Ακόμα και γι' αυτό που ζήσαμε, σας ευχαριστώ

Ο Σταύρος Καραΐνδρος δεν μπαίνει στη λογική της υπερηφάνιας. Γράφει για τη χαμένη ευκαιρία, για αυτά που μας έδωσε η Εθνική και την ευχαριστεί για τα πρωτόγνωρα συναισθήματα.

30 ΙΟΥΝ 2014

Αυτό που ζήσαμε το βράδυ της Κυριακής το είχαμε σκηνοθετήσει μόνο στο FIFA ή στο Pro. Το είχαμε ζήσει μόνο σε κουβέντες με παρέα. Το είχαμε "δει" μόνο παρακολουθώντας άλλες ομάδες να ζουν αυτή την εμπειρία.

Δεν το είχαμε δει

Το λέγαμε στο γραφείο. Εχουμε δει να παίζουμε σε μεγάλες διοργανώσεις. Εχουμε δει να σηκώνουμε Ευρωπαϊκό. Εχουμε δει να παίρνουμε προκρίσεις την ύστατη στιγμή. Τι δεν έχουμε δει, που λέει και ο ηλικιωμένος στη γνωστή διαφήμιση. Δεν είχαμε, όμως, δει την Ελλάδα να παίζει πέναλτι σε νοκ άουτ ματς του Μουντιάλ και να μένει εκτός. Αποκτήσαμε κι εμείς τη δική μας ιστορία, τον δικό μας Μπάτζιο, τα δικά μας δάκρυα πρωτόγνωρων συναισθημάτων.

Μέχρι εκεί, όμως. Γιατί υπάρχει και η άλλη όψη. Αυτή της χαμένης ευκαιρίας για πρόκριση στα προημιτελικά. Χαμένης ευκαιρίας που την έβγαλε το ματς και όχι η δική μας ανάγκη να κράξουμε. Ο τρόπος παιχνιδιού της Κόστα Ρίκα, ο δικός μας, η ροή του ματς, η αποβολή, το γκολ της ισοφάρισης και το ποδόσφαιρο κατοχής στην παράταση, ήταν πράγματα που θα μπορούσαν να φέρουν ακόμα μία μαγική στιγμή. Οι επιλογές του Φερνάντο Σάντος να μιμηθεί τον Χόγκτσον, να παίξει 4-2-4 και να μη χρησιμοποιήσει κάποιες λύσεις από τον πάγκο που θα έδιναν πράγματα στο ματς, είναι προς συζήτηση. Αλλά δεν είναι της παρούσης.

Από αδιαφορία μέχρι υπερηφάνεια

Της παρούσης είναι τα συναισθήματα που σου βγάζει αυτή η ομάδα. Από αδιαφορία και γκρίνια μέχρι χαρά, συγκίνηση και υπερηφάνεια. Για το τελευταίο μπορεί να γίνει μεγάλη κουβέντα για το κατά πόσο μπορεί να σου επιβάλουν να είσαι υπερήφανος μετά τα όσα ζήσαμε το βράδυ της Κυριακής. Είμαι περήφανος που έγινα μέρος αυτού του πράγματος και θα το διηγούμαι αφού πρώτα το έζησα. Είμαι περήφανος που έζησα τον Γιώργο Καραγκούνη και αυτό που αντιπροσώπευε. Μέχρι εκεί, όμως. Γιατί η περηφάνια από τη γραφικότητα απέχει έντεκα βήματα.

Ευχαριστώ που με κάνουν να νιώσω συναισθήματα που δεν περίμενα να ζήσω από την Εθνική. Ευχαριστώ που με ξεγυμνώνουν, αλλά και με δικαιώνουν. Ευχαριστώ ακόμα και για τα πεναλτι και τον τρόπο που αποκλειστήκαμε. Αυτά που σκηνοθετούσαμε στα video games τα είδαμε μπροστά μας. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος από τούτη την Εθνική εδώ και 10 χρόνια. Μας δίνει πράγματα να θυμόμαστε.