Δεν έφταναν οι φανέλες, ο Σαλίνο και ο Τσόρι!
Ο Σταύρος Γεωργακόπουλος γράφει για τον χαμένο τελικό Κυπέλλου του Ολυμπιακού, τα "καρύδια" του Ντομίνγκες, τα ρίσκα που πήρε ο Σίλβα και τους "ερυθρόλευκους" που έμοιαζαν σαν να... βγάζουν την υποχρέωση.
Σε έναν αγώνα 90 λεπτών δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος, αλλά ο πιο παθιασμένος, εκείνος που το θέλει πιο πολύ που θα παλέψει περισσότερο. Μπροστά στις άδειες εξέδρες του ΟΑΚΑ η ΑΕΚ ήταν εκείνη που μόχθησε περισσότερο για την κούπα, έδωσε πολλά περισσότερα από τους αντιπάλους της στο τερέν και τελικά δικαιώθηκε, έστω κι αν η τύχη της έκλεισε το μάτι σε καθοριστικές στιγμές.
Ο Ολυμπιακός παρά τις προσπάθειες του Μάρκο Σίλβα δεν κατάφερε να ξυπνήσει από το λήθαργο της αγωνιστικής απραξίας, δεν έπαιξε σύμφωνα με τις δυνατότητες του σε κανένα σημείο του αγώνα κι όταν αυτό συμβαίνει, έρχονται μοιραία και τα λάθη που γέρνουν τη ζυγαριά.
Μόνο οι φανέλες του Ολυμπιακού δεν αρκούσαν και σε αυτό δεν ευθύνονται μόνο όσοι αγωνίστηκαν, αλλά και η τεχνική ηγεσία που, δυστυχώς, είδε αρκετές από τις επιλογές της να μη δικαιώνονται. Ακόμη κι όταν το ματς πήγε στο "κορώνα-γράμματα" οι "ερυθρόλευκοι" το μόνο που κατάφεραν ήταν να μειώσουν και τίποτα περισσότερο.
Η ψυχή και τα "καρύδια" του Ντομίνγκες
Ακόμη κι αυτό το μοναδικό γκολ ήρθε από τα πόδια εκείνου που είναι γεννημένος για τέτοια παιχνίδια. Του Τσόρι Ντομίνγκες. Όσο κι αν παίζει, όσο έτοιμος κι αν είναι η ψυχή και τα "καρύδια" του φτάνουν και περισσεύουν την ώρα που η μπάλα καίει. Απλά είναι κρίμα να είναι καλύτερος σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς και να αφήνεις μια κούπα να φύγει από τα χέρια σου επειδή απλά βαρέθηκες να την… περιμένεις. Όσο για τους ενδεκαδάτους; Ο μόνος που τα έδωσε όλα ήταν ο Σαλίνο. Αυτό τα λέει όλα.
Την έκανε τελικά την έκπληξη της τελευταίας στιγμής ο Μάρκο Σίλβα με την επιλογή του Άλαν Πουλίδο για την αρχική ενδεκάδα. Ο Μεξικανός επιθετικός προτιμήθηκε την ύστατη ώρα για την επίθεση αντί του Μπράουν Ιντέγε, ο οποίος ταλαιπωρήθηκε το προηγούμενο διάστημα από ενοχλήσεις στο πέλμα.
Οι προθέσεις του Πορτογάλου κόουτς φάνηκαν λίγες ώρες νωρίτερα από το πρωινό ξεμούδιασμα όταν πλην του Πουλίδο δούλεψε στα στημένα με τους «βασικούς» και ο Αλμπέρτο Μποτία, ο οποίος έβγαλε χωρίς πρόβλημα την προπόνηση και άφησε στον πάγκο τον Δημήτρη Σιόβα.
ΔΕΝ ΤΟΥ ΒΓΗΚΕ ΤΟ ΡΙΣΚΟ
Το ρίσκο με τον Πουλίδο που έγινε για να αποκτήσει μεγαλύτερη ταχύτητα ο Ολυμπιακός στην επίθεση, αλλά και να εκμεταλλευθεί ο Άλαν πιθανό λάθος του σαφώς πιο αργού Άρθο, δεν βοήθησε καθόλου τον Ολυμπιακό στο πρώτο ημίχρονο. Με κατοχή μπάλας που ξεπέρασε σε κάποια στιγμή το 70%, δεν υπήρχε παίκτης για να ακουμπήσει η μπάλα πάνω του και να κάνει μια προσωπική ενέργεια, τομέας στον οποίο ο Ιντέγε αποδίδει σεμιναριακά.
Η –αναμενόμενη και χωρίς εκπλήξεις- τακτική του Στέλιου Μανωλά να περιμένει τον Ολυμπιακό με όλους τους παίκτες του πίσω από τη μπάλα και να ψάχνει τη μεγάλη μπαλιά από την άμυνα στην επίθεση, απέδωσε καρπούς, όχι μόνο επειδή έφερε το παιχνίδι στα μέτρα του, αλλά κι επειδή οι παίκτες του βρήκαν κενούς χώρους στην κόντρα για να απειλήσουν.
Όσο περνούσε η ώρα οι "ερυθρόλευκοι είχαν εγκλωβιστεί πλήρως, λόγω και έλλειψης αγωνιστικού ρυθμού. Ατομικές ενέργειες στο "ένας με έναν" δεν βγήκαν, καθώς μόνο ο Φορτούνης τις επιχείρησε και ελάχιστες φορές ο Ερνάνι. Κι όλα αυτά σε ένα παιχνίδι που τα φάουλ εκατέρωθεν μετριούνται στα δάκτυλα. Με λίγα λόγια, ο φλύαρος Ολυμπιακός ήταν πλήρως απενεργοποιημένος στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Στο ημίχρονο της μιας φάσης, η ΑΕΚ συνέλαβε κοιμώμενη την άμυνα των πρωταθλητών κι άνοιξε το σκορ –με κεφαλιά παρακαλώ- του Μάνταλου που έκοψε κάθετα και βρέθηκε φάτσα με τον Ρομπέρτο.
ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ ΓΙΑ ΚΑΣΑΜΙ
Ήταν ένα παιχνίδι το οποίο έμοιαζε πολύ στο μεγαλύτερο διάστημά του με το αντίστοιχο του πρωταθλήματος. Η ΑΕΚ πολύ "σφιχτή" πίσω και με κοντινές αποστάσεις θωράκισε σωστά την εστία του Ανέστη, ενώ ο Ολυμπιακός το πήγε στο γύρω-γύρω όλοι, αλλά ο… Μανώλης έλειπε για να απειλήσει.
Ερωτηματικά προκάλεσε και η απόφαση για τον Κασάμι στο αρχικό σχήμα, καθώς ο Ελβετός είχε ενέργεια πήρε πρωτοβουλίες, αλλά οι περισσότερες επιλογές του στα πόδια ήταν τραγικά κακές. Μπορεί ο Καμπιάσο να μην έχει τις ίδιες αντοχές, αλλά σπάνια κάνει λάθος πάσα και ηρεμεί την ομάδα, κάτι που δεν συνέβη χθες.
Σε ολόκληρο το πρώτο μέρος ο Ολυμπιακός όχι μόνο έπεσε εύκολα στην παγίδα της ΑΕΚ, αλλά την πάτησε και σαν πρωτάρης στη φάση του 1-0. Και σα να μην έφτανε αυτό το λάθος επαναλήφθηκε κι έγινε έγκλημα στη φάση του 51’ όταν από κόρνερ στην άλλη πλευρά του γηπέδου, ο Τζεμπούρ βρέθηκε από πάσα του Βάργκας στον κενό χώρο και με τη βοήθεια της τύχης (η μπάλα βρήκε στον Σαλίνο και πέρασε κάτω από τα πόδια του Ρομπέρτο) έγινε το 2-0.
ΤΑ ΕΠΑΙΞΕ ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ
Όλα αυτά, βέβαια, έστω κι αν είχαν δόση τύχης δεν ήρθαν ουρανοκετάβατα, καθώς οι παίκτες της ΑΕΚ έπεφταν σαν καμικάζι στις προσωπικές μονομαχίες και δεν επέτρεψαν στους παίκτες του Μάρκο Σίλβα να πάρουν ανάσα, ακόμη και στα διαστήματα που οι "ερυθρόλευκοι" είχαν καλή, αλλά ανούσια κυκλοφορία, χωρίς ρυθμό κι ένταση.
Αμέσως μετά την επίτευξη του δεύτερου γκολ των "κιτρινόμαυρων" ο κόουτς του Ολυμπιακού επιχείρησε να τα παίξει όλα για όλα. Έξω Κασάμι και Ερνάνι, μέσα Πάρντο και Ιντέγε. Το 4-3-3 έγινε ουσιαστικά 4-2-4 με τον Φορτούνη να γυρίζει πιο πίσω για να μοιραστεί τον άξονα με τον Μιλιβόγεβιτς, ενώ στα άκρα συνέχισαν οι Φουστέρ, Πάρντο.
Λίγο αργότερα πέρασε στον αγώνα και ο Ντομίνγκες αντί του Φουστέρ, μπας και καταφέρει με την ποιότητά του να διασπάσει την καλή οργανωμένη άμυνα της ΑΕΚ. Είναι αλήθεια ότι στο β’ μέρος ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε στο γήπεδο, πάλεψε, υπήρξε σφυγμός και αίμα στις φλέβες των παικτών του.
ΣΑΝ ΝΑ ΒΓΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ
Σε γενικές γραμμές, πάντως, οι παίκτες του Μανωλά μπήκαν στο γήπεδο για να πεθάνουν και οι αντίστοιχοι του Σίλβα για να βγάλουν την υποχρέωση. Κι όταν αυτό συμβαίνει συνήθως το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο όση διαφορά ποιότητας κι αν υπάρχει.
Ο Ολυμπιακός έπαιζε σύμφωνα με τους στίχους του γνωστού τραγουδιού «παράλληλα περπατάμε παράλληλα» κι αυτό επί της ουσίας δεν άλλαξε κι αποτυπώθηκε στις τελικές προσπάθειες, αλλά και στο γεγονός ότι η πιο επικίνδυνη στιγμή ήταν το σουτ του Μαζουακού που έγλειψε το δοκάρι.
Η γκολάρα του Ντομίνγκες μετά το ωραίο "ένα-δύο" με τον Φορτούνη ζέστανε την εξέδρα σε ένα χρονικό σημείο που όλα έμοιαζαν να τελειώνουν κι ενώ λίγο νωρίτερα ο Μανωλάς πέρασε τον Τζανετόπουλο να παίξει μαν του μαν στον Αργεντινό μπαλαδόρο.
Η διάθεση των τελευταίων λεπτών και η πίεση προς την άμυνα της ΑΕΚ δεν αρκούσε για να γίνει η μεγάλη ανατροπή, καθώς η συνοχή και η ένταση παρέμειναν σε πολύ χαμηλά επίπεδα για τις απαιτήσεις ενός τέτοιου αγώνα. Όταν έχεις να παίξεις έναν μήνα μπάλα και το τελευταίο του σοβαρό ματς ήταν πριν από περίπου ένα δίμηνο (το 3-1 επί του ΠΑΟ) λογικό είναι να υπάρχουν αδυναμίες.
Αυτές τις αδυναμίες, όμως, τις καλύπτεις με θέληση, πάθος και διαρκή προσπάθεια. Αυτά έλειψαν από τον Ολυμπιακό που σε μεγάλο διάστημα του αγώνα έπαιζε νωθρά λες και θα νικούσαν οι φανέλες. Όλα τ’ άλλα είναι ιστορία…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: