Ο Μέσι, ο Νικολάου, ο Λεμονής κι ο ΠΑΟΚ

Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που μπορεί κάποιος να γράψει και να σταθεί παρακολουθώντας τα 90+ λεπτά της αναμέτρησης ανάμεσα στη Μπαρτσελόνα και τον Ολυμπιακό. Για να μην πάμε μακριά τη βαλίτσα ήταν δεδομένο ότι οι “ερυθρόλευκοι” θα παραταχθούν με πολλές αλλαγές και πολλά τρεχαντήρια στο τερέν του “Καμπ Νόου”. Έτσι όπως έχει εξελιχθεί η κατάσταση στο πρωτάθλημα, ήταν λογικό, αναμενόμενο και ρεαλιστικό, να πάρουν ανάσες κάποιοι παίκτες και κάποιοι άλλοι το βάπτισμα του πυρός στον “μπλαουγκράνo” ωκεανό.

Ο Τάκης Λεμονής παρέταξε μια φουλ… αμυντική ενδεκάδα, χωρίς “καθαρό” επιθετικό, αφού ήξερε ότι μόνο με απειλή… όπλου θα μπορούσαν οι παίκτες του να σταματήσουν τον Μέσι και την παρέα του. Από την άλλη, ωστόσο, δεν δίστασε να ρίξει στα βαθιά πιτσιρικάδες όπως ο Νικολάου, ο Ανδρούτσος, ο Κούτρης.

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΕΓΙΝΕ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Έχει ανάγκη και ο Ολυμπιακός και το ελληνικό ποδόσφαιρο νέα παπούτσια από τον τόπο μας και οι μικροί ό,τι είχαν να δώσουν το έδωσαν. Ο Νικολάου που παίζει σερί βασικός από την ημέρα της αλλαγής στην τεχνική ηγεσία, μπορεί να ήταν “μέσα” στα δύο γκολ της Μπάρτσα, αλλά κέρδισε πολλά περισσότερα. Άλλος στη θέση του θα ήταν με κομμένα γόνατα μετά το αυτογκόλ στο 18ο λεπτό. Ο 19χρονος στόπερ, όμως, δεν κατάλαβε τίποτα…

Το δήλωσε και στη συνέχεια: “Μαθαίνουμε από τα λάθη μας και προχωράμε”. Αυτό το “προχωράμε”, το “πέφτουμε και σηκωνόμαστε ξανά” δηλαδή, είναι που θα καθορίσει το -λαμπρό, όπως προδιαγράφεται- μέλλον του. Δεν μάσησε ο μικρός. Το έδειξε και στο φάουλ του 60ού λεπτού έστω κι αν προκάλεσε το 2-0, στο οποίο φταίει πολύ περισσότερο ο Προτό, παρά ο ίδιος που έκανε το -άγαρμπο και σκληρό- τάκλιν στο ημικύκλιο.

Το θράσος του Δημήτρη, ενός παιδιού πολύ συνεσταλμένου, συνετού και με κατεβασμένο κεφάλι έξω από το γήπεδο, φάνηκε ακριβώς εκεί. Στο ότι είχε τα ψυχικά αποθέματα, τα ποδοσφαιρικά “άντερα”, να κλαδέψει κοτζάμ Μέσι. Επικίνδυνο παιχνίδι; Ναι. Κίτρινη κάρτα; Ναι. Πρέπει να το λέει και η καρδιά σου, ωστόσο, να είσαι αμούστακος και να μην κωλώνεις απέναντι στον –για πολλούς, μεταξύ των οποίων και η αφεντιά μου- κορυφαίο του πλανήτη.

Και ντρίμπλες έφαγε ο νέος Ρέτσος του Ολυμπιακού και λάθη έκανε, αλλά δεν το έβαλε κάτω ποτέ! Ακόμη εκεί θα ήταν και θα πάλευε, αν δεν είχε σφυρίξει τη λήξη ο διαιτητής.

Νέος Ρέτσος έγραψα; Λάθος. Ο Νικολάου ήταν για πολλά χρόνια Διόσκουρος του νέου αποκτήματος της Λεβερκούζεν. Μαζί άρχισαν (με διαφορά μερικών μηνών). Μαζί ανέβηκαν τα σκαλοπάτια, “μεγάλωσαν” ποδοσφαιρικά. Είναι φίλοι “κολλητοί”. Μαζί πιθανότατα θα φτάσουν και στο πιο υψηλό ποδοσφαιρικό επίπεδο, ενδεχομένως με διαφορετικές φανέλες και ίδια εκείνη της Εθνικής ομάδας.

Έχασε ένα -χαμένο πριν αρχίσει- ματς ο πρωταθλητής Ελλάδας, αλλά κέρδισε τον επόμενο στόπερ του. Πού θα κάνει πίσω από εδώ και πέρα ο Νικολάου; Ποιος αντίπαλος θα τον τρομάξει όταν τα έχει βάλει με έναν σύγχρονο Θεό του ποδοσφαίρου; Αυτή του η εμπειρία είναι δώρο καριέρας και ζωής, μαζί με την προηγούμενή του παρουσία στον αγώνα με τη Γιουβέντους.

Ο ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΝΤΟ

Πάμε παρακάτω… Για όσους παρακολουθούν το ρεπορτάζ, η συμμετοχή του Ανδρούτσου έγινε για πολύ συγκεκριμένους λόγους που αποτυπώθηκαν και στα στατιστικά του αγώνα. Έτρεξε πιο πολύ απ’ όλους, ήταν παντού στο μαρκάρισμα, αλλά σε τέτοιου είδους παιχνίδια παίζει ρόλο και η εμπειρία. Κυρίως στο δημιουργικό-επιθετικό σκέλος που μιλούν οι προσωπικότητες και τα… χιλιόμετρα που έχει διανύσει ο καθένας. Δεν έχω καμία αμφιβολία για την αξία του 20χρονου πασπαρτού. Ό,τι είχε να δώσει το έδωσε και με το παραπάνω, αλλά από τη στιγμή που η Μπάρτσα έμεινε με δέκα από το 42’, λόγω της ανοησίας του Πικέ, θα έπρεπε στα δικά μου μάτια να είναι η πρώτη αλλαγή…

Μέσα ο Πάρντο από την ανάπαυλα που πάντα βγάζει ενέργεια και ανακατεύει την κατάσταση όταν έρχεται από τον πάγκο και δη σε τέτοια παιχνίδια (πήγε μόνος του να γυρίσει το ματς με τη Σπόρτινγκ για να μην ξεχνιόμαστε με δύο γκολ). Μέσα και ο Φορτούνης αντί του αναιμικού κι εκτός τόπου και χρόνου, για ακόμη μία φορά, Τζούρτζεβιτς.

Δεν κατάλαβα, επίσης, για ποιο λόγο πρώτη αλλαγή και μάλιστα από το 53’ ήταν ο Γκιγιόμ Ζιλέ, ο οποίος είχε σταθεί μια χαρά κι έχει αντοχές -μετά και τις ανάσες που πήρε τελευταία- να παίξει όχι μόνο δύο ημίχρονα, αλλά και… παράταση. Ο Οφόε ήταν… σκασμένος που πάλευε μόνος του με τα θηρία για ένα ημίχρονο και βγήκε στο 72′. Έπρεπε να βγει νωρίτερα και να μπει ο Φορτούνης που -ό,τι κι αν λέμε- είναι ο πιο χαρισματικός Έλληνας παίκτης και πρόλαβε να το αποδείξει για μία ακόμη φορά. Μέχρι και η ασίστ για την κεφαλιά-οβίδα του Νικολάου στο 90’ δική του ήταν…

Επειδή δεν μου αρέσει να κάνω τον μετά… αγώνα προφήτη, να κρίνω εκ του ασφαλούς κι εκ του αποτελέσματος, βάζω εδώ τελεία και πάω απέναντι. Τι κι αν βγήκε ο Πικέ; Τι κι αν πολλοί αναρωτήθηκαν αν κάνει… χάρη στον Ολυμπιακό ο Βαλβέρδε που έβγαλε στο ημίχρονο και τον… δαίμονα Ντεουλοφέου, κορυφαίο του πρώτου μέρους, για να προσθέσει δεύτερο στόπερ τον “σκύλο” Μασεράνο.

Ο Μέσι έπαιξε για δύο και για πλάκα! Τραβήχτηκε δεξιά και καθάρισε το παιχνίδι μέσα σε πέντε λεπτά. Ένα γκολ, μια ασίστ (στο 3-0) και τέλος. Όπως είπε και ο Λεμονής την παραμονή του αγώνα μόνο αν τον κλειδώσεις στα αποδυτήρια μπορείς να γλιτώσεις. Ένας είναι ο “κοντός” και θαυμαστά τα έργα του.

ΤΟ “ΝΑΙ ΜΕΝ ΑΛΛΑ” ΜΕ ΠΡΟΤΟ

Πάμε και στο τελευταίο “κεφάλαιο”: Τερματοφύλακας. Ο Σίλβιο Προτό έσωσε τον Ολυμπιακό από άλλα τόσα γκολ και επ’ αυτού καμία αντίρρηση, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, με τις συνολικές “τελικές” του ματς στο 16-2. Θεωρώ άδικο, ωστόσο, όταν έχει δεχθεί τόσο σκληρή -και σε έναν βαθμό άδικη- κριτική ο Στέφανος Καπίνο, να μην επισημαίνονται και τα λάθη του –πολύ κατά 10 χρόνια μεγαλύτερου, άρα πολύ πιο έμπειρου- Βέλγου πορτιέρε.

Το 2-0 είναι… ευγενική χορηγία για να φτάσει ο Μέσι τα 100 γκολ στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Φέρει ευθύνη 100%, καθώς η μπάλα καταλήγει στο κέντρο της εστίας του. Επίσης, σε κάθε του έξοδο, τομέας που έχει αδυναμίες και ο Καπίνο, υπάρχει θέμα. Δύο φορές βγήκε καθυστερημένα στον αγώνα με τον Πανιώνιο και οι αντίπαλοι πέρασαν τη μπάλα δίπλα του στο πρώτο και το τρίτο γκολ. Χθες στη φάση με την κεφαλιά του Παουλίνιο στο δοκάρι ακόμη βγαίνει, αλλού γι’ αλλού.

Με μια λέξη, είναι ασταθής. Έχει αρετές, έχει και ζητήματα. Έχει εμπειρία, έχει και σκαμπανεβάσματα. Σε τελική ανάλυση, καλύτερα να επενδύσεις σε έναν 23χρονο τερματοφύλακα που θες να έχεις για χρόνια κάτω από τα δοκάρια κι ας κάνει λάθη, παρά σε έναν που σήμερα είναι κι αύριο δεν είναι. Όποιος δεν με πιστεύει ας ρωτήσει και την άποψη του Αντώνη Νικοπολίδη που έπαιζε μέχρι τα 40. Κάτι παραπάνω θα ξέρει…

Σε ό,τι αφορά τον αγώνα με τον ΠΑΟΚ, έχουμε μέρες μπροστά, αλλά στο δικό μου μυαλό η ιστορία είναι πολύ απλή. Θες το 8ο σερί πρωτάθλημα να γράψεις ιστορία; Σε αυτό το ματς, δαγκώνεις σίδερα. Όπως και στο επόμενο, της Λεωφόρου κι ας έχει προβλήματα ο Παναθηναϊκός. Κι αν δεν σε θέλει η μπάλα, ok. Υπάρχει και το απρόβλεπτο ή το απρόοπτο στο ποδόσφαιρο.

Όπως έγινε, για παράδειγμα, με τον Πικέ που με ένα καράβι εμπειρία και απίστευτες παραστάσεις, είδε δύο -χαζές- κάρτες μέσα σε μισή ώρα. Σε ματς-τίτλου, όμως, ή τελικούς, όπως χαρακτήρισαν τον αγώνα της Κυριακής ήδη και οι δύο “μονομάχοι”, αποδεικνύεις ευκαιρίας δοθείσης, μπροστά στον κόσμο σου, ότι η καρδιά του πρωταθλητή χτυπάει δυνατά, πιο δυνατά από εκείνες των άλλων διεκδικητών. Απλά πράγματα…