Ο Ρανιέρι, ο Τραπατόνι και το κοστούμι του Κάρα

Ο Βασίλης Τοροσίδης είπε –θεωρώ- την πιο εύστοχη ατάκα, η οποία μπορεί να περιγράψει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τα έργα και τις ημέρες του Κλαούντιο Ρανιέρι στον πάγκο της Εθνικής μας ομάδας. "Και με την ομάδα του χωριού μου να παίζαμε θα χάναμε" δήλωσε ο "Τόρο", ο οποίος έσφιξε τα δόντια για να αγωνιστεί χθες, παρότι τραυματίας! Ποιος να του το έλεγε πριν από τον αγώνα ότι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα θα έχανε από τους ψαράδες των νήσων Φαρόε κι εκείνος θα έφερε στο συγκεκριμένο παιχνίδι και το περιβραχιόνιο του αρχηγού.

Όχι, οι Έλληνες διεθνείς στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν ξέχασαν το ποδόσφαιρο. Ασφαλώς δεν είναι χειρότεροι από τις ομάδες που έχασαν. Ούτε από τη Ρουμανία, ούτε από τη Βόρεια Ιρλανδία ούτε από τους… χθεσινούς –κυριολεκτικά και μεταφορικά- που θα θυμούνται αυτό το παιχνίδι σε όλη τους τη ζωή και θα το διηγούνται κάποτε στα εγγόνια τους.

Ούτε ο Ρανιέρι, όμως, είναι κανένας χθεσινός στους πάγκους. Να μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Μπορεί στο σύντομο διάστημα που βρέθηκε στο τιμόνι του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος να έδινε την εικόνα ανθρώπου που έπεσε με αλεξίπτωτο, αλλά ούτε αυτή είναι η αλήθεια.

Tον "έκαψαν" μόνοι τους

Ο Ιταλός κλήθηκε να συνεχίσει στο δρόμο που χάραξαν ο Ότο Ρεχάγκελ και ο Φερνάντο Σάντος, αλλά εκείνοι που τον επέλεξαν τον "έκαψαν" μόνοι τους. Και εξηγούμαι. Ο Ρεχάγκελ δεν είχε ιδέα για το ελληνικό ποδόσφαιρο όταν επιλέχθηκε, αλλά η τότε διοίκηση της ΕΠΟ φρόντισε να τον θωρακίσει με τους κατάλληλους ανθρώπους, οι οποίοι και του άνοιξαν τα μάτια τουλάχιστον στο διάστημα της προσαρμογής.

Ο Πορτογάλος διάδοχός του δεν είχε την ίδια ανάγκη, καθώς ήξερε το ελληνικό πρωτάθλημα και τις δυνατότητες των διεθνών σαν την τσέπη του καφέ δερμάτινου μπουφάν, το οποίο έκανε χρόνια να αποχωριστεί, μάλλον για γούρι. Ο Ρανιέρι, ωστόσο, δεν είχε τίποτα απ’ όλα τα παραπάνω. Από τις πρώτες του κλήσεις για την πρεμιέρα με τη Ρουμανία φάνηκε ότι κάτι δεν πάει καλά. Ότι ο άνθρωπος δεν ξέρει πού ήρθε και τι πρέπει να κάνει...

Τότε, λοιπόν, δεν βρέθηκε ένας στην ΕΠΟ που να φροντίσει αν μη τι άλλο να προστατεύσει την επένδυση. Γιατί περί επένδυσης πρόκειται όταν προσλαμβάνεις στην Εθνική έναν προπονητή με συμβόλαιο που προβλέπει ετήσιες αποδοχές κοντά στο εκατομμύριο. Τον άφησαν μόνο του, εντελώς αβοήθητο, να καλεί όποιον να ‘ναι και ό,τι να ‘ναι.

Η καλή, όπως και η κακή μέρα, από το πρωί φαίνεται. Με τον Ρανιέρι φάνηκε από το ξημέρωμα. Ο έλεγχος χάθηκε μαζί με τη συνοχή, το πάθος και η ενέργεια αυτής της ομάδας έμεινε στη Βραζιλία με αποτέλεσμα να μη μείνει τελικά τίποτα όρθιο. Μάρτυράς μου και ο… Τζαλακώστας!

Δίκαια απομακρύνεται

Ο Ρανιέρι φταίει για πολλά και δικαίως θα απομακρυνθεί από τον πάγκο της Εθνικής. Όταν ο αρχηγός της, εξάλλου, δηλώνει περίλυπος ότι θα έχανε και από την ομάδα του χωριού του είναι σαφές ότι δεν πάει παρακάτω. Το θέμα, όμως, είναι να γίνει μάθημα το πάθημα. Θα γίνει; Πολύ αμφιβάλω. Είμαι κι εγώ της άποψης ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι και σε αυτή την περίπτωση δεν αναφέρομαι στον Κλαούντιο, αλλά στην ηγεσία της ΕΠΟ. Μπορεί οι προθέσεις των ανθρώπων της, ως προς την επιλογή του νέου κόουτς, να ήταν οι καλύτερες, μπορεί από το σύνολο των υποψηφίων να επέλεξαν το πιο μεγάλο "όνομα", αλλά φάνηκε ξεκάθαρα ότι δεν είχαν τη γνώση και την ικανότητα να τον υποστηρίξουν.

Σίγουρα σε μια μεταβατική περίοδο, χρειάζεται χρόνος και υπομονή. Σε κάθε νέα αρχή, όμως, οφείλεις να σεβαστείς και το παρελθόν. Δεν τα αλλάζεις όλα μέσα σε μια νύχτα. Κρατάς ότι χρήσιμο υπάρχει, το πλαισιώνεις όπως πρέπει και προχωράς. Εκτός κι αν κάποιοι νόμιζαν ότι με το να δώσουν ένα κοστούμι του Γιώργου Καραγκούνη έγινε η δουλειά…

Τραπατόνι;

Πριν από μερικές ώρες το Contra.gr αποκάλυψε θέμα Τραπατόνι για την επόμενη μέρα της Εθνικής ομάδας. Όνομα; Τεράστιο. Εμπειρία; Ανεκτίμητη! Γνώση; Ατελείωτη. Κίνητρο; Μηδενικό! Ειλικρινά τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς από τον 75χρονο Ιταλό;

Το όλο εγχείρημα μου φέρνει έντονα στο μυαλό ορισμένους μεγάλους ποδοσφαιριστές, οι οποίοι δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι έφτασε το πλήρωμα του χρόνου και επιμένουν να παίζουν μπάλα με τον αναπόφευκτο κίνδυνο κάποια στιγμή να ξεφτιλιστούν. Ο Τραπατόνι έχει "πεθάνει" -προπονητικά- και το ξέρουν όλοι εκτός, ίσως, από τον ίδιο. Εμείς θα τον "αναστήσουμε";

Nεαρός και φιλόδοξος

Κατά την ταπεινή μου άποψη, τη δεδομένη χρονική στιγμή ίσως είναι καλύτερη ιδέα να αναλάβει τα ηνία ένας νεαρός και φιλόδοξος προπονητής. Ακόμη κι Έλληνας γιατί όχι; Σχεδόν όλες οι Εθνικές ομάδες του πλανήτη έχουν ντόπιο προπονητή. Εμείς πάντα πρέπει να είμαστε η εξαίρεση;

Ποιος μπορεί να είναι αυτός, ας το αποφασίσουν οι αρμόδιοι. Προσωπικά θα πόνταρα σε μια τέτοια περίπτωση προπονητή και θα επέλεγα κάποιον ο οποίος να έχει όχι μόνο τη γνώση και την επιθυμία, αλλά και τη "φλόγα" για να τη μεταδώσει ξανά και στους ποδοσφαιριστές. Κάποιον που να τους ξέρει καλά και να μπορεί να μιλήσει την ίδια γλώσσα.

Αυτό έχουν ανάγκη για να πάρουν μπρος, να πιστέψουν ξανά στους εαυτούς τους, να θυμηθούν τι έκαναν –μαζί με κάποιους άλλους- μέχρι πριν από μερικούς μήνες και πάνω απ’ όλα να γίνουν ξανά ΟΜΑΔΑ. Από τη στιγμή, άλλωστε, που το τρένο της πρόκρισης χάθηκε νωρίς και δεν προλαβαίνουμε μάλλον ούτε το τελευταίο βαγόνι, τουλάχιστον ας δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για να ανέβουμε στο επόμενο. Τόσο απλά…

Διαβάστε ακόμη:

Τραπατόνι για Εθνική Ελλάδας!

Σαρρής: "Ατυχέστατη η επιλογή προπονητή, αναλαμβάνω την ευθύνη"

Τελειώνει ο Ρανιέρι

Ελλάδα-Νησιά Φαρόε 0-1 (VIDEO)