Είναι δύσκολο το τάνγκο με Τσόρι και Φορτούνη...

Ο Σταύρος Γεωργακόπουλος αναλύει τα υπέρ και τα κατά του δημιουργικού διδύμου Αλεχάντρο Ντομίνγκες - Κώστας Φορτούνης.

04 ΙΑΝ 2016

Δεν είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς για ποιο λόγο ο Μάρκο Σίλβα κάνει μετατροπές τον τελευταίο καιρό στο... σασί του Ολυμπιακού, ώστε να χωρέσει τον Τσόρι Ντομίνγκες στην ενδεκάδα δίπλα στον Κώστα Φορτούνη. Παρότι μία από τις βασικές αρχές της φιλοσοφίας του Πορτογάλου τεχνικού είναι η εκδήλωση επιθέσεων από τα άκρα, με την τριάδα των προωθημένων να απλώνεται σε όλο το πλάτος, εσχάτως έχει βάλει νερό στο κρασί του και επιλέγει να παίξει με δύο μαέστρους στην ίδια ορχήστρα.

Αν ο φετινός Ολυμπιακός που πάει τρένο στο πρωτάθλημα έχει μια αδυναμία, αυτή δεν είναι άλλη από τη διάσπαση καλά οργανωμένων αμυνών. Δεν μπορεί να δημιουργήσει αριθμό φάσεων ανάλογο με τα υψηλά ποσοστά κατοχής μπάλας, οπότε τα περισσότερα γκολ έρχονται ή από προσωπικές ενέργειες ή από στατικές φάσεις. Κι επειδή πρώτος απ’ όλους το έχει εντοπίσει ο καθ’ ύλην αρμόδιος, προσπαθεί να βρει και την ενδεδειγμένη λύση.

Δεν έχει πάρει, άλλωστε, και τα γκολ που θα ήθελε από τους ακραίους του ο 38χρονος κόουτς πλην του Τζίμι Ντουρμάζ, ο οποίος μετράει ως τώρα πέντε τέρματα και τέσσερις ασίστ. Από τους υπόλοιπους, ο Πάρντο έκανε χθες σεφτέ, ο Σεμπά στην Κομοτηνή με τον Πανθρακικό, ενώ ο Ερνάνι φεύγοντας αφήνει πίσω του τρεις ασίστ, καθώς τα μοναδικά του γκολ (3) σημειώθηκαν στο κύπελλο.

Δεν είναι εύκολη η συνύπαρξη

Προκειμένου, λοιπόν, να κάνει πιο επιθετική την ομάδα του, αλλά και πιο απρόβλεπτη στην αντίπαλη περιοχή, ο Σίλβα επιλέγει να θυσιάσει ένα εξτρέμ, να μετακινήσει ελαφρώς τον Φορτούνη προς το ένα άκρο και να γεμίσει τον άξονα με τον Τσόρι. Μπορεί ο Ντομίνγκες να μην έχει την ταχύτητα και την φρεσκάδα της πρώτης νιότης του, αλλά από ποιότητα περισσεύει, συν ότι αν βρεθεί σε θέση βολής, σπάνια αστοχεί, όπως έγινε τελευταία και με τον Παναιτωλικό στο Φάληρο, αλλά και χθες στη Νέα Σμύρνη. Τα δύο γκολ του Αργεντινού, μάλιστα, έχουν προέλθει από ασίστ του Φορτούνη...

Όπως ο ίδιος ο κόουτς των "ερυθρολεύκων" παραδέχθηκε στη συνέντευξη Τύπου μετά από τον αγώνα με την ομάδα του Αγρινίου, η κοινή συνύπαρξη Τσόρι και Φορτούνη δεν είναι εύκολη υπόθεση. Κάπου χάνει και κάπου κερδίζει ο Ολυμπιακός. Κερδίζει σε ποιότητα, κερδίζει σε καλύτερη κυκλοφορία και σε έλεγχο του ρυθμού, κερδίζει στην ουσία, καθώς αμφότεροι έχουν υψηλά ποσοστά ευστοχίας στην τελική προσπάθεια.

Καλοί όταν έπαιξαν δίπλα

Ποιοι είναι, όμως, οι τομείς που οι πρωταθλητές ζορίζονται όταν παίζουν με τα δύο 10άρια τους παρέα στο χορτάρι; Κατ’ αρχάς, Τσόρι παρόντος περιορίζονται οι προσπάθειες του Φορτούνη, καθώς δεν περνά σε κάθε φάση η μπάλα στα πόδια του, όπως συμβαίνει συνήθως απόντος του Αργεντινού. Χθες για παράδειγμα ο Κώστας φάνηκε ελάχιστα στο πρώτο ημίχρονο, χωρίς να παραγνωρίζει κανείς ότι στο δεύτερο ανέβασε αισθητά την απόδοσή του και έφτιαξε ουσιαστικά τα δύο πρώτα γκολ. Επίσης, η ανάπτυξη είναι περισσότερο αργή, σε σύγκριση με τις επιθέσεις που μπορούν να εκδηλωθούν από τα άκρα, έστω και χωρίς την ίδια ουσία.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το "κομμάτι" στο οποίο λύθηκε ο Ολυμπιακός, τακτοποιήθηκαν όλα στο σκέλος της επίθεσης και πέτυχε δύο γκολ μαζεμένα, ήταν όταν μπήκε στο γήπεδο ο Πάρντο και πήγε στη δεξιά πτέρυγα, με τον Ντουρμάζ να παραμένει αριστερά και τον Κασάμι να ξεκουράζεται στον πάγκο. Με άλλα λόγια, οι "ερυθρόλευκοι" άρχισαν να μετουσιώνουν σε γκολ την καθολική αλλά ανούσια υπεροχή τους όταν το σύστημα έγινε 4-3-3 ή 4-1-4-1. Με ένα κόφτη, τον Μιλιβόγεβιτς, τους Τσόρι, Φορτούνη πίσω από τον Ιντέγε και δύο εξτρέμ.

Θα αναρωτηθεί κανείς για ποιον λόγο ο Μάρκο Σίλβα δεν επιλέγει κάτι τέτοιο από το ξεκίνημα των αγώνων κι όχι στο τελευταίο ημίωρο. Εδώ υπάρχει απάντηση και μάλιστα πολύ ρεαλιστική. Προτιμά να ξεκινά τα παιχνίδια με δύο αμυντικούς χαφ, ώστε να ελέγξει το ρυθμό, να τρέξει τον αντίπαλο, να τον κουράσει κι όταν διαπιστώσει ότι πρέπει να ρισκάρει, τότε τα παίζει όλα για όλα.

Αυτό το έργο θα το ξαναδούμε πολύ σύντομα, όπως, επίσης, πολύ σύντομα θα ξαναδούμε τον Πάρντο στην ενδεκάδα, καθώς αυτό το προνόμιο το κέρδισε με τη χθεσινή παρουσία του. Σε τελική ανάλυση, αυτό είναι και το μυστικό του βάθους στο ρόστερ. Όταν έχεις στον πάγκο παίκτες επιπέδου Πάρντο, Καμπιάσο, Σεμπά, Φινμπόγκασον, οι οποίοι μπορούν να αλλάξουν όχι μόνο ένα σύστημα, αλλά τη ροή ολόκληρου αγώνα, όλα τα άλλα είναι μάλλον λεπτομέρειες...