλά και για το σινάφι μου. Αποθεωτικά κείμενα, γεμάτα κολακείες για την ελληνική ομάδα και τους Έλληνες διεθνείς από τους μισούς, προσβλητικά κείμενα για την ποιότητα των παικτών και του ποδοσφαίρου από τους άλλους.

Στη μέση η αλήθεια

Μία από τα ίδια και μετά το ματς με την Κολομβία. Οι μισοί αποθεώνουν το ποδόσφαιρο που παίξαμε και τονίζουν την αδικία του 3-0 (σαν σκορ και όχι σαν ήττα) και οι άλλοι κατακεραυνώνουν τον Σάντος, τον Κατσουράνη, τον Χολέμπας κτλ. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, αλλά το θέμα δεν είναι η Εθνική. Το θέμα είναι η αντιμετώπισή της.

Στη δημοσιογραφία υπάρχει ο φόβος της απόρριψης. Αν ασκήσω κριτική στην Εθνική θα μπω στη μαύρη λίστα, θα με βγάλουν από τον κύκλο, δεν θα μου μιλάνε οι διεθνείς. Οπότε, τι κάνω; Κάνω ρεπορτάζ και φροντίζω να αρχίσω, σε βαθμό αηδίας, τις κολακείες ακόμα και για να προλογίσω μία ερώτηση. "Παναγιώτη, ήσουν εκπληκτικός. Παναγιώτη, ήσουν πραγματικά εκπληκτικός", αναφώνησε δημοσιογράφος στη μικτή ζώνη έχοντας μπροστά του τον Παναγιώτη Κονέ. Φοβάται να ρωτήσει για το ματς, πως ήρθε το 3-0, αν η Εθνική έπαιξε όπως έπρεπε, να ρωτήσει ρε αδερφέ αυτονόητα πράγματα. Σου λέει "θα είμαι τόσες μέρες εδώ, με τι μούτρα θα βρεθώ μπροστά τους στα επόμενα ματς;" Οπότε τι; Η εύκολη λύση της ελληνικής αθλητικής δημοσιογραφίας τα τελευταία χρόνια και δη από το 2004 και μετά. Η δημοσιογραφία της φουστανέλας, της κραυγής στο γκολ ή στην ευκαιρία, η δημοσιογραφία της ελληνικής γραφικότητας για να γίνουμε αρεστοί στις τάξεις του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.

Γράφεις αυτό που βλέπεις

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν γίνεται αποδεκτή μία κριτική ή γιατί υπάρχει ο φόβος για μια κριτική που θα τονίζει τα αρνητικά σημεία της ελληνικής ομάδας. Τι να πουν και οι Άγγλοι ή οι Γερμανοί που σε κάθε μεγάλη διοργάνωση έχουν να αντιμετωπίσουν, πρωτίστως, τον Τύπο; Εμείς, αντίθετα, χωριζόμαστε σε αυτούς που γουστάρουν την Εθνική και σε αυτούς που γουστάρουν να τη μισούν. Ούτε αυτό δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε. Οι δημοσιογράφοι την κριτική και οι παίκτες την δουλειά τους.

Η κολακεία είναι χαρακτηριστικό του αμόρφωτου. Δεν ξέρω να σχολιάσω αυτό που βλέπω, δεν ξέρω τι είναι αυτό που βλέπω και επειδή δεν έχω τη δυνατότητα να επιχειρηματολογήσω σε κάτι που, πιθανόν, βλέπω λάθος, προτιμώ το γλύψιμο και τη βγάζω καθαρή. Το να πεις ότι ο Χολέμπας με την Κολομβία φέρει ευθύνη και στα τρία γκολ δεν σημαίνει ότι έχεις κάτι προσωπικό με τον παίκτη ούτε ότι τον θεωρείς άχρηστο. Γράφεις αυτό που βλέπεις. Τι πιο απλό; Δεν υπάρχει κόμπλεξ πίσω. Γιατί λοιπόν σε κάθε μεγάλη διοργάνωση να αναλώνουμε το χρόνο στο να εξηγούμε τι θέλουμε να πούμε στην οποιαδήποτε κριτική για να μην παρεξηγηθούμε, αντί να ασχολούμαστε με το πως θα γίνουμε καλύτεροι. Ολοι μας. Πρωτίστως οι δημοσιογράφοι και μετά οι παίκτες.

Ευτυχώς υπάρχει ο Σάντος

Ευτυχώς, δηλαδή, που υπάρχει και ένας Φερνάντο Σάντος αλλιώς θα νομίζαμε ότι είμαστε τρελοί. "Όταν χάνεις 3-0, δεν μπορείς να μιλάς για δικαιοσύνη ή αδικία. Είναι σαν να αποφεύγεις την πραγματικότητα, σαν να μην βλέπεις κατάματα την αλήθεια", είπε ο άνθρωπος ξεκάθαρα και έκανε να καταπιούν τη γλώσσα τους όσοι... αποθέωσαν μία ήττα με 3-0.

Και ξεκολλάτε επιτέλους! Ένα Μουντιάλ είναι και έχουμε κάθε δικαίωμα να ζητάμε κάτι παραπάνω από την Εθνική. Δεν θέλουμε να πάει να ρίξει 5 γκολ στην Βραζιλία ούτε να πάρει το Μουντιάλ. Να δούμε λίγη μπάλα θέλουμε. Με αξιοπρέπεια και τα κεφάλια κάτω. Τόσο δύσκολο είναι ή μήπως γινόμαστε πάλι κακοί;