Έτσι έγινε ξανά ομάδα η Εθνική!
Ο Σταύρος Καραΐνδρος γράφει για όσα έγιναν στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα και θυμίζει ξανά οικογένεια.
Πώς φτάσαμε από το φιάσκο των προκριματικών του Euro, στα χαμόγελα; Πώς πήγαμε από το “Μύκονοοοος” στο “Πάμε Ελλαδάρα”; Πώς γίναμε ξανά ομάδα;
Εύλογα ερωτήματα βλέποντας τη βελτιωμένη Εθνική στα προκριματικά του Μουντιάλ. Θυμίζει κάτι από Ρεχάγκελ και Σάντος γιατί αποφασίστηκαν συγκεκριμένα πράγματα, γιατί ο Σκίμπε και οι ποδοσφαιριστές έκαναν την ομάδα κλειστό κλαμπ. Με στεγανά και οικογενειακό κλίμα.
ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ
Όπως αποκάλυψε πρόσφατα και ο Τσάρλυ, τον Ιούνιο στην Αυστραλία μπήκαν οι βάσεις για τη νέα Εθνική, για την ομάδα που βλέπουμε σε αυτά τα προκριματικά. Ο Σκίμπε και οι ποδοσφαιριστές τα έβαλαν κάτω, συζήτησαν, εξέφρασαν τους προβληματισμούς, τοποθετήθηκαν για το φιάσκο της προηγούμενης προκριματικής φάσης και έγραψαν σε λευκή κόλλα χαρτί τη νέα πορεία του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.
Ο Μίκαελ Σκίμπε συνειδητοποίησε πως πρέπει να ακολουθήσει την τακτική του Ρεχάγκελ. Επιτυχημένη συνταγή με συγκεκριμένο ρόστερ και ποδοσφαιριστές που θα καλύπτουν τις ανάγκες της Εθνικής. Άφησε τους συλλόγους απ’ έξω. Δεν θα χαϊδέψει αυτιά για να μείνουν ικανοποιημένοι οι μεγάλοι του ελληνικού ποδοσφαίρου. Θα πάει με αυτούς που αυτός πιστεύει ότι θα του κάνουν τη δουλειά.
Το παράδειγμα του Μανιάτη είναι το πλέον χαρακτηριστικό. Αποφάσισε πως θα είναι βασικός προτού ο Ολυμπιακός τον αφήσει στο περιθώριο. Ακόμα και τώρα που ο Μανιάτης είναι ουσιαστικά χωρίς ομάδα και προπονείται μόνος του, συνεχίζει να στηρίζει την επιλογή του, συνεχίζει να τον εμπιστεύεται.
Ο Σκίμπε είδε τα λάθη των προκατόχων και δη του Κλαούντιο Ρανιέρι και αποφάσει να πορευθεί διαφορετικά. Στο δρόμο της λογικής. Θέλει μία ομάδα που θα κάνει τα αυτονόητα, που θα μάθει ξανά να κερδίζει και σιγά-σιγά θα παίξει και καλή μπάλα. Μια ομάδα που θα αποκτήσει αυτοπεποίθηση και καλή ψυχολογία. Η ψυχολογία έρχεται από τα αποτελέσματα και τα καλά αποδυτήρια.
Ο ΤΡΕΛΑΜΕΝΟΣ ΜΗΤΡΟΓΛΟΥ!
Το θέμα είναι ο Μήτρογλου να είναι καλά. Να περνάει καλά και να φαίνεται στο γήπεδο. Ο επιθετικός της Μπενφίκα γουστάρει να παίζει για την Εθνική. Γουστάρει που είναι αυτός που σηκώνει το βάρος της επίθεσης, γουστάρει που σκοράρει, γουστάρει που η ελληνική ομάδα έχει βρει ξανά το δρόμο της.
Επί Ρανιέρι δεν περνούσε καλά γιατί η Εθνική δεν ήταν καλά.
Τώρα έρχεται με τη φορά των μεγάλων αγώνων που κάνει με τη Μπενφίκα και σε συνδυασμό με το πολύ καλό κλίμα που έχει η Εθνική, είναι τρελαμένος! Με την καλή έννοια. Θέλει να παίξει στο Παγκόσμιο Κύπελλο, θέλει να γίνει κι αυτός κομμάτι της ιστορίας αυτής της ομάδας. Ο Μήτρογλου είναι σαν τους ηθοποιούς του θεάτρου. Περνάει καλά στα καμαρίνια κι αυτό βγαίνει προς τα έξω.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ
Το κενό που άφησε ο Γιώργος Καραγκούνης στα αποδυτήρια μεγάλο. Ήταν το Α και το Ω της Εθνικής. Αυτός που… υποδεχόταν τα νέα πρόσωπα και τα έβαζε αμέσως στο κλίμα. Αυτός που φρόντιζε να διαχωρίσει την Εθνική από τους συλλόγους.
Ο ρόλος του Σωκράτη Παπασταθόπουλου στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα άρχισε να φαίνεται από το Μουντιάλ του 2014. Πήρε περισσότερες πρωτοβουλίες στα αποδυτήρια και σιγά-σιγά έχτισε χαρακτήρα ηγέτη. Δεν έχει την τρέλα του Καραγκούνη, δεν θα φωνάξει με τις φλέβες να πετάγονται από το λαιμό. Είναι αυτός, όμως, που βάζει στο κλίμα όλους τους διεθνείς. Αυτός που τονίζει σε κάθε ευκαιρία την τιμή να φοράς τη φανέλα με το εθνόσημο. Αυτός που θα προστατεύσει την Εθνική και τους συμπαίκτες του.
ΤΟΡΟΣΙΔΗΣ ΣΕ ΡΟΛΟ… ΚΑΤΣΟΥΡΑΝΗ
Ο υπαρχηγός ήταν ο Κατσουράνης. Πιο φωνακλάς, πιο ευέξαπτος, αλλά στρατιώτης της Εθνικής. Το ρόλο πλέον τον έχει ο Βασίλης Τοροσίδης. Με τις δηλώσεις που έχει κάνει κατά καιρούς δείχνει πως δεν μασά τα λόγια του.
Ο ρόλος του είναι να προστατεύει τα στεγανά. Κλειστές πόρτες στα αποδυτήρια για τους έξω. Δεν υπάρχουν, πλέον, διαρροές. Ό,τι πει ο προπονητής και όλοι μια γροθιά. Ο Τοροσίδης είναι από τους παλιούς της ελληνικής ομάδας και ξέρει καλά πως έχει το βάρος να δώσει τη σκυτάλη στους επόμενους. Έχει πάρει προσωπικά την αποτυχία στην προκριματική φάση του Euro και δεν ξεχνά τις σκληρές κριτικές. Δεν είναι εκδικητικός. Απλά θέλει να δοθούν απαντήσεις και να φανεί σε όλους πως το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα μπορεί να συνεχίσει να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Ο ΣΚΙΜΠΕ ΕΠΑΘΕ… ΡΕΧΑΓΚΕΛ
Ναι, έχουν αρχίσει οι συγκρίσεις με τον συμπατριώτη του και είναι λογικό. Ακόμα και στην τύχη που είχε η Εθνική στο ματς με τους Εσθονούς, πολλοί έφεραν στο μυαλό τους τον Οτο. Το σίγουρο είναι πως ο Μίκαελ Σκίμπε έχει αποφασίσει να δουλέψει με συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές και περιμένει συγκεκριμένα πράγματα από αυτούς.
Μην περιμένετε εκπλήξεις από τον Γερμανό προπονητή. Ίσως οι κουβέντες των φιλάθλων περιστραφούν γύρω από αδικημένους ποδοσφαιριστές όπως είχε γίνει επί Ρεχάγκελ για τους Λυμπερόπουλο, Στολτίδη και Ζήκο. Τώρα έχουμε τον Γιαννιώτα που πολλοί θα ήθελαν να τον δουν στην ελληνική ομάδα. Ο Σκίμπε, όμως, δεν πρόκειται να καλεί πολλά νέα πρόσωπα εκτός αν πρόκειται για ανάγκη. Τα τρία πρώτα ματς των προκριματικών έδειξαν τη διάθεση του ομοσπονδιακού προπονητή όσον αφορά στις επιλογές.
Η ΕΠΟ ΤΗΝ ΑΦΗΣΕ ΗΣΥΧΗ
Η ΕΠΟ έχει τα… δικά της αυτή την περίοδο. Δεν ασχολείται με την Εθνική, ίσως σε τέτοιο βαθμό που να αφήνει να σουλατσάρουν και διάφοροι στα δημοσιογραφικά θεωρία σε μία επίδειξη οπαδικής δύναμης.
Αυτό δεν είναι κακό στο πρώτο σκέλος (για το δεύτερο υπάρχει η ΕΣΗΕχαχαχαχαχαχα!). Η ΕΠΟ ανακατεύτηκε σε μεγάλο βαθμό επί Ρανιέρι και τα αποτελέσματα τα είδαμε. Γυρίσαμε σε προηγούμενες δεκαετίες, αλλά αυτό φαίνεται πως δεν κράτησε πολύ.
Επί Γκαγκάτση, η Ομοσπονδία είχε δώσει εν λευκώ την ομάδα στο Ρεχάγκελ. Έκλεισε τα στεγανά και άφησε το Γερμανό να κάνει τη δουλειά του ήσυχος. Τώρα δεν ξέρω αν είναι επιλογή ή αδιαφορία (που συνεπάγεται με αδυναμία), αλλά ο Σκίμπε δουλεύει χωρίς παρατρεχάμενους. Με την ΕΠΟ μακριά και έξω από τα αποδυτήρια.
ΓΙΝΑΜΕ ΞΑΝΑ ΟΜΑΔΑ
Δεν είμαστε η σούπερ ντούπερ ομάδα. Ισως να μην προκριθούμε στην τελική φάση. Ίσως να έρθουν κατραπακιές και να πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων η προσπάθεια των τριών πρώτων αγώνων. Αυτό, όμως, που έχει σημασία είναι πως η Εθνική έγινε ξανά ομάδα. Με παίκτες που χαίρονται να παίζουν γι’ αυτή, με εγωισμό, αυτοπεποίθηση και καλή ψυχολογία. Με προπονητή στον πάγκο που ξέρει τα όριά τους και μία σοβαρότητα που έλειψε από την προηγούμενη προκριματική φάση.
Δεν γίναμε ομαδάρα, μπορεί να μη γίνουμε με βάση τα θέλω του μέσου Έλληνα οπαδού. Σιγά-σιγά, όμως, αποκτάμε ξανά το χαρακτήρα της οικογένειας. Η Εθνική γίνεται κλειστό κλαμπ, αφήνοντας εκτός αποδυτηρίων την παθογένεια του ελληνικού ποδοσφαίρου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ
