Ακόμη μία βράβευση στον Διαμαντίδη…
Ο Σταύρος Καραΐνδρος γράφει για τον Παναθηναϊκό που καλείται να περάσει στη νέα εποχή και να ξεκολλήσει από το παρελθόν.
Μη με παρεξηγήσετε με τον τίτλο. Προς Θεού δεν ειρωνεύομαι τα όσα έκανε η ΚΑΕ Παναθηναϊκός για να τιμήσει τον αρχηγό της! Και καλά έκανε και τα γράψαμε και τα τονίσαμε και δείξαμε το κενό που αφήνει και ανησυχήσαμε για το ποιος θα αναλάβει το ρόλο του ηγέτη στους “πράσινους”. Αλλά φτάνει. Ας πάει παρακάτω, ας αφήσουν τον Δημήτρη Διαμαντίδη εκεί που είναι -μέχρι να τον φέρουν εκεί που τον θέλουν- κι ας ξεκολλήσουν. Όπως έκαναν με τον Ομπράντοβιτς. Oh wait. Κι αυτός ακόμα εκεί είναι, στο κλειστό του ΟΑΚΑ.
ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΣΕΛΙΔΑ
Κοιτάξτε να δείτε για να μη τα πολυλογούμε και να μη το παίζουμε και εξυπνάκηδες με το μπάσκετ (το οποίο, όπως καταλαβαίνετε, περνάω επιδερμικά για να μην εκτεθώ), τα πράγματα στον Παναθηναϊκό θεωρητικά είναι απλά και συνάμα πολύπλοκα. Μέσα σε διάστημα 4 ετών έχασε δύο προσωπικότητες που του έχτισαν την αυτοκρατορία των ευρωπαϊκών και των εγχώριων τίτλων, ξεριζώθηκαν από τις καρδιές των φιλάθλων οι στιγμές δόξας και χαράς και κρεμάστηκαν ψηλά στην οροφή και από τότε μέχρι σήμερα αναζητούν τον επόμενο. Πολλές απώλειες μαζεμένες για μία ομάδα ώστε να μπει στη μεταβατική περίοδο.
Ναι, οκ. Έχει ξαναζήσει παρόμοιες στιγμές. Έφυγε ο Μποντίρογκα, ο σύλλογος πήγε να παίξει στο κλειστό του Σπόρτινγκ, υπήρξε ένα σημαντικό κενό αποχής από μεγάλη ευρωπαϊκή διάκριση, αλλά είχε αυτό που λέμε “βάθος χρόνου”. Ή μπορείτε να το πείτε και “μέλλον”. Στον πάγκο υπήρχε η σιγουριά ενός ανθρώπου με πλάνο, στόχο και ηρεμία, στη διοίκηση σιγουριά για επιστροφή στις μεγάλες μέρες και στον κόσμο πίστη στην ομάδα για όλα τα προηγούμενα.
ΨΑΧΝΕΙ ΚΑΙ ΨΑΧΝΕΤΑΙ
Τα τελευταία 4 χρόνια, αν εξαιρέσουμε τον Αργύρη Πεδουλάκη -στο πρώτο πέρασμά του- που κράτησε όρθιο τον Παναθηναϊκό στην κοσμογονία του 2012, ο Παναθηναϊκός ψάχνεται. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος παλεύει με νύχια και με δόντια να αποδείξει πως ο σύλλογος είναι πάνω από ονόματα, πάνω από Ομπράντοβιτς, Διαμαντίδη, αλλά με τις κατά καιρούς λανθασμένες επιλογές το μόνο που καταφέρνει είναι να κρατά τον κόσμο εκεί. Στο παρελθόν. Στους ηγέτες, τα ευρωπαϊκά, τις ονειρεμένες βραδιές.
Και ξαφνικά έγινε αυτό που δεν ήθελε, ή μάλλον αυτό που δεικτικά τόνιζε για τον “αιώνιο” αντίπαλο Ολυμπιακό. Αλλαγές προπονητών σαν τα πουκάμισα, διαχείριση κρίσεων χωρίς να βαρά το χέρι στο τραπέζι και πλάνα που πετάγονται στον κάλαθο των αχρήστων γρήγορα ένεκα της ανάγκης επιστροφής στο θρόνο του πρωταθλητή.
Δύο χαμένα πρωταθλήματα δεν σημαίνουν καταστροφή. Δύο χαμένα πρωταθλήματα δεν σημαίνουν πως έσβησε ο κύκλος της επί 15ετίας πιο επιτυχημένης ελληνικής ομάδας. Η άγνοια, όμως, στη διαχείριση κρίσεων και η παλινωδία στις επιλογές εκτός του ότι δίνουν αυτοπεποίθηση στον αντίπαλο να χτίσει τη δική του δυναστεία, δεν ξεκολλούν τον Παναθηναϊκό από το παρελθόν.
ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ’98
Ομπράντοβιτς, Διαμαντίδης και λοιποί γράφτηκαν με χρυσά γράμματα στην ιστορία του συλλόγου. Είναι ιερά Τοτέμ, αποτελούν τη ζωντανή απόδειξη μίας ομάδας που άφησε το αποτύπωμά της στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Τώρα, όμως, τι γίνεται; Με τα “που ‘σαι ρε Ζοτς” και “αχ και να ΄χαμε τον Μητσάρα” δεν κάνεις τίποτε άλλο από το να θυμίζεις τους ηλικιωμένους που νοσταλγούν τον σοσιαλισμό του ’80.
Οι εποχές άλλαξαν, οι συνθήκες επίσης και τώρα καλείται να αλλάξει σελίδα με ομαλό τρόπο. Να πάει στον επόμενο του Πεδουλάκη με πλάνο, στοχοπροσήλωση και -πάνω απ’ όλα- ηρεμία. Όπως εκείνο το ήρεμο καλοκαίρι του ’99 που οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι έγραφαν την πρώτη σελίδα της δυναστείας…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ
