Δεν χρειάζεται ο Ρανιέρι για να νικήσεις τους ψαράδες

Το ματς με τα Νησιά Φαρόε ήταν αυτό που έψαχνε η Εθνική ομάδα, ο Ρανιέρι και η ΕΠΟ για να σταματήσει όλη αυτή η γκρίνια για την εικόνα που παρουσιάζει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα με απολογισμό μόλις 1 βαθμό στα μέχρι τώρα προκριματικά του Euro.

"Ψαράδες", "ξυλουργοί" και διάφορα άλλα επίθετα συνόδευαν κάθε αναφορά στα Νησιά Φαρόε θέλοντας να τονίσουμε το γεγονός ότι παίζουμε με μία ομάδα χαμηλότερης δυναμικότητας που δεν είναι ικανή να προβάλει αντίσταση. Βέβαια, ξεχνάμε ότι τα Νησιά Φαρόε έχουν παίκτες με τα συγκεκριμένα επαγγέλματα από την πρώτη φορά που παίξαμε μαζί, ενώ η Εθνική ομάδα απέκτησε "ψαράδες" και "ξυλουργούς" τους τελευταίους μήνες. Τέλος πάντων.

Ο Καίσαρης τα έγραψε ωραία και τα ανέλυσε ακόμα καλύτερα. Αφού πέρασαν τρεις εφιαλτικές αγωνιστικές κόντρα σε Ρουμανία, Φινλανδία και Β. Ιρλανδία με την ψευδαίσθηση ότι χρειαζόμαστε αλλαγές, φτάσαμε στο ντέρμπι της Παρασκευής (ντέρμπι είναι όταν με τον αντίπαλο σε χωρίζει 1 βαθμός) για να δούμε ένα ορθολογικό σύστημα από τον Ρανιέρι (το παλιό, καλό 4-3-3) και πρόσωπα στην ενδεκάδα που φαινομενικά θα έδιναν το κάτι παραπάνω.

Το κάτι παραπάνω που είδαμε, είναι ένα από τα χειρότερα παιχνίδι στην ιστορία της Εθνικής. Κι αν δεν ήταν τα παλικάρια που ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν, θα είχαμε στην πλάτη μας ένα καθαρό 0-3 που θα φόρτωνε κι άλλα "βάσανα" στο ήδη ταλαιπωρημένο "κορμί" της ελληνικής ομάδας.

Δεν ρίχνω (όλο) το ανάθεμα στον Ρανιέρι. Προφανώς και οι ποδοσφαιριστές έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης που άφησαν τους αντιπάλους να κάνουν τον Ζιντάν και να πάρουν (αγωνιστικό) θάρρος για να παίξουν ανοιχτά και να μας τρέξουν. Πολύ καλά έκαναν και καλά να πάθουμε. Εμείς δεν αντιδράσαμε ποτέ. Δεν φταίει ο Ρανιέρι αν ο αντίπαλος περνάει τον Καράμπελα σαν σταματημένο, ούτε χρειάζεσαι προπονητή για να κερδίσεις τα Φαρόε. Μην τρελαθούμε!

Το θέμα, όμως, είναι ότι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και το βράδυ της Παρασκευής παίζαμε "τελικό" από την 4η αγωνιστική επειδή τις προηγούμενες θέλαμε να τα αλλάξουμε όλα λες και είχαμε αποτύχει. Οι παίκτες απέκτησαν ψυχολογία αποτυχημένου, ο προπονητής προσπαθούσε σε κατάσταση πανικού να διαφοροποιήσει την κατάσταση και τρέχαμε να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα. Αποτέλεσμα όλων αυτών, να μνημονεύονται εποχές... Αρχοντίδη σε μία περίοδο που η Ελλάδα έχτισε το όνομά της, την αξιοπρέπειά της, αλλά και το δικό της κοινό. Το κοινό εκείνο που στο άρρωστο ελληνικό ποδόσφαιρο έβρισκε παρηγοριά στην Εθνική ομάδα.

Το καλοκαίρι φτάσαμε ένα χαμένο πέναλτι μακριά από τα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Λίγους μήνες μετά τα Νησιά Φαρόε έρχονται στο γήπεδο Καραϊσκάκη και παίρνουν με χαρακτηριστική άνεση τη νίκη. Οχι με κλεφτοπόλεμο ή αντιποδόσφαιρο, αλλά με τακτική, εγωισμό, πείσμα και πειθαρχία.

Τι από τα παραπάνω έχει η δική μας Εθνική; Δεν έχουμε τακτική, δεν έχουμε πείσμα, δεν έχουμε πειθαρχία, αλλά τουλάχιστον θα έπρεπε να έχουμε εγωισμό. Ειδικά αυτοί που έχουν ζήσει τις μεγάλες εποχές. Των επιτυχιών, της αναγνώρισης και της αποθέωσης.

Μεγάλη η ευθύνη των παικτών, μεγάλη η ευθύνη της ΕΠΟ, μεγάλη η ευθύνη των δημοσιογράφων και εξίσου μεγάλη του Ρανιέρι. Ρε κόουτς, έλεος! Μέχρι και στην Αμφίπολη βρήκαν σκελετό, μόνο αυτή η ομάδα απέτυχε να βρει μετά από τόσους μήνες...