Η χώρα που εκτρέφει τους δικούς της Τζιχαντιστές
Ο αρχισυντάκτης του Contra.gr, Σταύρος Καραΐνδρος γράφει για την ανακοίνωση της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, τον Τάκη Τσουκαλά και το... σπάνιο στιγμιότυπο με τον Δημήτρη Διαμαντίδη.
Στη λογική του Έλληνα παράγοντα, ο οπαδός είναι πάνω από την ομάδα. Ενίοτε ξεπερνάει τα όρια της προσωπολατρείας εξ ου οι χαρακτηρισμοί "πρόεδρός μας". Στη μονάδα μέτρησης ελληνικής γραφικότητας, αυτό έχει γίνει αποδεκτό.
"Αυτούς έχουμε"
Εξάλλου, τα τελευταία χρόνια έχουμε δει ουκ ολίγα παραδείγματα προέδρων/ιδιοκτητών να αναγνωρίζουν-αποθεώνουν τον "πύρινο λαό", ακόμα κι όταν αυτός... ξεφεύγει. Ποιος θα ξεχάσει, άλλωστε, τον Σωκράτη Κόκκαλη όταν, θέλοντας να δικαιολογήσει τους οπαδούς του Ολυμπιακού, είχε πει το αμίμητο "Αυτούς έχουμε, τι να κάνουμε;"
Από το απόγευμα του Σαββάτου έως και το βράδυ της Κυριακής πήγαμε από το κρύο στη ζέστη και ξανά στο κρύο. Η ΠΑΕ Παναθηναϊκός αποφάσισε να στηρίξει προφυλακισμένους οπαδούς για τα γεγονότα της Λευκάδας, ο Δημήτρης Διαμαντίδης γνώρισε αδιανόητη -για τα ελληνικά δεδομένα- αποθέωση στο κλειστό της Καβάλας και ο Τάκης Τσουκαλάς σήκωσε την κούπα του Κυπελλούχου στο βόλεϊ Ολυμπιακού ως εκπρόσωπος των Ακαδημιών, όταν υπήρχε συμφωνία αποχής των οργανωμένων από το Final Four της Γλυφάδας.
Είπατε κάτι; Ναι, "δεν υπάρχει σωτηρία". Το σκορ είναι 2-1, άρα χάσαμε. Ένα standing ovation μπορεί να νικήσει τη βλακεία; Μία θερμή υποδοχή σε έναν εκ των κορυφαίων Ελλήνων παικτών μπορεί να μας κάνει να ξεχάσουμε τα υπόλοιπα; Κανονικά θα έπρεπε, αλλά κανονικά δεν πρέπει. Βλέπετε, δεν υπάρχει... λογική στον παραλογισμό που διέπει τον ελληνικό αθλητισμό και όλοι εμείς έχουμε πάθει ανοσία.
Η υπεράσπιση των κάφρων
Δεν έχει περάσει μία εβδομάδα από τα γεγονότα της Λευκάδας, δεν συμπληρώθηκαν 7 ημέρες, δεν προλάβαμε να... ξεσοκαριστούμε από τις... ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του οπαδικού πολέμου και όχι μόνο δεν είδαμε μία ανακοίνωση που να καταδικάζει τα γεγονότα, έτσι για το γαμώτο βρε αδερφέ, αλλά είδαμε μία ΠΑΕ εμμέσως πλην σαφώς να δίνει το πεδίο στους ανεγκέφαλους να δράσουν ξανά, αν το θελήσουν, με την ανοχή της!
Την ίδια ώρα, σε ένα Final Four υψηλής επικινδυνότητας όπου τα πράγματα θα μπορούσαν να πάνε στραβά, η ομοσπονδία αποφασίζει να αφήσει τους οπαδούς εκτός γηπέδου και να παρουσιάσει το προϊόν της σε ένα καλύτερο, πιο πολιτισμένο κοινό. Κι όμως, σε αυτό το πολιτισμένο κοινό ένας εκ των κυριότερων εκφραστών του οπαδικού κινήματος, βρήκε τρόπο να μπει και να δει από κοντά τα παιχνίδια του Ολυμπιακού, συμμετέχοντας στους πανηγυρισμούς.
Και να πεις ότι ο συγκεκριμένος δεν έχει χορτάσει κούπες; Να πεις ότι είχε σύνδρομο στέρησης ενός Κυπέλλου βόλεϊ; Απλά πήγε σαν κύριος, έκατσε με τον κόσμο και απόλαυσε τα παιχνίδια, κάνοντας επίδειξη του σταρχιδισμού μίας ελληνικής κοινωνίας που χωνεύει τα απόνερα χωρίς να μπορεί να αντιδράσει. "Κοιτάξτε, κύριοι. Εγώ είμαι εδώ και ουδείς μπορεί να μου πει τίποτα". Τόσο απλά.
Μην είμαστε και αχάριστοι
Αλλά, είπαμε. Ομάδες χωρίς τον "πύρινο λαό" δεν υπάρχουν στην Ελλάδα. Σε ποιον θα αφιερώσουν οι παίκτες τη νίκη; Ποιον θα ευχαριστήσουν για την "καυτή" τους παρουσία στις εξέδρες; Με ποιους θα φωτογραφηθούν στους συνδέσμους κραδαίνοντας λοστάρια; Οι παράγοντες για ποιον τα κάνουν όλα αυτά; Μην είστε αχάριστοι...
Αύριο-μεθαύριο όλο και κάποιο κεφάλι θα ανοίξει ξανά. Κάπου θα συναντηθούν κάποια... καλόπαιδα και θα κάνουν επίδειξη δολοφονικών ικανοτήτων. Τα Μέσα θα βγουν με παχυλούς τίτλους "Έμαθες τα νέα, πατέρα;", εμείς θα ετοιμάσουμε αφιέρωμα για τις "πιο "καυτές" ελληνικές εξέδρες", κάποιοι παράγοντες θα κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να "μην πειράξουν τα παιδιά μας", σε κάποιο γήπεδο θα κρεμαστεί πανό "λευτεριά στους άδικους προφυλακισθέντες" και τηλεπερσόνες οπαδοί θα ζήσουν ξανά τα 15 λεπτά δημοσιότητας που τους αναλογούν.
Μη φοβάστε. Η Ελλάδα έχει τους δικούς της Τζιχαντιστές και τους εκτρέφει. Εν δυνάμει δολοφόνοι εκείνοι, εν δυνάμει δολοφόνοι και οι δικοί μας. Και δεν χρειάζεται να ανατιναχθούν...