Έτσι έζησα τον Τζόλε…

Λένε ότι ένας ποδοσφαιριστής, όσο καλός κι αν είναι, δεν μπορεί να νικήσει μια ομάδα. Θα συμφωνήσουμε, ωστόσο, ότι στην ιστορία του αθλήματος υπήρξαν ποδοσφαιριστές που λειτούργησαν καταλυτικά στην πορεία ενός συλλόγου και επηρέασαν το μέλλον του. Μια τέτοια περίπτωση αποτέλεσε για τον Ολυμπιακό ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς. Ο μεγάλος αρχηγός του Θρύλου, ο –κατά τεκμήριο και εκ του αποτελέσματος- καλύτερος ξένος που αγωνίστηκε ποτέ στο ελληνικό πρωτάθλημα, ο οποίος στην πορεία έγινε πιο Έλληνας από τους Έλληνες και παραμένει…

Ο γεννημένος στο Κραγκούγεβατς της Σερβίας, Πρέντραγκ που έγινε περισσότερο γνωστός ως Τζόλε και στη χώρα μας "βαφτίστηκε" Πέτρος από εκείνους που τον έζησαν και τον αγάπησαν, ήταν ίσως το μεγαλύτερο "λαχείο" που κλήρωσε στα χέρια του Σωκράτη Κόκκαλη. Εκείνος που ανακάλυψε τον πρώτο λαχνό δεν ήταν άλλος από τον πρώην πρόεδρο του Πανηλειακού, τον πανέξυπνο Σάκη Σταυρόπουλο.

Τότε ο Τζόλε ήταν μέλος της μεγάλης του Ερυθρού Αστέρα σχολής. Δεν είχε κάνει, όμως, ούτε μια επίσημη συμμετοχή με την πρώτη ομάδα, όταν ήρθε στον Πύργο για μόνιμη εγκατάσταση σε ηλικία 20 ετών. Το πολύ σημαντικό, όμως, ήταν πως έφτασε στη χώρα μας σαν έτοιμος από καιρό και "ορκισμένος" να αρπάξει την ευκαιρία, έστω αν ξεκίνησε από τα αλώνια της Γ’ Εθνικής για να φτάσει στα σαλόνια του Champions League και να δρέψει δάφνες δόξας από την κατάκτηση 12 πρωταθλημάτων!

Σαν τη μύγα μες στο γάλα

Για πρώτη φορά τον "τσέκαρα" από κοντά τον Δεκέμβρη του 1995 σε ένα παιχνίδι φιλανθρωπικού χαρακτήρα, στο οποίο είχε πάρει μέρος η αφρόκρεμα της τότε πρώτης κατηγορίας. Ξεχώριζε όπως η μύγα μέσα στο γάλα. Άλογο πραγματικό, κολλούσε τη μπάλα στο αριστερό και αμόλαγε… καλούμπα. Θυμάμαι τα σχόλια των διπλανών μου, κάποιοι από τους οποίους ήταν μεγαλοστελέχη κορυφαίων ελληνικών συλλόγων, αλλά και "ιερών τεράτων" της εποχής που κουνούσαν το κεφάλι με θαυμασμό σε κάθε του ενέργεια…

Λίγους μήνες αργότερα για την απόκτησή του, παρέα με τον "Διόσκουρο" Στέλιο Γιαννακόπουλο, στήθηκε τρελό πανηγύρι. Αρχικά είχε θεωρηθεί δεδομένο ότι θα ντυθούν στα πράσινα, αφού ο Γιώργος Βαρδινογιάννης ξεκίνησε το έντονο πρέσινγκ πρώτος απ’ όλους, αλλά δεν έφτασε στο γκολ. Κάποια στιγμή, μπήκε σφήνα η ΑΕΚ του Τροχανά, με απίθανα για την εποχή λεφτά, αλλά στην τελική ευθεία ο Σωκράτης Κόκκαλης τους άρπαξε, άφησε τους άλλους μνηστήρες στα κρύα του λουτρού και απέκτησε δύο από τα κορυφαία "εργαλεία" του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ο πιο... γήινος

Ο Τζόλε από τότε μέχρι τώρα, παρέμεινε ένας από τους πιο… γήινους σταρ του ποδοσφαίρου μας που έχω γνωρίσει. Πάντα είχε άποψη, ήταν ενημερωμένος και απόλυτα συνειδητοποιημένος για το τι συμβαίνει γύρω του, αλλά ουδέποτε απέκτησε "ύψος" και τουπέ. Σε αντίθεση με κάποια αστεράκια που μόλις κάνουν πέντε καλά ματς αποκτούν ξαφνικά μούρη και θυμίζουν Καρδινάλιο, ο Πέτρος δεν μπήκε ποτέ σε αυτή την κατηγορία. Δεν περίμενε απ’ όποιον τον πλησίαζε να τον χαιρετήσει για να ανταποδώσει. Προσιτός, ευγενέστατος, χαμογελαστός, με διάθεση για χιούμορ, όλο και κάποιον θα έβρισκε να πειράξει, αλλά ουδέποτε το "έπαιξε" καμπόσος…

Όσες φορές έτυχε να τον πλησιάσουμε για μία δήλωση ή έστω μια φιλική κουβεντούλα στο πόδι στη διάρκεια μιας προετοιμασίας ή μετά από αγώνα, ήταν πάντα μετρημένος και σοβαρός, αλλά ουδέποτε απόμακρος. Είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ήταν ακομπλεξάριστος, δεν είχε ανάγκη κανέναν και γι’ αυτό ήταν πάντα δεκτικός και συζητήσιμος.

Τα μεγαλύτερα προσόντα του, μεγαλύτερα ίσως από τον ελαφίσιο διασκελισμό και την απαράμιλλη τεχνική, ήταν το κοφτερό μυαλό του και η απίστευτη ψυχραιμία του. Μέσα στο παιχνίδι όποιος δεν ήξερε τι να κάνει τη μπάλα ή έβλεπε τα σκούρα την ακουμπούσε στον Τζόλε. Δεν είναι υπερβολή ότι σχεδόν σε κάθε μεγάλο παιχνίδι της εποχής του με την ερυθρόλευκη φανέλα (σ.σ. όλες του οι φανέλες ήταν σε κόκκινο και άσπρο. Τυχαίο; Μάλλον όχι…) ήταν ένας από τους μεγάλους πρωταγωνιστές. Για να το γράψω ανάποδα είναι μετρημένα στα δάκτυλα τα παιχνίδια που έκαιγε η μπάλα και ο Πέτρος δεν ξέφευγε από τη μετριότητα.

"Κρύο αίμα"

Ο ρόλος του ήταν καταλυτικός και μέσα στα αποδυτήρια. Παρότι στα χρόνια που μεσουρανούσε από την ομάδα του Ολυμπιακού πέρασαν παίκτες με τεράστια προσωπικότητα, ο δικός του λόγος ήταν από εκείνους που μετρούσε περισσότερο, πριν καν βάλει στο μπράτσο το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Δεν άφηνε τα αισθήματά του να τον κυριεύσουν, είχε πάντα "κρύο αίμα" και αυτό φαινόταν όχι μόνο μέσα στο γήπεδο, αλλά κι έξω από αυτό. Σταθερός στα "θέλω" και τις απόψεις του, παντρεύτηκε την Έλενα με την οποία είναι μαζί από τα χρόνια του Πανηλειακού, ενώ έξω από τον Πύργο έχουν φτιάξει πλέον το εξοχικό τους, το οποίο επισκέπτονται σε κάθε ευκαιρία…

Ο Τζόρτζεβιτς ήταν ως παίκτης, αλλά και ως άνθρωπος παντός καιρού. Με την ίδια ευκολία μπορεί πλέον ως μάνατζερ να μιλήσει με διασημότητες του ποδοσφαίρου και να πάρει μέρος σε σημαντικά deal, ενώ την επόμενη μέρα μπορεί να πάρει το αυτοκίνητο, να πάει στον Πύργο και να αράξει για καφεδάκι με παλιούς φίλους και πρώην συμπαίκτες.

Ένα κουσούρι είχε όλα αυτά τα χρόνια, το τσιγαράκι, το οποίο, ωστόσο, δεν τον εμπόδισε να πετύχει όλα όσα πέτυχε πάνω στο χορτάρι. Κάποια στιγμή είχε γίνει ανέκδοτο εντός του Ρέντη πως όποιος κάπνιζε κι έμενε από τσιγάρα, πήγαινε στον Τζόλε, ο οποίος δεν υπήρχε περίπτωση να ξεμείνει. Ήταν η μικρή του αμαρτία, αλλά όπως λένε και οι παλαιοί "ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω"… Ή σε ελεύθερη μετάφραση "δείξε μου κάποιον που δεν κάνει λάθη να σου δείξω κάποιον που δεν κάνει τίποτα".

Ο Τζόλε ήταν –πέρα απ’ όλα τ’ άλλα- "πιστό σκυλί" για τον κάθε προπονητή. Όλοι μα όλοι οι προπονητές που συνεργάστηκε έπιναν νερό στο όνομά του, όχι μόνο επειδή ήταν παικταράς, αλλά επειδή ήταν δουλευταράς, άκουγε με σκυμμένο κεφάλι και τα έδινε όλα μέσα στο γήπεδο, ενώ ξεχώριζε για την πολύ ισχυρή του προσωπικότητα.

Βρήκε την... Ιθάκη του στον Ολυμπιακό

Μπορεί να μην έλεγε πολλά, αλλά ήξερε πότε και πού θα χρησιμοποιήσει την κάθε λέξη. Ως αρχηγός, σπάνια θα διαμαρτυρόταν σε διαιτητή. Όταν το έκανε, όμως, ήξερε πως έχει δίκιο. Δεν έγινε ποτέ "καραγκιόζης" για τη λεζάντα, δεν πούλησε ποτέ "οπαδιλίκι", δεν ήταν από εκείνους που χτίζουν καριέρες πάνω στις δημόσιες σχέσεις. Μπορεί να μην τσακωνόταν, ούτε να είχε αντεγκλήσεις στην πολύχρονη καριέρα του, αλλά έκανε τις επιλογές του με αυστηρά κριτήρια. Γι’ αυτό και οι φίλοι του είναι… μόνιμοι εδώ και πολλά χρόνια.

Στα χρόνια της προεδρίας του Σωκράτη Κόκκαλη, ο Τζόλε ήταν ο ένας από τους δύο παίκτες που σύμφωνα με την παραδοχή του πρώην προέδρου ζητούσε την άποψή τους για την ομάδα όταν έκρινε ότι αυτό ήταν απαραίτητο. Ο έτερος ήταν ο Αντώνης Νικοπολίδης από το 2004 και μέχρι να κρεμάσει τα γάντια του. Οι δύο τους είχαν βρεθεί πολλές φορές αντίπαλοι σε "αιώνια" ντέρμπι, με τον Τζόλε να μετρά περισσότερες επιτυχίες. Από τότε που ξεκίνησε η κοινή του συνύπαρξη στου Ρέντη, ωστόσο, έγιναν καλοί φίλοι και μοιράζονταν το ίδιο δωμάτιο…

Είναι ατελείωτες οι ιστορίες που μπορεί να γράψει και να θυμηθεί κανείς για τον Τζόλε. Κάποιες από αυτές τις θυμάται ή τους τις θυμίζουν στο περιθώριο των αγώνων του Ολυμπιακού στο "Καραϊσκάκη". Δεν λείπει ποτέ από τα επίσημα του φαληρικού σταδίου, καθώς "το αίμα, νερό δεν γίνεται…". Πάντα σεμνός και διακριτικός είναι εκεί για τη μεγάλη και παντοτινή του αγάπη.

Την ομάδα που δεν εγκατέλειψε ποτέ ούτε στα χρόνια που το όνομά του είχε ξεφύγει από τα σύνορα και μεγάλες ομάδες θέλησαν να διερευνήσουν τις προθέσεις του. Πολλοί τον.. λιγουρεύτηκαν, αλλά έμειναν με την όρεξη, καθώς ο Τζόλε βρήκε στον Ολυμπιακό την Ιθάκη του και δεν έχασε. Οι συζητήσεις του με την Κόκκαλη κάθε φορά που επρόκειτο να ανανεώσει το συμβόλαιό του δεν κράτησαν πάνω από δέκα λεπτά. Όλες μαζί, όχι η κάθε μία ξεχωριστά. Του έλεγε ένα ποσό ο Σωκράτης, ο Τζόλε έλεγε "ναι", πήγαινε στο διπλανό γραφείο που τον περίμενε ο Λούβαρης για τις υπογραφές και πάμε παρακάτω… Όχι μόνο δεν έχασε, αλλά τα συμβόλαιά του ήταν μυθικά για την εποχή. Τα άξιζε μέχρι τελευταίας δεκάρας ή σεντ…

Σε αντίθεση με άλλους άσους της στρογγυλής Θεάς έβλεπε το όνομά του στα εξώφυλλα των εφημερίδων για όσα έκανε μέσα στο γήπεδο κι όχι έξω από αυτό. Δεν προκαλούσε με τη συμπεριφορά του. Σπιτόγατος, θα τιμούσε ένα ουισκάκι ή ένα ποτήρι καλό κρασί, κατά προτίμηση κόκκινο, στη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών, ή στο γλέντι μιας κούπας ή μιας μεγάλης επιτυχίας.

Δύσκολα θα δούμε νέο Τζόλε

Λάτρης των σπορ αυτοκινήτων, όπως και το έτερον του ήμισυ επί σειρά ετών στην αριστερή πτέρυγα του Ολυμπιακού, Γρηγόρης Γεωργάτος, έχει οδηγήσει ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει με τέσσερις τροχούς. Μεταξύ μας, του άρεσε καμιά φορά να πατάει και το γκάζι λίγο περισσότερο απ’ όσο έπρεπε και μια φορά λίγο έλειψε να το πληρώσει, όταν έχασε τον έλεγχο, αλλά στάθηκε τυχερός και η ζημιά περιορίστηκε στις λαμαρίνες…

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσους παικταράδες κι αν αντικρίσουμε στα ελληνικά γήπεδα, δύσκολα θα παρουσιαστεί νέος Τζόλε. Όχι μόνο επειδή τα "έσπασε" και σάρωσε ότι κούπα ή διάκριση κυκλοφορεί σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο, αλλά επειδή ήταν, είναι και θα παραμείνει "παιδί μάλαμα". Αυτά δεν αλλάζουν.

Για να κάνεις καριέρα θα πρέπει να έχεις ταλέντο. Για να μείνεις στην κορυφή, όμως, θα πρέπει να έχει και το ανάλογο υπόβαθρο προκειμένου να το διαχειριστείς ανάλογα. Ο Τζόλε τα είχε όλα και με το παραπάνω. Γι’ αυτό και θα παραμένει ο μεγάλος αρχηγός του Ολυμπιακού. Γι’ αυτό και κάποιοι όσα χρόνια κι αν περάσουν θα χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο που δεν τον είχαν κάνει δικό τους εκείνο το καλοκαίρι. Για όσους δεν το ξέρουν, πάντως, όταν κάποιοι πλήρωναν το βάρος του σε χρυσάφι εκείνος είχε κάνει την επιλογή του και δε λάθεψε. Ήθελε Ολυμπιακό, το πέτυχε και δικαιώθηκε πανηγυρικά.

Το πού μπορεί να φτάσει κανείς, άλλωστε, εξαρτάται και από την τύχη, αλλά κυρίως καθορίζεται από τις επιλογές του. Και οι επιλογές του Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς ήταν πάντα σωστές, μετρημένες, έξυπνες και με προοπτική… Γι’ αυτό και η ερυθρόλευκη φανέλα του με το "11" είναι ανεκτίμητη για όσους κατάφεραν να αποκτήσουν ένα "κομμάτι" στα… 13 χρόνια της επιβλητικής του παρουσίας στον Ολυμπιακό…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς: Οι 11 "καυτές" απαντήσεις απ'τον θρύλο του Θρύλου

Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς στο Contra.gr: Δεν ήμουν το παιδί του Κόκκαλη

Το backstage της συνέντευξης Τζόρτζεβιτς