Πως δουλεύει και τι θέλει ο Μαρτίνς

Την ώρα που όλος ο κόσμος ασχολείται με μεταγραφές και ονόματα, έχω την αίσθηση ότι καθοριστική για τη χρονιά που έρχεται στον Ολυμπιακό είναι η άκρη του πάγκου. Το πώς θα προσαρμοστεί και τι θα δώσει στην ομάδα ο Πέδρο Μαρτίνς. Ένας προπονητής που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν και λογικό είναι κάποιοι, στις τάξεις των οπαδών, να αντιμετωπίζουν με δυσπιστία. Κάτι τέτοιο, άλλωστε, δεν είχε γίνει και με τον Μάρκο Σίλβα πριν “δείξει” τη δουλειά του στο γήπεδο;

Για όσους το έχουν ξεχάσει οι “ερυθρόλευκοι” ξεκίνησαν φέτος περίπου από το μηδέν. Πλήρης αναδόμηση υλικού, διάθεση –όπως αποτυπώθηκε και από τα λόγια του Βαγγέλη Μαρινάκη στην επίσκεψη της Δευτέρας- να μην επαναληφθούν τα “χοντρά” περσινά λάθη και όλα από την αρχή. Τη δεδομένη χρονική στιγμή το βασικότερο απ’ όλα τα ζητούμενα στον Ολυμπιακό, λοιπόν, είναι να γίνει ξανά ομάδα με την πλήρη έννοια του όρου.

Κι αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με το ποιοι θα μείνουν και ποιοι θα έρθουν, όσο με το τι γραμμή θα χαράξει ο νέος προπονητής και πως θα την εφαρμόσει στην πράξη. Θα είναι γερά τα θεμέλια για να τοποθετηθούν όπως πρέπει τα υλικά; Δεν μιλάμε για μια στημένη ομάδα, με έναν προπονητή που βρίσκεται χρόνια στον πάγκο της κι έχει δημιουργήσει ήδη το οικοδόμημα. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα περιμέναμε απλώς θα φύγουν όσοι δεν κάνουν για να έρθουν καλύτεροι. Τώρα, όμως, δεν μιλάμε για… μερεμέτια, αλλά για γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή.

ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Στα δικά μου μάτια έχει λογική και ρεαλισμό η προσέγγιση να πατήσει ο νέος Ολυμπιακός σε ελληνικό κορμό. Αν βρεθούν οι κατάλληλοι και ανταποκριθούν (τέτοιες περιπτώσεις είναι ο Λάζαρος και ο Φέτφα), αυτό θα είναι ένα καλό βήμα για να αποκτήσει όχι μόνο ταυτότητα, αλλά και χημεία η ομάδα, το συντομότερο. Όταν χτίζεις από την αρχή θέλεις όσο το δυνατόν περισσότεροι από τους «εργάτες» να μιλούν την ίδια γλώσσα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, για να μη χαθούν στη μετάφραση. Τόσο απλά.

Από την άλλη πλευρά, είναι δεδομένο ότι κάποιοι θα φύγουν και κάποιοι θα έρθουν. Ο Πέδρο Μαρτίνς, στις πρώτες του δηλώσεις είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν θέλει “γκρέμισμα” και αναδόμηση από τα θεμέλια. Πρόσθεσε ότι θα θέλει να γίνουν όσες αλλαγές πρέπει να γίνουν. Είναι δεδομένο πως πέρυσι μαζί με τα ξερά κάηκαν και τα χλωρά. Αν δούμε τους παίκτες που πέρασαν κι έφυγαν ή φεύγουν, ως μονάδες, οι περισσότεροι έχουν αξία, την οποία, όμως, δεν έδειξαν επειδή δεν υπήρχε στην ομάδα αρχή και τέλος.

Είναι λίγος παίκτης ο Οφόε; Ο Ζιλέ; Ο Καρσελά; Ο Μιραλάς; Θεωρώ δεδομένο ότι αν ήταν καλύτερα στρωμένο το τραπέζι, θα ήταν καλύτερο και το δείπνο, αλλά δεν υπήρχε ο κατάλληλος σεφ-προπονητής. Ο Χάσι αποδείχθηκε πολύ λίγος και όσοι από τους παίκτες συμπεριφέρθηκαν μισθοφορικά, πρέπει να τον ακολουθήσουν. Επ’ αυτού ουδεμία αντίρρηση… Δεν ξέρω, ωστόσο, αν κάποιοι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία. Προσωπικά το πιστεύω, αλλά το θέμα είναι τι θα πιστέψει ο προπονητής. Ο νέος προπονητής. Πρέπει, πάντως, να του δοθεί στο 100% αυτή η δυνατότητα: Της επιλογής. Μεταξύ παλιών και νέων. Εδώ η διοίκηση θα πρέπει να φερθεί περισσότερο διπλωματικά παρά εκδικητικά, εκτιμώ για να πάρει ό,τι καλύτερο ο νέος κόουτς…

Ο Πέδρο Μαρτίνς, πάντως, μέχρι τώρα έχει αφήσει θετική αύρα στο αθλητικό κέντρο της ομάδας. Το γεγονός ότι είναι από το πρωί μέχρι το βράδυ μέσα στο γήπεδο, δίπλα στους ποδοσφαιριστές, ασχολείται με όλα, τους προσεγγίζει, τους μιλάει και δείχνει ότι θέλει να αποδώσει δικαιοσύνη, λέει πολλά. Όχι για μας, αλλά για εκείνους. Αν ο παίκτης νιώσει ότι ο προπονητής του είναι δίκαιος, η ομάδα έχει κερδίσει το… μισό παιχνίδι. Ο κάθε ποδοσφαιριστής θα τα δώσει όλα για να πάρει τις ευκαιρίες που του αναλογούν. Θα αυξηθεί έτσι ο ανταγωνισμός. Θα μείνουν ενεργοί οι περισσότεροι, δεν θα τα παρατήσουν, νιώθοντας ότι το ποιοι θα παίξουν είναι προαποφασισμένο από τον κόουτς και δεν αλλάζει…

Αν ο Πορτογάλος το συνεχίσει έτσι, κάτι που είχε πετύχει και ο Μάρκο Σίλβα, και πείσει τους παίκτες ότι πως όποιος αξίζει θα παίζει, αυτή θα είναι η καλύτερη αρχή. Όσοι αξίζουν θα παίζουν κι όσοι δεν παίζουν, θα καταλάβουν ότι πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο.

Κλείνοντας, δύο κουβέντες για τον Μανώλη Σιώπη, ο οποίος πήρε μέρος στην πρωινή προπόνηση, όχι, όμως, και στην απογευματινή, για τους λόγους που διαβάσατε στο “Ευαγγέλιο” του Contra.gr πριν από μερικές ώρες. Είναι γεγονός ότι το αίτημά του για μεταγραφή δεν τέθηκε στο κατάλληλο τάιμινγκ και προκάλεσε έντονη δυσαρέσκεια. Λογικό κι αναμενόμενο…

Ο Ολυμπιακός, ωστόσο, οφείλει μέσα από αυτό το περιστατικό να βγει κερδισμένος. Αν είναι προς όφελος της ομάδας να “φαγωθεί” ο Σιώπης για… παραδειγματισμό, οκ. Δική μου αίσθηση είναι ότι ο 24χρονος άσος απλά εξέφρασε, έστω άκομψα και άκαιρα, την αγωνία και τον προβληματισμό του για να το αν θα είναι απαραίτητος την επόμενη περίοδο. Προφανώς έχει κουραστεί από τα «πήγαινε-έλα» και προτιμά να αναζητήσει μια ευκαιρία στο εξωτερικό, έστω κι αν το πολωνικό πρωτάθλημα δεν είναι ο πιο ελκυστικός προορισμός.

Σε περίπτωση, λοιπόν, που εξακριβωθεί ότι τα κίνητρά του ήταν αυτά και δεν κρύβεται κάτι… περίεργο ή κάποιος δάκτυλος άλλης ομάδας από πίσω, δεν πρέπει –νομίζω- να ληφθεί απόφαση εν θερμώ, αλλά με ψυχραιμία και προς όφελος του συλλόγου. Αν ο σύλλογος και ο προπονητής κρίνουν ότι πρόκειται περί ενός λάθους, έστω και σοβαρού, αλλά ο παίκτης είναι απαραίτητος, ας του δώσουν άλλη μία ευκαιρία… Αν όχι, το μοναστήρι να ‘ναι καλά.