Με το καλό του κοστούμι στον τελευταίο χορό του Αμπιντάλ
Το αυτονόητο του Μίτσελ στην επίθεση, ο Μπενίτες που πήρε το όπλο του, ο ψύχραιμος Σιόβας και η αποθέωση του Αμπιντάλ. Ο Σταύρος Γεωργακόπουλος σχολιάζει το άνετο πέρασμα του Ολυμπιακού από την έδρα της Καλλονής.
Την καλύτερη του φετινή εμφάνιση από το ξεκίνημα του πρωταθλήματος πραγματοποίησε στη Μυτιλήνη ο Ολυμπιακός στον τελευταίο χορό του Ερίκ Αμπιντάλ και πάτησε ξανά στην κορυφή της βαθμολογίας, περιμένοντας την κυριακάτικη αναμέτρηση του ΠΑΟΚ στη Λιβαδειά.
Κόντρα σε μία ομάδα η οποία δεν είχε δεχθεί ούτε γκολ στο «σπίτι» της οι «ερυθρόλευκοι» έφτασαν στη νίκη με υγιεινό περίπατο. Κι επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο υπήρξαν λόγοι που θα τραγουδούσε και ο Γιάννης Πλούταρχος για να φτάσουμε σε αυτό το επιβλητικό 0-5.
Μπορεί ο Ολυμπιακός να αγωνίστηκε για μία ακόμη φορά χωρίς εξτρέμ, αλλά ο Μίτσελ έπραξε τουλάχιστον το αυτονόητο στην επίθεση χρησιμοποιώντας μαζί από το πρώτο λεπτό τον Μήτρογλου και τον Μπενίτες. Δεν γίνεται η ομάδα που δημιουργεί από το ξεκίνημα της περιόδου τις περισσότερες τελικές προσπάθειες ανά αγώνα (17 κατά μέσο όρο) και να μην έχει δεύτερο παίκτη να πατά στην αντίπαλη περιοχή σε κάθε φάση.
Είχε δύο και όχι μόνο σκόραρε πέντε φορές, αλλά έφτασε στη νίκη χωρίς ιδιαίτερο άγχος και πολύ ιδρώτα. Οι γηπεδούχοι κόντραραν τους «ερυθρόλευκους» μόνο για ένα ημίχρονο, αλλά στο β’ μέρος ο αγώνας εξελίχθηκε σε παράσταση για έναν ρόλο. Οι πρωταθλητές έχοντας ως παρακαταθήκη το γρήγορο 0-1 του Μανιάτη, ο οποίος είχε σκοράρει και πέρυσι κόντρα στην Καλλονή στο αντίστοιχο ματς που έγινε στο ΟΑΚΑ, μπήκαν ακόμη πιο δυνατά στο τερέν, αύξησαν την επιθετική τους ισχύ και πέτυχαν άλλα τέσσερα γκολ με χαρακτηριστική άνεση και τρεις διαφορετικούς σκόρερ.
Η μεγάλη διαφορά, ωστόσο, του Ολυμπιακού σε σχέση με προηγούμενα παιχνίδια του, η οποία και βελτίωσε σημαντικά την εικόνα, απελευθερώνοντας την ομάδα στο επιθετικό σκέλος, ήταν ότι λειτούργησε άψογα στην ανασταλτική λειτουργία.
Η παρουσία του πάντα ψύχραιμου Σιόβα, ο οποίος παίζει πρώτα με το μυαλό και μετά με τα πόδια, ανέδειξε και την ποιότητα του Αμπιντάλ που κράτησε το καλύτερο για το τέλος. Ο Γάλλος στην τελευταία του παράσταση πάνω στο χορτάρι θύμισε τον Ερίκ της Μπαρτσελόνα. Θέλοντας να αφήσει μια γλυκιά ανάμνηση στα εκατομμύρια των θαυμαστών του, έκανε το πιο μεστό, το πιο ολοκληρωμένο και το μοναδικό αλάνθαστο παιχνίδι του με την ερυθρόλευκη φανέλα.
Το κεντρικό αμυντικό δίδυμο του Ολυμπιακού στάθηκε στο ύψος του και υπό μία έννοια είναι κρίμα που ο Αμπιντάλ σταματά τώρα που βρήκε τον καλύτερο παρτενέρ του στα μετόπισθεν. Από ‘κει και πέρα, ο ρόμβος του Μίτσελ δούλεψε καλά σε γενικές γραμμές, καθώς τα όποια λάθη του ξεκινήματος διορθώθηκαν στη διάρκεια του αγώνα, ενώ και η επίθεση πετούσε φωτιές μετά από την ανάπαυλα.
Σε αυτό το διάστημα καταλάβαμε ότι και ο Μπενίτες ξέρει να βάζει γκολ, επειδή κάποιοι είχαν απορίες για το νεαρό Παραγουανό. Ο Χόρχε πήρε το όπλο του, πέτυχε δύο υπέροχα τέρματα κι έφτασε μια ανάσα από ένα τρίτο ακόμη καλύτερο. Είναι ξεκάθαρο πως όσο ο Ολυμπιακός παίζει με δύο προωθημένους τα πράγματα θα πηγαίνουν καλύτερα και για τον Μήτρογλου και για τον παρτενέρ του, αλλά και για τους Τσόρι, Κασάμι, οι οποίοι θα έχουν περισσότερες επιλογές στην τελική πάσα. Κάτι που με άλλα λόγια σημαίνει πως η ομάδα θα πάψει να είναι προβλέψιμη όπως ήταν στα περισσότερα παιχνίδια της από το ξεκίνημα της σεζόν.
Το κατάλαβε ο Μίτσελ, το θυμηθήκαμε κι εμείς ότι αυτή η ομάδα είναι από τη φύση της επιθετική. Δεν γίνεται με κατοχή μπάλας που ξεπερνά στα περισσότερα παιχνίδια το 60% και να σκοράρει με το σταγονόμετρο. Αφού δεν φτάνει ένας στράικερ, παίζει κι ένας δεύτερος δίπλα του και όλα γίνονται πιο απλά. Αρκεί αμφότεροι να μην περιμένουν τη μπάλα στα πόδια, αλλά να συμμετέχουν στο παιχνίδι δίνοντας στηρίγματα και ανοίγοντας χώρους.
Αφού έγιναν τα αυτονόητα, λοιπόν, και με δεδομένο το κίνητρο της επιστροφής στην πρώτη θέση, όλα πήγαν καλά για τον Ολυμπιακό πριν πέσει η αυλαία του 2014. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να συμβεί κάτι διαφορετικό στο «αντίο» του Ερίκ Αμπιντάλ, τον οποίο όχι μόνο οι παίκτες του, αλλά όλοι όσοι βρέθηκαν στο γήπεδο, τίμησαν όπως του άξιζε!
Να πού ακόμη και στο ελληνικό πρωτάθλημα της μιζέριας, των «σκανδάλων» και της ατελείωτης λάσπης υπάρχουν ορισμένες στιγμές που μας κάνουν υπερήφανους. Όσους τουλάχιστον αγαπάμε ακόμη αυτό το άθλημα…
.jpg)
