Το "χρυσό" νόμισμα του Τζινόμπιλι

Υπάρχουν παίκτες που λατρεύεις να παρακολουθείς. Υπάρχουν κι άλλοι που λατρεύεις να μισεί (πιθανότατα οι περισσότεροι φέρατε στο νου τον Ναβάρο). Κι υπάρχει και ο Μάνου Τζινόμπιλι...

Ο Αργεντινός σούπερ-σταρ αποτελεί μια κατηγορία μόνος του, διότι δεν υπάρχει άνθρωπος στον χώρο του μπάσκετ που να μην υποκλίνεται, όχι μόνο στο ταλέντο, αλλά και στην προσωπικότητά του. Είναι τόσο καλός όσο δείχνει, γι' αυτό και χαίρει μιας εκτίμησης που δεν απολαμβάνουν πολύ σπουδαιότεροι μπασκετμπολίστες από αυτόν.

Μέσα σ' όλα, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το ελληνικό μπάσκετ και υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες ιστορίες γύρω από αυτόν. Άλλες γνωστές κι άλλες όχι... Τώρα, όμως, που έφτασε το τέλος της εκπληκτικής καριέρας του με την εθνική Αργεντινής, θα επιλέξουμε μια ιστορία που κυκλοφορεί στο... παρασκήνιο του ΝΒΑ και αγγίζει τα όρια του αστικού μύθου.

Ο Τζινόμπιλι έγινε αυτός που έγινε, όταν πριν από 17 χρόνια, εμμέσως βγήκε νικητής στο στρίψιμο ενός νομίσματος...

Σίγουρα φαντάζει τρελή και αποκύημα φαντασίας, καθώς άλλωστε οι πρωταγωνιστές της ιστορίας δεν έχουν κληθεί να την επιβεβαιώσουν. Μέχρι αυτό να συμβεί, ας την εξιστορήσουμε...

Η "ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ" ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΠΙΟΥΦΟΡΝΤ

O Αρ Σι Μπιούφορντ ήταν αυτός που ανακάλυψε τον Τζινόμπιλι πολύ πριν αμφότεροι αποκτήσουν το status που τους συνοδεύει μέχρι σήμερα. Το 1997, ο Μπιούφορντ ήταν ένας απλός σκάουτ των Σπερς που είχε ταξιδέψει στη Μελβούρνη για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ελπίδων (κάτω των 22 ετών που πλέον δεν υφίσταται), δίχως να γνωρίζει τον Τζινόμπιλι.

Άλλωστε, τα αστέρια της "μικρής" εθνικής Αργεντινής εκείνη την εποχή ήταν ο Λούκας Βικτοριάνο και ο Φαμπρίτσιο Ομπέρτο, ο οποίος μετά από έναν χρόνο μετακόμισε στον Ολυμπιακό και μετά από οκτώ στο Σαν Αντόνιο.

Ο Μπιούφορντ παρατήρησε τον ατίθασο τρόπο παιχνιδιού του (τότε) 20χρονου Μανού και ανέλυσε στο report του, τα "πλην" και τα "συν" του αγωνιστικού χαρακτήρα του. To ίδιο έπραξε, όμως, και με τον Βικτοριάνο, ο οποίος ήταν μπροστά στην ιεραρχία από τον Τζινόμπιλι και συν τοις άλλοις είχε αποκτηθεί από τη Ρεάλ Μαδρίτης.

ΤΟ ΣΚΕΠΤΙΚΟ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΝΤΡΑΦΤ

Δύο χρόνια αργότερα, αμφότεροι ήταν αυτόματα διαθέσιμοι στο ντραφτ, καθώς πριν από τα 22 τους, ούτε καν είχαν σκεφτεί το ενδεχόμενο να δηλώσουν πρόωρη συμμετοχή. Τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά και στο ΝΒΑ οι μη Αμερικανοί αντιμετωπίζονταν σαν εξωγήινοι, σε αντίθεση με τη σημερινή εποχή, που θεωρούνται θεόσταλτα δώρα.

Στο ντραφτ του 1999, οι Σπερς ήταν "φρέσκοι" από το πρώτο πρωτάθλημά τους και δεν είχαν άμεση ανάγκη ενίσχυσης. Έψαχναν για παίκτες που θα μπορούσαν να "παρκάρουν" (stash όπως είναι ο αμερικανικός όρος) στην Ευρώπη και γι' αυτόν τον λόγο είχαν ανταλλάξει την επιλογή τους στον πρώτο γύρο με τους Μάβερικς, για να αποκτήσουν στο Νο 40 τον Κροάτη Γκόρνταν Γκίριτσεκ, τον οποίο ήξεραν ότι θα αφήσουν στην Τσιμπόνα.

ΤΟ... ΑΡΓΕΝΤΙΝΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

Με το pick τους στον δεύτερο γύρο ήθελαν να πράξουν κάτι ανάλογο. Ως εκ τούτου, όταν έφθασε η ώρα να αποφασίσουν ποιον θα έπαιρναν στο Νο59, βρέθηκαν μπροστά σε ένα δύσκολο δίλημμα: Ο Λούκας Βικτοριάνο είχε παίξει αρκετά καλά στη Ρεάλ Μαδρίτης και ήταν ένας από τους ανερχόμενους αστέρες του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο Τζινόμπιλι είχε κάνει όργια με τη Ρέτζιο Καλάμπρια, πλην όμως στην Α2 του ιταλικού μπάσκετ.

Ο Μπιούφορντ, που το 1999 είχε αναλάβει το πόστο (που κατέχει ως σήμερα) του GM, συζήτησε με τον Γκρεγκ Πόποβιτς και το υπόλοιπο επιτελείο, ποιον από τους δύο έπρεπε να επιλέξουν. Ο "Ποπ" δεν ήθελε κανέναν. Για τον μεν Βικτοριάνο πίστευε ότι δεν ήταν ικανός να ανταποκριθεί στις ανάγκες ενός πλέι-μέικερ στο ΝΒΑ, για τον δε Μάνου πως είχε άναρχο παιχνίδι και δεν ενδιαφερόταν να παίξει άμυνα.

Οι Σπερς, ωστόσο, έπρεπε να πάρουν έναν από συνομήλικους Λατίνους, διότι εξυπηρετούσαν το πλάνο που είχαν χαράξει και συνάμα δεν υπήρχε κανένας άλλος διαθέσιμος. Τι έκαναν, λοιπόν;

Η ιστορία που κυκλοφορεί στα διοικητικά γραφεία του κορυφαίου πρωταθλήματος του κόσμου είναι ότι "έπαιξαν" τους δύο συμπατριώτες "κορώνα-γράμματα". Ο Πόποβιτς πέταξε το νόμισμα και τελικά έπιασε το "Λόττο" με τον Τζινόμπιλι. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε...

ΥΓ: Σε αντίθεση με το πνεύμα της... εβδομάδας, δεν θεωρούμε πως ο Τζινόμπιλι είναι πιο πατριώτης από τον Σπανούλη και τον Διαμαντίδη (για να πιάσουμε τους δύο καλύτερους Έλληνες αθλητές της σύγχρονης εποχής) που αποχώρησαν στα 33 και στα 30 τους αντίστοιχα από την Εθνική.

Αν ο Τζινόμπιλι είχε υπογράψει το τριετές συμβόλαιο που του είχε προσφέρει ο Σωκράτης Κόκκαλης το 2000 κι έπαιζε ως τώρα στην Ελλάδα, θα είχε αποσυρθεί νωρίτερα. Ή, για να μην αδικήσουμε αυτό τον εκπληκτικό αθλητή κι άνθρωπο, αν ο Σπανούλης και ο Διαμαντίδης βρίσκονταν στο ΝΒΑ από τα 25 τους και είχαν το μυϊκό σύστημα του Τζινόμπιλι, θα τιμούσαν το εθνόσημο ως τα 40 τους.

Και καθώς, η επέτειος των 10 ετών του ιστορικού 101-95 πλησιάζει, αλλά κι επειδή ο συνδυασμός αχαριστίας, αγνωμοσύνης και ισοπέδωσης, τείνει να εξελιχθεί στο ελληνικό... τρίαθλο, οφείλουμε να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας στον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη και σε όλους τους Έλληνες διεθνείς για τις απίστευτες χαρές που μας έχουν χαρίσει.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Zastro: Μανού εξ ουρανού