Αργεντινή: Δεν είναι Εθνική, είναι τσίρκο!

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται με το ποδόσφαιρο η αδυναμία στους εραστές της στρογγυλής Θεάς είναι δεδομένη. Δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από το κάδρο ο «ένας και μοναδικός» Λιονέλ Μέσι, τον οποίο δεν βάζω καν σε σύγκριση με τον Κριστιάνο, ούτε, φυσικά, ο «Θεός» Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Περιττό, λοιπόν, με τον πρόλογο που προηγήθηκε να προσθέσω ότι γουστάρω με τρέλα την Εθνική Αργεντινής, όπως και πολλά ακόμη εκατομμύρια άνθρωποι ανά την υφήλιο.

Με τη μικρή ποδοσφαιρική γνώση που έχω αποκομίσει, ωστόσο, καμιά 25αριά χρόνια σε αυτή τη δουλειά, αυτή η Εθνική Αργεντινής, όσους παικταράδες, ποιότητα και ταλέντο κι αν διαθέτει, δεν είναι ομάδα, αλλά τσίρκο! Κι εξηγούμαι…

Σε αυτό το επίπεδο και με μια χώρα που το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία, ο κόσμος ζει και αναπνέει για την άσπρη και γαλάζια φανέλα, δεν γίνεται η πίεση να κόβει τα πόδια των ποδοσφαιριστών και η Ομοσπονδία, όπως σωστά τα είπε πρόσφατα και ο μεγάλος Ντιέγκο, να σφυρίζει αδιάφορα.

Δεν γίνεται τα ΜΜΕ να «ξεσκίζουν» τον Σαμπάολι για κάθε λόγο, ακόμη και για το αν φορά κοντομάνικο, είναι… καραφλός ή έχει τατουάζ και οι αρμόδιοι του αργεντίνικου ποδοσφαίρου να τον αφήνουν στην τύχη του. Ποιον; Αυτόν που πριν από δύο χρόνια ως τεχνικός ενός πολύ μικρότερου ποδοσφαιρικού μεγέθους, της Χιλής, ξεφτίλισε την Αργεντινή και κατέκτησε τον Κόπα Αμέρικα με μπαλάρα και με ένα 3-4-3 χωρίς βαριά κορμιά στην άμυνα που το ζήλεψε όλος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης.

Δεν γίνεται να έχουν επιτρέψει οι αρμόδιοι σε αυτή την ομάδα να έχει εισπράξει όλη αυτή την πίεση και να μην την έχουν θωρακίσει, ώστε ποδοσφαιριστές και τεχνικό τιμ να κάνουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους. Είναι εκτός πραγματικότητας να κάνει το γύρο του κόσμου η είδηση ότι ο κόουτς πήγε σε λάθος ώρα στην προπόνηση και να τον αφήνουν… βορά στα ΜΜΕ. Να μη βγαίνει κάποιος από την Ομοσπονδία να πάρει την ευθύνη, λες και ο Σαμπάολι τρελάθηκε ξαφνικά και δεν ήξερε τι ώρα έχει ραντεβού με τους παίκτες του…

Φτάσαμε στο σημείο λίγες ώρες πριν από την «χωρίς αύριο» αναμέτρηση με τη Νιγηρία οι παίκτες να βγουν από τα δωμάτιά τους και να κατέβουν στο λόμπι του ξενοδοχείου για να γίνουν… ένα με τον κόσμο. Την ίδια μέρα! Οι φίλαθλοι ασφαλώς και ήθελαν να τους παροτρύνουν, να τους σπρώξουν στη νίκη. είναι ανεπίτρεπτο, ωστόσο, αντί οι παίκτες να μείνουν ήρεμοι και να προετοιμαστούν -ποδοσφαιρικά- για μια μεγάλη «μάχη» να είναι υποχρεωμένοι να κάνουν τα χατίρια των οπαδών λες και συμμετέχουν σε πανηγύρι χωριού! Κακά τα ψέματα…

Φτάσαμε στο σημείο μέχρι και ο πάντα ήρεμος Μέσι να έχει… τρελαθεί, ο Ντι Μαρία να κλαίει σαν μικρό παιδί μετά από μια νίκη που ήρθε με το άγχος στα κόκκινα μέχρι το φινάλε και από μπάλα ασ’ τα να πάνε, για την ποιότητα αυτών των ποδοσφαιριστών. Με δύο κουβέντες αυτή η ομάδα έχει αφεθεί έρμαιο στην τρέλα του κόσμου της. Αυτοί οι τεράστιοι ποδοσφαιριστές που έχουν το ασήκωτο φορτίο να φτάσουν σε μια κατάκτηση, είναι υποχρεωμένοι να νιώθουν στο πετσί τους μεγαλύτερο εμπόδιο κι απ’ τους αντιπάλους τους το άγχος μιας ολόκληρης χώρας και όχι μόνο…

Μέχρι και τα καραγκιοζιλίκια του Μαραντόνα (σ.σ. Ντιέγκο σόρι αλλά το έχεις ξεφτιλίσει…) από την εξέδρα, αντί να ηρεμήσουν την κατάσταση, απογειώνουν ακόμη περισσότερο την πίεση και το στρες. Είναι κρίμα μια τόσο προικισμένη ομάδα, με παίκτες έναν κι έναν, να έχει πνιγεί από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και να μην μπορεί να παίξει -σχεδόν- τίποτα.

Μέχρι και η κουβέντα του Σαμπάολι με τον Μασεράνο για τον αγώνα με τη Νιγηρία, παραμονή του αγώνα, παρουσιάστηκε ως «υποδείξεις του παίκτη στον προπονητή». Συγνώμη, αλλά στα δικά μου μάτια αυτή δεν είναι μία από τις κορυφαίες ομάδες του πλανήτη, αλλά ξέφραγο αμπέλι (sic) που ο καθένας κάνει ό,τι του γουστάρει. Η Ομοσπονδία απούσα, ενώ θα έπρεπε ο πρόεδρός της ήδη να έχει παραιτηθεί. Καμία προστασία σε κανέναν, λες και οι παίκτες με τον προπονητή βρίσκονται αθωράκιστοι στην αρένα με τα λιοντάρια.

Την ίδια ώρα μια άλλη υπερδύναμη, όχι τόσο συμπαθητική στα δικά μου μάτια, η Γερμανία, παρά την ήττα-σοκ από το Μεξικό διαχειρίστηκε πολύ ήρεμα και επαγγελματικά την κατάσταση, έμεινε συγκεντρωμένη κι έστω με τύχη και στο παρά ένα, έκανε την ανατροπή με τους Σουηδούς. Χωρίς αστειότητες, χωρίς παρορμήσεις, χωρίς γελοίες καταστάσεις. Η μία είναι ομάδα, η άλλη τσίρκο, όσο σκληρό κι αν ακούγεται. Είναι κρίμα κι άδικο, έστω μόνο για τον Μέσι, να μην του επιτρέπουν να παίξει αυτό που ξέρει καλύτερα από τον καθένα και να φτάνει στο σημείο να πανηγυρίζει σαν μικρό παιδί επειδή είναι υποχρεωμένος να παίζει με τους σφυγμούς στα κόκκινα.

Μπάλα είναι και γυρίζει. Η Αργεντινή ακόμη κι έτσι, με τη φανέλα, την ποιότητα και τα «καρύδια» των παικτών της, μπορεί να προχωρήσει. Η εικόνα της, ωστόσο, μέσα και περισσότερο έξω από το γήπεδο δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια για αισιοδοξία. Κόντρα στους Γάλλους είναι αουτσάιντερ, στα δικά μου μάτια, για όλα όσα προαναφέρθηκαν, ενώ θα έπρεπε να είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί.

Είναι κρίμα κι άδικο να φτάνουν αυτοί οι παίκτες κι αυτός ο προπονητής στα όρια κατάρρευσης επειδή κάποιοι απλώς δεν τους προστατεύουν και τους αφήνουν έρμαιο στις ορέξεις οπαδών, ΜΜΕ, παλαιμάχων και κάθε παρατρεχάμενου. Με δύο κουβέντες, έτσι δεν πας πουθενά! Φανταστείτε αυτούς τους παίκτες να έπαιζαν με το μίνιμουμ άγχος των απαιτήσεων της διοργάνωσης και τίποτα περισσότερο, να μην ένιωθαν όλη αυτή την τεράστια πίεση που τους συμπιέζει σαν μέγγενη και τα ξαναλέμε…