Ο μεγαλύτερος "μικρός"
Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος έχει το ταλέντο του Φανή, την προσωπικότητα του Ζήση, την καλύτερη δυνατή καθοδήγηση και το μόνο που χρειάζεται για να ακολουθήσει τα χνάρια τους, είναι να μείνει υγιής.
Λίγη ώρα πριν από το τέλος του μικρού τελικού με την Κροατία, όταν ο Ηλίας Παπαθεοδώρου ζήτησε time out, το κλειστό της Χαλκίδας "εξερράγη" από τα συναισθήματα παικτών και φιλάθλων. Μόνο ένας έδειχνε να έχει αντιληφθεί την πραγματική σημασία της νίκης, η οποία είναι η ελάχιστη δυνατή. "Πώς κάνετε έτσι ρε μαλάκες", αναρωτήθηκε σε έναν συμπαίκτη του και είχε απόλυτο δίκιο.
Μερικές ώρες αργότερα, ο Παναθηναϊκός επέκτεινε το συμβόλαιό του για μια οκταετία, σε μια κίνηση πρωτόγνωρη για τον αθλητισμό στη χώρα μας. O Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, όμως, είναι ο μεγαλύτερος "μικρός" κι αν κάποιος αξίζει μια τέτοια συμφωνία στο ελληνικό μπάσκετ είναι αυτός.
Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΦΑΝΗ ΚΑΙ...
Το ταλέντο του διαπιστώθηκε από νωρίς και πριν από τα 14 χρόνια του, ο Κώστας Μίσσας τον συνέκρινε με τον (άλλοτε συμπαίκτη και παίκτη του) Φάνη Χριστοδούλου. Ο λόγος ήταν απλός. Η μπασκετική ευφυΐα και το βαρύ κορμί τους έκαναν την σύγκριση να μοιάζει αναπόδραστη. Το στοιχείο στο οποίο διαφέρουν είναι ότι ο Βασίλης κατάλαβε πως πρέπει να διαφοροποιήσει τη σωματοδομή του και ήδη έχει χάσει αρκετά από τα περιττά κιλά. Φυσικά, δεν έχει γίνει Φάνης και θέλει πολύ δρόμο για να φθάσει τόσο ψηλά. Αυτό που μετράει όμως είναι ότι βρίσκεται στον σωστό δρόμο.
Και γι’ αυτό ευθύνονται οι γονείς του. Πολλές φορές έχουμε τονίσει πως σε κάποια παιδιά πρέπει να δείχνουμε επιείκεια, γιατί πολλά από τα λάθη τους οφείλονται είτε στην κακή καθοδήγηση τους είτε στην απουσία της. Ο Χαραλαμπόπουλος έχει την καλύτερη, αλλά παράλληλα διαθέτει και ο ίδιος μια ισχυρή προσωπικότητα. Σε αυτό το σημείο, θα μπορούσε να συγκριθεί με τον Νίκο Ζήση.
...Η ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΜΕ ΖΗΣΗ
Ο πρώην αρχηγός της Εθνικής είχε αφήσει άναυδο τον παλιό του προπονητή στην Εφήβων, Νίκο Κεραμέα, όταν σε ένα παιχνίδι του Μαντουλίδη στη Θεσσαλονίκη κατευθύνθηκε στην εξέδρα και απαίτησε από τον πατέρα του να σταματήσει να μιλάει για λογαριασμό του.
Παρεμφερές ήταν το σκηνικό ανάμεσα στον πατέρα και τον υιό Χαραλαμπόπουλο. "Παίξε με πλάτη", του είχε πει μια φορά ενώ αγωνιζόταν στην παιδική ομάδα του Αιγάλεω, αλλά δεν περίμενε την αντίδραση του κανακάρη του. "Αν δεν είσαι προπονητής, δεν χρειάζεται να μιλάς", του είχε απαντήσει όχι με αυθάδεια, αλλά με πλήρη συναίσθηση κι επίγνωση της κατάστασης.
Ο Νίκος Χαραλαμπόπουλος, έστω κι αν ήταν σπουδαίο ταλέντο στα νιάτα του ως στέλεχος του Αιγάλεω και είχε κάθε (μπασκετικό) δικαίωμα, δεν του ξαναμίλησε ποτέ. Τον συμβουλεύει όποτε του το ζητήσει και τον προστατεύει όπως κάθε πατέρας τον γιο του. Την ίδια στιγμή, η μαμά Νίνα τον κανακεύει, όπως κάθε αυθεντική Ελληνίδα μητέρα. Ο συνδυασμός είναι ιδανικός κι αν υπήρχε ένα εγχειρίδιο για το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται οι γονείς ενός επαγγελματία αθλητή, θα έπρεπε να φέρει την υπογραφή τους.
Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, το "πακέτο" του 19χρονου άσου είναι πλήρες. Κληρονόμησε τα αθλητικά γονίδια του μπασκετικού πατέρα και της στιβικής μητέρας, δούλεψε πάνω στο πηγαίο ταλέντο του και οικοδόμησε μια ισχυρή προσωπικότητα. Τι μένει πλέον; Μόνο να μείνει υγιής...
ΑΝΤΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΠΙΕΣΗ
Το 'χει καταλάβει και ο ίδιος, καθώς πέρσι έχασε το μεγαλύτερο διάστημα της σεζόν, ένεκα του τραυματισμού του στους προσαγωγούς. Αν ήταν διαθέσιμος, ο Τζόρτζεβιτς θα του είχε δώσει μεγαλύτερο χρόνο, όπως αργότερα έκανε ο Αργύρης Πεδουλάκης. Ο Παναθηναϊκός πολύ σωστά έπραξε τόσο το 2012 που τον απέκτησε, όσο και φέτος που του πρόσφερε αυτή την εντυπωσιακή επέκταση συμβολαίου.
Πιθανότατα κάποιοι από εσάς που διαβάζετε το κείμενο, θα σιχτιρίζετε και θα λέτε "γιατί φορτώνουν τόσο βάρος σε ένα 19χρονο παιδί", αλλά αυτό είναι το τελευταίο που πρέπει να ανησυχεί κάποιον.
Λόγω καθοδήγησης και προσωπικότητας, ο "Χαραλαμπό", μπορεί να διαχειρίζεται άριστα την πίεση που έχει να αντιμετωπίσει, λόγω των τεράστιων προσδοκιών που υπάρχουν από αυτόν. Γι’ αυτό άλλωστε τονίσαμε στον πρόλογο, πως την ίδια ώρα που ένα γήπεδο είχε "σειστεί" από τους πανηγυρισμούς, ο ίδιος έμοιαζε μάλλον ενοχλημένος, (ανά)γνωρίζοντας πως η τρίτη θέση στο πρωτάθλημα της δεύτερης κατηγορίας, επ’ ουδενί δεν αποτελεί επιτυχία.
Εκτός γηπέδου μοιάζει με 15χρονο και πολύ καλά κάνει. Είναι μεγάλος χαβαλές και δεν σταματάει να γελάει, αλλά και να προκαλεί το γέλιο. Εντός των τεσσάρων γραμμών, όμως, όλα αλλάζουν. Η συγκέντρωση και η στοχοπροσήλωσή του μπορούν να συγκριθούν μόνο με καθιερωμένων αστέρων του ελληνικού μπάσκετ. Μην έχετε καμιά αμφιβολία πως σε μερικά χρόνια θα ανήκει σε αυτή την κατηγορία..
ΥΓ: Το ζητούμενο στις "μικρές" Εθνικές ομάδες δεν είναι να κατακτούν μετάλλια. Σίγουρα βοηθάει, αλλά αποτελεί απλά το "δέντρο". Το "δάσος" είναι τα παιδιά που τις στελεχώνουν να εξελίσσονται σε επαγγελματίες παίκτες. Γι’ αυτό η ομάδα του χρυσού της Ρόδου το 2009 θεωρείται η πιο πετυχημένη. Και οι 12 έχουν αγωνισθεί στην Α1, ενώ οι μισοί έχουν βρεθεί και στην Εθνική Ανδρών. Η φετινή ομάδα με τους 96άρηδες και τους 97άρηδες δεν έχει ανάλογο ταλέντο με την γενιά των 90άρηδων και των 89άρηδων, αλλά έχει ένα κοινό στοιχείο: οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, θα παίξουν επαγγελματικό μπάσκετ. Κι αυτό είναι που μετράει πάνω απ’ όλα...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ